Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... Θα σε πάρω λοιπόν εγώ". "Από λύπηση;" "Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη". Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους. "Φτάνει όμως μόνο αυτό;" τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της. "Για μένα περισσεύει κιόλας" την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. "Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!" Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε...

Μέσ’ στο καταχείμωνο συνάντησα της Νικαριάς την Άνοιξη. Θεέ μου πόσο όμορφη είναι η Άνοιξη τον μήνα του Γενάρη. Έχει την ίδια ανθρώπινη ομορφιά καθώς ο ήλιος λάμπει και χαμηλώνει τις αχτίδες του για να ζεστάνει τα λεπτοκαμωμένα αγριολούλουδα που ξεφυτρώνουν απ’ τη γη με τα πρωτόβροχα του φθινοπώρου. Πόσο ωραία είναι η Άνοιξη όταν είναι ωραία. έτσι, πρασινοφόρα, πολύχρωμα ανθισμένη, να διαχέει το ευχάριστο άρωμα των αυτοφυών μικροκαμωμένων λουλουδιών της... μα και τι πλέριο συμπλήρωμα της φύσης, να ενώνει της Άνοιξης την συντροφιά με τους μουσικούς ήχους των υπαίθριων...

Ο Οσμάν Τουρκάι έγινε γνωστός ως "Ο Ποιητής του Διαστήματος ή του Σύμπαντος". Στα ποιήματά του πραγματεύθηκε και ανέπτυξε θέματα κοσμικής συνείδησης και λογικής. Σκοπός και ιδανικό των ποιημάτων του ήταν η ενότητα, η συμπαντική σκέψη και η συνύπαρξη στη διαφορετικότητα. Συνθέτοντας ποιήματα με υλικό τα ανωτέρω εφόδια, άρχισε να μνημονεύεται ως ο μυστικιστής της εποχής του διαστήματος ή του σύμπαντος. Κατάφερε να αναγνωριστεί παγκοσμίως και να τιμηθεί με βραβεία τόσο στην πατρίδα του όσο και στην παγκόσμια κοινότητα. Το 1988 με αφορμή την ποιητική του συλλογή "Variations"...

Ο θρύλος, ο αστικός μύθος και η ιστορική πραγματικότητα εμπλέκονται αρμονικά στις σελίδες του μυθιστορήματος του Γιον Τοπολόγκ, "Το χρυσό δαχτυλίδι". Μέσα απο πραγματικά στοιχεία της ζωής των δύο, ο αναγνώστης ακολουθεί τα χνάρια της πορείας τους, της κοινής ή όχι διαδρομής τους, αλλά κυρίως την εξέλιξη της ερωτικής τους σχέσης από την πρώτη σπίθα αμοιβαίας έλξης έως το τέλος της ζωής τους.

Αυτή η φλούδα που ξεκολλά στο κρανίο μου στρέφεται γύρω απ’ τα μάτια και χάσκει τριγύρω παιδιά κρατημένα σφιχτά στο λαιμό μου με τραβούν προς το χώμα. Κι ένα δέντρο υψώνεται στο μέρος που παίζαν. Τα κλαδιά του σαλεύουν στα χέρια μου και υπαγορεύουν το τελευταίο ποίημα.

Αρκετά με την ελευθερία. Χτυπήσαμε πολλές φορές το τείχος Γεμίσαμε αίματα Καταστρώσαμε νέα σχέδια Η κάθε μελανιά γινόταν ορμή Το κάθε θρύμμα που έπεφτε μας γέμιζε ελπίδα.

Ένα τεράστιο θέατρο όπου αναδημιουργείται η ψυχή των πραγμάτων, όπου σχεδιάζονται οι συντεταγμένες, οι αύξουσες και οι φθίνουσες, όπου τα χάσματα συνυφαίνονται με το χάος των σκέψεων στην πορεία, όπου κάθε εικόνα είναι καρπός ενός συγκεκριμένου και ιερού συναισθήματος.

