Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Μελανίππη είναι ένα πρόσωπο δισυπόστατο. Αιχμάλωτη του εαυτού της, κρύβεται από τους ανθρώπους. Το ιδιόμορφο σώμα της ισορροπεί μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας, μετέωρο πάνω από μπαζωμένες θάλασσες, δέσμιο του μυαλού της. Ο αναγνώστης, διασχίζοντας μια πυκνή υπαρξιακή βλάστηση, φτάνει μέχρι το παράθυρο της Μελανίππης για να δει όσα θαυμάσια ή φριχτά βλέπει κι εκείνη· την ενδότερη ζωή και την εξωτερική δράση ενός πλάσματος που κατάγεται από το μύθο. Κι όμως ζει εδώ, σε μια μετα-σύγχρονη πραγματικότητα, με την οποία τη συνδέουν: πολλές σαΐτες, ένας πιτσαδόρος, το Ίντερνετ...

Εραστής του λόγου, τον οποίο θεωρούσε ύψιστο αγαθό στη ζωή του ανθρώπου, ο Αίλιος Αριστείδης (117-185 μ.Χ. περίπου) έζησε την εποχή του Αδριανού, γνώριζε τον Μάρκο Αυρήλιο και ήταν ισάξιος του Ισοκράτη και του Δημοσθένη στα μάτια των συγχρόνων και των μεταγενεστέρων του. Η φήμη του βοήθησε να διασωθούν πενήντα τρεις λόγοι από το σύνολο του έργου του. Υπήρξε από τους επιφανέστερους εκπροσώπους, πλάι στον Ηρώδη τον Αττικό και τον Πολέμωνα, της Δεύτερης Σοφιστικής. Είναι σίγουρα ο πιο γοητευτικός, ο πιο ιδιόρρυθμος ρήτορας, συγγραφέας και ποιητής που, στην αυγή των μεταχριστια...

Το μυθιστόρημα "Τα παιδιά της Κατακόμβης" δεν αναφέρεται στις κατακόμβες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, αλλά σε ένα σύγχρονο υπόγειο θέατρο με το όνομα Κατακόμβη, και εστιάζει σε δύο πορτραίτα: ενός ταλαντούχου νεαρού καλλιτέχνη και ενός μεσήλικα Δασκάλου, ιεροφάντη της δραματικής τέχνης. Ο Δάσκαλος ενθουσιάζεται με την αυθεντικότητα του νεαρού καλλιτέχνη και συγκλονίζεται από τα συμβάντα της ζωής του, που τροφοδότησαν και διαμόρφωσαν το ταλέντο του. Ο νεαρός, από την πλευρά του, ανταποκρίνεται ολόψυχα στον ενθουσιασμό του Δασκάλου, μαγεύεται από την τέχνη και την προσω...

Είναι η λαίδη Σούζαν μια "εύθυμη χήρα" που θέλει απλώς να τραβάει την προσοχή των ανδρών; Ή μήπως πίσω απ' την κοκεταρία της και τις "υψηλές επιδόσεις" της στο φλερτ βρίσκεται η αναζήτηση ενός καλού γαμπρού γι' αυτήν αλλά και για την κόρη της; Η Κάθριν, πάλι, θα δει τον Έντουαρντ Στάνλεϊ να εισβάλλει σαν σίφουνας στη ζωή της και να ξυπνάει στη νεανική καρδιά της τα πιο τρυφερά αισθήματα. Όμως, η "αναστάτωσή" της θα είναι βραχύβια, και μόνη παρηγοριά της, τουλάχιστον για αρκετό χρονικό διάστημα, θα απομείνει η σκιά της αγαπημένης της πέργκολας. Ποια από τις τρεις αδερφ...

[...] Για το "Περί ερμηνείας" τον Αριστοτέλη διαθέτουμε ένα αντιπροσωπευτικό σύγχρονο δείγμα αυτού του είδους, το βιβλίο του Hermann Weidemann, "Aristoteles, Peri Hermeneias, ubersetzt und erklart von H.W. (zweite veranderte Auflage, Berilin 2002). Η εισαγωγή και το εξαντλητικό ερμηνευτικό υπόμνημα του Weidermann αποτελούν σταθμό για όποιον θέλει να ασχοληθεί διεξοδικά με αυτό το έργο του Αριστοτέλη. Δεν θελήσαμε να αναδιηγηθούμε εδώ περιληπτικά όσα έχει γράψει ο Weidermann. Επιδίωξή μας ήταν να προσφέρουμε στον σύγχρονο αναγνώστη κίνητρα για να σκεφθεί, αν ο καταγρα...

