Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ (ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ) Νύκτες εννέα ο "συνετός" Δίας πλάγιαζε στην ιερά κλίνη, δίπλα του η Μνημοσύνη. Μήνες εννέα - αρχή μυθωδίας: γεννήθηκαν κόρες μ' ευθύνη, οίστρου η ευγνωμοσύνη! Μούσες οι εννέα του Διός κόρες, Άχραντες κι άμωμες παρθένες κι ηγέτης τους ο Απόλλων. Μας άγουν σε δημιουργίας "χώρες", τίκτουν της ποιήσεως γέννες και τέρπουν τις ψυχές όλων!

ΜΕ ΛΕΝΕ... ΑΝΑΜΝΗΣΗ Αφηγήσεις για αντικείμενα που σμίγουν με μνήμες μιας αγαπημένης εποχής που πέρασε. "Πελότα", "κυπρί", "πατητήρι", "ανέμη", "σόμπα" κ.α. Η Μπελεκούκια σε τούτη τη συλλογή ιστοριών μοιάζει να κάνει διατριβή για εφήβους που χάνονται στην εποχή που ζούνε και, αλίμονο, αγνοούν αντικείμενα μιας άλλης εποχής που αν τους τα αναφέρεις διατυπώνουν την άγνοιά τους με σαρκασμό. Μέσα από τις αφηγήσεις τους συστήνονται και δηλώνουν τη χρησιμότητά τους. Περιγράφουν τις σκέψεις τους για τη λαίλαπα της ανοικοδόμησης που κατέστρεψε το περιβάλλον ή εκείνη των επισ...

... Οι δυο τους και μερικοί φίλοι ακόμα θα αλλάζανε τον κόσμο. Νύχτες φουντωμένες από τσικουδιά και Μαγιακόφσκι, απογέματα με ηλιόσπορους στο Κύτταρο και την Αλκυονίδα. Θα φύσαγε ένας άνεμος, λέγανε, και στη ζωή και στην τέχνη. Διαφορετικός, αλλιώτικος από το καυσαέριο και από την τσίκνα. Θα χάριζε στους ανθρώπους ψυχή, εντιμότητα, δικαιοσύνη, συμπόνια. Τον μάντευαν τότε εκείνον τον αέρα στους στίχους, στη μουσική που τους ξεσήκωνε και την ίδια στιγμή τούς ξεχείλιζε από πληρότητα. "Ο αγώνας, οι ευθύνες, η δράση..." κουβέντες, αναλύσεις και σχέδια στα παγκάκια του πάρκου,...

ΘΥΜΗΣΕΣ Π' ΑΝΤΕΞΑΝΕ ΚΑΙ ΔΕ ΣΒΗΣΑΝΕ Έρωτες - Πόλεμοι- Στιγμές- Ώρες- Μέρες και Χρονιές. Πόνος και Χαρά- Πίκρα, της ψυχής άγριες βαρυχειμωνιές. Ήταν σταθμοί ζωής, δε θέλησαν να χαθούν και ζήσανε. Οι πληγές κλείσανε, τα σημάδια μείνανε, να μην ξεχνιούνται, κάποιες καλές στη μνήμη φώλιασαν μικρές θύμησες, που κει μέσα τράνεψαν και ρίζωσαν. Κι έτσι, γεννήθηκε τούτη η γραφή, ποτέ τους δε σβηστήκαν. Ιστορίες και γεγονότα, που άλλα έζησα και άλλα μάθημα και σχολειό γίνανε κι αυτό είναι που τέλειωσα εγώ. Αυτά στο μέσα μου κουρνιάσανε κι εκεί, το πορτρέτο μου, ζωγραφίσαν. Μ' α...

Η Μελαγχολία δεν είναι συναίσθημα. Είναι η ανορεξία της Φαίδρας και η βουλιμία της Μυρτώς, η άγρυπνη νύχτα του Αντρέα που παθιασμένα ονειροπολεί, το λυτρωτικό ξέσπασμα της ποίησης του Ανέστη, τα παυσίλυπα της Εύας. Μελαγχολία είναι η προδοσία που ανατρέπει τη γλυκιά ζωή του Μίλτου και στοιχειώνει τον ύπνο της Μυρσίνης. Ουρλιάζει με την όμορφη φωνή της Σειρήνας κι αποπνέει την οσμή του ώριμου καρπού της αγριοτριανταφυλλιάς, όπως ο έρωτας, η τέχνη ή ο θάνατος. Κυρίως όμως η Ζωή. Και για αυτό, η Μελαγχολία θεραπεύεται. Με λέξεις, στίχους, πίνακες ζωγραφικής...

