Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μην αγνοείς τις αρρυθμίες σου. Προδίδουν πρόσωπα, υποθάλπουν στιγμές. Όταν ο σφυγμός σου λοξοδρομεί και αρχίζει να χορεύει ατάκτως ειρημένος, ψάξε τα μάτια που σε καρφώνουν. Σκοπός του έρωτα, η σταύρωση. Η πρόκα, στον καρπό βυθίζεται πρώτα. Να πάψει να υφίσταται παλμός! Όταν ο σφυγμός σου μαρμαρυγεί, ξεκινά η άνιση μάχη.

Η συλλογή "Γιατί η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!" αποτελείται από ποιήματα που γράφτηκαν, στην πλειοψηφία τους, στο Παρίσι, μέσα στα χρόνια της τελευταίας οικονομικής κρίσης που βιώνει και ο λαός στην Ελλάδα. Ένα σύνολο στεναγμών που γίνονται κραυγές. Ένας καθρέφτης που δε ραγίζει, μήτε παραμορφώνει. Μια γροθιά που υψώνεται, γιατί... η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!

Η συλλογή "Γιατί η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!" αποτελείται από ποιήματα που γράφτηκαν, στην πλειοψηφία τους, στο Παρίσι, μέσα στα χρόνια της τελευταίας οικονομικής κρίσης που βιώνει και ο λαός στην Ελλάδα. Ένα σύνολο στεναγμών που γίνονται κραυγές. Ένας καθρέφτης που δε ραγίζει, μήτε παραμορφώνει. Μια γροθιά που υψώνεται, γιατί... η ποίηση δεν είναι νανούρισμα, η ποίηση είναι σάλπισμα!

Γκρο πλάνο: Κοντινή λήψη, στην ίδια την ψυχή του ανθρώπου. Τριάντα επτά ιστορίες που "παίζουν" με την αλήθεια της ζωής, καθώς αποτελούν απείκασμά της. Κοινός θεματικός τους άξονας είναι η απώλεια και η κάθε λογής απουσία, οι διαψεύσεις, οι προδοσίες, οι δύσκολες επιλογές, τα αδιέξοδα, οι επώδυνες συχνά προσπάθειες αυτοπροσδιορισμού μας. Ποιος από μας δεν τις έχει βιώσει ποτέ; Πόσες μορφές μπορούν αυτές να ενδυθούν; Ποιες εσωτερικές δυνάμεις κινητοποιούν; Σε ποιον βαθμό μάς στιγματίζουν οι αποτυχίες μας; Ανατέμνοντας τον πόνο μας, τον αποδομούμε και βρίσκουμε τη λύτρωση ή το...

Μια λέξη πόσες χιλιάδες εικόνες μπορεί να χωρέσει και πόσους κόσμους μπορεί να δημιουργήσει; Αυτό το ερώτημα αρκούσε για να με κάνει να αντιμετωπίσω την λευκή σελίδα με νέα προοπτική. Έτσι, από αυτό το παιχνίδι των λέξεων (που πολλές φορές πήρε αλλόκοτα μονοπάτια) προέκυψε αυτή η μικρή ανθολογία. Πιστεύω ότι ένα καλλιτεχνικό έργο από την στιγμή που αποπερατώνεται μπορεί να μιλήσει το ίδιο για τον εαυτό του. Εγώ το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι: η ποίηση ίσως είναι ο πιο παραστατικός τρόπος για να περιγράψει κανείς χιμαιρικά όνειρα και αγρίους ατομικούς και συλλογικούς...

Μια λέξη πόσες χιλιάδες εικόνες μπορεί να χωρέσει και πόσους κόσμους μπορεί να δημιουργήσει; Αυτό το ερώτημα αρκούσε για να με κάνει να αντιμετωπίσω την λευκή σελίδα με νέα προοπτική. Έτσι, από αυτό το παιχνίδι των λέξεων (που πολλές φορές πήρε αλλόκοτα μονοπάτια) προέκυψε αυτή η μικρή ανθολογία. Πιστεύω ότι ένα καλλιτεχνικό έργο από την στιγμή που αποπερατώνεται μπορεί να μιλήσει το ίδιο για τον εαυτό του. Εγώ το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι: η ποίηση ίσως είναι ο πιο παραστατικός τρόπος για να περιγράψει κανείς χιμαιρικά όνειρα και αγρίους ατομικούς και συλλογικούς...

Είναι πολύ σημαντικό που μεταφράζεται και εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά ένας τόσο αξιόλογος ποιητής, όσο ο Τουρκοκύπριος Τανέρ Μπαϊμπάρς. Είναι σημαντικό για δύο λόγους· αφενός γιατί αυτό το ανθολόγιο ποιημάτων αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της δουλειάς του ποιητή και αφετέρου, η κυκλοφορία της παρούσας έκδοσης είναι μια ολοκληρωμένη απόπειρα να έρθει το ελληνικό κοινό σ' επαφή με την ποίηση ενός Τουρκοκύπριου δημιουργού. Ο Μπαϊμπάρς είναι ιδιαίτερη περίπτωση· ως προέλευση κουβαλάει την τουρκοκυπριακή του καταγωγή αλλά ως δημιουργός βρίσκεται στο σταυροδρό...