"Τα γράμματα της Ντόρας" είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε μια ερωτική αλληλογραφία. Γράμματα υπαγορευμένα εξ ολοκλήρου απ’ τη μυθολογία του έρωτα και τη σαγήνη του άλλου. Από ποια θέση μιλά ο ερωτευμένος; Πού απευθύνεται όταν ο άλλος είναι απών; "Όταν άρχισα να διαβάζω τα γράμματα ήξερα λίγα πράγματα γι’ αυτήν, μόνο ότι ήταν γιατρός, διορισμένη στις αρχές του '50 στην Άμφισσα, μια ιδιόμορφη προσωπικότητα, κάπως αντικομφορμιστική, και ότι η σχέση της με τον Φώτη υπήρξε τρικυμιώδης. Διαβάζοντάς τα δεν έμαθα και περισσότερα, η ερωτική αλληλογραφία δεν πληροφορεί, απλώς μ...

Το βιβλίο αυτό εξετάζει, στο πλαίσιο της πολιτισμικής ιστορίας, την αλλαγή "παραδείγματος" όσον αφορά στις αντιλήψεις και χρήσεις του ανθρώπινου σώματος κατά τη μετάβασή του από τον ρωμαϊκό στον βυζαντινό πολιτισμό ως μέσου για την επίτευξη της χριστιανικής σωτηρίας, πραγματοποιήσιμης χάρη στο συνδυασμό αυτοκαταναγκαστικών / αυτοελεγκτικών και αλγαισθητικών πρακτικών. Το ερμηνευτικό-εξηγητικό αυτό σχήμα ενσωμάτωσης του Θεού, που θα καθορίσει την ταυτότητα του βυζαντινού πολιτισμού, μορφοποιήθηκε στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Οι αυτοκαταναγκαστικές και αλγαισθητικές πρ...

"Ηλίθιο", "αδέξιο", "ανιαρό", "σαχλό", "αηδιαστικό", "βρομερό", "γέννημα της λεπρώδους λογοτεχνίας των Γάλλων Decadents", "μπουρδολογία": με τέτοια αβρά λόγια υποδέχτηκε η αγγλική κριτική το "Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ". "Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει", απαντούσε χωρίς ίχνος συστολής ο 'Οσκαρ Ουάιλντ. Και είχε δίκιο: ο Ντόριαν Γκραίυ είναι πια εκατόν δέκα ετών και εξακολουθεί να τέρπει, να γοητεύει και να βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις. Έμεινε να συμβολίζει τον πόθο της αιώνιας νιότης και τη χίμαιρα των απολαύσεων χωρίς φραγμούς και συ...

Όταν ήταν παρών ο Γουίλλομπυ, η Μάριαν δεν είχε μάτια για κανέναν άλλον. Οτιδήποτε έκανε αυτός ήταν σωστό· οτιδήποτε έλεγε ήταν έξυπνο. Κι εκείνος, από την πλευρά του, τις βραδιές που έπαιζαν χαρτιά στο Παρκ, έκλεβε τον εαυτό του και όλους τους άλλους για να την αβαντάρει. Αν η βραδιά ήταν χορευτική, ήταν ο αποκλειστικός σχεδόν καβαλιέρος της, και όταν αναγκάζονταν να χωριστούν για έναν-δύο χορούς, φρόντιζαν να βρίσκονται δίπλα και σπάνια έλεγαν κουβέντα σε οποιονδήποτε άλλον. Η συμπεριφορά αυτή, όπως είναι ευνόητο, τους έκανε επίκεντρο της γενικής θυμηδίας. Αλλά τα γέλια κ...

Το μυθιστόρημα "Υπερηφάνεια και προκατάληψη", το δημοφιλέστερο απ' όλα τα έργα της, και ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, διηγείται την ιστορία των Μπέννετ, μιας οικογένειας με πέντε κόρες που αναζητούν την ευτυχία σ έναν καλό γάμο. Ωστόσο, ο δρόμος προς την ευτυχία είναι σπαρμένος με εμπόδια. Μάλιστα, στην περίπτωση των δύο πρωταγωνιστών αυτά τα εμπόδια δεν οφείλονται μόνο στους άλλους αλλά και στους ίδιους τους εαυτούς τους.

