Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα σου ζουν σ’ αιώνια άνοιξη οι αγάπες κι οι δαφνωμένες απ’ τα χιόνια οροφές. Τα λόγια φεύγουνε, μαζί κι εσύ που τα ’πες, μα ταξιδεύουν οι φωτιές στις κορυφές για να βρεθεί η γενιά που πάλι θα κινήσει σχεδία να φτιάξει μακριά απ’ το ερμονήσι...

Στη μεταπολίτευση, με την Ελλάδα ακόμα ρημαγμένη από τις πολιτικές διαφορές αλλά και τις κοινωνικές ανισότητες, τρεις φίλοι-ήρωες της καθημερινής ζωής κάνουν όνειρα-διαβατήρια για ένα καλύτερο μέλλον, τα οποία όμως χάνονται και σβήνουν αργά όσο οι ανθρώπινες σχέσεις δείχνουν τη διαστρεβλωμένη τους αντανάκλαση στον κόσμο που ζουν. Στις "Τρεις ευχές" του Κώστα Γραμματικόπουλου, όλοι βγαίνουν από τον δρόμο τους και όλοι πρέπει να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους. Να τη δομήσουν και να την ξαναχάσουν σε συνεχόμενο στρόβιλο από συναισθήματα και χαοτικές ανθρώπινες σχέσεις. Και μέσ...

"Καθώς έφευγε, σκέφτηκε κατά πόσο και ο ίδιος θεωρείτο συνεργάτης τους και αν το συνεργάτης σήμαινε συνένοχος". Η οικουμενικότητα που διατρέχει το βιβλίο και η βαθιά ουμανιστική ανθρωπογεωγραφία έχουν τη ρίζα τους σε χρόνια βαθιά παρατήρηση, μελέτη και σε πρώτο χρόνο σκανάρισμα των βασικών, στην αβυσσαλέα μέγγενη που απαρτίζει την καθημερινότητα. Ταυτόχρονα, είναι και ένα βαθύ-στεγνό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για να επανέλθουν τα πράγματα στην αρχή από το τίποτα, κι από κει πίσω στην εκρηκτική ανάκαμψη στο καινούργιο, άλλοτε συστημικά άλλοτε όχι και πάντως μοιραία στην...

To 1991 τρεις, νέοι τότε, ποιητές, ο Ηλίας Λάγιος, ο Διονύσης Καψάλης και ο Γιώργος Κοροπούλης εξέδωσαν τη συλλογή Tριώδιο από τις Εκδόσεις Άγρα. Επρόκειτο για ένα βιβλιαράκι 11 μόλις σελίδων, με ένα ποίημα (μια μπαλάντα) του καθενός. Η κίνησή τους ήταν καθαρά συμβολική, για να δείξουν πως η έμμετρη-ομοιοκατάληκτη ποίηση δεν σταμάτησε ποτέ να γράφεται, παρά την επικράτηση του ελεύθερου στίχου. Σήμερα, μετά από είκοσι και πλέον έτη και αφού με την ποιητική ανθολογία Νέοι ήχοι στο Παμπάλαιοι Νερό (ανθολόγοι: Κώστας Κουτσουρέλης και Σοφία Κολοτούρου) αποδείξαμε περίτρανα ότ...

To 1991 τρεις, νέοι τότε, ποιητές, ο Ηλίας Λάγιος, ο Διονύσης Καψάλης και ο Γιώργος Κοροπούλης εξέδωσαν τη συλλογή Tριώδιο από τις Εκδόσεις Άγρα. Επρόκειτο για ένα βιβλιαράκι 11 μόλις σελίδων, με ένα ποίημα (μια μπαλάντα) του καθενός. Η κίνησή τους ήταν καθαρά συμβολική, για να δείξουν πως η έμμετρη-ομοιοκατάληκτη ποίηση δεν σταμάτησε ποτέ να γράφεται, παρά την επικράτηση του ελεύθερου στίχου. Σήμερα, μετά από είκοσι και πλέον έτη και αφού με την ποιητική ανθολογία Νέοι ήχοι στο Παμπάλαιοι Νερό (ανθολόγοι: Κώστας Κουτσουρέλης και Σοφία Κολοτούρου) αποδείξαμε περίτρανα ότ...

