Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μία πλασματική διάβαση αγνών συναισθημάτων η οποία οδηγεί σε αυτό που αποκαλούν "έξοδος από τη συνήθεια". Μία εναλλακτική λύση στο κοινό πρόβλημα που μπορεί να διεγείρει τους αρχαίους νεκρούς και να ξυπνήσει επιθυμίες που είχες ξεχάσει. Μια γέφυρα ανάμεσα στο απολύτως άγνωστο και στο κοινώς άγνωστο. Μια μαθηματική λύση, ένα "κόλπο", μια ανάλυση, μια διέγερση. Η λύση ενός γρίφου που ψάχνεται εδώ και αιώνες. Η έξοδος από έναν λαβύρινθο φτιαγμένο από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες. Η αποσυμπίεση, η απλοποίηση, ο εναγκαλισμός και η ομαδική μοναδικότητα.

Δύο άντρες σε κρίση. Δύο διαφορετικά πεπρωμένα, φαινομενικά ασύμβατα μεταξύ τους, που, τελικά, μ’ έναν περίεργο τρόπο, συναντιούνται. Ο ένας, πρωθυπουργός της Ελλάδας σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, αναμετριέται με το δέος των μεγάλων γεγονότων που τον περικυκλώνουν. Ο άλλος, καταξιωμένος πιανίστας, τα εγκαταλείπει όλα για χάρη ενός μεγάλου έρωτα. Και οι δύο, όψεις του ίδιου νομίσματος. Ποια κίνητρα καθορίζουν τις επιλογές τους; Ποιες δυνάμεις διαμορφώνουν τις ιδέες τους; Η εξουσία εγγενής στην ανθρώπινη φύση; Αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο ε...

Τα ποιήματα της Μπεατρίζ Χάουσνερ είναι παγκόσμια, όμως αποτίουν φόρο τιμής σε έναν μεγάλο Καναδό ήρωα: τον Λουί Ριέλ, τον μεσσιανικό ηγέτη της επανάστασης των αυτοχθόνων ενάντια στο κράτος, ο οποίος καταδικάστηκε για "έσχατη προδοσία" και κρεμάστηκε το 1885. Για την Μπεατρίζ, εκείνος βρίσκεται πάντα "Στη γειτονιά", ψάχνοντας για "οδοδείκτες προς τη Νέα Ιερουσαλήμ", βλέποντας δύσκολα όνειρα με το σκοινί γύρω απ’ τον λαιμό του κάθε μέρα. Όμως δεν είναι η επανάσταση και η ποίηση, το όνειρο και η δράση αιώνιες αδελφές, όπως προφήτευσε ο Μπωντλαίρ; Κάποτε η καρδιά έχασε τον...

Δέκα συνεδρίες και μια τηλεφωνική επικοινωνία ίσον έντεκα μονόλογοι. Θα μπορούσαν να είναι έντεκα ξεχωριστοί, αυτόνομοι μονόλογοι, αν δεν υπήρχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία που να τους διατρέχουν. Μια γυναίκα επισκέπτεται την/τον ψυχολόγο της και μονολογεί. Αναπολεί τη ζωή της, κάνει την αυτοκριτική της, εκφράζει τις αμφιβολίες της, δηλώνει τις επιθυμίες της. Η συγγραφέας αφήνει εντέχνως ανοιχτά κάποια σημεία, έτσι που οι αναγνώστες, ακροατές ή θεατές να μη μένουν απαθείς κατά τη διάρκεια του έργου, αλλά να μπορούν να υποδυθούν ακόμα και το ρόλο της/του ψ...

Tο έργο "African Gothic" της Reza de Wet, ένα νοτιοαφρικάνικο ψυχολογικό θρίλερ, γραμμένο το 1985, το οποίο έχει χαρακτηρισθεί ως έργο-ορόσημο για το θέατρο της Νότιας Αφρικής. Δυο αδέρφια Μπόερ -λευκοί άποικοι αγρότες της Νοτίου Αφρικής- ζουν απομονωμένα με τη μαύρη νταντά τους σε μια πλέον ερειπωμένη φάρμα. Η άφιξη ενός δικηγόρου για την απόδοση μιας κληρονομιάς έρχεται να κλονίσει δραματικά τις ισορροπίες του σπιτιού και να ωθήσει τους ήρωες σε ακραίες καταστάσεις. Στο "African Gothic", η συγγραφέας αντιστρέφει το εξιδανικευμένο μοντέλο της λευκής αποικιοκρατικής αγροτικ...

