Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όνειρα κρυμμένα, όνειρα και σκέψεις φυλαγμένα... Στο μυαλό και στην ψυχή, αμέτρητα συναισθήματα, σε λόγια, όμορφα γραμμένα.

Μία σύντομη περιγραφική αναφορά στο τότε ιερό όρος τον Όλυμπο, για να γνωρίσουν οι φίλοι αναγνώστες μέρος της ελληνικής μυθολογίας, που οι αρχαίοι Έλληνες, τότε, ποιούσαν μυθολογία· έγραφαν παραδόσεις αναφερόμενες στους Ολύμπιους Θεούς, στους ήρωες και στα έργα τους, που η διήγησή τους, πρόσφερε στον τότε κόσμο, αφενός μεν ευχαρίστηση και αφετέρου δε, διότι η διήγηση, έπαιρνε μορφή πραγματικότητας και ιστορίας.

Η έκδοση περιέχει κείμενα για τους: Μάνο Χατζιδάκι, Τζέρι Λούις, Νίκο Χουλιαρά, Γιώργο Γαλίτη, Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, Χρήστο Βακαλόπουλο, Έλενα Σουλιώτη, Νίκο Ζαχαρίου, Αλέξη Δαμιανό, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τοσίρο Μιφούνε, Γιώργο Πανουσόπουλο, Στέφανο Κουμανούδη, Θανάση Βέγγο, Κώστα Γαβρά, Ιόλα, Τζόνι Χαλιντέι, Αργύρη Μπακιρτζή, Κώστα Πασχάλη, Κυριάκο Κρόκο, Κύριλλο Σαρρή, Γιώργο Σταθόπουλο, Μίμη Χρυσομάλλη, Δέσπω Διαμαντίδου, Μάριο Σούμπαση, Βάσο Πτωχόπουλλο, Αλεξάνδρα Μπουτάρη, Νίκο Περάκη, Ελένη Κοκκίδου, Δήμο Αβδελιώδη, Σαπφώ Νοταρά, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκο Φέρμα...

Ο επιγραμματικός λόγος απαντάται σε πλήθος πολιτισμών διάσπαρτων σε όλο τον κόσμο και η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Στο βαθμό που δεν αποσκοπεί να γίνει σύνθημα (χωρίς και πάλι αυτό να σημαίνει ότι ένα επίγραμμα που δημιουργήθηκε ή χρησιμοποιήθηκε ως σύνθημα έχασε το ποιητικό του περιεχόμενο μόνο και μόνο γιατί έγινε ή έστω προσπάθησε να γίνει σύνθημα) και δεδομένου ότι η ποίηση τελικά παραμένει ανόρισμη δεν είναι παράλογο να θεωρηθεί ως ποίηση με μία όμως σημαντική παρατήρηση: Ο επιγραμματικός λόγος, ακόμα και αν ο δημιουργός του τον κοινοποίησε επεξεργασμένο...

Mια ηλικιωμένη κυρία κοιτάζει την εσωτερική της θέα. Μια μητέρα προσπαθεί να νανουρίσει το μωρό της με ένα παραμύθι που δεν αρχίζει ποτέ. Μια γυναίκα κλείνεται στο ασανσέρ και βυθίζεται στο απόλυτο σκοτάδι. Μπροστά σε έναν καθρέφτη, μία γυναίκα αλλάζει πολλά πρόσωπα διηγώντας τις ιστορίες τους. Ένας συνθέτης, κλεισμένος στο δωμάτιό του, παλεύει με τους ήχους, έναν δημοσιογράφο και μια συνέντευξη. Σε ένα όχημα χωρίς προορισμό, ένας Ταξιδιώτης συνομιλεί με τον φανταστικό συνεπιβάτη του. Ο Άρχοντας ενός φανταστικού βασιλείου παλεύει να σωθεί προσεταιριζόμενος το ακροατήριό του...

Κόρακες μαύροι-στυγεροί παιδί μου οι Ανθρώποι είν’ η καρδιά τους μιαρή στου σκότους το κατόπι Στον ίσκιο παραστέκουνε δίχως να βγάλουν άχνα να πέσεις περιμένουνε για να σου φαν’ τα σπλάχνα Δες ακριβέ μου εκτενώς με οφθαλμούς της ράχης μη σε φοβίζει κεραυνός το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις! Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή και να τη δέσεις σκύψει ραψ’ την να μην αιμορραγεί κι εντός σου μια θ’ ανοίξει...