Ο Ρο και η Γιώτα που έχουν φτερά και το Έψιλον με κάτι παράξενα μαλλιά, κατοικούν στον πλανήτη φριG του Γαλαξία 4Κάπα/ρει. Μια μέρα, ένα αστέρι πέφτει πάνω στο κεφάλι του Έψιλον. Αυτό χάνει την ισορροπία του, πέφτει στο κενό και χάνεται πάνω στη Γη! Μέσα από ένα ταξίδι στον χρόνο, οι τρεις φίλοι θα ανακαλύψουν τον τρόπο που επικοινωνούσαν οι άνθρωποι από την αρχαία Ελλάδα και τις φρυκτωρίες, μέχρι τις μέρες μας και το κινητό τηλέφωνο. Οι Συλλογές και η μόνιμη έκθεση του Μουσείου Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ ενέπνευσαν τη Γλύκα Στόιου να γράψει και να παρουσιάσει με τους συ...

χάθηκ’ ο νους μου ο γέρος στο βουνό, σαν ελαφάκι ο γέρος νους μου μαγεμένος, σαν κρι-κρι παλαβό ο νους μου ο ιππότης, αλλά από βράχο σε βράχο πάντα ατρόμητο γεφύρι, πότε σε θάμνο αναγκαστικά μέσα του πολύ πατώντας, πότε σε πέτρα κοφτερή σαν ακόμα νεανική σκέψη, κατσίκι όμως για πάντα πια χαμένο στο βουνό ο νους μου ο πριν με αγωνία χωριάτης, ο παλιά των πόλεων, των Αθηνών ο νους μου φανοστάτης, από μόνος στων βουνών τα μαύρα πια σκοτάδια ευτυχώς, αόρατο, αθάνατο ελαφάκι.

Όλα τα ταξίδια που σου έταξα σε πόλεις, σε ποτάμια, σε έρωτες ή θάλασσες και δεν έγιναν, θα διανύσω στον υφασμάτινο χάρτη του κόσμου που με περιτυλίγει καθώς εισχωρώ στο απέραντο γαλάζιο, πράσινο και μαύρο νερό της θάλασσας για να χορέψω ένα τανγκό στον βυθό. Αν δεις τις φυσαλίδες να φτάνουν στα παράλια της Κύπρου στη Μεσόγειο, ενώ κάθεσαι και αγναντεύεις, είμαι ζωντανός.

Είκοσι ένας νέοι κύπριοι ποιητές (δεκαεφτά Ελληνοκύπριοι και τέσσερις Τουρκοκύπριοι) συστεγάζονται στην Ανθολογία αυτή· από αυτούς, εννιά είναι γυναίκες και δώδεκα άντρες, που γεννήθηκαν στα χρόνια 1980-1994 και άρχισαν να δημοσιεύουν ποιήματά τους κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Ίσως είναι νωρίς να μιλήσουμε για μια νέα ποιητική γενιά, με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά ή με τέτοια συνεκτικά στοιχεία που να δικαιολογούν τον όρο "γενιά". Επίσης, δεν ήρθε η ώρα να αξιολογήσουμε με σιγουριά την ποιοτική στάθμη του έργου τους, και θα ήταν παρακινδυνευμένο να προδιαγράψ...

Ο Ακίρα Κουροσάβα, που γεννήθηκε στη γειτονιά Ομόρι του Τόκιο, στις 23 Μαρτίου 1910, όγδοο και τελευταίο παιδί του δάσκαλου, από γενιά Σαμουράι, Ισάμου και της Σίμα, από γενιά εμπόρων, που παιδί έζησε τον μεγάλο σεισμό του Τόκιο, στα 1923, που άλλαξε τη μοίρα της χώρας του, που έκανε δύο παιδιά με την επίδοξη ηθοποιό σύζυγο του Γιόκο Γιαγκούσι, τον Χιζάο και τη Κάζουκο, πέθανε στη Σεταγκάγια του Τόκιο, στις 6 Σεπτεμβρίου 1998, αφήνοντας τριάντα ταινίες, μερικές από τις οποίες εμφανίζονται στις λίστες με τις καλύτερες του παγκόσμιου κινηματογράφου. "Είμαι κατασκευαστής ταινι...

Η Άννα Βάις είναι μία υπνοθεραπεύτρια που ειδικεύεται στο Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων. Μέσα από τις συνεδρίες της με την 20χρονη Λιν, επαναφέρει στη μνήμη της νεαρής κοπέλας μια ιστορία παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της. Συνέβη; Όταν η Λιν αντιμετωπίζει τον πατέρα της, Ντέιβιντ, ο ίδιος υπερασπίζεται σθεναρά την αθωότητά του. Όλα θα κριθούν στο τέλος. Ωστόσο, αυτό το κατά τα άλλα καθηλωτικό θεατρικό έργο για το Σύνδρομο Ψευδών Αναμνήσεων, αποτελεί επίσης μια πρόκληση για τη Συναισθηματική Νοημοσύνη του αναγώστη, για την ανάγκη εμπιστοσύνης και πίστης στο...

