Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η έκδοση κυκλοφορεί με αφορμή την πλήρη ρετροσπεκτίβα του έργου του Αντρέι Ταρκόφσκι για τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τον θάνατό του, που διοργανώνεται από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου στο 29ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα (16-27 Νοεμβρίου 2016). Εικόνες και κομμάτια εικόνων, θραύσματα αστρικών ονείρων που εκρήγνυνται αενάως σ’ ένα μακρυνό στερέωμα, χρωματιστές υπόνοιες και μαυρόασπρες βεβαιότητες οι επτά ταινίες του Αντρέι Ταρκόφσκι, απόμειναν στον κόσμο μας υπομνήματα δια του κινηματογράφου ενός άλλου κόσμου. Και σαν ο ποιητής τους έφυγε...

Η ποίηση της Νεσιέ Γιασίν είναι ένα δώρο εικόνων, συναισθημάτων και ταυτόχρονα μια πολιτική πράξη. Λειτουργεί από τα μέσα προς τα έξω· ξεκινώντας δηλαδή με την αποτύπωση του εσωτερικού της εγώ, κατορθώνει να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά Τουρκοκυπρίων που αγωνίζονται για μια πατρίδα που θέλουν να τους ανήκει. Η Νεσιέ δεν αισθηματολογεί, όμως η ποίησή της είναι αισθηματική, δεν συνθηματολογεί, όμως οι στίχοι της γίνονται συνθήματα. Μονάχα αγαπάει. Τον άνθρωπο, τη φύση, τον γιο της, τη γυναικεία της υπόσταση, την πατρίδα της. Μέσα από την αγάπη, υφαίνει ένα οικουμενικό σύμπαν π...

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ (1931-1989) είναι γνωστός, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, πρωτίστως ως πεζογράφος και δευτερευόντως ως δραματουργός. Υπάρχει, όμως, μια ακόμα συγγραφική όψη του, εκείνη του ποιητή, που είναι η περισσότερο σκιασμένη και γίνεται γνωστή στην Ελλάδα ουσιαστικά για πρώτη φορά, χάρη στην παρούσα έκδοση-μετάφραση ολόκληρου του ποιητικού έργου του. Ως ποιητής εξελίχθηκε μέσα στον χρόνο, προσεγγίζοντας ολοένα και περισσότερο προς εκείνον τον ψυχισμό και τη στάση απέναντι στη ζωή, τον εαυτό του και τους ανθρώπους, που γνωρίζουμε από την πεζογραφία του, ό,τι μ...

Στις αρχές του 1973, λίγο προτού πεθάνει, η διάσημη Αυστριακή ποιήτρια και συγγραφέας Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν επισκέφτηκε το Άουσβιτς και το Μπίρκεναου κατά τη διάρκεια μιας αναγνωστικής περιοδείας στην Πολωνία. "Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάποιος να ζει μ’ αυτά δίπλα του" είπε, "δεν υπάρχει κάτι να πεις. Βρίσκονται απλά εκεί, και σε αφήνουν άφωνο". Σε όλη της την καριέρα, η Μπάχμαν πάλευε με την ανεπάρκεια της γλώσσας, κυνηγώντας εκείνο που δεν μπορούσε να εκφραστεί. "Εάν είχαμε τη λέξη", δήλωσε το 1959 σε μια ομιλία, "εάν είχαμε γλώσσα, δεν θα είχαμε ανάγκη όπλα". Πίστευε ότι...

"Απλή μετάβαση, είν’ όταν φεύγει κανείς, με δίχως τη σκέψη της επιστροφής. Και τότε ταξίδι βαθιά μπορετό, θα κάνει στον κόσμο χωρίς δισταγμό. Γιατί με τη δράση μαθαίνει κανείς, στις ύστατες τόλμες εντός της στιγμής. Που όταν θωράει δυο μάτια ανοιχτά, τ’ αδύνατα γίνονται πια δυνατά. Εικόνες τη θλίψη θα διώξουν μα... Εμπρός. Ο χρόνος δεν στέκει, κυλά συνεχώς".

"... Θα σε πάρω λοιπόν εγώ". "Από λύπηση;" "Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη". Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους. "Φτάνει όμως μόνο αυτό;" τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της. "Για μένα περισσεύει κιόλας" την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. "Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!" Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε...

