Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν θα έλεγα πως η ψυχολογία μου είναι στα καλύτερα της αυτό το διάστημα, μάλλον στο ναδίρ θα την τοποθετούσα. Να μου πεις, τώρα το θυμήθηκα; Εδώ και δεκατρία χρόνια βαλτώνω στο ίδιο αρχιτεκτονικό γραφείο, το ταλέντο που είχα κάποτε χαραμίστηκε, τα όνειρα που έκανα ξεθώριασαν. Για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα. Η αδυναμία που έχουν οι γονείς μου στον αδερφό μου, βγάζει μάτι από χιλιόμετρα. Η εμμονή του Φίλιππου με τις προετοιμασίες του γάμου μας μου διαλύει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Όλα γύρω μου με πιέζουν, όλα μου φταίνε. Ακόμα και το όνομά μου που είναι τόσο κοινότοπο,...

Όσο φωτεινός λάμπει στο στερέωμα της ποίησης ο Οδυσσέας Ελύτης, τόσο σκοτεινός αποκαλύπτεται ο Γάλλος ποιητής Rene Char, σχίζοντας το έρεβος με κεραυνοβόλους στίχους που μοιάζουν με χρησμούς. Έτσι, οι δυο ποιητές εκφράζουν αντιθετικές, αλλά και συμπληρωματικές όψεις του Μεσογειακού πολιτισμού, αποδεχόμενοι, ο καθένας με τον τρόπο του, την υψηλή επήρεια του αινιγματικού Ηράκλειτου. Ο Ελύτης εξυμνεί τη διαύγεια του ευήλιου Αιγαίου και ο Char την άγρια λιτότητα της βουνίσιας Προβηγκίας. [...] Η Νάντια Στυλιανού προτείνει νέες προσεγγίσεις στην υφολογική ανάλυση των δύο ποιη...

Ιούλιος 2018. Ο Μιχάλης Κρόκος προσπαθεί να εκδώσει το παλπ μυθιστόρημα που έγραψε για την Documenta της Αθήνας, ενώ ταυτόχρονα παλεύει να επιβιώσει στο καυτό καλοκαίρι του υπερτουρισμού και του Airbnb. Ένας παλιός φίλος, εκδότης περιοδικού, τον στέλνει στην Ικαρία, από όπου ο Κρόκος έχει μακρινή καταγωγή, για να του γράψει μια ελαφριά ιστορία με σέρφερ και παραλιακά μπαρ. Εκεί, ο συγγραφέας θα έρθει αντιμέτωπος με όλες τις φυλές του ελληνικού καλοκαιριού, θα ερωτευτεί την εθιστική φωτογραφία μιας άγνωστης γυναίκας στο εξοχικό όπου φιλοξενείται και θα γίνει ο αυτόπτης μάρτυ...

Το χωράφι λατρεύει να μιλάει στο τηλέφωνο, την οικειό-τητα που υπάρχει σ' αυτό, να είσαι με κάποιον χωρίς να είσαι με κάποιον, ο ήχος ενός άλλου μέσα στο σαλόνι σου, την ξαφνική εγγύτητα, που μπορείς να τη διακόψεις όποτε θελήσεις, όπως κλείνεις την τηλεόραση. Μπορεί να μιλάει για ώρες, μέχρι να πυρώσει το αυτί του, να γίνει σκούρο κόκκινο και να χτυπάει σαν ταμπούρλο. -------------------------------------------------------------------------- Έχει φάση, σκέφτεται το χωράφι και εννοεί κάτι σαν παράξενο, ότι η επανάληψη εμπεριέχει μέσα της μια κάποια απόλαυση, το...

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ Είχαμε έναν έρωτα ανεκπλήρωτο· ανελέητο δηλαδή. Γιατί το έλεος προσφέρεται συνήθως μέσ' από μια καταστροφή κι εσύ στέκεσαι ακόμη όρθιος στην εξώπορτα δίχως να φεύγεις ενώ φεύγεις και έρχεσαι τακτικά κι εγώ μετρώ τα χρόνια με τις διαδρομές των σχολικών λεωφορείων και τις διακοπές στη θάλασσα. Ο ταχυδρόμος μας φέρνει τους λογαριασμούς τις χριστουγεννιάτικες κάρτες κι ενίοτε κάποια γαμήλια πρόσκληση· όχι όμως νέα ότι πέθανες για 'μένα όχι όμως νέα ότι πέθανα για 'σένα.