Ο Οσμάν Τουρκάι έγινε γνωστός ως "Ο Ποιητής του Διαστήματος ή του Σύμπαντος". Στα ποιήματά του πραγματεύθηκε και ανέπτυξε θέματα κοσμικής συνείδησης και λογικής. Σκοπός και ιδανικό των ποιημάτων του ήταν η ενότητα, η συμπαντική σκέψη και η συνύπαρξη στη διαφορετικότητα. Συνθέτοντας ποιήματα με υλικό τα ανωτέρω εφόδια, άρχισε να μνημονεύεται ως ο μυστικιστής της εποχής του διαστήματος ή του σύμπαντος. Κατάφερε να αναγνωριστεί παγκοσμίως και να τιμηθεί με βραβεία τόσο στην πατρίδα του όσο και στην παγκόσμια κοινότητα. Το 1988 με αφορμή την ποιητική του συλλογή "Variations"...

Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου, αρχαίος βολβός στην άμμο του παλιού καιρού. Έφυγαν τα καράβια τους και πάλι. Δεν έφεραν κρασί και λάδι να γεμίσουν τα πιθάρια. Μόνο στα λαδιασμένα σώματα με δείχτες αντηλιακούς νυχτόβιες πεταλούδες ανασαίνουν. Αντέχεις;

To κείμενο κυκλοφορεί με αφορμή την παράσταση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, τη σεζόν 2016-17, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δημόπουλου. Τιμώντας την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του φημισμένου Αμερικανού συγγραφέα των αγαπημένων έργων "O Ασπροδόντης" και "Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης" Τζακ Λόντον, παρουσιάζονται στα ελληνικά "Οι Ευνοούμενοι του Μίδα", σε νέα μετάφραση του Δημήτρη Δημόπουλου. Μία συγκλονιστική ιστορία βίας στο αποκορύφωμα της βιομηχανικής και κοινωνικής αδικίας. Σε έναν κόσμο κυριαρχίας του πιο ισχυρού, κάποιοι παρακάμπτουν καθετί ηθικό ή νόμιμο. Τα...

Το θεατρικό έργο "Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση-διασκευή Νίκης Τριανταφυλλίδη, ανεβαίνει σε πολυχώρους της Αθήνας το φθινόπωρο του 2017 σε σκηνοθεσία Ζωής Μασούρα. ** Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, νεανικό παλμό και ευφορία. Έτσι τουλάχιστον μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Ένας κόσμος χωρατατζήδων, φλύαρων, κουτοπόνηρων ανθρώπων, ιδωμένος από τον ποιητή με διάθεση πρόσχαρη, "ανοιχτή" και με άκακο μάτι. Αν και δεν είναι γνωστό το πότε γράφτηκ...

Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να καταλάβω τι χαρτί είναι, κι όταν αρχίζει να σχηματίζεται ο άσσος στις γωνίες του, παίζω με αυτό το φύλλο, προσπαθώ να το αλλάξω με τη φαντασία μου. Τότε αρχίζει να τσαλακώνεται μπροστά στα μάτια μου κι από επίπεδο παίρνει όγκο. Σχηματίζεται ένα μικρό σπιτάκι που μεγαλώνει σιγά-σιγά, γεμίζει το τραπέζι κι όλο μεγαλώνει. Και γίνεται μπρος στα μάτια μου το πατρικό μου σπίτι, με τα φαρδιά παράθυρα που κοιτάνε τη θάλασσα, και τη βαριά πόρτα με τα στολίδια και τον φεγγίτη της. Ύστερα η κεραμοσκεπή του κι εκείνα τα πουλιά στις άκρες της. Γ...

Οι ήρωες, σε αυτά τα είκοσι διηγήματα, είναι πλασμένοι από ανθρώπινο υλικό, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους: διαλλακτικοί και συνάμα εμμονικοί, δειλοί και ταυτόχρονα γενναίοι. Αν τους ενώνει κάτι, είναι η δυσκολία τους να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα. Στέκονται στο ημίφως ενός δωματίου, μπροστά στις γρίλιες μιας κλειστής πόρτας κι αναρωτιούνται αν πρέπει να βγουν στο άπλετο φως, όπου παραμονεύουν η ματαιότητα και η φθορά. Με την ελπίδα να εξιλεωθούν και με το χέρι απλωμένο προς την έξοδο, δημιουργούν -μόνο για μια στιγμή- ένα δικό τους κόσμο φτιαγμένο στα μέτ...

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...

