Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ιστορία αρχίζει ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου στη Στοκχόλμη το 2006, έτος εκλογών, και θα φτάσει ως τη Μαύρη θάλασσα... Ο Γκέοργ Αντρέασον, διευθυντής του Γραφείου Πολιτισμού, έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες δοκιμασίες: προσωπικές, ηθικές, πολιτικές. Έρωτας και πολιτική, εξουσία και ήθος, φιλία και αγάπη, αγάπη και πίστη. Μια ξένη ζωή στην πατρίδα σου ή μια δική σου ζωή κάπου αλλού; Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης περίμενε σαράντα χρόνια να μιλήσει για τη σύγχρονη Σουηδία. Στο "Φίλοι και Εραστές" διαγράφεται η σύγχρονη κοινωνία με ηπιότητα, σαφήνεια και χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα...

Κάποτε πριν λίγα χρόνια ένας καθηγητής και έγκριτος ερευνητής της λογοτεχνίας μας, μου είπε: -"Γράφετε και πεζά. Γιατί δεν τα συγκεντρώνετε σε βιβλίο; -"Δεν ξέρω", του απάντησα, "τα βρίσκω αλλοτινά". -"Τα γραπτά", μου είπε τότε, "δεν είναι ρούχα για να περνά η μόδα τους". Αυτά τα λόγια, τα σκεφτόμουν συχνά. Ωστόσο, τα διηγήματα που νέος είχα γράψει και που μερικά τους είχα δημοσιεύσει τότε σε περιοδικά, παράμεναν στο συρτάρι μου, εκτός απ' τις σπάνιες φορές που τα 'βγαζα για να τα βελτιώσω. Έβλεπα σ΄αυτά τις απόπειρές μου να "ντυθώ" αλλότριες προσωπικότητες (όπως λ.χ. του...

Η ανίχνευση των πηγών της "Πρώτης Γραφής" του "Φάουστ" είναι ένα εγχείρημα ασαφές και συγκεχυμένο. Δεν είναι γνωστό πότε ο Γκαίτε ξεκίνησε να γράφει τον "Φάουστ". Οι περισσότεροι μελετητές τοποθετούν χρονικά τη συστηματική εργασία του Γκαίτε στον "Φάουστ" τη διετία 1773-75. Ωστόσο, ίσως ο πιο έγκυρος μελετητής του, ο Albrecht Schone, υποστηρίζει ότι οι πρώτες απόπειρες, τοποθετούνται στην τριετία 1765-68, όταν σπούδαζε νομικά στη Λειψία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η γνωριμία του Γκαίτε με τον μύθο του Φάουστ έγινε στην παιδική του ηλικία και από παραστάσεις του κουλοθέατ...

Π' Σε θαυμάζω για τις φωνές σου τις εκφραστικές που ιστορούν ανατολές, αναλαμπές, σύθαμπα κυματισμούς στις φυλλωσιές, σκοτάδια. Σε φθονώ γιατί χωρίς απώλειες γυρίζεις την πλάτη στο χρόνο, αμαχητί τον υποτάσσεις, το δυνάστη της ύπαρξης μου.

Με την Άννα, συχνά παίζαμε το παιχνίδι με τις φωτογραφίες. Μας άρεσε να αποτυπώνουμε τις στιγμές. Εκείνη, ενώ πάντα πρώτη ξεκινούσε αυτό το παιχνίδι, δεν στεκόταν ποτέ ακίνητη, όταν προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω. Έβαζε και έβγαζε τα γυαλιά της, διόρθωνε τα μαλλιά της, χαμογελούσε στημένα, παραπονιόταν πως αργώ και κουράστηκε το χαμόγελό της. Πάντα ανήσυχη. Εγώ, με προσεχτικές κινήσεις, πάσχιζα να παγιδεύσω το πρόσωπό της μέσα στο κάδρο, όπως ήθελα να τη βλέπω. Εκείνη, νόμιζε πως ήταν μια στιγμή μόνο που θα αποτυπωνόταν, και προσπαθούσε φιλάρεσκα να την κάνει καλύτερη. Δεν ή...

Τώρα που ενωθήκαμε για πάντα Αυτό είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Σου το φέρνω μαζί μου από εκεί κάτω και σ' το αφιερώνω. Το ακουμπώ με δέος και λατρεία μπροστά σου. Εσύ μου το ενέπνευσες, στα χρόνια που ήμασταν μαζί. Αλλά και μετά, για όσο καιρό με είχες αφήσει μόνο, ήσουν τόσο κοντά μου, όσο και πριν φύγεις. Σου το χρωστάω λοιπόν κι αυτό το τελευταίο βιβλίο μου, όπως κι όλα τ' άλλα. Δεν σου χρωστάω μόνο αυτό. Σου χρωστάω τα πάντα. Ήσουν -και είσαι- όραμα ανθρώπου. Ακόμα και η ατελέσφορη προσπάθεια μου απλά να σε πλησιάσω, να πλησιάσω το όραμα, άρκεσε να με κάνει λιγό...

Στο βιβλίο "Παρακείμενα" (Κέδρος, 1983) περιλαμβάνονται κριτικά, δοκιμιακά και άλλα, ποικίλα κείμενα, δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά κατά τα έτη 1962-1983. Στα "Αποκείμενα" (Νεφέλη, 2000) η δημοσίευση αναλόγων κειμένων καλύπτει την περίοδο 1984-2000. Τα κείμενα, τέλος, στα ανά χείρας "Υποκείμενα" δημοσιεύθηκαν από το 2000 μέχρι και το 2013 -και, επομένως, η συνολική συγκομιδή και των τριών βιβλίων περιλαμβάνει έργα 51 ετών.