ΤΑ 'ΑΝ' ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΤΑΝΚΑ (Στους εραστές της ταινίας "Αυτοκρατορία των αισθήσεων" του Ναγκίσα Οσίμα) Αν ο Έρωτας είναι "μικρός θάνατος" αθανασία πώς του 'ρθε να ζητάει έξω από τον χρόνο; ----- Αν ο Έρωτας είναι σαν τον πόλεμο ο απρόβλεπτος θα κερδίζει πάντοτε μέχρι να ξεψυχήσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Τελικά ο Θάνατος έχει πολλά ποδάρια. Αιώνιος πεζοπόρος και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Μα κι η Ζωή καραδοκεί. Έμπειρη κυνηγός Τον τουφεκάει στους δρόμους. Υ Γ . Βέβαια μπορεί και να 'ναι η Ζωή μικρό θηλαστικό που κρύβεται στις φτέρες. Κι ο Θάνατος εκείνο το πικρό χορτάρι που βάνει στην πίτα η γιαγιά μου.

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.

Όταν σφυρίζοντας, ανοίξανε οι πόρτες του συρμού Γιγάντια εμφανίστηκε Η γυναίκα με τα αντρικά της χέρια κρατούσε σαν τσάντα Τον ουρανό. Ένα βιβλίο - πρόσκληση σε ταξίδι, στα υπόγεια μονοπάτια της θλίψης. Κείμενα που έχουν γραφτεί σε διαδρομές με το μετρό και τα οποία συνθέτουν μια ποιητική περιπλάνηση αλλά και μια ετερόκλιτη αφήγηση, από τα έγκατα μιας βαριάς πραγματικότητας ως τις κυλιόμενες σκάλες της ενδεχόμενης εξόδου προς το φως.

Ο Νίκος Φωτιάδης είναι ένας άφοβος άνθρωπος με ελεύθερο πνεύμα και ανήσυχη νόηση. Σε αυτόν αναγνωρίζει τον σεμνό μα όχι σεμνότυφο ελευθερόφρονα σκεπτόμενο άνθρωπο που βιώνει την ρήση του Σολωμού: "Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό". Σοβαρός χωρίς σοβαροφάνεια και ανυποχώρητος μέσα στη διαλογική του ετοιμότητα, με ευθυκρισία και επιμονή δίχως εμμονή στις θέσεις του επιχειρηματολογεί εξαντλητικά. [...] Παρότι άφοβος άνθρωπος, ο Νίκος Φωτιάδης δεν είναι αθεόφοβος. Θα τον ονόμαζε άνθρωπο ένθεο κι άθρησκο μάλλον. Είναι ένθεος, επειδή έχει Θεό, τον θεό...

Δέκα τρία διηγήματα, όμοια με περιπάτους σε μονοπάτια δύσβατα. Η μουσική συνοδεύει τα βήματα όσων αντιστέκονται στο παράλογο, αυτών που διαμαρτύρονται για τα κακώς κείμενα ή εκείνων που υποκύπτουν στη μοίρα τους. Οι ήχοι λειτουργούν άλλοτε ως υπόκρουση να ζωντανέ-ψουν θύμησες, και άλλοτε ως λάιτ μοτίβ να υπογραμμίσουν τις εξελίξεις. Και παράλληλα τρεις μονόλογοι, όμοιοι με σπαράγματα ψυχής.