Το απέραντο της θάλασσας πώς να τ’ αγκαλιάσω; Μήτε στ’ όνειρο, μήτε στη φαντασία φθάνω· μόν’ ένιωθα να χάνομαι στα κρύα κύματά της.

Ανθολογούνται οι: Μάρτιν Κότσις, Λάντισλαβ Λίμπτσεϊ, Βερόνικα Ντιανισκόβα, Γιάννα Πατσαλόβα, Γιουλιάνα Σοκολόβα, Μίχαλ Τάλλο, Ραντόσλαβ Τόμας, Εύα Τομκουλιακόβα, Πέτερ Τσίμπο Martin Kocis, Ladislav Lipcsei, Veronika Dianiskova, Jana Pacalova, Juliana Sokolova, Michal Tallo, Radoslav Tomas, Eva Tomkuliakova, Peter Cibo

"Ο επισκέπτης πήρε τις σελίδες του διηγήματος στα χέρια του. Το αίμα είχε πιτσιλίσει πολλά σημεία του χαρτιού, αλλά μπορούσε να βγάλει νόημα. Το διάβασε βιαστικά, με το ποτήρι στο χέρι." Ο τελευταίος χτύπος, πολλές ιστορίες και μια συγγραφική πένα: Ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος μπαίνει στις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου και δίνει στον θάνατο μορφές ή χρώματα, όπως αυτό του κόκκινου κρασιού ή του κόκκινου κέστρου. Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης φύσης, που θα γεννήσει αμέτρητες εικόνες και ανάμεικτα συναισθήματα.

"Της αύρας το ταξίδι" του Αλέξανδρου Αβατάγγελου είναι ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τη φαντασία. Οπωσδήποτε όλοι μας ονειρευόμαστε κατά καιρούς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν γινόταν να ταξιδέψουμε στο παρελθόν για να διορθώσουμε τα τότε κακώς γινόμενα. Αν με τη γνώση του παρόντος μπορούσαμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας σήμερα; Αυτή η ευκαιρία δίνεται στον ήρωα της ιστορίας αυτού του βιβλίου. Ο συγγραφέας προτρέπει τον αναγνώστη να σταθεί δίπλα στον πρωταγωνιστή του, ώστε να σκεφτεί κι εκείνος τι θα έκανε στη θέση του....

Όταν η πόλη κοιμάται η βροχή ξαπλώνει στο ξύλινο παγκάκι της πλατείας κάνει παρέα με τη νύχτα και το γλόμπο της κολόνας στη γωνία ρουφά τα σκουπίδια απ’ τις άκρες των πεζοδρομίων λύνει την ακινησία μ’ ένα σκούντημα στην πλάτη του άστεγου δρόμου λέει καντάδες έξω από ανοίκιαστα σπίτια γράφει στιχάκια ελπίδας στις βιτρίνες κλειστών μαγαζιών γίνεται ρυάκι που γλυκαίνει τη μοναξιά με το δρόσο απ’ το ρευστό φιλί της. Η βροχή έρχεται στα όνειρά μου σε εποχές αφόρητου καύσωνα κι είναι μια παραμυθία ότι μπορώ να την ανακαλώ εντός μου όταν η πυρωμένη άσφαλτος της πόλη...

Ο χρόνος μοιάζει εχθρός τους. Αν περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες δεν θα το κάνουν ποτέ. Απ’ τη μια υπάρχει η επιθυμία για ένα παιδί, από την άλλη η αγωνία για το περιβάλλον, την παγκόσμια κρίση και την πολιτική αστάθεια... Τελικά, πώς να αποφασίσεις για το μέλλον σου όταν αυτό προβλέπεται τόσο δυσοίωνο; "Ένα παιδί; Είναι σαν να μου έριξες μπουνιά στη μούρη και μετά μου ζήτησες να σου λύσω μια μαθηματική εξίσωση." Οι "Πνεύμονες" είναι μια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία, επίκαιρη και ταυτόχρονα τόσο διαχρονική. Γνώριμα καθημερινή αλλά και πολυσύνθετη, ό...