Τα όρια ήταν γραμμές που αγνόησα κανόνες που διέγραψα σύνορα που προσπέρασα και ό,τι έσπασα διέλυσα γκρέμισα απώθησα αφόρισα ανέτρεψα αναίρεσα περιφρόνησα έκοψα πέταξα έσβησα κατέστρεψα ακύρωσα και έκαψα για να 'ρθω σε εσένα Δεν στο κρατάω κρυφό αποδόμησα το άπειρο για να σε φτάσω

... Πάμπολλες φορές παλούκωσα τούτο το κορμί μες στις ανήλιαγες φανφάρες της ηθικής το παλούκωσα και το κρέμασα από το δοκάρι...

12 διηγήματα για την απώλεια. Άνθρωποι καθημερινοί βλέπουν τη ζωή τους να αναποδογυρίζει από τη μια στιγμή στην άλλη. Πενθούν για όσα έχασαν· αγαπημένους, πατρίδα, φήμη, ομορφιά, μνήμη, αξιοπρέπεια, ελπίδα, αρτιμέλεια, νιάτα. Χάνοντας ό,τι αξίζει για εκείνους, χάνουν τον ίδιο τους τον εαυτό... γίνονται απόντες ονείρων. Οι ζωές τους διασταυρώνονται και συγκλίνουν με αδιόρατο τρόπο. Ένας παράξενος βιβλιοπώλης και μερικά γαλάζια επιστολόχαρτα μοιράζουν ξανά την τράπουλα της ζωής σκορπίζοντας ελπίδα.

Η διάκριση των πραγμάτων είχε χρώμα και λέξεις και κορδέλες οι φιόγκοι μπερδεύονταν ο ένας με τον άλλο μια καθημερινότητα που είχε τη σειρά της. Η καθοδική θλίψη άφησε το στίγμα της καθώς η πτώση των αισθημάτων δεν επέτρεπε το πλέξιμο. Μια πινελιά χρειάστηκε να βάλω προσωρινά και σου πέρασα στα χέρια κλωστές. Αν μ' αγαπάς θα γίνουν ροδοπέταλα.

Είναι το στέρνο μου ένα χωράφι στάχυα που περπατάνε σκέλεθρα κάθε του Αλωνάρη χάραμα. Είναι η καρδιά μου ενός ποταμού η κοίτη που σάπια κορμιά επιπλέουν στα λιμνάζοντα νερά. Στα βράχια ανθίζουν αμπέλια. Μια θάλασσα γλυφό κρασί. Τα καντήλια με το λευκό φως ταξιδεύουν για το στερνό πυροφάνι. ** Η νέα έκδοση συνοδεύεται με κείμενα των συγγραφέων και κριτικών Αθανάσιου Βαβλίδα και Κωνσταντίνου Μπούρα.

Ένα παιδί, ο Άρης, μαθαίνει στο σχολείο το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων απέναντι στη διαφορετικότητα. Εκφοβισμός, κοροϊδία, περιθωριοποίηση. Φοβάται. Ένας έφηβος, ο Άρης, βιώνει την ομοφυλοφιλική του ταυτότητα μέσα από έναν αποτρόπαιο βιασμό. Σεξουαλική κακοποίηση. Φοβάται. Σήμερα ο Άρης είναι ένας νέος, όμορφος και επιτυχημένος αρχιτέκτονας. Έχει χτίσει μια τέλεια εικόνα για να αποφύγει την αλήθεια, τον εαυτό του και τους άλλους. Πίσω από το λαμπερό του χαμόγελο όμως, παραμένουν κρυμμένοι φόβοι κι ανείπωτες επιθυμίες. Το παρελθόν του τον στοιχειώνει, το παρόν τον τρομ...

Μια οργασμική συμφωνία, από χρώματα, μυρωδιές κι ακούσματα. Κόκκινο της παπαρούνας, κίτρινο του χαμομηλιού κι οσμές γαζίας και γιασεμιού. Φτερουγίσματα χελιδονιών, τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, που απαλά τ' αγγίζει ο άνεμος. Ανέμελη μες στα χρώματα, υποσκελίζεις της φύσης τα καμώματα. Ωχρή σαν ανοιξιάτικο πρωινό, μπογιατίζεις τα όνειρά μου, με του δειλινού τις αποχρώσεις. Οι αισθήσεις απαιτούν, ο πόθος έρχεται πρόωρος επισκέπτης, η επιθυμία και η απαγόρευση κι η θάλασσα αντανακλά, έναν ευτυχισμένο ουρανό, που σε παρασύρει σ' ατέλειωτες ηδ...

