Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Domenica Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται άπιστη κι ακριβής με κλαπατσίμπαλα γύρω της σωρό πλατεία σύγκορμη χορό να σέρνει με σφαλισμένα βλέφαρα ρολά κατεβασμένα στα μάγουλα ν' απλώνεται κόκκιν' η παύση. Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται σεμνή και ξελογιάστρα στο στήθος των γερόντων μια καμπάνα μια εκδρομή στου έρωτα το άλσος περίπολος στα έρημα θρανία βαθιά σιωπή domenica σταλαγματιά στα χείλη διψασμένων. Πάντα η Κυριακή θα επανέρχεται domenica, domenica, έξαλλη θα φωνάζει γυναίκα ετοιμόγεννη ώρες πρησμένες την βάρδια σου θ' ακολουθούν domenica άφθονο τ' άρωμα...

Με ανησυχεί τελευταία η αδιατάρακτη κοινωνική ειρήνη είπες ενώ δοκίμαζες άλλη μια μπάλα παγωτό φιστίκι στο παραλιακό ζαχαροπλαστείο Κι επίσης δεν μου πολυαρέσει η jazzzz όποτε ακούω στο ραδιόφωνο τις σωστές επιλογές αρχίζει να βρέχει και αυτό μου φέρνει υπνηλία Και μετά θυμάμαι το νορβηγικό πουλόβερ της κυρίας Ν. που είχε στο κέντρο ένα πράσινο μοτίβο σαν λαβύρινθο -maze θα το ονόμαζαν στην αγγλική εξοχή- με σφιχτοκουρεμένους κάκτους κι ένα παγκάκι στη μέση της διαδρομής να ξαποστάσει -αν ποτέ το βρει- ο νικητής και ύστερα να επιστρέψει -αν μπορέσει- στο...

Οι συγγραφείς και τα έργα που σχολιάζονται σε αυτό το βιβλίο υπό τον τίτλο "Χωρικά ύδατα" με έχουν απασχολήσει κατ' επανάληψη και στο παρελθόν· συγκροτούν, θα έλεγα, ένα μεγάλο μέρος από το λογοτεχνικό εικονοστάσι μου. Τα μελετήματα γράφτηκαν κατά την προηγούμενη κρίσιμη για τη χώρα μας δεκαετία με αφορμή επετείους ή αφιερώματα περιοδικών και δηλώνουν τον σταθερό προσανατολισμό μου προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα και κείμενα. Εκτός των άλλων, έχω την εντύπωση πως, παρά τις διαφορετικές εποχές που έζησαν και τις ανόμοιες συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν, οι ποιητές, ο...

Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" είναι ένα ποίημα για τη σχέση ενός παιδιού, που δεν είναι πια παιδί, με τον πατέρα του. Μια σχέση δύσκολη "που χτίστηκε σιγά σιγά με όλα τα υλικά και δίχως λόγια". Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στη συλλογή "Γυάλινα Γιάννενα",1989. Τώρα εκδίδεται μόνο του, μαζί με ένα σχόλιο του ποιητή, για να συναντήσει παλαιούς και νέους αναγνώστες

[...] Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα είναι βιωματική, ελλειπτική, νοτισμένη από μνήμες προσωπικές, αλλά και συλλογικές, λειτουργεί ως μια καταγραφή της αστικής ζωής και των αδιεξόδων της, αλλά και ως απολογισμός των όσων έχουμε ζήσει και μη. (Δίφωνο, Καλοκαίρι 2007) Τώρα που απέκτησα συγγενείς και φίλους ανάμεσα στους νεκρούς, ο γάτος μου όλο και σκαλίζει το χώμα. Τώρα που κάθε λουλούδι ανθίζει μέσα στο πένθος, κι οι γλάστρες μου φέρουν το όνομα εκείνων που έχουν πεθάνει, ο γάτος μου τριγυρνώντας από τη μια στην άλλη, με τα μπροστινά πόδια του σκάβει, με τα πί...

