Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας άντρας και μια γυναίκα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι. "Μόνο μια φορά», είπε ο άντρας, "μόνο μια φορά ακόμα". "Γιατί το επαναλαμβάνεις;" είπε η γυναίκα. "Γιατί δεν θέλω να τελειώσει ποτέ" είπε ο άντρας. "Τι δεν θέλεις να τελειώσει;" είπε η γυναίκα. "Αυτό", είπε ο άντρας, "αυτό δεν θέλω ποτέ να τελειώσει".

Η είδηση για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων στην Κύπρο, τα οποία ήταν κλειστά για 29 σχεδόν χρόνια, γίνεται αφορμή για τον ήρωα -συγγραφέα του βιβλίου- να ξεκινήσει ένα μακρύ ταξίδι, πρώτα διανοητικό, στη συνέχεια και πραγματικό, στους τόπους που συνέβηκαν τα τραγικά γεγονότα του 1974, που προκάλεσαν τη διαίρεση του τόπου. Αυτό θα τον οδηγήσει σε πράγματα και καταστάσεις που βίωσε κατά την περίοδο εκείνη αλλά και σε παλαιότερα, που σημάδεψαν με τον τρόπο τους την πορεία της ζωής του. Πρόκειται για ένα ταξίδι στη μνήμη -στη μνήμη ως χώρο και χρόνο-, το οποίο θα τον οδηγήσει...

Μια κόρη, η Ερασμία, η οποία κατάγεται από εύπορη οικογένεια προσφύγων του Πόντου που το 1922 εγκαθίσταται στο Κιλκίς, μεγαλώνει και δασκαλεύεται με το φαινόμενο των προκαταλήψεων και της διαφοράς της κοινωνικής της θέσης, γίνεται ένα προληπτικό άτομο, αλλά και φιλάργυρο. Καταντάει εγωίστρια, καχύποπτη, χαιρέκακη, άπληστη, αγενής και υπερόπτης στους συνανθρώπους και τους φτωχούς συγγενείς της κι αποκαλεί όλους προκλητικά αγράμματους και βρώμικους χωριάτες. Της εντυπώνεται ότι είναι το κέντρο του κόσμου κι όλοι γύρω της είναι εύκολα πιόνια στα δικά της χέρια! Μια παράνομη...

Η Αγγελική είναι ένα καλό, αγαθό και ρομαντικό κορίτσι, που όμως αλλάζει εντελώς όταν έρχεται αντιμέτωπη με μιαν εσχάτη προδοσία. Όταν λοιπόν από άσχημο, χοντρό και ασήμαντο κοριτσάκι γίνεται μια πανέμορφη, πετυχημένη και διάσημη ντίβα, την οποία ποθούν όλοι οι άντρες, αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από αυτόν που την πλήγωσε ανεπανόρθωτα στο παρελθόν, που δεν είναι άλλος από τον εφηβικό της έρωτα. Το σχέδιό της είναι άψογο και εκείνη πλημμυρίζεται από ικανοποίηση βλέποντάς το να πετυχαίνει με το παραπάνω. Δεν ξέρει όμως ότι η εκδίκηση είναι μια καυτή πέτρα που την πετάς και κ...

"Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει Α...

Ω ουρανέ εσύ απέραντε, που τα σύννεφα μαζώνεις, σχήμα τούς δίνεις χαλαρό και παιχνιδιάρικα χαλάς, έχεις καημό ασήκωτο, μέρα τη μέρα σιγολιώνεις, όταν το μάτι το ερευνητικό, σε γειτονιά ξαπλώνεις, που δυο πρεζάκηδες, γεμάτες οι φλέβες από αφιόνι κι ας ήταν κι από γενιά, μέσα στον ήλιο και το χιόνι, που τις καρδιές τους σκλήρυνε, πέτρινες έχει κάνει. Άμοιρη μάνα, μ’ άνθη ήθελε τον δρόμο τους να ράνει, καθώς θα βάδιζαν ορθοί, μέση στητή, να μη λυγάει, περήφανοι στη ζήση, το χείλι τους πάντα να γελάει, από της ευτυχιάς το βάρος, ήρεμη η ζωή να κυλάει! Τώρα όμως, στης...