Η μεταμοντέρνα αντίληψη, έχει ασπαστεί το εξής παράδοξο. Μάλλον τρελό: Η ζωγραφική να μην έχει θέμα, η μουσική μελωδία, οι τραγουδιστές φωνή, το θέατρο αισθητική, ο κινηματογράφος έμπνευση, το βιβλίο περιεχόμενο και ολόκληρη η τέχνη προσανατολισμό. Κρατήστε το αυτό. Θα σας διευκολύνει να απαντήσετε σε κάποιες απορίες σας, σε σχέση με την ασυναρτησία των πνευματικών - καλλιτεχνικών πραγμάτων.

Η Περσία είναι μια χώρα συναρπαστική. Η ιστορία και ο πανάρχαιος πολιτισμός της την κάνουν να φαντάζει, ιδιαίτερα στους Δυτικούς, σαν χώρα μαγική βγαλμένη από τις "Χίλιες και μια Νύχτες". Τα βουνά, οι έρημοι και οι οάσεις της, οι δυναστείες και οι αυτοκράτορές της, από τους Αχαιμενίδες ως τους Xατζάρους και από τους Σασανίδες ώς τον τελευταίο Σάχη, ο Ζωροαστρισμός, το Ισλάμ και ο Χομεϊνί, οι ποιητές, οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες, τα επιβλητικά τζαμιά και οι ατέλειωτοι κήποι είναι μέρος μόνο της προσωπικότητάς της. Το δεύτερο μέρος του βιβλίου, Περσίας Οδοιπορικό, εί...

Μια περιπέτεια στον χρόνο, ένα παιχνίδι με σύμβολα. Ένα ταξίδι παρέα με τους θεούς του Ολύμπου, τον Απόλλωνα, την Αφροδίτη και την Άρτεμη που συμπεριφέρονται σαν ζαβολιάρικα παιδιά, καταστρώνουν σχέδια και ετοιμάζουν "παγίδες" στον όμορφο θνητό, τον Νάρκισσο και τη ρομαντική νύμφη του Δάσους, τη Δάφνη. Ένας μυθικός κόσμος φανερώνεται μέσα από κωμικές καταστάσεις στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο, στο μαντείο των Δελφών, στα δάση και τις λίμνες, συντροφιά με τη Δάφνη, τον Νάρκισσο, την νύμφη Πεύκη, την Πυθία και την ημίθεα Ηχώ, αλλά και τις περιπέτειές τους, πολλές από τι...

...Βρισκόμουν ακριβώς απέναντί της και οι λέξεις πετάγονταν ασυνάρτητες, σαΐτες στον αέρα ή άλλες τόσο χαμηλότονες που δεν έβγαζες νόημα κανένα ή δεν άκουγες τίποτα. Δεν έβλεπα τα πρόσωπα των παιδιών, μόνο τις πλάτες και τα κεφάλια τους κι ένιωθα τον σπασμό που πέρναγε τα χέρια, το σώμα τους, έντρομη πως θα ξεσπάσουν από στιγμή σε στιγμή. Διέκοψα τότε τη Μαρή ζητώντας συγγνώμη με την ελπίδα μιας χαλάρωσης από την πλευρά των παιδιών και τη δική της. Φάνηκε για λίγο να χαλαρώνουμε όλοι και παίρνοντας θάρρος η Μαρή ήρθε πιο κοντά στα παιδιά, στη μέση του χώρου θέλοντας να...

Στο διάβα της ιστορίας της η ανθρωπότητα δεν σταμάτησε να μπαίνει και να ξαναμπαίνει σε σκοτεινά τούνελ, βγαίνοντας κάθε φορά ματωμένη και καταπληγωμένη, για να ξαναμπεί στο επόμενο. Κάποιο θα είναι το τελευταίο και θα είναι το πιο σκοτεινό. Γι' αυτό το τούνελ κάνει λόγο η "Αποκάλυψη" του Ιωάννη. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένας ερμηνευτικός χάρτης που ίσως οδηγήσει τον συνέκδημο αναγνώστη στην έξοδο αυτού του σκοτεινού τούνελ, στο φως της αιωνιότητας.

ΦΩΤΕΙΝΉ ΣΙΩΠΉ Στα στενά της ανέχειας γνέφει η θάλασσα σε ξεχασμένες οπτασίες, του Άτλαντα τα χέρια κρυφά βαστούν της γης το χώμα κι η φθινοπωρινή βροχή μοσχοβολά, λέξεις σε θαρραλέα κατάστιχα ταξιδεύουν με τον άνεμο, τον τόνο δίνουν μαέστροι ηγήτορες βημάτων στιβαρών. Βοριάς φουσκώνει νεαρά ιστία, ανθίζουν ποντισμένα χρόνια κρυμμένα στις ρωγμές της άνοιξης, αμεριμνησίας μονοπάτια παίρνουν την όψη ξεχασμένου χειμώνα, του ουρανού το αίμα γίνεται διώκτης των θυτών. Χορός ελπίδων στήνεται μέσα σε φωταψίες, φωτίζεται η σιωπή κι ο ποιητής...