Η Τζέην Ώστεν είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της αγγλικής λογοτεχνίας. Μαζί με συγγραφείς όπως ο Σκοτ, ο Ντίκενς και η Σάρλοτ Μπροντέ ανήκει στους πρωτεργάτες του νεότερου αγγλικού μυθιστορήματος. Η λεπτή και συνάμα καυστική ειρωνεία της, οι απολαυστικοί και ρεαλιστικοί διάλογοι, η εξαιρετικά διεισδυτική ματιά της στα ζητήματα των ανθρώπινων σχέσεων και η θαυμαστή ικανότητά της να σκιαγραφεί χαρακτήρες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του έργου της, ενός έργου που ποτέ δεν έπαψε να συγκινεί και να γοητεύει. Έχει ειπωθεί πως "ό,τι υπήρξε ο Σαμπολιόν για την Αιγυπ...

Δημοσιευμένο τον Ιανουάριο του 1853, πέντε χρόνια μετά την εκπληκτική επιτυχία της "Τζέην Έυρ", το μυθιστόρημα Βιλέτ αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας ώς τη στιγμή που η ζωή της κατασταλάζει. Μεγάλα κομμάτια του, μεταπλασμένα με αριστοτεχνικό τρόπο σε λογοτεχνία, αποτυπώνουν μάλλον τη ζωή της ίδιας της Σάρλοτ Μπροντέ. Λεπτότατες ψυχολογικές παρατηρήσεις παρακολουθούν την περιπέτεια της ηρωίδας λεπτό προς λεπτό: έναν απροσδόκητο έρωτα, μια μεγάλη αγάπη, την αγωνία, τη μοναξιά, το θάρρος ενός ανθρώπου που ψάχνει το δρόμο του. Ο αναγνώστης παρασύρεται σ' άλλον χρόνο...

Η Τζέην Ώστεν είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές της αγγλικής λογοτεχνίας. Μαζί με συγγραφείς όπως ο Σκοτ, ο Ντίκενς και η Σάρλοτ Μπροντέ ανήκει στους πρωτεργάτες του νεότερου αγγλικού μυθιστορήματος. Η λεπτή και συνάμα καυστική ειρωνεία της, οι απολαυστικοί και ρεαλιστικοί διάλογοι, η εξαιρετικά διεισδυτική ματιά της στα ζητήματα των ανθρώπινων σχέσεων και η θαυμαστή ικανότητά της να σκιαγραφεί χαρακτήρες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του έργου της, ενός έργου που ποτέ δεν έπαψε να συγκινεί και να γοητεύει. "Το μυθιστόρημα αυτό, ένα από τα πρώτα έργα της ώριμης...

Αυτά τα λόγια είναι τόσο αυτονόητα και τόσο απλό να εφαρμοστούν, ωστόσο κανείς δεν τα κατανοεί και δεν τα κάνει πράξη. Ο Λάο Τσε, που σημαίνει ο σοφός γέρος ή ο παλιός φίλος, έζησε στην Κίνα, πιθανότατα τον 6ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται, αν όχι ο συγγραφέας, τουλάχιστον ο εμπνευστής του Τάο Τε Κινγκ. Το βιβλίο αυτό, για να δανειστού με τη γλώσσα του Ηράκλειτου, ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει. Η φιλοσοφία του Λάο Τσε, σε μια εποχή που δοκιμάζει τις αντοχές του ανθρώπου, υπαινίσσεται τη δυνατότητα μιας άλλης διάστασης. Επισημαίνει την ύπαρξη ενός κέντρου της συν...

Που λέτε, κάποτε στην αρχαία Έφεσο, κυκλοφορούσε ένας κουζουλός που τον ελέγανε Ηράκλειτο και οι συντοπίτες του αφού δεν τον εκαταλάβαιναν, τον θεωρούσαν σκοτεινό και τον απέφευγαν. Όταν κατέβαινε στην αγορά (κι ήτανε ξακουστή η αγορά της πόλης) κι αρχίνιζε να απαγγέλλει, τον ατένιζαν βαριεστημένα και μετρούσαν από μέσα τους μέχρι να τελειώσει. Εκείνος τότε θύμωνε πολύ και τους εφώναζε, παρεόντας απείναι, δηλαδή, αν και παρόντες, είστε απόντες. Αυτό που λέμε σήμερα, μιλάω σε τοίχο. Πέρασαν χρόνια και οι κατοπινοί τον ανακάλυψαν, όπως τον κάθε παραγνωρισμένο. Μαζέψανε αποσπά...