Στο νέο του βιβλίο του David Sedaris, "Καλυψώ", oι αναγνώστες παρακολουθούν τη ζωή του μέσα από το δικής του έμπνευσης είδος του "αυτοβιογραφικού διηγήματος" και ξέρουν ότι πάντα θα γελάσουν πολύ με τη λοξή ματιά του στις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές, αλλά και θα σταθούν άφωνοι, πολύ συχνά, μπροστά στο βάθος που κρύβει το χιούμορ του. Στο "Καλυψώ" πρωταγωνιστεί και πάλι η οικογένειά του. Όσο όμως ο Sedaris, τα αδέλφια και ο πατέρας του, μεγαλώνουν και στο φάντασμα της μητέρας του προστίθεται και αυτό της αδελφής του, που αυτοκτόνησε, ο συγγραφέας κερδίζει ένα πολύ δύ...

Πρόκειται για μικρές ιστορίες, αφηγήματα στιγμών, εποχών, διαδρομών με "ήρωες" που οι περισσότεροι υπήρξαν παρόντες στην πραγματική ζωή. Σ' αυτές τις μικρές φόρμες αφήγησης σημασία έχει η γωνία "διαφυγής" μέσα από το επίπεδο του ρεαλισμού και τις μαγικές διαστάσεις του Χρόνου. Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς γίνεται αυτό, αλλά στις περισσότερες ιστορίες ήμουν εκεί ακόμα κι αν δεν υπήρχα. Ο αλγόριθμος της Λογοτεχνίας γίνεται αλγόριθμος ζωής αν ο δημιουργός, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο συνθέτης, μπορεί ν' ανοίξει μια μικρή χαραμάδα φωτός στη στυγνή και φαιά πραγματικότητα....

Τρυφερή είναι η μνήμη που ξεφυτρώνει στα ερείπια του μυαλού. Μίσχος λεπτότατος που κινδυνεύει διαρκώς μα ξεδιπλώνει φυλλαράκια προς ένα φως που μόνο αυτή γνωρίζει και θρέφεται μυστικά κι όλο θεριεύει ώσπου καλύπτονται τα πάντα από ένα πράσινο τρεμάμενο που λάμπει και χαϊδεύει τον άνεμο κι αυτός το υμνεί με ρυθμικές αναπνοές και πότε πότε ένα τραγούδι σιγανό για δυο φωνές, πες το παράπονο ή κι εμβατήριο πένθιμο για όσα δεν έγιναν ποτέ.

Πολύτροπος και μοντέρνος στις φόρμες και τις τεχνικές του ο Μιχάλης Γκανάς, ιδρύει μια ποιητική του χώρου και του χρόνου, η οποία, χωρίς να αγνοεί τις παθογένειες του άστεως και του σύγχρονου τρόπου ζωής, αναδεύει μνήμες της μικρής πατρίδας, αξιοποιεί τα διδάγματα της έμμετρης παράδοσης και φτάνει σε μια εκφραστική ένταση, που έχει κάτι από την αγριάδα της Μουργκάνας και τη σκοτεινιά του τόπου του. Το ευτυχές συνταίριασμα θεμάτων και τρόπων είναι νομίζω ο λόγος που εξηγεί την αναγνωστική του απήχηση και τον αναδεικνύει σε μια από τις πιο διακριτές και διακεκριμένες φωνές το...

Κρατούσες το κοριτσάκι από το χέρι Κι εμένα από το άλλο χέρι Κι εγώ κρατούσα τα δέντρα τη λίμνη τα ζώα Όλον εκείνον τον Χειμώνα

ποτέ πια εμείς, με τόσο λίγο στόμα για τ' ανθρώπινα ποτέ πια εμείς, με τσέπες χρόνου αδειανές ποτέ πια εμείς, ο ενικός γλιστράει σε παλιοπάπουτσα κι όχι που λείπεις μα που μου έκρυψες ζωή

Μικρά κείμενα του Γιάννη Ευσταθιάδη, από τον περιοδικό Τύπο, για ποικίλα θέματα, με έμφαση στα μαζικά μέσα. Άρθρα, χρονογραφήματα, σχόλια, αφορισμοί. Κείμενα με μικρό βίο, μια και αναφέρονται σε θέματα περασμένης επικαιρότητας, τα οποία, όμως, δεν έχουν χάσει την αποτελεσματικότητά τους, αφού οι αιτίες που τα προκάλεσαν-φευ!- παραμένουν.