Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τέταρτη ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Δήμου που με τους στίχους του σκιαγραφεί την αποσαθρωμένη εικόνα της Σύγχρονης ζωής αντιτάσσοντας προσεκτικά, υπόκωφα αλλά πειστικά μια αισιόδοξη διάσταση που θυμίζει "πως η νύχτα έχει σκοτάδι / όχι πάντα". Πενήντα τρία ποιήματα μεστής γραφής που απλώνεται ευανάγνωστα και ξεκάθαρα, μοιράζοντας ισότιμα λόγο/ συναίσθημα/ εικόνα.

Βουητό στις λεωφόρους. Η πόλη, άγρυπνο ιστορικό άλλοθι, έτοιμη για όλα. Διορατική. Όποιος της αντισταθεί, φτωχός ή πλούσιος, την έβαψε. Βρίσκομαι στο φανάρι της Β λεωφόρου. Περιμένω να περάσω απέναντι. Κορναρίσματα, ταραχή. Έτρεμα στην ιδέα ότι μία ημέρα θα μας κατάπινε. Σήμερα, έτριζε τα δόντια από νωρίς το πρωί. Τι να συνέβη; Κάπου ανέμεσά μας, πάνω από την έρημό της, φανερώνεται ξέφρενη μια μέλισσα. Σταματώ να σκέφτομαι, κυκλοφορώ σαν παραλήρημα, βγάζω σπίθες μεσ' στο παραμύθι. [...] (απόσπασμα από την ιστορία "Η πόλη μας δεν έχει βουνό")

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στην ελληνική επαρχία του '60. Τελειώνει το δημοτικό στο χωριό, πηγαίνει στην κοντινή κωμόπολη για το γυμνάσιο και τελικά, φοιτήτρια, μετακομίζει στην πρωτεύουσα των πολλών εκατομμυρίων. Σπουδάζει, ταξιδεύει, κάνει φιλίες, ερωτεύεται. Και καταγράφει τις ιστορίες που ζει και παρατηρεί, τις καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν γύρω μας. Δεκαεπτά αφηγήσεις που συνθέτουν το παζλ της διαδρομής μιας πιτσιρίκας που γίνεται γυναίκα με κριτική σκέψη, ευαίσθητη, χαμηλόφωνη, αληθινή και ταυτόχρονα διεισδυτική, ανήσυχη και ανυπόταχτη.

"Μάτια παντού. Δεν τα βλέπεις, αλλά τα νιώθεις. Ξέρεις πως σε παρακολουθούν. Δεν είναι καθόλου ευχάριστη υπόθεση τα μάτια. Παρακολουθούν την κάθε σου κίνηση, την έκφραση το προσώπου σου, πώς περπατάς, πώς κάθεσαι, πώς ανάβεις το τσιγάρο σου. Κι εσύ πρέπει να δείχνεις φυσική. Αλλά πώς να δείχνεις φυσική, όταν είσαι συνέχεια μόνη και όλοι αυτοί το ξέρουν;" Ένα ψυχολογικό δράμα σε τρεις πράξεις με τέσσερα πρόσωπα. Οι οικογενειακές σχέσεις, οι γονεϊκές φιλοδοξίες, οι ενοχές, η μοναχικότητα, ο εσωτερικός πόνος, ο σωματικός πόνος, πληγές και παγίδες που κρατούν τους ήρωες δέσμ...

Ό,τι ακολουθεί, γράφτηκε από νοσταλγία για τη γειτονιά των παιδικών χρόνων και τους ανθρώπους της. Τους αλησμόνητους προγόνους και τους παλιότερους απ' τους σημερινούς φίλους. Οδηγός υπήρξε ο συμπατριώτης φιλόλογος Ζαφείριος Δ. Γαβαλάς με τα βιβλία του για τη Σίκινο, που εκδόθηκαν σε λίγα αντίτυπα, το 1884 το πρώτο και το 1931 το δεύτερο, και δεν κυκλοφορούν πια. Μαζί του κι άλλοι, όσοι έγραψαν για το Νησί, ακόμα κι αυτοί που χωρίς να το αναφέρουν στα κείμενα τους φώτιζαν πτυχές και του δικού του παρελθόντος. Δεν πρόκειται βέβαια για Ιστορία γραμμένη από έναν ιστορικό αλ...

Α. Όταν κανείς δε βλέπει, του προσώπου μου βλέπω το φριχτό διχασμό, στα δύο πως ξεδιπλώνεται κι από των ματιών μου το μαύρο κενό κάποιος μέσα που φαίνεται πως ασθμαίνει καθώς γυμνώνεται. Βλέπω το λαχάνιασμά του στον καθρέφτη, μπαίνω κι απέναντί μου ορθώνεται. [...] (το ποίημα αρθρώνεται σε 13 μέρη, Α'-ΙΓ', με τη μεσολάβηση ενός "στάσιμου" 6 μερών, α'-στ', μεταξύ των μερών Θ' και Ι')

ΡΟΗ Ι Κι αν κάποτε η ψυχή θα με ρωτήσει γεννήθηκα και πέθανα εδώ θα πω σ' αυτόν τον τόπο και τον άλλο άγνωστος μεταξύ αγνώστων το φύλλο που πέφτει απ' το κλαδί ποτέ στο ίδιο δέντρο δεν ξαναγυρίζει αν στη βουή αφουγκραστείς σίγουρα θα μ' ακούσεις είμαι η ροή θα πω είμαι το νεύμα η σκόνη της στιγμής που φεύγει.