Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ Του εγκεφάλου το μουσικό κουτί ανοίγει μόνο στη σιωπή και με των βουβών πραγμάτων στριφογυρίζει τη φωνή. Και τα πράματα μου λεν πως δεν υπάρχει μοίρα πως όλα στο κενό ελεύθερα πετούν στου κόσμου μας τη σπείρα. Και τα πουλιά μού λεν πως πίσω απ' την κουρτίνα τ' ουρανού τίποτε δεν υπάρχει. Κι εγώ τα εμπιστεύομαι και ξέρω. Κι αρνούμαι να πιστέψω στον Μονάρχη. Εμπρός, λοιπόν, της νύχτας ξωτικά εμπρός, καιόμενα πουλιά! Από μέσα ξεχυθείτε και μέσα μου γυρίστε κρατώντας στα ράμφη σας τον κόσμο. Εμπρός, κουτσό φτερό μου, εσύ να πετάς κι...

ΣΚΑΡΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ JACKSON POLLOCK Στη φάρμα με τέσσερα αδέρφια Άτσαλα ρούχα και βλέμμα στη χλόη καρφωμένο Ανάμεσα μπρέκφαστ και δείπνο να μελετάει Τις ποικίλες αναδιπλώσεις της φύσης Την άλλη ύλη να δουλεύει και να λειτουργεί Με όραση ειδικευμένη στο ανεπαίσθητο Κι ένα τσιγάρο να φωσφορίζει στ' ωραίο στόμα του Προσπέρασε τ' αδέρφια του με ντρίπλες Και άυπνο σώμα να δουλεύει στον καμβά Χορεύοντας ινδιάνικο ζεϊμπέκικο την απορία του Για το πιο έσω γεγονός Και τη λαλιά της κάθε απόχρωσης Με μπίρα και ουίσκι και καπνό ντοπαρισμένος Ξεγέλασε του χρόνου που...

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Άδειοι παλαίμαχοι πάγκοι κι ένα ρολόι που κυνηγάει τις ώρες προσπαθούν να γεμίσουν την ερημιά του απόμερου σταθμού. Φτάνει ασθμαίνοντας το τελευταίο νυχτερινό τρένο φορτωμένο φαντάσματα που 'ρχονται για προσκύνημα στον τόπο που 'χασαν τις ψυχές τους. Αφήνουν τα ίχνη τους πάνω στο χιόνι που εξωραΐζει την ερημιά του τοπίου. Τα λυμφατικά φώτα μάχονται απεγνωσμένα να εξορίσουν την πυκνή ομίχλη -σύννεφο θανάτου- που αιωρείται πάνω απ' τη μικρή πόλη. Το τρένο φεύγει πάλι παίρνοντας μαζί του τα σφυρίγματά του. Εγώ μένω να παρακολουθώ τα φα...

Η ανίχνευση των πηγών της "Πρώτης Γραφής" του "Φάουστ" είναι ένα εγχείρημα ασαφές και συγκεχυμένο. Δεν είναι γνωστό πότε ο Γκαίτε ξεκίνησε να γράφει τον "Φάουστ". Οι περισσότεροι μελετητές τοποθετούν χρονικά τη συστηματική εργασία του Γκαίτε στον "Φάουστ" τη διετία 1773-75. Ωστόσο, ίσως ο πιο έγκυρος μελετητής του, ο Albrecht Schone, υποστηρίζει ότι οι πρώτες απόπειρες, τοποθετούνται στην τριετία 1765-68, όταν σπούδαζε νομικά στη Λειψία. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η γνωριμία του Γκαίτε με τον μύθο του Φάουστ έγινε στην παιδική του ηλικία και από παραστάσεις του κουλοθέατ...

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Σε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινης σάρκας, το μαύρο των όρνιων. Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό, θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότες να κλωσήσουν βρασμένα αυγά. Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν - δεν μαθαίνουν ποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια, μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστος ακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλ...

Δύο εκτοπισμένοι που ξεγελούν διαρκώς τον θάνατο: η διάσημη Τσεχοεβραία πιανίστρια Άλις Χερτζ-Σόμμερ και ο Πολωνοεβραίος ξυλουργός Γιάνκελ Γουέρνικ. Δύο "πόλεις" που έχτισε ο Φύρερ ειδικά για τους Εβραίους: το Τερεζίενσταντ, ένα γκέτο για μουσικούς, ηθοποιούς, συγγραφείς και σκηνοθέτες, λίγες μόνο δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την Πράγα, και η Τρεμπλίνκα, η κόλαση επί της γης, όχι πολύ μακριά από τη Βαρσοβία. Δύο στρατόπεδα εξόντωσης που συνδέονται με τον έξω κόσμο με τα τρένα της σιωπής. "Επιβάτες" των τρένων οι εκατοντάδες χιλιάδες ζωντανοί-νεκροί και τα χιλιάδες πτ...

ΑΜΙΛΗΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ’ το λίκνο μου σπαράζεις, μητέρα Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά ξεριζωμένα - στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις κουτσουράκι από αστραπή καμένο. Έρχεσαι τότε, αμίλητο ποίημα, λυχναράκι αναμμένο και θαμποφέγγεις στην άδεια μας κάμαρα. Με φτερούγες σπασμένες με βρίσκεις -λαβωμένο γεννήθηκα- προσπαθώ να σε φτάσω. Σωριάζεσαι λέξεις - στη νύχτα ριγμένες Στα θεμέλια χτίζεσαι - δεν περιμένεις Στοιχειώνουν οι στίχοι σου άδικα ψάχνω "Τράβα καλό μ' , τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα, τον...

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ Του έρωτα αναλφάβητη, αγράμματη είμαι της αγάπης κι όσο κι αν μου μαθαίνεις φωνήματα και συλλαβές ερωτικές, να σε διαβάσω, δάσκαλέ μου, δεν μπορώ. Τις πρότυπες τις λέξεις σου αποστηθίζω, αλλά την πρότασή σου δεν κατανοώ. Και στους γραμματικούς κανόνες σου παραδειγματικά υπακούω και τυπικά συντάσσομαι στο κάθε πρόσταγμά σου, αλλά το νόημα σου το βαθύ να καταλάβω δεν μπορώ. Μόνο την άναρθρη κραυγή, εκείνη μόνο τη σπαραχτική σου, καθώς φρέαρ βαθύ αρτεσιανό ξεχύνεσαι απ' τα σπλάχνα του πόνου και του κόσμου τη βαρύτητα νικώντα...

Τι ταλαντεύεται ατελώς; Η ζωή. Τι είμαι εγώ που μπορεί τη μοίρα να ξεγελάσει; Το απρόβλεπτο.

O Κώστας, ένας νέος δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη, αγωνίζεται να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις και στις δυσκολίες της σύγχρονης μνημονιακής Ελλάδας. Στις σελίδες του βιβλίου, μέσω της κατακερματισμένης αφήγησης, ξεδιπλώνεται η πορεία της ζωής αυτού του νέου άνδρα από την αποφοίτησή του από τη Νομική μέχρι το επαγγελματικό, προσωπικό και εντέλει υπαρξιακό του αδιέξοδο.

Σκοτάδι. Ακούγεται off η φωνή του Φωκίωνος Καπνίδη. Ελληνικέ λαέ. Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Είμαι ο Φωκίων. Και είμαι νεκρός. Άρα ζωντανός εφόσον στην Ελλάδα μόνον οι νεκροί δεν πεθαίνουν ποτέ. Φως. Κλίμα προεκλογικής συγκέντρωσης. Μπαλόνια, κονφετί, ακούγονται συνθήματα όπως, Φωκίων, ζούμε αφέντη να σε δούμε, Μπράβο, Ζήτω! Μαζί σου, Φωκίων, και χέσε το ταμείον, και άλλα. ΦΩΚΙΩΝ (εμφανίζεται) Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω με τα κλασικά και τα τετριμμένα. Με τα στερεότυπα, τα κλισέ και τα δοκιμασμένα. Εδώ όμως δεν πρόκειται για μια τυπική προεκλογική...

"Το λεύκωμα τούτο ακολουθεί μία κατά το δυνατόν χρονολογική και σημασιολογική οργάνωση. Η παράθεση των σχεδίων καλύπτει όλο το χρονικό φάσμα της εικαστικής μου δράσεως από την ηλικία των δεκαπέντε ετών μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018. Η επιλογή επίσης που έχω κάνει των έργων περιέχει αντιπροσωπευτικά δείγματα κάθε τεχνοτροπίας και πειραματισμού που δοκίμασα όλα αυτά τα 47 χρόνια, πάνω σε σπουδαστικά σχέδια, σκίτσα, πρώτα στησίματα με τους άξονές τους μέχρι και ολοκληρωμένα σχέδια".

