Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας με τον Α' Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής δεν αποσκοπεί τόσο στην εξεύρεση ή την ανάδειξη ταλέντων μεταξύ των μαθητών της ελληνικής επικράτειας, όσο σε μία πρώτη γνώση και επαφή της εκπαιδευτικής κοινότητας με την ακαδημαϊκή φροντίδα της καλλιτεχνικής έκφρασης και της Δημιουργικής Γραφής. Η Δημιουργική Γραφή, βεβαίως, έχει ενταχθεί άτυπα στα μαθήματα της γλώσσας και της λογοτεχνίας της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια είτε με τη μορφή εναλλακτικών...

Ποια είναι η Εύα και ποιος ο Αδάμ; Αυτός ο γήινος άντρας κινεί τα νήματα της καθημερινότητάς της και ταυτόχρονα απειλεί να διεισδύσει στις μαύρες τρύπες των συμπτωμάτων της. Θα ξαναφάνε μαζί το μοιραίο σύκο της Εδέμ; Ίσως μιλήσουν για μήλα. Για όλα εκείνα τα άνοστα αμίλητα μήλα που μεταμορφώνονται σε σύκα για να νιώσουν έστω για λίγο στην σάρκα τους τα ίχνη απ' αυτή την πρώτη δαγκωματιά των πρωτόπλαστων. Αυτό το πρώτο φιλί με διχαλωτή γλώσσα... Ο Άβορος γίνεται το σκηνικό του πρώτου εγκλήματος. Ακολουθούν τα εγκλήματα στον καθρέφτη:το χαμόγελο του παππού που αιωρείτ...

Ένας μικρός αδιέξοδος δρόμος πίσω από την οδό Αγίας Ειρήνης -αδιέξοδος με την κυριολεκτική αλλά και τη μεταφορική του, συμβολική διάσταση- στάθηκε η αφορμή για μια ομάδα νέων εικαστικών δημιουργών να αντιμετωπίσει τα ζητήματα της καλλιτεχνικής έκφρασης εκεί όπου κυριολεκτικά χτυπά η καρδιά της πόλης. Εκεί δηλαδή όπου στέκεται κανείς μόνος απέναντι τον καθρέφτη μιας πραγματικότητας γυμνής, σκληρής, απομυθοποιημένης, απέναντι στην πραγματικότητα της πόλης του και καλείται να αναρωτηθεί για την παρουσία του στον χώρο, για τον κοινωνικό του ρόλο, για τη λειτουργία της τέχνης...

Όταν το κινητό ξαναχτύπησε, μισή ώρα μετά, ήμουν αραχτός στο Ποιήματα και Εγκλήματα, στην Αγίας Ειρήνης, παρέα με καφέ και τσιγάρο και μπορούσα και 'γώ. Είπαμε τα ευγενικά μας και η κυρία μπήκε στο θέμα. Το συγκεκριμένο σχολείο θα έκανε μια έκθεση έργων του Ακριθάκη τέλη Οκτωβρίου, στις είκοσι εννιά για την ακρίβεια, και στα εγκαίνια θα μιλούσε μια ιστορικός τέχνης για το έργο του και δεν ξέρω ποιος άλλος και τι άλλο, και ήθελαν, το σχολείο, να μιλήσω και 'γω γι'αυτόν. Ως φίλος του. Τον πήρα φλασάκι, τη φάτσα του, στο τότε Δυτικό Βερολίνο. Τριάντα τόσα χρόνια πριν. Τον πήρα...

Γλίστρησα σ' αυτή την ιστορία καθώς στεκόμουν μπροστά σ' ένα παράθυρο. Αυτή η ιστορία έγινε τυχαία, γιατί στις 19 Μαρτίου 1974 στεκόμουν μπροστά σ' ένα παράθυρο που δεν το είχα διαλέξει με ιδιαίτερη φροντίδα. Δεν είχα λόγο να διαλέξω παράθυρο, έξω δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον μου. Ή μάλλον όχι, ίσως υπήρχε κάτι. Με είχε συνεπάρει ξαφνικά μια εικόνα που δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη, αλλά τότε μου φαινόταν ασυνήθιστη. [...]

