Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Απώτατο παράσιτο παρελθόν (ενόψει της αυριανής αργίας;) ανάσκελο το ταϊσμένο gholem στην πτυχωμένη λάβα· τοπίο ιουρασικό, απαλό τραγούδισμα του πικρού ξύλου της κρανιάς, ιερό σκοτάδι προ τηλεκοντρόλ· επίμονο χαλάζιο, το συνεργείο διάσωσης ακόμη κι από τις χαραμάδες των μαλλιών σου οι μελωδίες των μικρών ωρών σαν τους τριγμούς στο χιόνι στην πιο γλυκιά κορύφωση μου ’πες είμαστε μόνοι. Τράβηξα το καλώδιο απ’ την πρίζα· έκτοτε ζω με τις αναλαμπές της φράσης, απ’ το ισόβιο επίδομά της. Με σελίδες τρυφερότητας από μποστάνι που ταξιδεύει όσο χάνετα...

φ΄ φονική αλλαγή στην οριστική μάχη στράφηκα με την πλάτη στον χρόνο άφαντες οι ομορφιές κι ο ήλιος δίχως σκήπτρο ελευθέρωνε παλιές φοβίες στο θολό νερό τα βέλη μου όλα έστω και με άδεια φαρέτρα μαζεύτηκα στο αίμα μου κι άρχισα τη μελέτη φονικής αλλαγής

Παλινδρόμηση Πατώ την άμμο. Το κύμα, ερχομός γλυκός. Παλινδρομεί. Δεν χάνει ούτε λεπτό, με σβήνει. Αν φορούσα τα παπούτσια που μου ’δωσες χθες, ίσως να βούλιαζα μέσα σε ό,τι τώρα πατώ. Μα αποφάσισα να είμαι ανεπιστρεπτί.

ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΡΟΛΩΝ Αενάως κινούμαι. Υψούμαι, διογκούμαι, συρρικνούμαι. Υποτάσσομαι και διακινούμαι. Εντάσσομαι και διατάσσομαι. Περιέργως θολούμαι. Αναχωρώ και αφικνούμαι. Εντός βίου ου περαιούμαι. Ενάγομαι και λοιδορούμαι. Επιβάλλω και εντάσσω. Καθαιρώ και υποθάλπω. Τιμωρώ και απαλλάσσω. Αγωνιώ και διαταράσσω. Τραγικά παρατηρώ. Όλα τούτα είμαι εγώ;

Ήταν ο σκελετός απ’ τα γυαλιά κόκκινος στο χρώμα του. "Για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να πας μακριά..." Μα ήρθαμε κοντά με κινήσεις απαλές αέναες γύρω τριγύρω με μια βουτιά κάτω ξαφνική. Κι εγώ να κοιτάζω το χρώμα του κορμιού.

ΔΕΝ ΕΧΩ Δεν έχω άλλα χέρια δεν έχω άλλες σκέψεις θα σου δώσω ένα χελιδόνι και βράχους με αγριολούλουδα θα γίνω αντάρτης. Δεν έχω άλλες λέξεις ξεράθηκε το πηγάδι έρημος το μυαλό μου. Έρημος το όνειρό μου.

ΕΝΤΡΟΠΙΑ Τα χελιδόνια, οι παιωνίες, οι αλέες Τα υπερφυή νησιά στη μέση του πελάγους Το ευσπλαχνικό κορμί μιας γυναίκας Οι τέσσερις εποχές και οι τέσσερις ουρανοί τους Τα φιλιά, τα αγγίγματα δύο χεριών Η μικρή και η μεγάλη άρκτος Απόψε απουσιάζουν Η νύχτα αποτεφρώνει τα όνειρα Η ζωή έχει ελάχιστη συνοχή

ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ Κάποτε τυφλός τοίχος τα πέρατα υποδύθηκε. Τα πέρατα των περάτων. Ο τοίχος εκείνος, είπα, θα μπορούσε να είναι καθρέφτης. Αντικατέστησα τον τοίχο με έναν καθρέφτη, παραδόξως ακέραιο και τυφλό λόγω σκότους. Ο καθρέφτης ωστόσο θα μπορούσε να είναι θηλιά. Με λίγη φαντασία σίγουρα θα ήταν θηλιά πλεγμένη από κάνναβη σκοταδιού - δεν τόλμησα να το πω. Στις προηγούμενες λέξεις η φαντασία γέννησε τη θηλιά, αφάνισε το είδωλο από το πρόσωπο του καθρέφτη. Ήταν ασύμβατη πράξη, ανατροπή στη δομή του ποιήματος. Θα μπορούσε κάλλιστα η θηλιά να ήτανε χίμαιρα κομμένη με κλα...

