Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μα είναι μέρα ή νύχτα; Τι ώρα είναι; Κοιτάζω το ρολόι και δείχνει χαράματα. Δεν κοιμήθηκα λοιπόν πολύ, μερικές ώρες μόνο. Έφθασα χθες, νωρίς το απόγευμα σε ετούτο το σπίτι που γύρευα καιρό. Έρχομαι από μακριά και το βρήκα άδειο. Επάνω η κάμαρη ανέπαφη, διατηρεί πιστά ακόμα τις μυρωδιές της μητέρας, του πατέρα, του παππού... Ταξιδεύω με την ταχύτητα του φωτός. Για πρώτη φορά απαρνούμαι τη βαρύτητα και επιπλέω στο πορφυρό του σύμπαντος. Τρυπώνω σαν ομίχλη στα τέσσερα σημεία της ζωής και ψάχνω, μυρίζοντας τις πατημασιές του είδους. Κρατώ στα χέρια μου το χρόνο και ακολουθώ τα...

ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΕΙΡΑΨΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΙΙ: Είναι το πέλαγος που κρύβει/ τη σιωπή/ γι' αυτό τόσο καλά την ομιλούν/ τα ψάρια./ Κάτω στην άμμο, στο βυθό/ όπου αμφορείς και δύτες/ μες τα παλιά ναυάγια που είναι πάντα νέα/ κει 'ναι τα μάτια τ' ουρανού/ που μας κοιτά με τ' άστρα/ κει 'ναι η πορφύρα που κρατά/ τα χέρια της βαμμένα. Μια αμυχή λοιπόν αρκεί/ για να 'ρθει ο Θεός σου πιο κοντά. (από τη σελ. 32 του βιβλίου)

ΣΕ ΠΡΩΙΝΟΥΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΥΣ Εγώ είμαι ξένη Αγαπώ τους άνυδρους κάκτους Μιλώ στα παιδιά κυπριακά Μενεξεδιά τραμουντάνα Στη σιγαλιά που έκρυβε Μια ακακία Τα παιδιά γελούν Δεν είμαι πλέον ξένη

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ: Οι πεταλούδες των εσωτερικών χώρων/ απεκδυόμενες κατά περίστασιν τα λευκά τους/ ιμάτια τελειώνουν ή αν θέλεις καταλήγουν/ σε κλειστές ημιευθείες τροχιές/ Νέφη αντιβαρυτικών σωματιδιών/ αποκαθαίρουν τις μορφές (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

"Στην εποχή της εικόνας" Μου λες ότι ζούμε στην εποχή της εικόνας/ κι οφείλω ανυπερθέτως να προσαρμοστώ/ στον κόσμο που έρχεται απ' το μέλλον./ Αλλιώς κινδυνεύω να με πούνε γραφικό,/ να καταντήσω αποσυνάγωγος και πένης./ Αλλά εγώ που αγάπησα εκ γενετής τις λέξεις/ πώς να προδώσω αυτόν τον έρωτα,/ ν' απαρνηθώ τον πρότερο έντιμο βίο μου; (από τη σελ. 7 του βιβλίου)

"Τα σήμαντρα". Έρχομαι από τις γειτονιές των άστρων/ κατεβαίνω στην αγορά των πραματευτάδων/ στα χέρια μου βιολί ανθίζει./ Το λυκόφως σβήνει/ του σήμαντρου τον ήχο/ στον συναγερμό του φθινοπώρου./ Η νιότη στροβιλίζεται/ στα ξεχασμένα σκιάχτρα του κήπου μου./ Υπάρχω και μετά το ναυάγιο/ στο λίγο του θανάτου. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)

Αν γενικότερα η μαρτυρία είναι ένα πρωτογενές υλικό για τη γνώση της ιστορίας, οι αφηγήσεις του Αιμίλιου Βεάκη, που περιλαμβάνονται στα "Παρασκήνια", αποτελούν σίγουρα ένα πολύτιμο μέρος της άτυπης και ως ένα βαθμό άγνωστης ιστορίας και προϊστορίας του θεάτρου μας. Πέρα όμως από τεκμήρια των συνθηκών μέσα στις οποίες γεννήθηκε και αναπτύχθηκε το θέατρό μας, στον 19ο και στον 20ο αιώνα, οι αφηγήσεις αυτές είναι από μόνες τους λογοτεχνικά κείμενα. Με εξαιρετική ζωντάνια, με γλαφυρότητα, με συγκρατημένη συγκίνηση αλλά και με διεισδυτικό χιούμορ που φθάνει ως τα όρια της αριστο...