"Ους ο Θεός συνέζευξε!" Ποιός Θεός όμως! Αυτός ο αυστηρός, σεβάσμιος γέροντας, με τα μακριά άσπρα γένια, που θυμάμαι από τις εικονογραφήσεις των θρησκευτικών βιβλίων στο σχολείο; Ή εκείνος που αναγνωρίζει και θέλει να κουβαλά ο καθένας μέσα του, ο Θεός της συγγνώμης και της αγάπης; Υπήρχε όμως και ο άλλος. Ο δικός μου θεός. Που με πέταξε στους δρόμους να γεννηθώ μπάσταρδο, όπως ένα μίασμα. Από μια γυναίκα που το μυαλό της, όπως και οι φλέβες της, ήταν όλο παραγεμισμένο από ηρωίνη και ναρκωτικά. Μια γυναίκα, που δεν ήξερε πώς, αλλά και δεν ήθελε να είναι και να λέγε...

Στις 4 Οκτωβρίου του 1974 η Anne Sexton φόρεσε το παλιό γούνινο παλτό της μητέρας της, πήρε ένα ποτήρι βότκα και πήγε στο γκαράζ. Μπήκε στο αυτοκίνητο, έβαλε μουσική και άναψε τη μηχανή - περιμένοντας καρτερικά να τη σκοτώσει το γκάζι. Δεν άφησε κανένα σημείωμα. "Το Είδος Της" είναι ένας μονόλογος εμπνευσμένος από τη ζωή και την ποίηση της αμερικανίδας ποιήτριας Anne Sexton (1928-1974). Μια γυναίκα αναθυμάται τα σημαντικά γεγονότα της ζωής της, επαναφέρει πρόσωπα, λέξεις, εικόνες, στιγμές, τραύματα και θραύσματα ευτυχίας. Διατρέχει τη ζωή της, μέσα από την ποίησή της,...

Παιδί με αφαλό ένα ρόδι και τον αστρίτη μες το βλέμμα Παιδί με το λινό φουλάρι για προσκέφαλο και το άλικο της παπαρούνας στα ακροδάχτυλα Παιδί του νερού και της αγάπης Των λαχουριών τα σχήματα σου δείχνουνε το μέλλον Καλοκαίρι στην Αθήνα Πηλός Βασιλικός Ελιές και γάλα χυμένο απ’ την άκρη των νυσταγμένων χειλιών Πιο δυνατό το μείγμα κι απ’ τον παφλασμό της Γης

Σε τούτη τη χώρα κανενός δεν του περνάει απ’ το μυαλό η ιδέα να μετρήσει τ’ άστρα ή τις κατσίκες του κοπαδιού Το μόνο που μετράει εδώ είναι ο Κριός της νύχτας και τα προβατάκια των αφρισμένων κυμάτων που παφλάζουν πάνω στη βάρκα του ψαρά Σε τούτη τη χώρα μια μόνη στάμνα κλείνει μέσα της πιότερο δροσερό νερό απ’ όσο βαστάνε οι ουρανοί.

Δεν πρόκειται απλώς για μια θεατρική μετάπλαση της ζωής και της εποχής της Μαρίας Πολυδούρη, για την τραγική περιπέτεια του ανολοκλήρωτου έρωτα δύο μεγάλων ποιητών του μεσοπολέμου, της Μαρίας Πολυδούρη και του Κώστα Καρυωτάκη. Δεν πρόκειται επίσης για μια μεταποιημένη, ελεύθερη σύλληψη, που προσφέρει το υλικό της ολιγόχρονης συνοδοιπορίας τους στη ζωή και στην ποίηση. Ανήκουν και οι δύο στην ιστορία, μετέχουν και μορφοποιούν την ιστορία, και πλήττονται απ’ αυτήν. Ζουν την εποχή τους και κρίνουν αμείλικτα την κοινωνία τους, εκτοξεύουν τη σκέψη τους στην αναπηρία και την α...