Η Φρύνη ήταν μια άδολη ψυχή και μια ευαίσθητη καρδιά. Είχε όλη τη δροσιά των νιάτων και της ομορφιάς της. Παράδοξο για μια νέα, συνδύαζε την αθωότητα με την ωριμότητα. Είχε μια έμφυτη ευγένεια που την έκανε ακαταμάχητη, χωρίς να προσπαθεί διόλου. Η ανέλπιστη αυτή σμίξη της ευγένειας με την αθωότητα, την έκανε ένα τέλειο πλάσμα. Αυτό που γοήτευε αφάνταστα τον Ιάσονα στη Φρύνη, ήταν η αφέλειά της. Ήταν τόσο αθώα. Είχε βαθύ και στοχαστικό βλέμμα όταν της μιλούσε και αυτό την μάγευε. Ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης και η φωνή του βαθιά και μπάσα. Εκείνη ήταν πανέμορφη. Μια απαράμι...

Μ' αγαπάς; Μπορεί να λείπει ο "άγιος" Βασίλης Αυλωνίτης. Υπάρχει όμως ο "μέγας αρχιερεύς" Νίκος Σταυρίδης. Μπορεί να λείπει η "οσία" Σαπφώ Νοταρά, η "δαιμονική" Γεωργία Βασιλειάδου. Υπάρχει όμως ο "διάολος" Κώστας Χατζηχρήστος. Μπορεί πολλοί να λείπουν από το βιβλίο αυτό, από τη ζωή μας. Είναι όμως "όσοι είναι" το πρόσχημα: για πράγματα πέρα από τον κινηματογράφο μιλάμε, σε υποθέσεις πίσω από την οθόνη αναφερόμαστε: για "όλα όλοι" εδώ μέσα ενδιαφέρονται, με "όλα όλοι" ασχολούνται. Άνθρωποι αισθηματικοί κι αμετανόητοι, αποκαλύπτονται ευγενικά, υποκλίνονται χωρίς αλαζονεία...

Με την παρούσα ποιητική συλλογή επιδιώκεται μια σύνδεση του παρελθόντος και του παρόντος. Με μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2008 και λειτουργώντας ως work in progress ολοκληρώθηκε το 2012, με αρκετά ενδιάμεσα διαλλείμματα, επιχειρεί να καταργήσει τις αποστάσεις μεταξύ των υποκειμένων που διαπραγματεύεται, του Εγώ και του Εσύ. Άλλοτε με λόγο νοσταλγικό, άλλοτε με περισσότερο κυνικό, ο στόχος του ποιητή παραμένει ο ίδιος: να ψάξει. Πού τελειώνει το Εγώ και πού αρχίζει το Εσύ. Κι αν αυτά τα δύο ενωθούν, αν θα φέρουν το πολυπόθητο Εμείς. Απαντήσεις φυσικά δεν αναμένονται, ούτε...

Με την παρούσα ποιητική συλλογή επιδιώκεται μια σύνδεση του παρελθόντος και του παρόντος. Με μια προσπάθεια που ξεκίνησε το 2008 και λειτουργώντας ως work in progress ολοκληρώθηκε το 2012, με αρκετά ενδιάμεσα διαλλείμματα, επιχειρεί να καταργήσει τις αποστάσεις μεταξύ των υποκειμένων που διαπραγματεύεται, του Εγώ και του Εσύ. Άλλοτε με λόγο νοσταλγικό, άλλοτε με περισσότερο κυνικό, ο στόχος του ποιητή παραμένει ο ίδιος: να ψάξει. Πού τελειώνει το Εγώ και πού αρχίζει το Εσύ. Κι αν αυτά τα δύο ενωθούν, αν θα φέρουν το πολυπόθητο Εμείς. Απαντήσεις φυσικά δεν αναμένονται, ούτε...

"Ο επισκέπτης πήρε τις σελίδες του διηγήματος στα χέρια του. Το αίμα είχε πιτσιλίσει πολλά σημεία του χαρτιού, αλλά μπορούσε να βγάλει νόημα. Το διάβασε βιαστικά, με το ποτήρι στο χέρι." Ο τελευταίος χτύπος, πολλές ιστορίες και μια συγγραφική πένα: Ο Αλέξανδρος Πετρόχειλος μπαίνει στις πιο μύχιες σκέψεις του ανθρώπου και δίνει στον θάνατο μορφές ή χρώματα, όπως αυτό του κόκκινου κρασιού ή του κόκκινου κέστρου. Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης φύσης, που θα γεννήσει αμέτρητες εικόνες και ανάμεικτα συναισθήματα.