O Μισέλ ντε Σερτώ (1925-1986), φιλόσοφος, ιστορικός των μυστικιστικών κειμένων από την Αναγέννηση ως την κλασική εποχή, μέλος της Εταιρείας του Ιησού και καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (έδρα Ιστορικής ανθρωπολογίας των θρησκευτικών πεποιθήσεων), με τα ενδιαφέροντά του να εκτείνονται από την ανθρωπολογία ως τη γλωσσολογία και από την ψυχανάλυση ως την πολεοδομία, υπήρξε ένα αντικομφορμιστικό πνεύμα που εκπαίδευσε στην έρευνα πολυάριθμους φοιτητές στο Παρίσι και σε όλη την Ευρώπη, καθώς επίσης στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική. Το έργο του, πρωτότυπο και δυνα...

Σε τι συνίσταται εκείνο το στοιχείο ξενότητας που διατρέχει τη νιτσεϊκή γραφή και την κάνει να διακρίνεται από τα άλλα φιλοσοφικά κείμενα του δυτικού κανόνα; Απεκδυόμενο κάθε ετεροβαρή χαρακτηρισμό ("ποίηση" ή "επιστήμη", "λογοτεχνία" ή "φιλοσοφία", "μύθος" ή "λόγος"), το κείμενο του Νίτσε ενσωματώνει μια πολυειδία τρόπων και σχημάτων και αίρει όλα τα διαλεκτικά αντιθετικά ζεύγματα που υφαίνουν τον μεγάλο ιστό του δυτικού λογοκεντρισμού (φυσικό/τεχνητό, είναι/φαινόμενο, νοητό/αισθητό, ιδέα/εικόνα κ.ο.κ.), επιτάσσοντας έτσι την απερίσπαστη προσήλωσή μας στο ύφος του, ή κ...

Το έργο του Michel Serres είναι καινοφανές επειδή επινοεί μια νέα μέθοδο. Όχι πια έναν μονογραμμικό λόγο που κομίζει πάντοτε τα ίδια αποτελέσματα, ανεξάρτητα από τα αντικείμενα που εξετάζει, αλλά έναν λόγο πολλαπλό, ο οποίος ανταποκρίνεται στην πολυπλοκότητα για την οποία μιλά. Σε αντίθεση με τα προγενέστερα έργα του, ο Serres δεν αναφέρεται απλώς στους τοπικούς όρους και στα τοπικά όρια της επικοινωνίας· μεταβαίνει από την τοπική στη σφαιρική διάσταση. Εξ ου και ο τίτλος όπως και το αντικείμενο του βιβλίου: το παράσιτο μπορεί να είναι ένας ανεπαίσθητος θόρυβος, έ...

[...] Η παρούσα μελέτη του Miles gloriosus αποσκοπεί κατ' αρχάς να καταστήσει γνωστό στο ελληνικό κοινό ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Πλαύτου και της Ρωμαϊκής Κωμωδίας. Παράλληλα επιχειρεί να αναδείξει το αυθεντικό ταλέντο και την ευφυΐα του κορυφαίου Ρωμαίου κωμωδιογράφου, καθώς και την υψηλή ποιότητα του ιδιότυπου ρωμαϊκού θεάτρου. Η μετάφραση του κειμένου είναι η πρώτη που δημοσιεύεται στην ελληνική γλώσσα. Το πρώτο μέρος της μελέτης προσφέρει μια εκτενή εισαγωγή στο ρωμαϊκό θέατρο και τη Ρωμαϊκή Κωμωδία. Σημαντικό τμήμα είναι αφιερωμένο στη δομή, στη διάρθρωση της...

Στο σύνολο των σωζόμενων τραγωδιών -του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη- ο "Ηρακλής" εμφανίζεται συνολικά τέσσερις φορές ως πρόσωπο του δράματος - τη μία ως από μηχανής θεός. Καμία στον Αισχύλο, δύο στον Ευριπίδη (στην ομώνυμη τραγωδία "Ηρακλής" και στην "Άλκηστη") και δύο στον Σοφοκλή: μία ως κεντρικό πρόσωπο του δράματος στις "Τραχίνιες" και μία ως από μηχανής θεός στον "Φιλοκτήτη". Στην κωμωδία το όνομά του ακούγεται συχνά, σε παροιμιακές -κυρίως- φράσεις. Στον Αριστοφάνη εμφανίζεται δύο φορές, στους "Όρνιθες" και στους "Βατράχους"·, όπου καταγράφεται μια ιδιότυπη...