Το "Πικρό" είναι ένα πένθημα στη μνήμη των γραμμάτων που παράπεσαν, των φωτογραφιών που ξεθώριασαν, των λόγων που πετάξανε, των ονείρων που σωριάστηκαν... παρέα με έναν έρωτα που κομματιάστηκε. Είναι, όμως, κι ο γόος εκείνου που έχασε την αγάπη του, χωρίς να το θελήσει. Το "Πικρό" αφιερώνεται, ακόμη, σε όσους δεν ξύπνησαν ποτέ στο πλευρό αυτών που τόσο με τη σκέψη πόθησαν. Το Πικρό μιλά γι' αυτούς που ζήσανε το σκληρό πρόσωπο του έρωτα· εκείνο που οδηγεί με ακρίβεια στο χωρισμό, όσο κι αν τα χείλη αντιστέκονται. Μιλά σ' αυτούς που φύγανε πρώτοι μ' έναν κόμπο στο λαιμό......

Ο Άρτσι Κόχραν γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Σκωτίας, το Γκάλασιλς. Κέρδισε υποτροφία για το Κολλέγιο Κινγκς του Κέμπριτζ κι ενώ κατόρθωσε να αποφοιτήσει με διπλό άριστα, δεν ακολούθησε τις προοπτικές μιας λαμπρής καριέρας στην Ιατρική. Ταξίδεψε στην Ευρώπη όπου ήρθε σε επαφή με τους ψυχαναλυτές, τον Φρόιντ και τον Ράικ, αλλά και με τον επερχόμενο ναζισμό. Θεώρησε την ψυχανάλυση γοητευτική, αλλά την εγκατέλειψε σχετικά γρήγορα λόγω της απουσίας τεκμηρίων για την αποτελεσματικότητά της. Πρόσωπο ακραίας ευθύνης, διέκοψε ξανά και ξανά τις ιατρικές του σπουδές για να πολεμήσε...

Στο γενεαλογικό δένδρο θα δείτε είκοσι ένα άτομα. Στην ιστορία μας όμως υπάρχουν και άλλοι: η Τερψιχόρη και ο πατέρας της· η κουτσομπόλα Αρετή· η μαμζέλ Λιανοπούλου, που παρέδιδε μαθήματα πιάνου· ο Ιάσων, ο δικηγόρος του Πατριαρχείου· κάποια Άρτεμη, που ποτέ δεν παντρεύτηκε επειδή η Αγια-Σοφιά δεν έγινε πάλι εκκλησία· οι Ρώσοι Φίοντορ και Νικολάι, τα δύο αδέλφια που πολέμησαν τον Λένιν· δύο Εβραίοι από την Ισπανία που τραγουδούσαν· μια Αρμένισσα που επέζησε από τη σφαγή. Και Τούρκοι: ο Αλή, που αγαπήθηκε από τον συγγραφέα· ο Αντίλ Μπέης, που αν και το όνομά του σημαίνει "δί...

ΕΝΤΡΟΠΙΑ Άμμος της θάλασσας ο γαλαξίας, αφρός λευκός στο κύμα τα δομημένα από άνεμο κι αλάτι όνειρα διάττοντες ικέτες στο βωμό λάθος θεού τάραξαν τη διάταξη των άστρων και γεννήθηκαν νησιά φεγγάρια λουσμένα στο άγιο μπλε του Αιγαίου. Έτη φωτός μάς χωρίζουν από τη γένεση που κανείς πια δεν θυμάται. Μας αποκοίμισε διονυσιακή βάρβιτος σε μια εκφυλιστική κατάσταση σφαγίου που εγκαταστήσαμε στις εξώθυρες του παραδείσου για ν' αποκλείσουμε την πρόσβαση. Σπέρμα τρύπιας συνείδησης κόσμος που μίσησε την αθανασία του ηχούν μεταλλική βλάστηση σε συναυ...

"Το βιβλίο αυτό εκδίδεται στη μνήμη του συζύγου μου Ρωμαίου, ο οποίος έχει τραβήξει όλες τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται εδώ. Ο γιός μας Βασίλης κι εγώ, θεωρούμε ότι είναι και μια δικαίωση για όλους αυτούς τους ωραίους ανθρώπους, που έχουν απεικονισθεί από τον Ρωμαίο μας. Ο άνδρας μου και εγώ, έχουμε ζήσει στην Νιγηρία 56 χρόνια. Ο γιος μας Βασίλης γεννήθηκε εκεί όπου και ζει ακόμα με την οικογένειά του. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν μεταξύ των ετών 1985 και 2000 περίπου. [...] Τους Φουλάνι-Μπορορό, τους πρωτοσυναντήσαμε στη βορεινή Νιγηρία, αν θυμάμαι καλά το 1964. Ξαφνιασ...