Ο άνθρωπος έσπασε

SPACE ODDIITY Το σάλιο μου έχει λασπώσει Διψάω Ο περασμένος χρόνος Κρίσιμο εύρημα για την πτώση Είναι ηλεκτροφόρος Βαδίζω και κολλάω Καμένα κλαδιά Στο δέρμα της γης Ο στόχος μου στάζει Από ένα μαύρο κουτί Δίπλα σε συντρίμμια αεροπλάνου Όλες οι σημαίες είναι κατεβασμένες Σαράντα τρία ποιήματα που χαράσσονται σαν δωδεκάμετρα μπλουζ πάνω στα αυλάκια του χαρτιού και παραμένουν αφοσιωμένα στην πεντατονική της σιωπής. Η νέα συλλογή ποιημάτων του Σ.Σ. περιλαμβάνει τις ιστορίες - τι άλλο από ιστορίες μπορεί τελικά να είναι τα ποιήματα; - ενός κόσμου που έφυγε δίχως να χαιρετήσει, με θόρυβο και χωρίς αρμονία. Η σχέση παρελθόντος και παρόντος χρόνου, η αμφίσημη αναζήτηση της ταυτότητας, η μουσική των πιο εύφλεκτων φόβων, το αναπόδραστο όριο του δρόμου, ο θάνατος των πραγμάτων και των προσώπων, με το οιωνεί διακύβευμα της όντως ζωής, προτάσσονται εδώ ως διαφορετικές εκδοχές του νέου που προέρχεται από το παλιό, επειδή ακριβώς γνωρίζει καλά τον τρόπο να το επωμίζεται και να το διαγράφει. Ο άνθρωπος συνεχίζει να υπάρχει ως το δυσμενέστερο αίνιγμα. Η νέα μουσική, η κρίσιμη συγχορδία, δεν θα μπορούσε παρά να είναι η αρχαιότερη. Και γι αυτό, η προσφιλέστερη των κραυγών, η πλέον κοντινή μιας μακράς και επώδυνης νίκης. Ελεύθερη πλέον να μην είναι παρά μουσική.