Μα τον θυσιασμένο νάνο τεχνουργό, Περιφερόμαστε και ’μεις λαμπροί αστέρες Και μα της μοίρας τον ουράνιο αργαλειό, Μας χειροτόνησαν πνευματικούς πατέρες... Εμείς με σκήπτρα αποφασίζουμε στυγνοί Ορθή συμμόρφωση για τ’ άγρια και παιδία, Μα επικλινείς, νεφελοβάτες και γυμνοί, Αχνά τη νιότη μας θαρρούμε στη σιωπή, Με έμμετρη του Τακεμίτσου Νοσταλγία... Τι κάνουμε για να προετοιμαστούμε γι’ αυτά που θα ’ρθουνε;

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω· Συνεχίζεις να βλέπεις κάτω από σένα γυμνά τα γόνατά σου. Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα σκοτάδι γίνεται τη μέρα αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα. Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω κι αν κάποια στιγμή το ξέρω θα συνεχίσω· θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω. Αέρα φυσούσαν τα κύματα αίμα έσταζαν οι άκρες τους ήρθε η ώρα του να φύγει από μένα πίσω σε σένα. Έρημο το όνομά μου. Έρημο και το δικό σου.

Οι ραψωδίες του ποιητή στη Νέκυια με φέρουν. Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία. Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο. Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά. Η αιώνια αυτή κατάρα. Ίσως, στις αχαρτογράφητες των Πλουτωνίων σπηλιές να ξαλαφρώσει η ψυχή μου και της Ιθάκης το δρόμο να βρω. Διψασμένος από το χοντρό αλάτι των τριμμένων οστών σου κόρεσα το μένος μου με της Στυγός το νερό.

Έτσι όπως ξεκουμπώνεται η γλώσσα μετά από πολλή σιωπή και γέρνεις να πεις μια Καλημέρα όπως ένα τριαντάφυλλο που βιάζεται να κοπεί. Και έτσι που θέλεις να κρατηθείς στη ζωή και πιάνεσαι απ’ τον λαιμό μου και με πνίγεις αλλά είναι για την ημετέρα σωτηρία. Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν στην επανάληψη των ημερών. Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα και τα περιτυλίγεις.

"Αν ένα πράγμα έχω καταλάβει καλά μέχρι σήμερα, κύριοι, είναι ότι εδώ που έφτασα, το χρωστάω στους αντιπάλους μου" είπε ο Ρον και όλοι στο κεντρικό τραπέζι της λέσχης Βίκτορι σήκωσαν τα ποτήρια τους. Μαζί τους και ο Μορίς, ο προστατευόμενός του, που ήταν στη δούλεψή του από μικρός, και τώρα, μετά τον θάνατο των γονιών του, προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν αστραφτερό κόσμο επιχειρήσεων, ακριβών ουίσκι και ίντριγκας. Σε έναν κόσμο που οι φιλίες είναι μετρημένες, οι συνεργασίες αβέβαιες και το παρελθόν πιο άγνωστο και από το μέλλον. Το παρελθόν αυτό οδηγεί τον Μορίς, εκεί, στα έ...

Ανθολογούνται οι: Ροστισλάβ Αμέλιν, Πάβελ Αρσένιεφ, Σεργκέι Γκέιτσενκο, Άννα Ζολοταρέβα, Κιρίλ Κορτσάγκιν, Αλεξέι Κουντρικόφ, Εντουάρτ Λουκογιάνοφ, Ντενίς Μπεζνόσοφ, Βλαντίμιρ Μπελιάεφ, Γκαλίνα Ρίμπου, Ιβάν Σοκολόφ, Ευγενία Σούσλοβα.

12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν· αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

Η Θώμη και η Χρύσα. Δυο καθημερινές γυναίκες από τη Θεσσαλονίκη. Πλαισιωμένες από οικογένεια, φίλους, συναδέλφους και εραστές. Αγωνίζονται -η καθεμία στο δικό της μικρόκοσμο, η καθεμία με τον τρόπο της. Παλεύουν με τους άλλους, τις συνθήκες, τα προβλήματα και τους εαυτούς τους -με την κούραση, τα τραύματα, τις αναμνήσεις. Μέχρι που η πανσέληνος θα οδηγήσει στη γιατρειά... Έπαινος Νουβέλας Ομίλου για την UNESCO ΤΛΕ Ελλάδας 2017

Κόρακες μαύροι-στυγεροί παιδί μου οι Ανθρώποι είν’ η καρδιά τους μιαρή στου σκότους το κατόπι Στον ίσκιο παραστέκουνε δίχως να βγάλουν άχνα να πέσεις περιμένουνε για να σου φαν’ τα σπλάχνα Δες ακριβέ μου εκτενώς με οφθαλμούς της ράχης μη σε φοβίζει κεραυνός το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις! Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή και να τη δέσεις σκύψει ραψ’ την να μην αιμορραγεί κι εντός σου μια θ’ ανοίξει...