"Μια νύχτα, όταν η Ρουθ Κόουλ ήταν τεσσάρων και κοιμόταν στο κάτω κρεβάτι της κουκέτας της, ξύπνησε από το θόρυβο της ερωτικής πράξης. Ο θόρυβος, που -σημειωτέον- της ήταν πρωτάκουστος, ερχόταν από το υπνοδωμάτιο των γονιών της. Η Ρουθ, που είχε πρόσφατα περάσει μια γαστρεντερίτιδα, ακούγοντας τη μαμά της να κάνει έρωτα, νόμιζε πως την άκουγε να κάνει εμετό." Αυτή είναι η ιστορία της Ρουθ Κόουλ. Την παρακολουθούμε σε τρία μέρη: στο Λονγκ Άιλαντ, το καλοκαίρι του 1958, όταν είναι μόνο τεσσάρων χρόνων. Το 1990, ως ανύπαντρη γυναίκα της οποίας η προσωπική ζωή είναι πολύ λιγ...

Και ξαφνικά ήμουν εγώ κι ο Χειμώνας Εγώ κι η θάλασσα του Χειμώνα Εγώ και τα φύλλα που είχαν πέσει Εγώ και τα φύλλα που συνέχιζαν να πέφτουν Εγώ κι ο Ουρανός με τους κατοίκους του Χειμώνα του, Τα Σύννεφα - οντότητες τρομακτικές σε στιγμές, άλλοτε παρουσίες γαλήνιες που θυμίζουν την ανθρώπινη τρυφερότητα που έλειπε, που είχε σκεπασθεί κάτω από βαρειές κουβέρτες Εγώ κι ο άξαφνος λόγος ο Λέρικος ο ποιητικός Εγώ κι η ψυχή μου Εγώ κι αναπόφευκτα η Ποίηση Κι ένα βιβλίο που γεννιέται και λέγεται "Χειμώνας στη Λέρο" και που γραφόταν μόνο του ανάμεσα στο φθινόπ...

[...] Η Αρετή Γκανίδου επιτυγχάνει τη συμμετοχή του αναγνώστη στο κατανυχτικό κλίμα των ποιημάτων της, παράγοντας τη γνήσια συγκίνηση του γοητευτικού και κατασταλλαγμένου ύφους. Ώριμες σπείρες ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης ξετυλίγονται λυρικά μες στις μικρές πρόζες της ποιήτριας αλλά και στα στιχουργήματά της, γεννώντας συναισθήματα, ανασύροντας γνώριμες εικόνες, μεταδίδοντας δονήσεις ευαισθησίας. Δημήτρης Μουζάκης

Ολοκαύτωμα στο Δίο Δε λέω πολύτιμα κι ανεκτίμητα τα εκθέματα στο Δίο όμως εγώ χωρίς κανένα δισταγμό όλα τα χαλαλίζω για κείνο το λαχταριστό μελαχρινό κορίτσι που μισοβυθισμένο στο λινό του φόρεμα λάμπει σαν τύψη στη γωνιά φρουρώντας το ανήλεο σκότος Τα "Χαμηλά ποτάμια" περιλαμβάνουν 30+1 ποιήματα, που πηγάζουν από το σώμα και την ενδοχώρα του σώματος, τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις, τις μνήμες και τα χρόνια που πέρασαν. Πρόσωπα λατρεμένα, ζώντα και τεθνεώτα, απόμακρα πρόσωπα, απλώς ποθούμενα, κι άλλα κοντύτερα, άσημα κι άφωνα, όνειρα που ερείπωσε ο καιρό...