Ο Τόμας Μαν είναι ένας από τους σύγχρονους συγγραφείς που το έργο του θεωρήθηκε από πολύ νωρίς κλασικό. Είναι ο τελευταίος, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς της λογοτεχνίας, μεγάλος μυθιστοριογράφος που περιέγραψε την άνοδο, τα αδιέξοδα και ιδίως την κρίση και την παρακμή της ευρωπαϊκής αστικής κοινωνίας. Τη στενή σχέση λογοτεχνικής δημιουργίας, πολιτικής και φιλοσοφικής σκέψης και ψυχικής αστάθειας από την οποία διακατεχόταν σε όλη του τη ζωή ο Τόμας Μαν, επιχειρεί να αναδείξει με ένα εξαίρετο απομνημόνευμά του, ο γιος του, Γκόλο Μαν. Με συγκίνηση και χιούμορ ανατρέχει στη ζω...

Είναι αλήθεια ότι ο μύθος που κάλυψε την Μαρία Πολυδούρη, ως γυναίκα κυριαρχημένη από τα πάθη της, έριξε επί πολλά χρόνια τη σκιά του στην αξία του ποιητικού και του άλλου έργου της. Σήμερα είναι ίσως μάταιο -και μάλλον άστοχο- να προσπαθήσει κανείς να ξεχωρίσει τη διαρκώς οξυμμένη συναισθηματική της κατάσταση, αυτή την απελπισμένη βουλιμία της να ζήσει τα πάντα με απόλυτο τρόπο, από τη στιχουργική της τέχνη. Το "Ημερολόγιό της" όμως, ως εσωτερική αφήγηση που είναι, ως είδος που εκφράζει πιο άμεσα τον στοχασμό της, δίνει τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε κοντά στην ευαισθησία τη...

Με κοιτάζεις και δε μιλάς. Με σκοτώνει το βλέμμα σου... Νιώθω κι εγώ ανόητη, σαν ανόητος άντρας που σκοτώνει για ν' αποδείξει τη δύναμή του. Δεν ήταν αυτά τα όπλα μου, εγώ ήξερα μόνο να χορεύω και ν' αγαπάω... Πώς το έκανα αυτό, πώς δέχτηκα το φόνο σου... Σε κοιτάζω και θλίβομαι... Ποτέ μια γυναίκα δε χαίρεται όταν σκοτώνεται ένας άντρας. Γιατί πάντα έχουμε ανάγκη να μας αγαπάει ένας άντρας. Θέλουμε να σβήνει από έρωτα στην αγκαλιά μας, να παραδίνεται στα χέρια μας κι εμείς μεγαλόψυχα να του επιτρέπουμε να ζήσει... Ο μονόλογος της Σαλώμης. Ο μονόλογος μιας γυναίκας μπρος...

Ζεσταμένες από το ρόφημα, που έπιναν στο πόδι, οι μαθήτριες, έβγαιναν στο παγερό ξημέρωμα της αττικής ημέρας και βαδίζοντας γρήγορα πήγαιναν σαν ένα κοπάδι παράξενα πλάσματα προς την κατεύθυνση του μεγάλου νοσοκομείου. Οι δρόμοι έρημοι χωρίς τροχούς, το προάστιο είχε τα παράθυρα κλειστά κι απολάμβανε τα όνειρα της αυγής. Οι Αμπελόκηποι με κήπους τότε και κληματαριές, σανατόρια και νοσοκομεία μέσα στο πράσινο. Χωρίς να σκέφτονται αφήνονταν στο οκτάωρο που ήδη είχε αρχίσει να τις κατευθύνει αμείλικτο. Και γιατί να σκέφτονται; Όλα ήταν προγραμματισμένα και καταγραμμένα... Η Β...

Αθήνα, Μπουένος Άιρες, Πόρτο... Σωκράτης Ανδρέου, αθλητικός συντάκτης. Άρης, μαθητής. Ρούντι, απόκληρος αλκοολικός. Πάουλο Περέιρα, ψυχίατρος ποιητής. Ναταλία, φοιτήτρια. Οράσιο, κλοσάρ. Βιβή, καθηγήτρια... Ήρωες των διηγημάτων του Άγγελου Γέροντα. Καθημερινοί, δίπλα μας· σπάνια τους παρατηρούμε, όμως δεν παύουν να δημιουργούν την ατμόσφαιρα και το άρωμα των τόπων όπου βιώνουν τους έρωτές τους, τα πάθη τους, τα μίση τους. Με λιτή, γρήγορη γραφή, ο συγγραφέας καταφέρνει να ζωντανέψει ανθρώπους που ζουν τη δική τους πραγματικότητα και έχουν βρεθεί στο φανερό ή κρυφό περιθώρ...

