Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

οι στίχοι είναι σαν τα γκρεμόχορτα· κρατούν τον τόπο με τις ρίζες τους και κλείνουν τους ψιθύρους του στα κλώνια [...] οι αχτίδες της αυγής γύρω απ' το σώμα κι ο ίσκιος του πιστό σκυλί κουλουριάστηκε μέσα του και τρέμει [...] φόρεσε στο τραπέζι λαστιχένιες μπότες και το τραπέζι χάθηκε στη νύχτα κάτι ψιθύριζε η βροχή στη γραφομηχανή του [...] αγαπήθηκαν όλη νύχτα· τα χαράματα γέμισε το δωμάτιο πουλιά τα έπιπλα γίνανε πάλι δέντρα [...] πέθαναν για να ζήσουν οι άλλοι· με τον καιρό όμως πέθαναν οι άλλοι κι επέζησαν οι νεκροί [...] Μετά απ...

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΓΕΜΙΣΑΝ τα μετεκλογικά μου ρουθούνια μοναξιά και σαπίλα. Χαζεύω τις μύγες πώς χορεύουν μανιασμένα πάνω από το πτώμα της πόλης. Όλοι επιστρέφουν στις δουλειές του σαν να μην έγινε τίποτα. Ραδιοφωνικά σποτ, αφισοκολλήσεις, συσσίτια, άδεια μπουκάλια μπύρας, ηλεκτροκύματα, καρδιογραφήματα, αναμονή (λεωφορείου ή/και αλλαγής). Είναι πια μεσημέρι και τα ιδρωμένα πεζοδρόμια της πόλης μπερδεύονται σαν τσιμεντένιες φλέβες στο σώμα μου. Πορείες προς το πουθενά και προς το παντού. Ένα "σ' αγαπώ" και ένα "δε θα περάσει" δεν μπορούν, διάολε, να αλλάξουν τούτο τ...

η ζωή εδώ τελειώνει η αυτοχειρία δεν είναι πράξη δεν σου χαρίζεται στα πόδια σου χαμογελάει το ωμέγα των ξεκούρδιστων ωρολογίων είσαι το απροστάτευτο πιόνι αφού κάποτε ο χρόνος λιώνει αφού κάποτε η ζωή εδώ τελειώνει Ποιήματα της μνήμης και της φθοράς, παιχνίδια επικίνδυνα, ένας ακαριαίος θάνατος που 'ρχεται να οξειδώσει τη χαμένη μας παιδικότητα, μια γήινη επιστροφή σε σταθερές που εξασφαλίζουν τη ζωή, δηλαδή τη βλάστηση, μια ανάγκη να πατήσουμε ξανά σε εδάφη οικεία, σταθερά και καιρούς γνώριμους, γι' αυτό και γόνιμους: να μυρίζεις πάντα χώμα/ στην...

"Το γονίδιο έχει τις ίδιες πιθανότητες να "πεθάνει" σε ηλικία εκατό ετών ή ενός εκατομμυρίου ετών. Καθώς περνούν οι γενεές μεταπηδά από σώμα σε σώμα, χρησιμοποιώντας τα σώματα το ένα κατόπιν του άλλου, όπως το ίδιο "επιθυμεί" για τους δικούς του σκοπούς, αφήνοντας μια σειρά θνητών σωμάτων πριν φτάσει στα γηρατειά και το θάνατο." Richard Dawkins (από την προμετωπίδα του βιβλίου)

ΘΑΛΑΣΣΙΝΗ ΜΟΥ Φούντες και φούντες τα λιόδεντρα, τα κυπαρίσσια Ως τους αστράγαλους λυγάει το μελτέμι Εδώ από φεγγάρι σε φεγγάρι κρατάει ο καιρός. Βάζουμε πλώρη γι' ανοιχτά Βοριάδες· λοφία ιωδίου νύχτα-μέρα Αυτό το καλοκαίρι με αγκαλιάζει θάλασσα Κι από την πρύμνη, μια πρέζα θυμαριού μεθάει τους δισταγμούς της πλώρης. Κύματα έχουν το πρόσταγμα στη χαίτη των μαλλιών της Το πέλαγος του σώματος στα μάτια της

Δεύτερο ποιητικό βιβλίο του νέου πατρινού ποιητή Γιάννη Αλεξανδρόπουλου -στενού συνεργάτη του περιοδικού "Μανδραγόρας"-, με κυρίαρχα συστατικά του το λεπτό διαλογικό ύφος, τη διακριτική ανάσα των χρωμάτων, την απαλότητα των εκφράσεων και την ηρεμία μιας πορείας που ο δημιουργός του ακολουθεί νηφάλια, δίχως να διστάζει να αντιτείνει τις ατομικές του διεξόδους. Μια ελεγχόμενη υπερρεαλιστική γραφή, με προσεκτικές διαρθρώσεις των λέξεων-φράσεων που συνθέτουν τα συνήθως σύντομα ποιήματα. Με κατακτημένο ένα δικό του, χωρίς ακρότητες, ύφος, το νέο βιβλίο του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου...