"Απλή μετάβαση, είν’ όταν φεύγει κανείς, με δίχως τη σκέψη της επιστροφής. Και τότε ταξίδι βαθιά μπορετό, θα κάνει στον κόσμο χωρίς δισταγμό. Γιατί με τη δράση μαθαίνει κανείς, στις ύστατες τόλμες εντός της στιγμής. Που όταν θωράει δυο μάτια ανοιχτά, τ’ αδύνατα γίνονται πια δυνατά. Εικόνες τη θλίψη θα διώξουν μα... Εμπρός. Ο χρόνος δεν στέκει, κυλά συνεχώς".

Μέσα σου ζουν σ’ αιώνια άνοιξη οι αγάπες κι οι δαφνωμένες απ’ τα χιόνια οροφές. Τα λόγια φεύγουνε, μαζί κι εσύ που τα ’πες, μα ταξιδεύουν οι φωτιές στις κορυφές για να βρεθεί η γενιά που πάλι θα κινήσει σχεδία να φτιάξει μακριά απ’ το ερμονήσι...

μια κολώνα γεννιέται απ’ το πόδι μου. το χέρι μου παίρνει σχήμα απ’ ένα φύσημα του αγέρα. το χέρι μου ασπρίζει με την αφή της ζωφόρου. το χέρι μου έγινε καρυάτιδα. το χέρι μου κλαίει στη μνήμη χιλιετιών.

Η παρούσα δίγλωσση ανθολογία επιδιώκει να παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό το ώριμο και το ύστερο έργο του σπουδαίου Ιταλού ποιητή του 20ού αιώνα, Μάριο Λούτσι. Ο Λούτσι, ο οποίος είχε επανειλημμένως προταθεί για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, θεωρείται ένας από τους ανανεωτές του ιταλικού ερμητισμού, ενώ η κριτική τον κατατάσσει συχνά στους σπουδαιότερους σύγχρονους μεταφυσικούς ποιητές στον κόσμο. Στο έργο του Λούτσι, η ποίηση είναι το εργαλείο για μια αγωνιώδη προσπάθεια σύζευξης του μεταφυσικού με το καθημερινό, μέσα σε έναν παράλογο κόσμο, όπου ο πόνος είναι η μοίρα,...

Ο Γκυ ντε Μωπασάν (1850-1893), όχι για λόγους κερδοσκοπίας, όπως έπραττε ένα πλήθος γνωστών ομοτέχνων του τον περασμένο αιώνα, αλλά για λόγους καθαρής ευχαρίστησης και διασκέδασης, υπέκυψε σ’ αυτήν τη μανία συγγραφής και αναπαράστασης ερωτογραφημάτων, γράφοντας το "A la Feuille de rose, Maison turque", για την ελληνική μετάφραση του οποίου επιλέχθηκε ο τίτλος "Ένα χαρέμι στο Παρίσι". Μια συντροφιά ανδρών σε κατάσταση οίστρου και γέλωτος, ως κακά παιδιά, άτακτα παιδιά, συνέθεσαν αυτήν την περίεργη κωμωδία υπό την διεύθυνση του μεγάλου δασκάλου. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε...

Ύστερα από τριάντα ένα χρόνια "Το λεύκωμα της Ευρυδίκης" ξαναβλέπει το φως της δημοσιότητας. Πρόκειται για το λεύκωμα μιας νέας και ανύπαντρης τότε κοπέλας, στο οποίο έγραψαν ή ζωγράφισαν τριάντα δύο συνολικά γνωστοί πνευματικοί άνθρωποι, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, εικαστικοί κ.λπ., στη χρονική περίοδο 1939-1945. Αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, προ πολλού εξαντλημένο, κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένο με τις αναμνήσεις της Ευρυδίκης και εμπλουτισμένο με φωτογραφίες -αρκετές αδημοσίευτες ως τώρα- προσώπων που σχετίζονται με το λεύκωμα. Στο λεύκωμα έγραψαν ή ζωγράφι...

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε αντιμέτωποι με ένα τρομερό δίλημμα, κυριολεκτικά ζωής και θανάτου; Σας έχει τύχει να έχετε πάρει την απόφαση που θεωρούσατε σωστή και τελικά να αποδείχτηκε λάθος; Σας έχει τύχει να ακούσετε τον περίγυρό σας και να πράξετε αντίθετα από τη θέλησή σας και τελικά να αποδειχτεί ότι δεν ενεργήσατε σωστά; Τέτοια θέματα αντιμετωπίζουν και οι ήρωες του έργου, τα οποία είναι ικανά να τσακίσουν τον καθένα από εμάς, όπως γίνεται στο τέλος και με τους πρωταγωνιστές. Αφορμή στέκεται ένα διαχρονικό θέμα για το οποίο υπήρχαν, υπάρχουν και, απ’ ό,τι φαίνετ...