Το πτώμα μιας διάσημης Ρουμάνας δημοσιογράφου βρίσκεται σ’ ένα δάσος. H δολοφoνία της συνοδεύεται από μυστηριώδη ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Η υπόθεση ανατίθεται σε τρεις αστυνομικούς, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους, θα ξεσκεπάσουν περιστατικά διαφθοράς και θα βρεθούν αντιμέτωποι με περίεργα παιχνίδια επιρροής στους κύκλους των ισχυρών της χώρας. Το μυθιστόρημα "Τύποι σχεδόν εντάξει" είναι ένας συνδυασμός αστυνομικού και πολιτικού θρίλερ. Είναι μια ιστορία για όσα συμβαίνουν στα σκοτεινά παρασκήνια μιας κοινωνίας που διέπεται από τους κανόνες της μαφίας. Ένα...

Ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω. Μην ψάχνεις για διαβήτες και μοιρογνωμόνια. Αυθαίρετα θα χτίσουμε και φέτος.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, ανάσκελα, διαβάζω (χαλαρώνω) (σε μια πνευματική πειθαρχία). Ο σταυρός είναι κάτι το οδυνηρό. Όπως έχω παρατηρήσει, αψίδες σχηματίζονται μπροστά μου ψηλές αψίδες από γέφυρες. Τώρα γιατί το σκέφτομαι αυτό; - Στον σταυρό μου δίνω την ανάσα μου... Έχουμε μια όχθη από κάτω μας... Νερό... Υποψία Ποίησης

Μία πλασματική διάβαση αγνών συναισθημάτων η οποία οδηγεί σε αυτό που αποκαλούν "έξοδος από τη συνήθεια". Μία εναλλακτική λύση στο κοινό πρόβλημα που μπορεί να διεγείρει τους αρχαίους νεκρούς και να ξυπνήσει επιθυμίες που είχες ξεχάσει. Μια γέφυρα ανάμεσα στο απολύτως άγνωστο και στο κοινώς άγνωστο. Μια μαθηματική λύση, ένα "κόλπο", μια ανάλυση, μια διέγερση. Η λύση ενός γρίφου που ψάχνεται εδώ και αιώνες. Η έξοδος από έναν λαβύρινθο φτιαγμένο από τις μεγαλύτερες ιδιοφυΐες. Η αποσυμπίεση, η απλοποίηση, ο εναγκαλισμός και η ομαδική μοναδικότητα.

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω· Συνεχίζεις να βλέπεις κάτω από σένα γυμνά τα γόνατά σου. Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα σκοτάδι γίνεται τη μέρα αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα. Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω κι αν κάποια στιγμή το ξέρω θα συνεχίσω· θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω. Αέρα φυσούσαν τα κύματα αίμα έσταζαν οι άκρες τους ήρθε η ώρα του να φύγει από μένα πίσω σε σένα. Έρημο το όνομά μου. Έρημο και το δικό σου.

Ένας πλανήτης σαν μπαλόνι. Ένας παιχνιδιάρης βασιλιάς. Kι ένα μοιραίο λάθος... Μια παγωμένη λίμνη με τόσα φυλακισμένα παιχνίδια! Μια χειμωνιάτικη νύχτα με τόσες φυλακισμένες ανοιξιάτικες στιγμές! Μια λαχτάρα... Χιλιάδες αρμαντίλλο αποφασισμένα. Χιλιάδες προσπάθειες. Μέχρι το τέλος. Μέχρι να πάρουν πίσω το δικαίωμα στο παιχνίδι. Μέχρι να φέρουν την Άνοιξη!

Κάποιοι μύθοι είναι καλό να παραμένουν ως έχουν απαρασάλευτοι στο μεγαλείο της αυταπάρνησής τους. Ο Χριστός να μη γίνει ποτέ μεγαλέμπορος στην Ιερουσαλήμ συνδαιτημόνας χιλίαρχων και του Ποντίου Πιλάτου. Ο Καρλ Μαρξ να μη γίνει ποτέ εργοστασιάρχης σε μονάδα επεξεργασίας χάλυβα στο βόρειο Λονδίνο. Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να μη γίνει ποτέ γηραιός καθεστωτικός ποιητής στην μπρεζνιεφική εποχή της στασιμότητας. Ο Τσε Γκεβάρα να μη γίνει ποτέ κοιλαράς μεγαλογιατρός στις αστικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες. Οι μύθοι δελεάζουνε τα πλήθη οι απομυθοποιήσε...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι... Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο... Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου. "Ποιος είσαι εσύ;" μου λέει, "Που θα ρημάξεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!" "Είμαι ο πρώτος!" απαντώ "κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν' ακουστούν οι βοές!" "Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι." "Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου!...