Ο Σπύρος Α. Γεωργίου προσεγγίζει το έργο του στοχαστή Ντίμη Αποστολόπουλου (1909-1962) μέσα από την αναλυτική παράθεση εργογραφικών, βιογραφικών στοιχείων καθώς και κριτικών αποσπασμάτων και σχετικής βιβλιογραφίας που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια από σημαντικούς μελετητές της σκέψης του πρόωρα χαμένου διανοητή. Μια σημαντική επίσης πτυχή που καταγράφει ο συγγραφέας του δοκιμίου, είναι οι ραδιοφωνικές παραγωγές του Ντίμη Αποστολόπουλου στην Ελληνική Ραδιοφωνία (Ε.Ι.Ρ.) την περίοδο 1951-1961 δημιουργώντας μια σειρά εκπομπών για θέματα λογοτεχνίας.

ΠΩΣ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΚΡΕΜΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΠΑΛΑΚΙΑ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ Την ποίηση τη συντηρώ στο νερό όχι στον πάγο. Οι παλιοί την ποίηση τη βυθίζανε στη θάλασσα. Μοναχικοί ψαράδες αλιεύανε στίχους στα ρηχά. Σήμερα την ποίηση τη βολεύουν στα ψυγεία Μαζί με τη σόδα και το μπολ με τα παγάκια· Μερικοί τη σερβίρουνε με σαμπάνια και σολωμό· Εγώ προτιμώ στη λαδόκολα με μια παστή σαρδέλα. Μου λένε δεν τη σέβομαι όταν την πετώ στα σκουπίδια. (Προτιμώ να ταΐζει τους γάτους παρά τους μπουρζουάδες).

Με την έβδομη ποιητική συλλογή του ο Σταύρος Μίχας (γεν. 1953) που ζει και εργάζεται στη Λαμία, συμπληρώνει είκοσι χρόνια συνεχούς παρουσίας και αποκλειστικής αφοσίωσης στον ποιητικό χώρο. Λιτή, τρυφερή και χαμηλότονη γραφή με έντονα τα εναγώνια υπαρξιακά ερωτήματα που επανέρχονται συχνά ως άξονας της προβληματικής του, αλλά με περισσή στιχουργική οικονομία και ωριμότητα στην οργάνωση του ποιητικού του υλικού. Το ξεκίνημα και η δημιουργία του ανθρώπου, η ρίζα της δημιουργίας και της επιστροφής -"Το δέντρο" συγκαταλέγεται και ως τίτλος προηγούμενης ποιητικής συλλογής του Στ...

Ίσως από τα πιο αυθεντικά βιωματικά ποιητικά ενσταντανέ που δεν απαιτούν τόσο την κάθαρση όσο την επαναφορά στη μνήμη ακροβασιών θανάτου, αναγκαία παράμετρος για να πεθαίνει κανείς αναίμακτα. Όταν το ιδιωτικό συγκλονίζει ως δημόσιο έκθεμα τότε τα στοιχήματα κερδίζονται:[...] Μέσα στην πόλη αυτή κανένας στο πλάι μου// Μα απόψε/ κρεμάω ένα μειδίαμα/ πάνω στο σηματοδότη μιας διάβασης/ και την αποχαιρετώ Οδός Σαπφούς Δυτικά η οδός Σαπφούς Θλιβερές πολυκατοικίες Εγκαταλειμμένες αποθήκες ξυλείας Υπόστεγα χειρονομίες σκουπίδια Στη γωνία δεξιά η καντίνα "Το ζουμερό λ...

Μη ποίηση/ Να μην καταλαβαίνεις ποίηση Οι επιταγές της φρόνησης Ενάντια στον πυρετό Οι διαβουλεύσεις της συνόδου κορυφής Δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα Το κλείσιμο των εργασιών Είναι θέμα χρόνου Η θαλάσσια αύρα Καλωσορίζει τις ανησυχίες μου Τεντώνω το σκοινί των προσδοκιών Ώσπου να σπάσει Ιππεύω καθαρόαιμο άλογο Που με οδηγεί στο χείλος του γκρεμού Σφυρηλατώ τις λέξεις Μέχρι τελικής πτώσεως... ("Η κλεψύδρα")