DOMINE JESU CHRISTE Μέσα στην παραίσθηση των καιρικών φαινομένων, λιώνουν τα σαρκία. [Το 10ο μέρος του ποιήματος, που διαιρείται σε 15 μέρη, με κεφαλίδες: REQUIEM AETERNAM, KYRIE, DIES IRAE, TUBA MIRUM, REX TREMENDAE MAJESTATIS, RECORDARE JESU PIE, CONFUTATIS MALEDICTIS, LACRIMOSA DIES ILLA, OFFERTORIUM, DOMINE JESU CHRISTE, HOSTIAS ET PRECES, SANCTUS, BENEDICTUS, AGNUS DEI, COMMUNIO: LUX AETERNA]

ΣΤΟ ΜΠΕΤΟΝ Ποίηση να με κερνάς να έρχομαι αέναα να μου ψιθυρίζεις στίχους ανάμεσα σε νέφη και σε άγχη κι εγώ θα σε σπρώχνω να ξαπλώνουμε στο μπετόν παραδίπλα.

Άκρη του βράχου και γκρεμούς πολλούς/ μες στην αγάπη έζησα/ φώτα μοναχικά/ παράξενα/ σαν πλοία/ και ουρλιαχτά άλλων καιρών γίνανε ψίθυροι/ στα χέρια μας χώμα πικρό/ από βροχή ή από δάκρυα/ την ώρα που ξοδεύονται στα μάτια μας τα όνειρα/ του κόσμου η πίσω πόρτα μένει ξεκλείδωτη/ όμως κανείς δε βρίσκει πέλαγο αταξίδευτο/ και τα πουλιά πεθαίνουν από πλήξη ή νοσταλγία. (από τη σελ. 41 του βιβλίου)

"Με το χρόνο" Σβήνει το πάθος με τον χρόνο/ και η αγάπη δεν είναι/ όπως ήταν μια φορά,/ στην μυρωμένη εποχή των ρόδων./ Τα μάτια δεν γητεύουν πια/ και τα φιλιά στα χείλη/ αφήνουν μιαν αλμύρα δυσπιστίας/ του ποταμού Αχέροντα απόσταγμα πικρό. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

Πόσες μέρες να περνούν αδιάφορες/ κι εσύ/ πίσω απ' το τζάμι/ να προσδοκάς το τέλος της βροχής/ Να κοιτάς τον μουντό ουρανό/ και να σωπαίνεις/ Σαν τις παλιές μέρες/ να σωπαίνεις ασταμάτητα (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

"Ο ύπνος" Με κενοτάφιο θανάτου μοιάζει ο ύπνος/ όταν αποσυρόμαστε από την οχλαγωγή της ζωής/ να κρατηθούμε μες στην αγκαλιά του./ Μεμιάς διαμελίζεται η θλίψη/ Γυρίζουμε τη φόδρα από τα βάσανα/ να μας σκεπάσουν σάβανα λευκά/ Αμίλητοι και ευτυχείς σχεδόν/ φοράμε βαριά τον εαυτό μας/ και γκρεμιζόμαστε στα βάραθρα/ μιας ονειροποντής. (από τη σελ. 16 του βιβλίου)

[...] Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση, όταν πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα κείμενο του Παλαμά, μέρος του οποίου θα δει ο αναγνώστης να παραθέτω. Ο Παλαμάς τρόπον τινά μου εξηγούσε την εσώτερη απήχηση που είχε σ' εμένα τότε η "Αινειάδα", την εξηγούσε μ' ένα κείμενο (το χαρακτηρίζω και εδώ υπέροχο) υποβλητικό, έξοχα αισθαντικό. Αυτό υπήρξε και το ισχυρό κίνητρο, που μ' ενθάρρυνε τελικά να κάνω αυτή την προσωπική ανάγνωση της "Αινειάδας", ανάλογη προς εκείνη της "Οδύσσειας", που είχα επιχειρήσει πριν από δέκα χρόνια. (από τον πρόλογο του Μ. Γ. Μερακλή)