Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Επτά γυναίκες, καθεμιά με τη δική της ιστορία, διασταυρώνουν τα βήματά τους στο ίδιο νοσοκομείο με τέτοιον τρόπο, ώστε η πρωταγωνίστρια της πρώτης αφήγησης να είναι δευτεραγωνίστρια στη δεύτερη και κομπάρσος στην τρίτη, η πρωταγωνίστρια της δεύτερης να είναι δευτεραγωνίστρια στην πρώτη, η πρωταγωνίστρια της τρίτης να είναι κομπάρσος στην πρώτη κ.ο.κ. Το σκηνικό γύρω τους ένα υπερσύγχρονο νοσηλευτικό ίδρυμα, μια κοινωνία με τους δικούς της κανόνες, όπου όλα τα μέλη της έρχονται, με διαφορετικούς όρους το καθένα, αντιμέτωπα με την ασθένεια. Αντικρίζοντας τη ζωή από τη...

ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟ ΤΑΦΟ (του Αντώνη Μποσκοίτη) Τρίζει τα φτερά του το κυκλάμινο μικρό με την μαβιά πνοή του αντιμιλά στην βροχή περήφανο από βαθιά ρίζα αυτοφυή φυτρώνει στου αρχαίου μαρμάρου την ρωγμή λες και από τα έγκατα της γης η Περσεφόνη με καρδιοχτύπι το δονεί όπως κάθε ανθάκι που τολμά με την χθόνια ισχύ του γλώσσα να βγάλει αυθάδη να ραγίζει την σκληρή θνητή άσφαλτο το αμείλικτο τσιμέντο τις πλάκες τις βαριές και όλα τα εφήμερα με χρώμα ευωδιά και χνούδι από τον Άδη ασύλητα.

ΜΙΑ ΣΥΛΛΑΒΗ Οι λέξεις σε καθοδηγούν. Αυτές σε παν, αυτές σε φέρνουν. Ξεπροβάλλουν σαν ατίθασα νιάτα, αποκρίνοντας κάπου κάπου την αλήθεια. Αυτές συνθέτουν, αγαπούν, αυτές το εκδηλώνουν. Τονίζουν το χτες, προσχεδιάζουν το μέλλον. Φως! Αυτές και σκοτάδι. Πειραματόζωα και σπίθες. Αυτές οι λέξεις ξέρουν ολόκληρες προτάσεις, ξέρουν ολόκληρες ζωές.

"Με το χρόνο" Σβήνει το πάθος με τον χρόνο/ και η αγάπη δεν είναι/ όπως ήταν μια φορά,/ στην μυρωμένη εποχή των ρόδων./ Τα μάτια δεν γητεύουν πια/ και τα φιλιά στα χείλη/ αφήνουν μιαν αλμύρα δυσπιστίας/ του ποταμού Αχέροντα απόσταγμα πικρό. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

Ώρες τώρα καθισμένος στην αμμουδιά παρακολουθώ σιωπηλός τα κύματα. Μήπως με λυπηθεί η θάλασσα και ξεβράσει σε ένα μπουκάλι την απάντηση του αινίγματος της σιωπής.

"ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΡΙΝΥΕΣ" Κούρασα χθες το μυαλό μου τη σχέση του χρόνου με την απληστία κυνηγώντας, δεκατέσσερις ώρες κλεισμένος στο λεωφορείο, στις Άνδεις, στης Αργεντινής την καμπούρα, περνώντας την Κορδιλιέρα. Σήμερα πρέπει να ησυχάσω. Απλώς θα περπατήσω τους δρόμους της Μεντόζα. Αλλά τις σκέψεις, τις εριννύες, πώς να τις φιμώσω;

Ένας εξόριστος στον Άη Στρατή σκαλίζει σκακιστικά κομμάτια, μια κοπέλα φοβάται τα περιστέρια, ένα παιδί μεγαλώνει στη Σαλαμίνα της δεκαετίας του '70, ένας χρηματιστής προφυλακίζεται, στην Καβάλα κάποιος παραπονιέται για μια κληρονομιά, μια μελέτη προσπαθεί να αποδείξει γιατί την Κυριακή του Πάσχα κάνει καλό καιρό, κάποιος προσπαθεί να βρει το καθημερινό του φαγητό, μια αυτοκτονία, ένας Αλβανός κάνει βάρδιες, κάποιος ταξιδεύει για τη Γράμμουστα του 2050. Δέκα ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, χτισμένες όχι πάνω στο χρόνο μα πάνω σ' ό,τι περιέχει την πέρα από...