Κάθονται δίπλα στο παράθυρο όταν έρχομαι ήσυχα. Η συνομιλία μας αναμιγνύεται με στατικούς ήχους στην τηλεόραση, και ακούγεται άδεια. Με ρωτάς τι γράφω. Κοιτάς τις εικόνες στον τοίχο. Μου χαμογελούν, λες. Σαν τους μοναδικούς προγόνους του γνωστού. Όπως τις τελευταίες αναμνήσεις που δεν έχουν κλαπεί. Με ρωτάς τι γράφω. Με καλοσύνη ρίχνεις στα λουλούδια νερό πίσω από την πόρτα του μπαλκονιού. Τον χειμώνα το κρύο τα σκοτώνει εν αγνοία τους. Με καλοσύνη μού προσφέρεις σάπια φρούτα. Ανακαλύπτεις εν αγνοία σου έναν αποχρωματισμό της παιδικής ηλικίας. Με ρωτάς τι...

Ο Νάθαν είναι όλοι μας. Περιπλανώμενος στον κόσμο, αντιλαμβάνεται τον θόλο που κλείνει όπως ένα γυάλινο καπάκι τη γνώση του ανθρώπου για το περιβάλλον του, σαν το εσωτερικό ενός θεού. Το ταξίδι του είναι η ανατομία του θείου σώματος κι ο ήρωας προχωράει σαν το νυστέρι, ευαίσθητος στις πληγές που δημιουργεί, καθώς τα όργανα αυτού του σώματος είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Ανθολογούντοι οι: Clifton Azzopardi (Κλίφτον Ατζοπάρντι), Elizabeth Grech (Ελίζαμπεθ Γκρεκ), Leanne Ellul (Λιάνε Ελούλ), Glen Calleja (Γκλεν Καλέια), Miriam Calleja (Μίριαμ Καλέια), Norbert Bugeja (Νόρμπερτ Μπουτζέια), Karl Schembri (Καρλ Σέμπρι)

Το μέλλον της πίστης μου άλλαξες, τώρα μετέχω στη θρησκεία των παιδιών σε ελευθέρωση των σπλάχνων από γέρμα, σε άντληση μοναδική ήπιου ήλιου κλίνω στην παιδική ροή όπως προσκύνημα αγίων ζωντανών, είμαι τώρα γέννημα Σου εγώ, με πηγαίνεις στην λύση του φόβου.

Είμαι πιο πονηρός από ιερέα πιο άδικος από δικαστή πιο άνομος από αστυνόμο πιο μικροπρεπής από βουλευτή. Να με προσέχεις - γιατί είμαι εσύ.

Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορεί να χάσει κάποιος καθημερινά. Το μυαλό του, στιγμές, αντικείμενα, αναμνήσεις, ανθρώπους από τη ζωή του, ακόμα και την ίδια τη ζωή του όπως την ξέρει, όλα είναι κομμάτια απωλειών που μένουν αμετάκλητες. Και όταν χαθούν όλα αυτά, τελικά πού πάνε; Δυστυχώς αυτό το βιβλίο δεν έχει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Έχει όμως τη διάθεση να μιλήσει για την απώλεια ως μέρος της ζωής μας μέσα από δεκαπέντε σύντομες κι ευφάνταστες ιστορίες.

Μικρέ μου Αλέξανδρε, φως της ζωής, πολυαγαπημένε. Ήσουν για με αποκάλυψη, ορόσημο, όλοι νάχουν θένε. Από την πρώτη, τη μοναδική, την πελώρια στιγμή εκείνη, που κάθε παππούς, κρατά χαραγμένη πάντα στη μνήμη, μας κάλεσαν οι μαίες, να σε παρουσιάσουν γεννημένο, αν και πριν δέκα λεπτά, ήσουν μόλις πρωτογεννημένο, μιας παλάμης αδύναμο μωράκι, στην κοιλιά εθισμένο, που βιάστηκες σε κόσμο να βγεις, άθελά σου φερμένο, πάνοιξες όμορφα, γαλανά ματάκια, διόλου ταραγμένο, σα να μας γνώρισες, κοίταζες τον κόσμο γύρω μαζεμένο, ένιωσα την υποχρέωση, την επιθυμία να σε κανακεύω,...