Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Black on flat water past the jonquil lawns Riding, the black swan draws A private chaos warbling in its wake, Assuming, like a fourth dimension, splendor That calls the child with white ideas of swans Nearer to that green lake Where every paradox means wonder. Μαύρος σ'ακύμαντα νερά τραβώντας πέρα απ'το γρασίδι Με τα μανουσάκια, ο μαύρος κύκνος σέρνει Ένα ιδιωτικό χάος κελαρυστά στο πέρασμά του, Φορώντας, σαν τέταρτη διάσταση, μεγαλείο Τέτοιο που τραβά το παιδί με λευκές ιδέες κύκνων Πιο κοντά σε αυτήν την πράσινη λίμνη Όπου κάθε παράδοξο σημα...

ΖΑΓΟΡΙ 1983 Πολλούς δρόμους στα Ζαγοροχώρια έκανε η ΜΟΜΑ. Σε κάθε εργοτάξιο βρισκόταν ένα φυλάκιο βαγόνι με φύλακα φαντάρο. Στο βαγόνι υπήρχε κρεβάτι, σόμπα, τραπέζι, πετρέλαιο και ξύλα. Εκείνη την Κυριακή επισκέφθηκε τον φαντάρο η κοπελιά του από τα Γιάννενα. Πήγε να του μαγειρέψει φαγητό και ίσως... ZAGORI 1983 Somewhere in Epirus, the Greek Army was building roads. At every construction site, there was a wagon-post, with a soldier. On the wagon, there was a bed, a heater, a table, petroleum and wood. That Sunday, the soldier's girlfriend came from Ioannina to visit...

Ένας μικρός αδιέξοδος δρόμος πίσω από την οδό Αγίας Ειρήνης -αδιέξοδος με την κυριολεκτική αλλά και τη μεταφορική του, συμβολική διάσταση- στάθηκε η αφορμή για μια ομάδα νέων εικαστικών δημιουργών να αντιμετωπίσει τα ζητήματα της καλλιτεχνικής έκφρασης εκεί όπου κυριολεκτικά χτυπά η καρδιά της πόλης. Εκεί δηλαδή όπου στέκεται κανείς μόνος απέναντι τον καθρέφτη μιας πραγματικότητας γυμνής, σκληρής, απομυθοποιημένης, απέναντι στην πραγματικότητα της πόλης του και καλείται να αναρωτηθεί για την παρουσία του στον χώρο, για τον κοινωνικό του ρόλο, για τη λειτουργία της τέχνης...

Στράφηκε για βοήθεια στον άντρα που είχε διώξει από την ζωή της είκοσι χρόνια πριν, αλλά λογάριαζε χωρίς τον δολοφόνο... Όταν η σαγηνευτική δικηγόρος Τζίνα Περσίδη προσπαθεί απεγνωσμένα να επικοινωνήσει, είκοσι χρόνια μετά τον θυελλώδη χωρισμό τους, με τον Πλάτωνα Καρτέση, τον παλιό και μεγάλο έρωτά της, δολοφονείται άγρια μέσα στο γραφείο της πριν εκείνος λάβει το απελπισμένο μήνυμα τς, ο άλλοτε ιδιωτικός ντετέκτιβ και συνεταίρος της ορκίζεται ότι θα βρει τον δολοφόνο της κι ότι θα τον πληρώσει με το ίδιο νόμισμα...

Ηλέκτρα Άκου, λοιπόν, τι σκέφτομαι να κάνω. Καταλαβαίνεις πως δεν μπορούμε πια να ελπίζουμε πως θα'ρθει κανένας να μας σώσει. Φρόντισε ο Άδης να έχουμε μόνο η μια την άλλη. Όσο ήξερα πως είναι καλά ο αδελφός μας και μεγαλώνει, είχα στηρίξει όλες τις ελπίδες μου στη μέρα όπου θα ερχόταν εκδικητής. Τώρα, μόνο σε σένα μπορώ να ελπίζω. Μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις να πάρουμε εκδίκηση. Οι δυο μας θα σκοτώσουμε τον Αίγισθο. Αυτό θέλω να πω, αδελφή. Έτσι πρέπει. Μην διστάσεις. Τι έχεις να περιμένεις απ'τη ζωή που σου άφησαν; Τον πατέρα σού τον στέρησα...