Οι πνιγμοί των προσφυγοπαίδων στο Αιγαίο, τα θαύματα της Αpple ερήμην του Θεού, τα φρικτά πάθη των πλουσίων με τα αγροτικά Cherokee, η γενναία άρνηση των άσημων νεκρών να αναστηθούν, η προσμονή της Δευτέρας Παρουσίας των εταίρων, οι υποκριτικές στολές στρατηγών και παρουσιαστών, ο φθόνος μεταξύ των ποιητών, η νοσταλγία των σπιτικών θανάτων, η εμπορικο-αισθησιακή Τζούλια έναντι άλλων της οθόνης, ο Χριστοδούλειος πολεμικός χριστιανισμός, η εθνική αμεριμνησία προς την χρεοκοπία σε μία Ελλάδα ιέρεια και βιζιτού... Και- στο τέλος- μια μηχανόβια Θεολογία να ερευνά την αλήθεια....

Σκοντάφτω. Στις κορυφές βυθισμένων παγόβουνων. Παγώνω. Στην ανάσα της ψυχρής σιωπής. Λέω, θα σηκωθώ, θα περπατήσω ξανά, ξανά μακριά. Το παγόβουνο από κάτω τρίζει, μουρμουρίζει, γελάει. Δεν θα πας πουθενά χωρίς εμένα, καταλήγει. Ξαπλώνω στην πλάτη, να δω τον ουρανό, να μου μιλήσει. Άγγελοι πετούν, φωτεινές λωρίδες σχίζουν το σκοτάδι του, μικρά αστέρια παλεύουν να φτάσει το φως τους ως το μικρό-μεγάλο μάτι μου.

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Θα μπορούσα να ονομάσω το βιβλίο "Προσωπική μυθολογία", όμως προτίμησα τον τίτλο "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα", επειδή ο χρόνος υπακούει σε ένα συνεχές φλας μπακ για να φέρει στο παρόν ό,τι ανήκει στο παρελθόν. Εκ των πραγμάτων η αφήγηση ακολουθεί τεθλασμένη πορεία, εκκινώντας από ένα επεισόδιο της παιδικής ηλικίας ή της μετέπειτα νεανικής ή της τωρινής, που ετεροχρονισμένα επαναξιολογείται και επανεκτιμάται κάτω από άλλο φως. Αυτά που με απασχολούν μπορεί να αφορούν ένα ιστορικό απόσπασμα, έναν πίνακα ζωγραφικής, ένα γλυπτό, μια μουσική σύνθεση, ένα κινηματ...

Η ιστορία αυτή είναι αλήθεια... περίπου αλήθεια. Ο Αντώνης είναι ένα παιδί που πίστεψε ότι ο κόσμος είναι αυτό που νιώθει. Χωρίς να ξέρει τη γραφή, ο ίδιος αφηγείται τις πρώτες του ιστορίες με τους ανθρώπους. Άλλες φορές ζώντας την πραγματικότητα και άλλες μπερδεύοντας την αλήθεια με τα όνειρα... και τους εφιάλτες. Ο κόσμος του, όμως, αλλάζει ένα βράδυ που κοιτάζει τους πλανήτες. Ξαφνικά, βρίσκεται σε ένα χώρο όπου άγνωστα παιδιά με σάλια και πόδια - ρόδες τον περικυκλώνουν. Η μαμά παίρνει μία άλλη μορφή και το ίδρυμα γίνεται το νέο σπίτι. "Σήμερα το βράδυ, έκλεισα...

Τα διηγήματα της συλλογής, έτσι όπως προέκυψαν από τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που παραδίδουν οι Χρήστος Αγγελάκος και Διονύσης Μαρίνος εδώ και πέντε χρόνια, είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας γνωριμίας με τον κόσμο της λογοτεχνίας -ταξίδι που αν το ξεκινήσεις, δεν μπορείς να το ολοκληρώσεις ποτέ, αλλά ούτε και να εγκαταλείψεις. Έχοντας πάρει την "κρυάδα" της πρώτης έκδοσης, οι μαθητές μπήκαν ακόμη πιο βαθιά στα κείμενα, τα νοήματα, τις εκφραστικές διόδους και τη δημιουργική βάσανο. Τα κείμενα αυτής της συλλογής είναι ακόμη πιο ώριμα και λειτουργικά ως προς...

Όταν το ποίημα έχει θάρρος Όταν το ποίημα έχει θράσος Όταν το ποίημα ερωτεύεται τον αναγνώστη Όταν το ποίημα δεν ερωτεύεται τον αναγνώστη, αλλά τον ποιητή Όταν το ποίημα ξαναδιαβάζεται (πάλι και πάλι και πάλι...)

Αυτή η αμείλικτη σιωπή του μετά... μετά το πόλεμο, μετά τη χαρά, μετά τον έρωτα· τελειώνεις μαζί της μόνο όταν αναμετρηθείς