Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Βρισκόμουν ακριβώς απέναντί της και οι λέξεις πετάγονταν ασυνάρτητες, σαΐτες στον αέρα ή άλλες τόσο χαμηλότονες που δεν έβγαζες νόημα κανένα ή δεν άκουγες τίποτα. Δεν έβλεπα τα πρόσωπα των παιδιών, μόνο τις πλάτες και τα κεφάλια τους κι ένιωθα τον σπασμό που πέρναγε τα χέρια, το σώμα τους, έντρομη πως θα ξεσπάσουν από στιγμή σε στιγμή. Διέκοψα τότε τη Μαρή ζητώντας συγγνώμη με την ελπίδα μιας χαλάρωσης από την πλευρά των παιδιών και τη δική της. Φάνηκε για λίγο να χαλαρώνουμε όλοι και παίρνοντας θάρρος η Μαρή ήρθε πιο κοντά στα παιδιά, στη μέση του χώρου θέλοντας να συνεχίσει: "Λοιπόν, κύριοι... και δεσποινίδες..." Ακούστηκε τόσο παιδαριώδες και γελοίο... δεκατετράχρονοι και δεκατετράχρονες, κύριοι και δεσποινίδες. Η Μαρή τρομοκρατημένη, πήγε πίσω από την έδρα κλαψουρίζοντας, αλλά και υψώνοντας το χέρι απειλητικά στον άνεμο που σηκώθηκε μέσα στην τάξη· εκατό παιδιά όρθια, αλαλάζοντα "κύριοι και δεσποινίδες" κοροϊδεύοντας, χαχανίζοντας σε επωδό... "κύριοι και δεσποινίδες... κύριοι και δεσποινίδες..."