Άρχισα να ξανανεβαίνω το γκρεμό Μεγάλο κάτοπτρο μέσα και γύρω μου στημένο απλώνω χέρια μπας και πιάσω πουθενά αλλά πώς πιάνεται κανείς απ'τους καθρέφτες; Ρίχνω τα μάτια και με βλέπει ένα παιδί σκύβω να πιάσω το σχοινί που μου πετά τα χρόνια που του λείπω ξεδιπλώνουν Κρεμιέμαι τότε πάνω απ΄το βυθό γαντζώνομαι στη μια μεριά του φαραγγιού λαχανιασμένος Ακούγεται συρμός νερού μέσα απ'τις πέτρες που ακουμπώ τρίβω τις άκρες των δαχτύλων σε μια γούβα και με το ένα χέρι μου βρεγμένο πλένω τα μάτια

Έχει περάσει καιρός, ίσως και όλος ο καιρός. Όλα αυτά τα γεγονότα είναι απόμακρα, απόκοσμα, μακρινά. Ξεθώριασαν γρήγορα στη μνήμη μου, σαν να μην έγιναν ποτέ. Σαν να είχα παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών με εμένα για πρωταγωνιστή, αλλά ωστόσο απόντα. Όπως και οι άλλοι, οι φίλοι μου, όπως κι ο κόσμος ολόκληρος, απόντες ήταν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ. Όλους σαν ίσκιους σκυφτούς μόλις που τους θυμάμαι, να στέκουν κοντά στο χείλος του γκρεμού πατώντας σε ένα σαθρό έδαφος, που ήταν όλο κι όλο το εμβαδόν της ζωής τους. Αισθάνομαι τόσο απόλυτα μόνος, που μοιάζει σαν να μη νιώθω τίπ...

Επιθυμίες Μ' ένα είδους γέλιου ή θάρρος, ζήση ή περιέργεια αχόρταγη, σταλάζοντας κερί καμένου τάματος στις τρύπες πυροβολημένης βάρκας, για να περάσω λίμνη στεναγμών κατακτώντας όχθες παραδείσου. Δε μ' άγγιξαν οι οδυρμοί, τσίγκινοι, απατηλοί από το στήσιμο του κάστρου.

Η ΑΔΟΛΗ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ Το να'σαι τριγυρισμένος από μαθητές σφιχτοδένει ή -αναρωτιέμαι- λύνει ολότελα την άμαξα της υπόσχεσης με το μερίδιο που σου αναλογεί από το έμβιο άχρονο παρόν σου; Κάθε ίσκιος ψήνει το σώμα που του ανήκει εξάλλου. Όπως ο ήλιος το αυτό σώμα. Διαλέγεις και παίρνεις -τον χρόνο σου: Ίσκιος, σώμα ή ήλιος;

ΙΔΕΑ Διαστέλλεις τις στιγμές σου σε μικρές αιωνιότητες και μια ιδέα καλοκαιριού μαγεύει τις μέρες σου. Για τις θάλασσες που έχασες, για τα βότσαλα τ'ακυβέρνητα, για τις Ιθάκες των ψευδαισθήσεών σου και για ένα τζιτζίκι αργυρόηχο, μια προσευχή είναι αρκετή.

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ Στου Κούλε τα νερά κοιτάζει την εικόνα της, ως δι'εσόπτρου εν αινίγματι η πόλις. Το ενετικό λιοντάρι γυρεύει τα κομμένα μέλη του μες στους λευκούς επίπεδους αιώνες. Γαύρο το κύμα πολεμά τα κρηπιδώματα σκαλίζοντας αλλόκοτες μορφές που χνουδιάζουν στα βρύα κι επάνω ψήνονται στον ήλιο οι πέτρες με τις μακρόστενες φωλιές των κανονιών.

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ Η κοινοκτημοσύνη της θάλασσας έχει νότα αισιοδοξίας. Στο λατομείο της νύχτας εκρήξεις κομμάτια χρόνου εκτινάζονται ενώ στην γυάλα της σελήνης εκδικάζονται τα όνειρα. Η ώρα είναι μια πόρτα ανοιχτή. Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις, ποιος θα φύγει.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ Ως να ήταν σε ταινία βουβή, σε σύθαμπο του χρόνου κι ήταν πληγές ψιμύθιο περασμένες, αλλά του χρόνου τα σημάδια δεν ακούνε. Κι ένα αεράκι άηχο να τρεμοπαίζει, ρούχα φαρδιά, μαλλιά αραιά που υποχωρούνε, ευθυτενή τα βλέμματα, συμβιβασμένες υγρασίες.

Στο Αστυνομικό Τμήμα του Ταρλάμπασι, όπου ήταν διοικητής ο Μετίν, γινόταν χαμός. ''Αλί απ' τον τεμπέλη, άμα τον πιάσει προκοπή'' σκέφτηκε ο Βασίλης. ''Συνήθως, τον πιάνει κατόπιν εορτής''. Ζήτησε από έναν αστυφύλακα τον κομισέρ Μετίν και εκείνος του έδειξε μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Βρήκε τον Μετίν να τα ψέλνει σε έναν υφιστάμενό του. Μόλις είδε τον Βασίλη, προσπάθησε να καταπιεί την έκπληξη του και έδιωξε μ'ένα απότομο νεύμα τον αστυφύλακα. ''Σε καλό, τι γυρεύεις εσύ εδώ;'' ρώτησε τον Βασίλη. ''Συμβαίνει τίποτα;'' Ο Βασίλης πήρε το κακομοίρικο ύφος του. ''Σ'εμένα σ...