Μουσική επένδυση σε ποιήματα της συλλογής "Παράθυρο για όνειρα" και άλλα από την ποιήτρια.

ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Είναι οι φωτογραφίες μας πρωθύστερη ένταξή μας στον κόσμο των νεκρών. Είναι οι φωτογραφίες μας ματαιοδοξίας καρπός, λίγες στιγμές αθανασίας στα μάτια των επιγόνων. Είναι οι φωτογραφίες της απόρθητης νιότης μας στιγμιαία φωτογονία του αδιάφορου φλας που γίνεται μαχαίρι στη γερασμένη κι αχόρταγη για ζωή ψυχή μας. Έξι ενότητες η ποιητική συλλογή του Γιώργου Αλιγιζάκη - έργο ζωής- Σκοτεινιά Τ' ανθρώπινο κύτταρο Αναπόδεκτη πορεία Κατάματα Αιώνιες Στιγμές Και νυν και αεί

Μυσταγωγία Τώρα αποσύρομαι στη Γεσθημανή των εκστάσεων. Τώρα υπερβαίνω τις προεκτάσεις μου. Έρποντας κάτω απ' τους αρχέγονους ίσκιους των Ελιών, αναζητώ, Κύριε, το πανάμωμο δάκρυ Σου. Ιωλκός Στην Ιωλκό των ονείρων μου, εκεί στο λιμάνι σου, της Αργούς μου οι άγκυρες μια μέρα ας σαπίσουν. Αδιάφορο μου είναι, όποιας Κολχίδας το ταξίδι.

...Κι αν με ρωτήσουν κάποτε, τι γράφω και πώς νιώθω, εγώ δεν ξέρω να τους πω. Σίγουρος είμαι μοναχά χωρίς αυτό, αδύνατο να ζήσω. Το ξέρω πως φορές δεν με καταλαβαίνουν, το 'χει αυτό η μοίρα μου. Μα, αν τους αγγίξουν την καρδιά τα λόγια που διαβάζουν, σίγουροι είναι πως γι' αυτούς εγώ γραμμένα τα 'χω. Aπόσπασμα από το ποίημα της σελ. 50 "ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ"

ΕΓΚΥΜΟΝΩ Αόρατες αλυσίδες με κρατούν και πονώ. Άπληστος και αδυσώπητος ο χρόνος χάνεται στο πεθαμένο χθες, και το αγέννητο αύριο μου υπόσχεται. Βαρέθηκα τις υποσχέσεις. Κι όμως εγώ, σε κατάσταση πανικού, εγκυμονώ σήμερα, ίσως και αύριο χωρίς ελπίδα να ελευθερωθώ.

Προσπάθησα να μη ζωγραφίζω μονάχα τις μνήμες Όμως κάθε φορά γνώριζα σχεδόν απ' την αρχή το αποτέλεσμα Ταξιδεύω με τον ενεστώτα φλεγόμενο Ο μέλλοντας θρυμματίζεται στην αιτιότητα των πραγμάτων.

Σ' αυτό το βιβλίο μαζί με τη διδασκαλία της ποιητικής φόρμας κάθε ενότητας κατέθεσα και έργα δικά μου που με αρκετή δυσκολία - πάντα πιστή στους κανόνες κάθε ποιητικής φόρμας- κατάφερα να δημιουργήσω: Τα Τριολέτα μου, τα Ροντέλα μου, τις Βιλανέλες μου, τις τερτσίνες μου, τα Σονέτα μου, τα Παντούμ. Όλα ρυθμικά, ισοσύλλαβα και ομοιοκατάληκτα, αιχμάλωτα των κανόνων της κάθε φόρμας, όπως μου τη δίδαξαν οι αθάνατοι ποιητές. Δημιουργός Ιδέες αστραφτερές και ώριμες Με τάξη στην έκφραση υποτάσσω Ποίημα σαγηνευτικό να γράψω Ιδέες αστραφτερές και ώριμες Σε πεδιάδες τι...

Ο μύθος του Ευρώ H Ευρώπη, αν και γερασμένη θεά, διέκρινε κι ένα άλλο κακό σημάδι, κι αυτό μέσα στην ίδια την Ενωμένη Οικογένειά της, η οποία είχε πια το όνομά της. Διέκρινε τις τρεις παγίδες του καταχθόνιου Οφίονα Μπανγκαφόντα, του γιου της Ερεχθειόνης και του Φόνου, που είχε ξυπνήσει πια για τα καλά, αυτός και οι πολυάριθμοι γιοι και θυγατέρες του. Είχαν βγάλει βηματισμό κιόλας και τα τρία από τα πρώτα του εγγονάκια: η Ληστεία η Λερναία με τα πολλά κεφάλια που έφτυναν φωτιά, η Πορνεία η Θελξινόη, η παρακόρη της Πάνδημης Αφροδίτης, κι ο μικρός μάγος Τζόγος, ο υπνωτιστής...