Ένα τραγούδι χωρίς φωνή, εκτελεσμένο σε δύο κινήσεις, σαν την Ημιτελή Συμφωνία του Σούμπερτ. Μια τολμηρή ιστορία ρήξης που αποκαθηλώνει τους μεγάλους έρωτες μέσα από μικρές σαδομαζοχιστικές εκλάμψεις υπακοής-ανυπακοής, οδομαχιών, δακρυγόνων, τσιγάρων, ξεπέτας και παραισθησιογόνων, στον κόσμο που κυοφόρησε το μεγάλο κραχ. Σε ένα πλαίσιο σαφές και υπερβατικό, όπου αρχαία και νέα Αθήνα, στοιχειωμένες, έχουν γίνει ένα.

Τα κείμενα που κρατάτε στα χέρια σας κάποιοι, κρίνοντας από τη χρήση που τους έγινε, θα τα χαρακτήριζαν αφορμές για "ενός ανδρός επίδειξη" ή, όπως λέγεται παγκοσμίως, "one man show". Αφού παρατηρήσω ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, μια και το ένα από τα δύο (Relax...) έχει διαλογική σύσταση, θα ήμουν έτοιμος να συμφωνήσω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο σκηνοσκευάσματα ολικής εκθέσεως, παραπλήσια ασφαλώς με τα αρτοσκευάσματα ολικής αλέσεως. Ο αρτοποιός τα ζύμωσε, τα έψησε, τα ξεφούρνισε και τα σέρβιρε μέσα σε έναν χρόνο, από το καλοκαίρι του 2015 ως το φθινό...

Νύχτωσε. Ο ουρανός είχε γεμίσει αστέρια. Τόσο λαμπερά και ακίνητα, που θα έλεγε κανείς ότι δεν τρέχει τίποτα. Και όμως ο βοριάς φυσούσε μανιασμένα και το κύμα τούς ανέβαζε ψηλά κι έπειτα τους κατέβαζε σχεδόν στο βυθό, σαν τροχός λούνα παρκ, και πάνω ξανά και κάτω μετά, σε έναν ξέφρενο, θανάσιμο χορό. Τα χέρια τους, ξυλιασμένα, είχαν γαντζωθεί σφιχτά στο βρεγμένο σανίδι. Το κορμί τους πονούσε, η καρδιά τους χτυπούσε δυνατά. Ο φόβος σε κάνει δυνατό. Η Μάρθα είχε ματώσει στα χείλη. Έμπαινε νερό στη βάρκα. Το έβγαζε ο Μάριος με το ένα χέρι, με τον γαλάζιο κουβά, όποτε του επέτρ...

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ Η ζωή ησυχάζει απλά θόρυβος που κλείνοντας το παράθυρο σωπαίνει. Στον καινούριο χώρο ξένος, σιωπηρός σώνεις ανάσες. Δεν κρύβεσαι πενθείς για το τέλος που κάλεσες. Αλλιώς το ίδιο απλά τόλμησε βάσταγέ το ανοιχτό και πιάσε λίγο λίγο να γκρεμίζεις το κελί σου μέχρι να το κάνεις άπλα που παράθυρά του περισσεύουν.

Φίλιππος Β΄. Μακεδονία. Μια ιστορία αγάπης σ' έναν κόσμο γεμάτο πάθη, δολοπλοκίες, δολοφονίες. Αυτόν τον κόσμο είχε γνωρίσει η Σιμώνη από παιδί, όταν συνάντησε για πρώτη φορά το Φίλιππο στην έπαυλη της μητέρας του Ευρυδίκης Σίρρα. Αυτόν τον κόσμο περιγράφει με την άδολη ματιά της, όταν αργότερα εκπαιδεύεται και εξελίσσεται στην πιο ονομαστή ορχηστρίδα του παλατιού στην Πέλλα. Μια συναρπαστική αφήγηση της Αμαλίας Μεγαπάνου για τη ζωή στη Μακεδονία του Φιλίππου Β΄.