Αν και η παρουσία του Σάντορ Φερέντζι στη ψυχαναλυτική κοινότητα, χάρη τόσο στη θεωρία του, όσο και στην πρακτική του, είναι πολύ σημαντική, τα έργα του ωστόσο δεν συγκρότησαν ένα τέτοιο θεωρητικό σώμα που να οδηγήσει στη δημιουργία σχολής. Ίσως γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο για τον Φερέντζι. Παραμένοντας "περιθωριακός", τροφοδότησε την ελευθερία της σκέψης του, που καθρεφτίζεται, αφενός, στις πρωτοβουλίες που πήρε στην πρακτική του και, αφετέρου, στην προσπάθεια καταγραφής της στα κείμενα του. Αναμφιβήτητα, το διαισθητικό του βλέμμα και η διεισδυτική του σκέψη επηρέασαν...

SPACE ODDIITY Το σάλιο μου έχει λασπώσει Διψάω Ο περασμένος χρόνος Κρίσιμο εύρημα για την πτώση Είναι ηλεκτροφόρος Βαδίζω και κολλάω Καμένα κλαδιά Στο δέρμα της γης Ο στόχος μου στάζει Από ένα μαύρο κουτί Δίπλα σε συντρίμμια αεροπλάνου Όλες οι σημαίες είναι κατεβασμένες Σαράντα τρία ποιήματα που χαράσσονται σαν δωδεκάμετρα μπλουζ πάνω στα αυλάκια του χαρτιού και παραμένουν αφοσιωμένα στην πεντατονική της σιωπής. Η νέα συλλογή ποιημάτων του Σ.Σ. περιλαμβάνει τις ιστορίες - τι άλλο από ιστορίες μπορεί τελικά να είναι τα ποιήματα; - ενός κόσμου...

Τι είδους σχέση μπορεί να έχει το κόκκινο αστέρι της επανάστασης με τον ερωτικό κύκλο που σχηματίζεται γύρω του; Μια απάντηση επιχειρεί να δώσει ένα μυθιστόρημα γραμμένο γύρω από μια ταινία της ιστορίας δύο ανυπόταχτων ανταρτών της Κρήτης που κινηματογραφείται από ένα συνεργείο δύο γενεών με διπλάσια πάνω-κάτω ηλικία η μεγαλύτερη από τη μικρότερη. Η καθημερινή συμβίωση τους στη δίμηνη διάρκεια των γυρισμάτων θα βγάλει στην επιφάνεια διαφορές -αλλά και συγκλίσεις- και θα λειτουργήσει σαν καταλύτης της εκδήλωσης βασανισμένων επιθυμιών.

Συχνά, κοιτάζουμε μέσα μας από κάποιο ράγισμα και περιμένουμε να αναδυθεί το αληθινό μας πρόσωπο. Θεωρούμε ότι ο εντός μας κόσμος είναι κάτι σαν θάλασσα, λίμνη, έλος έστω. Υγρό πάντα. "Θα είναι δελφίνι το αληθινό μας πρόσωπο" λέμε και φανταζόμαστε το ωραίο χαμόγελό του. "Ίσως πάλλευκο νούφαρο, ίσως λεπτότατο νεροκάλαμο". Κι εμφανίζεται τότε μια ύαινα, το απαίσιο γέλιο της, ο πυρετός στα στιλπνά της τα μάτια. Έχει την ουρά μαζεμένη στα σκέλια, σκυλεύει πτώματα, βρομάει. Η μόνη υγρασία- τα ρουθούνια της. Έρημος, λοιπόν. Πουθενά ύδωρ. Είναι γιατί τα πράγματα υπάρχουν κα...

Αν στις μέρες μας η Ελλάδα για μια ακόμα φορά βρίσκεται στο κέντρο ενός προβληματισμού ως προς το εύρος και τα όρια μιας διακρατικής αλληλεγγύης, αλλά και ταυτόχρονα ως προς την πορεία της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης, τότε σκόπιμο είναι να ανατρέξει κανείς στην ιστορική συγκυρία του Φιλελληνισμού, για τον οποίο το ερώτημα της Ελλάδας είναι ταυτόχρονα και κρίσιμο ερώτημα για την Ευρώπη. Η παρούσα εργασία επιχειρεί μια συμβολή στα ερωτήματα αυτά προσπαθώντας να αναδείξει το Φιλελληνισμό ως ένα πολυδιάστατο φαινόμενο: ως κινητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινωνίας των πολιτών, ως μορφή έ...