"...πρέπει να διατηρήσουμε την ισορροπία και την ισοτιμία μεταξύ των Οικονομικών και Κοινωνικών Πολιτικών, με κύριο μέλημά μας οι δεύτερες να μην υπολείπονται στον τροχό της Ανάπτυξης. Η πραγματικότητα έχει δείξει ότι μια χώρα καθίσταται ανταγωνιστική όταν παράλληλα με την οικονομική ανάπτυξη, πετυχαίνει υψηλά επίπεδα Κοινωνικής Συνοχής, που με τη σειρά τους διασφαλίζουν τη δυναμική και ουσιαστική προσήλωση της κοινωνίας στην καλλιέργεια της ποιότητας, της καινοτομίας και της παραγωγικότητας της εργασίας. Για αυτό, πιστεύω ακράδαντα ότι η κοινωνική προστασία και η κοινωνι...

Η αρχή της απροσδιοριστίας με επανέφερε στην τάξη. Βουτιά από τον Μαρξ στον Κέινς. Με κοιτούν κι οι δυο με απορία. Τους δείχνω ανάστροφα τα καθαρά μου χέρια, αυτά που δεν το βάλανε ποτέ στα πόδια. Μου ένευσαν πως είμαι ταξικά ανορεκτικός. Να μία τάξη που δεν την είχανε προβλέψει. Έμεινα κόκαλο. Άστεγος δηλαδή. Σε εκκρεμότητα.

Ναι, δυστυχώς πρέπει να τρώω, δε γίνεται μόνο να πίνω. Έτσι μου 'παν, αλλιώς , μου 'παν, θα πεθάνω. Θα πεθάνω σίγουρα, έτσι μου 'παν. Θα πεθάνω από πείνα ή από κίρρωση του ήπατος, έτσι μου 'παν. Όταν πεθαίνεις άσχημα, είναι άσχημα τα πράγματα, έτσι μου 'παν. Δίκιο θα 'χουν δεν μπορεί! Τα πράγματα είναι άσχημα μόνο όταν είναι άσχημα, τους έλεγα με τη σειρά μου. Κι αυτοί μου έλεγαν άλλα. Κι εγώ απαντούσα άλλα. Ααα... οι λέξεις δεν μου έλειψαν ποτέ! Έχω περισσότερες απ' όσες χρειάζομαι πια. Τι τις θέλω τόσες; Να πω τι; Τον πόνο μου; Σιγά το πράμα!

ΕΝΤΡΟΠΙΑ Άμμος της θάλασσας ο γαλαξίας, αφρός λευκός στο κύμα τα δομημένα από άνεμο κι αλάτι όνειρα διάττοντες ικέτες στο βωμό λάθος θεού τάραξαν τη διάταξη των άστρων και γεννήθηκαν νησιά φεγγάρια λουσμένα στο άγιο μπλε του Αιγαίου. Έτη φωτός μάς χωρίζουν από τη γένεση που κανείς πια δεν θυμάται. Μας αποκοίμισε διονυσιακή βάρβιτος σε μια εκφυλιστική κατάσταση σφαγίου που εγκαταστήσαμε στις εξώθυρες του παραδείσου για ν' αποκλείσουμε την πρόσβαση. Σπέρμα τρύπιας συνείδησης κόσμος που μίσησε την αθανασία του ηχούν μεταλλική βλάστηση σε συναυ...

ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ Βγήκα στα ανοιχτά των σκέψεων. Πάντοτε αυτό επιθυμούσα. Γλάροι με επισκέπτονταν. Δελφίνια μού μιλούσαν. Το τιμόνι άλλοτε υπάκουο άλλοτε αντιδραστικό. Δεν είναι εύκολο να ισορροπείς ανάμεσα σε υφάλους βούλησης.

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (απόσπασμα 3ο) Η νύχτα υποχωρούσε, κι όμως δεν είχε ακόμη ξημερώσει. Τα πόδια της βάδιζαν τώρα γρήγορα στην σιωπηλή, λεία ανωφέρεια. Η παγωνιά λόγχιζε τ' αυτιά της. Πού πήγαινε; Δεν ήξερε. Κοντοστάθηκε. Ο ουρανός της φάνηκε ένας συμπαίκτης παραπλανητικός. Ορίστε, είχε μπήξει πύρινες σφήνες στο κυρτό του κρύσταλλο για να'χει να θεάται το κονισαλεό ον. Τι ασφυκτική αφοσίωση! Το παρατηρούμενο αλλάζει μαζί με τον παρατηρητή. Κι αυτή η καταραμένη αιτιότητα;

Έκλεισες πολλές φορές τα βλέφαρα περιμένοντας μία νέα μέρα. (Παύση.) Κουράστηκες, ήρθες μέχρι εδώ για να πεις ότι κουράστηκες, για να πεις ότι θα μείνεις εδώ, για να πεις ότι δεν έχεις κουράγιο να επιστρέψεις, για να πεις ότι δεν θα μείνεις ούτε εδώ. Ίσως ήρθες μέχρι εδώ για να γλυτώσεις από τον εφιάλτη της πραγματικότητας, αυτής της πραγματικότητας που είναι αδιαχώριστη από τη δική σου κραυγή ... (διστάζει) ... αδιαχώριστη από την κραυγή του ανθρώπου. Tu as ferme les paupieres tant des fois, en attendant un nouveau jour. (Un temps.) Tu es fatigue, tu es venu jusqu’ici p...