Η "Αγγέλα" γράφτηκε στη Μόσχα το 1957. Την ίδια χρονιά που εγκατασταθήκαμε εκεί. Είχαν δώσει οι Σοβιετικοί του Γιώργου μια υποτροφία για την "Ανωτάτη σχολή συγγραφέων" κι έτσι μπορέσαμε να φύγουμε από την Τασκένδη, κάτι που θα ήτανε αδύνατον να γίνει πριν την άνοδο του Χρουστσόφ, τότε που "τα χιόνια άρχισαν να λιώνουν". "Θα γράψω ένα έργο σαν να το γράφω για τον Κάρολο" μου είπε ο Γιώργος, παρ' όλο που δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να το ανεβάσει ο Κουν, όσο κι αν το επιθυμούσε. Ο Γιώργος ήταν λιποτάχτης, δικασμένος ερήμην σε θάνατο και μαζί με τον Μάνο Ζαχαρία είχαν αναλάβε...

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Μετρώ και ξαναμετρώ τη ζωή μου... Ραγισμένοι γυάλινοι βόλοι πάνω στο χώμα. Αχνές πατημασιές που κατάπιε λαίμαργα η φουσκοθαλασσιά. Σπασμένα κοχύλια και νεκρούς αχινούς μετρώ τα ήσυχα βράδια μου.

"Στη χρυσή εποχή της καπνεργασίας, στον μεσοπόλεμο, τότε πού ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Καβάλας ζούσε από τα καπνά, αλλά και η κοντινή Θάσος, το καταπράσινο νησί με τους πλούσιους ελαιώνες και τα αμπέλια, το πιο δημοφιλές δίστιχο, όπως μου έλεγε ο πατέρας μου, ήταν αυτό που τραγουδούσαν οι καπνεργάτες κάθε Σάββατο, ημέρα πληρωμής του βδομαδιάτικου: Σάββατο να ΄ναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες." Ένα παιδί μεγαλώνει μετά τον πόλεμο μέσα σε έναν κόσμο όπου μαζί με το καθημερινό και το επαναλαμβανόμενο, συμπλέκονται αξεδιάλυτα το όνειρο, η φαντασία, η μαγεία και το πα...

ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΚΙΜΩΛΙΑ Μελαχρινή, με σγουρά μαλλιά παιδούλα ορφανοτροφείου κάτασπρα ντυμένη βαθιά μελαγχολική. Δε θέλει φίλους ύπνο φαγητό, μα τη μανούλα που ο φριχτός ο πόλεμος της πήρε. Βγαίνει στην αυλή, τη νεκρή της μάνα με άσπρη κιμωλία ζωγραφίζει, βγάζει τα πάνινα παπούτσια της και κουλουριάζεται στο άψυχο κορμί της γλυκιά, πανέμορφη μοναχική! Άναυδοι μένουν οι υπεύθυνοι γιατί απλά την "ευτυχία" αδυνατούν να δούνε. Όμως σφοδρά επιθυμούν να μη βρεθεί άλλο παιδί την αγκαλιά της μάνας του να ζει σε κύκλο από κιμωλία...

Σαν μια ημέρα/ που πέρασε από τ' αγκάθια/ και δεν μάτωσε/ σαν μια ζωή/ που πέρασε στη φυλακή/ και ήταν ελέυθερη/ σαν μια στιγμή/ που πέρασε το παρόν/ και διέλαθε της λήθης/ θέλω να ζήσω/ το χρόνο που εμπιστεύτηκε/ την εδώ παρουσία μου

Ιδρωμένα τοπία σε σκυμμένη γη κορμιά φορτία σε ανήμερα κύματα ανάσες θηρία παιδιά που ονειρεύονται χαλίκια λίθινες ελπίδες σε έριδα ιδέες κουλουριασμένες στο φόβο τους λέξεις εξόριστες από την αλήθεια τους. Πως η ασχήμια κραταιά διαφεντεύει ό,τι γύρω μας; Σκόρπισε το άλλοτε αειθαλές είναι μας. Κι έγινε πιο σταχτερό από ποτέ.

Όλοι αυτοί Καταραμένοι δύο και τρεις φορές όλοι αυτοί - παντού πάνω στη γη - οι οποίοι "λόγω και έργω" εξαπατώντας μας "παντί τω τρόπω" χωρίς καμία τύψη και αιδώ επεξεργάζονται υπέρ αυτών τη μεθοδευμένη καταστροφή μας και συνειδητότατα στερούν από εμάς το παρόν στο όνομα ενός ανύπαρκτου μέλλοντος.