Κρακ Δεν ξέρω αν αντέξεις. Εμένα εννοώ όπως είμαι ακριβώς. Με τα κρακ μου. Ήχος είναι αυτός προφανώς. ­Έτσι κάνω όταν σπάω. Απλά, ρε γαμώτο, σπάω συχνά και παίρνω κόλλα και προσπαθώ να με κολλήσω. Αλλά είναι απ’ τις φτηνές και δεν κάνει δουλειά. Ποτέ δεν καταφέρνει να με κρατήσει γερά κολλημένη διαρκώς ­ενωμένη και ενιαία και ομοιόμορφη και λεία, χωρίς ­ανώμαλες τραχιές επιφάνειες. Κάθε τρεις και λίγο πάλι τα ίδια, κρακ. Κι απ’ την αρχή. Και έχω εξουθενωθεί να προσπαθώ μάταια - τ’ ομολογώ. Θα σου πω την αλήθεια, έχω την τάση να θέλω να με κολλήσεις τώρα εσύ. Κι αν μπ...

"Είμαι πλέον πεπεισμένος πως η αθανασία σας προέρχεται από τις ανθρωποθεσίες που κάνατε στα ποιήματά σας. Όχι, κύριε Έλιοτ, δεν είπα ανθρωποθυσίες, αλλά ανθρωποθεσίες. Στους πλίνθινους στίχους σας έχουν εγκιβωτιστεί ανθρώπινες υπάρξεις. Άλλες εν γνώσει τους κι άλλες χωρίς να γνωρίζουν την παθολογική "έκκριση" της ποίησής σας". [...] (Από το Επίμετρο του μεταφραστή)

Η "λεωφόρος Πάτσεν" είναι στην πραγματικότητα ένα δρομάκι. Συνήθεια της ποίησης κι όχι της οδοποιΐας είναι να προσδίδει αξία μεγάλη σε κάτι που μοιάζει μικρό. Έτσι χαρτογραφεί η ποίηση τους τόπους της· δίνει άπλετο χώρο στο Μικρό και, σε μια λέξη, συμπυκνώνει το Μεγάλο. Το εν λόγω δρομάκι στην πόλη Νάιλς του Οχάιο της Αμερικής σηματοδοτεί τον τόπο γέννησης του ποιητή Κέννεθ Πάτσεν κι έτσι δικαιολογεί απόλυτα την τιμητική του διαπλάτυνση σε λεωφόρο. Ο αφανής ποιητής κι όμως κύριος πρόδρομος της γενιάς των Μπητ, της Αναγέννησης του Σαν Φρανσίσκο (μαζί με τον Κέννεθ Ρέξροθ), φ...

Κι όμως όφειλε να έχει αφήσει ένα σημάδι. Μπήκα στο σπίτι της όπως οι ντετέκτιβ στις ταινίες ή όπως οι νεκροί στα όνειρα. Υπήρχαν ίχνη χεριών. Πολλά ίχνη χεριών. Ακούμπησα πάνω τους κι έκλαψα σαν μωρό παιδί. Σας δείχνω ό,τι βρήκα κατά την κρίση μου ταξινομημένο. Τα χέρια της δε θα τα ξαναβρώ ποτέ. Η ίδια δε ζήτησε τίποτε από σας και προφανώς είχε τους λόγους της. Εγώ στηρίχτηκα πάντοτε στην κατανόηση των ξένων.

Φωνή που εμφανίζεται και μετά χάνεται. Φωνή που μιλάει και ΑΥΤΟΣ την ακούει. Αισθάνεται μόνος, φοβάται, τρομάζει, σαν φύλλο κουνιέται, μετέωρο σε ένα κλαδί, σε ένα δέντρο μεγάλο, με ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα. Αναζητά ανθρώπους, δικούς του, που έχουν αλλάξει, που παραμένουν ίδιοι, που πάνω τους ο χρόνος αστράφτει. Να χτυπούσε η πόρτα τώρα. Να χτυπούσε η πόρτα πίσω σου και εσύ να γυρνούσες, να πήγαινες να την ανοίξεις, να την άνοιγες σε ανθρώπους δικούς σου, να άπλωνες το χέρι, να τους άγγιζες, να σε άγγιζαν, να τους έσφιγγες, να σε έσφιγγαν, να τους φιλούσες, να σε φι...