Μια οργασμική συμφωνία, από χρώματα, μυρωδιές κι ακούσματα. Κόκκινο της παπαρούνας, κίτρινο του χαμομηλιού κι οσμές γαζίας και γιασεμιού. Φτερουγίσματα χελιδονιών, τιτιβίσματα πουλιών και το θρόισμα των φύλλων, που απαλά τ' αγγίζει ο άνεμος. Ανέμελη μες στα χρώματα, υποσκελίζεις της φύσης τα καμώματα. Ωχρή σαν ανοιξιάτικο πρωινό, μπογιατίζεις τα όνειρά μου, με του δειλινού τις αποχρώσεις. Οι αισθήσεις απαιτούν, ο πόθος έρχεται πρόωρος επισκέπτης, η επιθυμία και η απαγόρευση κι η θάλασσα αντανακλά, έναν ευτυχισμένο ουρανό, που σε παρασύρει σ' ατέλειωτες ηδ...

Σε τούτη τη χώρα κανενός δεν του περνάει απ’ το μυαλό η ιδέα να μετρήσει τ’ άστρα ή τις κατσίκες του κοπαδιού Το μόνο που μετράει εδώ είναι ο Κριός της νύχτας και τα προβατάκια των αφρισμένων κυμάτων που παφλάζουν πάνω στη βάρκα του ψαρά Σε τούτη τη χώρα μια μόνη στάμνα κλείνει μέσα της πιότερο δροσερό νερό απ’ όσο βαστάνε οι ουρανοί.

Η συλλογή "Αχ - έρων" είναι για τους εξαίσιους ίλιγγους, για τις αιώνιες ταλαντεύσεις, για στιγμές που έμειναν μισές και για άλλες που πληρώθηκαν σωστά. Για τα λόγια που τόλμησαν να βγουν στον άνεμο, για τις πιο ανεξερεύνητες και γνήσιες σκέψεις. Για ένα λυγμό που γεννιέται ατελείωτα από το χάραμα μέχρι το τέλος μίας ημέρας. Xρυσάνθη Ιακώβου

Καλός βουλευτής -τουλάχιστον για τον κόσμο- δεν υπάρχει πλέον. Υπάρχει μόνο για τα κανάλια: αυτός που τσακώνεται και με τα μανικετόκουμπά του. Που φωνάζει, που βρίζει, που ωρύεται, που παράγει θέμα... δίνει τίτλο... Και αναπαράγεται σε όλα τα Μέσα που είναι πρόθυμα να προωθήσουν την όποια κουταμάρα, αρκεί να είναι εντυπωσιακή. Αν δεν τα κάνει αυτά, αν δεν τα λέει... δεν τον καλούν. Πουθενά. Ούτε το κόμμα του τον στέλνει. Τι να τον κάνει; Αφού δεν τα πράττει όλα αυτά, δεν χτυπάει με το χέρι του ή με το τακούνι της το τραπέζι, ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΡΓΟ. Ξέρετε τι λέμε πάντα; Ότι "κ...

Τι συμβαίνει όταν ένα από τα εκατοντάδες παιδιά, μακριά από κάθε τι ανθρώπινο, εκπνεύσει εξουθενωμένο σε κάποιο αμπάρι ή σωριαστεί πάνω στις σανίδες του καταστρώματος; Αυτή η απορία κι η ζοφερή εικόνα έδωσε μορφή στη Λυδία, στη φωτορεπόρτερ που επιστρέφει ξανά και ξανά στον «τόπο του εγκλήματος» και, ψάχνοντας να διαλευκάνει ως το βυθό, εξαφανίζεται, στοιχειώνοντας με την απουσία της τους χαρακτήρες του έργου, τους αγαπημένους της που έχουν μείνει πίσω. Πόσο εύθραυστη γίνεται η πραγματικότητά μας όταν κινείται σε μια επιφάνεια άγνοιας, αμφιβολίας και ανασφάλειας; Πόσο μα...