[...] Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα είναι βιωματική, ελλειπτική, νοτισμένη από μνήμες προσωπικές, αλλά και συλλογικές, λειτουργεί ως μια καταγραφή της αστικής ζωής και των αδιεξόδων της, αλλά και ως απολογισμός των όσων έχουμε ζήσει και μη. (Περ. Δίφωνο, Καλοκαίρι 2007) Αυτό το κάτι που βλέπω στα μάτια σου τώρα που με κοιτάς κατάματα μ' ενοχλεί ακόμη περισσότερο: όσο θα 'χω δυο μάτια για σένα δεν θα 'μαι χαμένο κορμί αλλά καμένο χαρτί.

H Άλις Μάνεγκαν εγκατέλειψε τις Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζοντας να σβήσει το παρελθόν και τις ρίζες της, να ξεφύγει από την αγάπη του πατέρα της. Έκτοτε προσπαθεί απεγνωσμένα να ενταχθεί σε μια ξένη χώρα, να νιώσει ότι ανήκει σε έναν τόπο, να γίνει αποδεκτή. Δουλεύοντας ως διερμηνέας και μεταφράστρια στην Κίνα, η Άλις καλείται να βοηθήσει έναν Αμερικανό αρχαιολόγο να βρει τον Άνθρωπο του Πεκίνου, ένα προϊστορικό είδος ανθρώπου που είχε ανακαλυφθεί στην Κίνα, τα απολιθώματα του οποίου χάθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αναζήτηση αυτή θα τους οδηγήσει σε ένα ταξίδι στις πι...

Η παρούσα συλλογή περιλαμβάνει 70 Χαϊκού και ένα Κικό. Πέτρες και σκόνη. Πέφτουν τα παλιά σπίτια. Πίσω τους κήποι.

Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ' ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δ...

ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΟΥ Η Αλήθεια! Τόσα φωνήεντα μαζί, φωνάζουν. Φωνάζει Πνίγηκε η Θάλασσα όταν κατάπιε το ψέμα σου

"Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω" "Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα". Έτσι χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν την τέχνη της Φρίντα Κάλο. Ο χαρακτηρισμός ωστόσο θα μπορούσε να αναφέρεται στην ίδια τη ζωγράφο με τα φανταχτερά, πολύχρωμα μεξικάνικα φορέματά της πάνω από ένα σώμα σακατεμένο, γεμάτο πόνο, αλλά και άγρια λαχτάρα για τη ζωή. Άλλοι την χαρακτήρισαν "Αγία της γυναικείας τέχνης". Άλλοι γνωρίζουν κυρίως τη θυελλώδη ερωτική της ζωή, το πάθος της για τον έρωτα της ζωής της, τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγο Ριβέρα, τον οποί...

Τη λέγαν Μίλλυ Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο Πολλά χρόνια Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος Ροζ από την κορφή ως τα νύχια Τραγούδια δεν ήξερε άλλα Εκτός από τον αέρα Πότε από εδώ πότε από εκεί Κανέναν λένε δεν αγάπησε Εκτός από τα σύννεφα Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα Ποτέ της δεν φοβήθηκε Τον ουρανό Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας Τη λέγαν Μίλλυ και ίσως δεν την είδαμε ποτέ...

"Δεν είμαι "ειδικός" κυνολόγος. Είμαι ενθουσιώδης παρατηρητής της σκυλίσιας συμπεριφοράς. Ένας -ας πούμε- απρόσκλητος, προκλητικός βιογράφος της κυνικής φιλοσοφίας. Απροκατάληπτος; Ούτε κατά διάνοια..." [...] Αυτό είναι ένα βιβλίο για την κόλαση που θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την παρουσία των ζώων. Για τον παράδεισο που θα μπορούσε να είναι αν καταφέρναμε με κάποιον τρόπο να την εκτιμήσουμε γι' αυτό που πραγματικά συνεισφέρει. Και για την Ουτοπία που στο μεταξύ αναζητούμε όλοι εμείς που αντιλαμβανόμαστε τη διάζευξη του τίτλου. Φιλόζωος ή μισάνθρωπος; Αν δεν καταφέρεις να...

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.