Η ιστορία εκτυλίσσεται με φόντο ένα ορεινό χωριό. Οι ήρωες, σαν μικρά συστήματα, συνθέτουν έναν οργανισμό που παλεύει να αντιμετωπίσει τα πονεμένα ίχνη του παρελθόντος. Άξονας της υπόθεσης είναι οι συνέπειες και οι κραδασμοί, από τραυματικά γεγονότα στις ζωές των ηρώων. Καθοριστικό πρόσωπο, ένας βίαιος χαρακτήρας που αδυνατεί να δαμάσει τα άρρωστα πάθη του, σκορπώντας γύρω του τρόμο, οδύνη και οργή, ακόμα και μετά το θάνατό του. Οι πράξεις του παρασύρουν σε μια δίνη τους δικούς του ανθρώπους και το ψυχικό τους ανάχωμα υποχωρεί, κάτω από την πίεση έντονων αρνητικών συναισθημ...

Τι τον είχε πιάσει μια μέρα τον Αστέριο όταν ήταν μικρός και δεν έλεγε να ησυχάσει κι όλο παίδευε την ψυχομάνα του, τη μαία Επιστήμη, που σκαρφίστηκε μια ιστορία για να τον φοβερίσει. Υπάρχει, του είπε, ένας αγριόγατος που τη νύχτα βγαίνει για ν’ αναζητήσει τροφή, αλλά αν δεν βρει τίποτα της προκοπής, δεν το έχει σε τίποτα να φάει ακόμη και παιδάκια! Λουφαγμένος ο μικρός Αστέριος όλο και συλλογιόταν τον αγριόγατο. Κι όταν μεγάλωσε, όλο και το ’χε κατά νου να ψάξει και να το βρει αυτό το ζωντανό, που ίσως και να μην το φοβόταν πια, γιατί όχι και να το συμπαθούσε λιγάκι, αφού...

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα όνειρο. Μια σκέψη ή μια φα­ντασία. Μπορεί και μια τρέλα. ΄Η απλώς αυτό που βλέπουμε. Ίσως να είναι οι άτακτες λέξεις στο μυαλό ενός άντρα καταδικασμένου να ζει την ίδια του τη ζωή, η επιθυμία μιας γυναίκας για την ώρα της κηδείας της, η κραυγή ενός απελευθερωμένου αρνιού. Ίσως η όψη του να αντικατοπτρίζεται στο μέταλλο μιας φαλτσέτας, στα ωχρά στολίδια ενός παλαιοπωλείου ή πάνω σε ένα γυαλιστερό φλασκί. Ένας κόσμος ζωντανών που δεν θυμούνται ότι ζουν και νεκρών που δεν θυμούνται ότι έχουν πεθάνει, σαν να τους μπερδεύει η κοινή τους ανάγκη για έναν...

Κείμενα για την κινητικότητα της γλώσσας, κείμενα για ορθογραφικά και συντακτικά ζητήματα, για ξενισμούς και άλλα δάνεια, από αυτά που επηρεάζουν και διαμορφώνουν μπροστά στα μάτια μας τη γλώσσα. Κείμενα θεωρητικά, αλλά και κείμενα πρακτικά, με πρακτικές οδηγίες και χαρακτηριστικά παραδείγματα. Δηλαδή βιβλίο ώς έναν βαθμό και για λάθη, που επιχειρεί όμως να διαφοροποιηθεί διπλά από τη λαθοθηρική φιλολογία: καταρχήν προγραμματικά, καθώς δεν εξετάζει λάθη από γραπτά μαθητών και φοιτητών, που παρουσιάζονται για να τεκμηριώσουν -κι εδώ είναι το δεύτερο σημείο διαφοροποίησης- τη...

"Ο κόσμος δεν ακούει με τα αυτιά του, ακούει με τη φαντασία του" είχε πει ο Θεοδωράκης μιλώντας για το "Άξιον Εστί" του Ελύτη. Κι ο κόσμος "άκουσε με τη φαντασία" και τραγούδησε για πολλά χρόνια σπουδαίους ποιητές όπως ο Γκάτσος, ο Λόρκα, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Νερούδα, ο Καββαδίας και πολλούς άλλους. Όλα αυτά χάρη στο έντεχνο τραγούδι που διαμόρφωσαν ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης. Το έντεχνο με την ποιητική του άλλαξε το τραγούδι. Άλλαξε τον τόπο. Άλλαξε τους ανθρώπους. Άλλαξε και την αντίληψη που είχαμε για τον εαυτό μας. Και αναδείχτηκε σε κορυφα...