Τα καλύτερα διηγήματα του συγγραφέα, από τα πιο συγκλονιστικά που έχουν γραφτεί για τη δεύτερη μεγάλη συμφορά που έπληξε τον ελληνισμό, δηλαδή την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ένα αντιπολεμικό παραλήρημα ενός βαριά τραυματισμένου του ’74. Η μάνα του αγνοούμενου που χάνει τα λογικά της και "γυρίζει" στο χωριό της με έναν συγκλονιστικό τρόπο, και σε άλλο ο ορισμός της εσχάτης προδοσίας, μέσα από τα κλειδιά ενός σταυρόλεξου. Ένας γέρο-γητευτής προσπαθεί με γητειές να σβήσει την τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο. Ένα σπαρακτικό διήγημα για τις 37 ημέρες που πέρασε ο πατέρας του...

Δαίμονες τριγυρίζουν στο μυαλό μου κι εχθροί αόρατοι. Mια συνουσία σκέψεων τετραπληγικής ψυχής.

Κι όσο ο χρόνος φίδι γύρω Απ’ το λαιμό σου τυλίγεται Τόσο βουλιάζεις στον ουρανό πιότερο Και το σώμα σου στη γη λιγοστεύει Ωσότου στον ουρανό μόνιμα Εγκαθίσταται Κι άκρη δε βρίσκει με τα μυστήρια Των μηχανών του... Και χίλια χρόνια μετά θα διηγούμαστε -Όνειρα σαν του προφήτη Ιεζεκιήλ- Τις ίδιες ανέστιες ιστορίες...

Το κείμενο της αρχαίας τραγωδίας δεν αποτελεί ένα σταθερό σώμα, που περιμένει απλώς να μεταφραστεί, αλλά κουβαλά πίσω του μια μεγάλη ιστορία από αρχαίους σχολιαστές, εκδότες της Αναγέννησης και νεότερους ερευνητές. Μάλιστα, σε αρκετά σημεία ο στίχος έχει χαθεί εντελώς και η αποκατάσταση βασίζεται σε ελάχιστες ενδείξεις. Η επαφή με αυτόν τον εκδοτικό λαβύρινθο δίνει τη δυνατότητα στον μεταφραστή να αποφύγει την απλή λυρική απόδοση των στίχων, η οποία καταλήγει να θυσιάσει το περιεχόμενο των λεγομένων στο πλαίσιο μιας συγκεχυμένης αισθητικής κατασκευής. Του επιτρέπει επίσης ν...

Ακόμη κι αν έχουμε διανύσει μίλια μακριά από τις αφετηρίες μας, από τις ρίζες μας. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει απτός γυρισμός, κάποια πράγματα πάντα θα κατοικούν μέσα μας. Πάντα κάτι από σένα θα μένει, ακόμη και πέρα από σένα, εκεί που συνοδοιπόρος πορεύτηκες με τα χνάρια σφραγίδες να κρατούν τα "περάσματά" μας. Πώς οι στιγμές γίνονται παρελθόν; Πώς γίνονται χτες; Πριν από λίγο; Και το παρόν ανίσχυρο μπροστά στη νοσταλγία, μισό. Μισώ ότι δεν κατάφερα να κρατήσω στο τώρα. Σε παρακείμενο χρόνο οι ιστορίες μας, οι εικόνες μας, τα λόγια μας. Αυτό είναι το αντίτιμο της χαράς τη...

Ακόμη κι αν έχουμε διανύσει μίλια μακριά από τις αφετηρίες μας, από τις ρίζες μας. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει απτός γυρισμός, κάποια πράγματα πάντα θα κατοικούν μέσα μας. Πάντα κάτι από σένα θα μένει, ακόμη και πέρα από σένα, εκεί που συνοδοιπόρος πορεύτηκες με τα χνάρια σφραγίδες να κρατούν τα "περάσματά" μας. Πώς οι στιγμές γίνονται παρελθόν; Πώς γίνονται χτες; Πριν από λίγο; Και το παρόν ανίσχυρο μπροστά στη νοσταλγία, μισό. Μισώ ότι δεν κατάφερα να κρατήσω στο τώρα. Σε παρακείμενο χρόνο οι ιστορίες μας, οι εικόνες μας, τα λόγια μας. Αυτό είναι το αντίτιμο της χαράς τη...