Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συνοικία το Χάος Πωλείται οικόπεδο στη συνοικία "το χάος" τυχερός ο επίδοξος αγοραστής γιατί δε θα 'χει όρια για να χαράξει ούτε τοπογραφικά για να συντάξει σε γραφεία ειδικών. Είναι αχαρτογράφητα συνήθως τέτοια οικόπεδα σαν τη ζωή μας έτσι που διαβαίνει εποχούμενη σε ναύλους χωρίς πυξίδα στο ακαθόριστο πλάτος των ωκεανών.

Απόψε λοιπόν ξανατρέξαμε μες στο δικό μας όνειρο, κι οι δυο με μεγάλη λαχτάρα να βρεθούμε στο αχυρένιο σπίτι. Φτάσαμε την ίδια στιγμή, μ' αλίμονο δεν το καταφέραμε να μπούμε μέσα. Απλώναμε τα χέρια μας μα δεν πλησίαζαν τα δικά μου τα δικά του. Όλο κι απομακρύνονταν τα χέρια του Αλέξανδρου μέχρι που χάθηκε κι ο ίδιος μέσα σ' ένα σύννεφο και σ' έναν αγέρα δυνατό. Σαν άψυχο χτυπιόταν τα κορμί του μέχρι που χάθηκε μέσα στη γη. Ο ίδιος ο αγέρας έγινε ακόμη πιο σφοδρός και καταστροφικός. Διέλυσε το σπίτι που 'χαμε χτίσει με τις αχυρένιες μπάλες και σκόρπισε τ' άχυρα μέχρι τον ουρ...

"Η κάθε μου πράξη είναι λεζάντα στο γκρίζο φόντο της αιωνιότητας" φώναζα κι ας μην είμαι απ' αυτούς που γράφουν ιστορία αλλά από κείνους που την υπομένουν κι η σφιγμένη γροθιά μου συμφωνούσε αν κι ήταν πλασμένη απ' τον πηλό της άρνησης.

Στα κλέφτικα μονοπάτια του Χρήστου Μηλιόνη ανταμώνουμε την Ιστορία της Ελλάδας και τη δημιουργικότητα της γραφής του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ο Μηλιόνης είναι η ιστορική μορφή του 18ου αιώνα που έδρασε στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς ως αδούλωτος Έλληνας και ο άγιος των Ελληνικών Γραμμάτων, έχοντας την αγωνία για την πορεία του Νέου Ελληνισμού, το 1885 γέννησε το μοναδικό του ηρωικό διήγημα αφιερωμένο σ’ αυτόν. Η ιστορία του θρυλικού κλεφταρματολού με το γενναίο αντιστασιακό φρόνημα διασώθηκε από την προφορική παράδοση ως δημοτικό άσμα και στάθηκε πηγή έμπνευσης για τον Παπ...

... Έχει πια ξημερώσει όταν φτάνει στο σπίτι της. Με αργές κινήσεις βγάζει τα ρούχα της και πέφτει κατάκοπη για ύπνο. Μάταιη προσπάθεια. Την αναστατώνει η εικόνα αυτού του άντρα που κάνει την καρδιά της να χτυπάει τρελά, όπως ποτέ άλλοτε δε συνέβη. Οι καυτές ματιές που αντάλλαξαν, εξακολουθούν να την αναστατώνουν και μια φράση ριζώνει στο είναι της... Μια τόση δα φρασούλα... "Αυτός είναι!" Δεν μπορεί να εξηγήσει την πεποίθησή της, πως αυτός ο μελαμψός άντρας θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Πως η εικοστή εβδόμη Νοεμβρίου του χίλια εννιακόσια εβδομήντα έξι, θα...

[...] Ειδικότερα ο αναγνώστης διαβάζοντας το "Σουλιώτες και Ρουμελιώτες καπεταναίοι του 1821", θα συνειδητοποιήσει ότι η συμβολή των καπεταναίων αυτών στην ανάσταση του γένους και στην τελική νίκη, ήταν μέγιστη. Τα κατορθώματα και οι ηρωικές θυσίες του Αθ, Διάκου, του Ανδρούτσου, του Δυοβουνιώτου, του Πανουριά και άλλων φωτίζονται με τόση λεπτομέρεια και παραστατικότητα από τον Ανασ. Γούδα, ώστε ο αναγνώστης θα μπορέσει να μάθει όλη την αλήθεια για τις επιπτώσεις που είχαν τα κατορθώματα αυτά στην τελική έκβαση του αγώνα. (από το σημείωμα του εκδότη)

Στιχοπαιχνιδίσματα Η ποίηση, μεγάλη αγαπημένη, στα μάγια της ως με 'βρε τυλιγμένη, τρανό παιχνίδι ζήτησε να παίξω και δέχτηκα άνευ όρων κι όσο αντέξω. Σώριασε άτακτα λέξεις και ρίμα να πλάσω διαφορετικό ένα ποίημα κι αν στο βωμό της θυσιάσω επάξια, εκείνη να με στεφανώσει αντάξια. Σκληρό άρχισα παιχνίδι με τους στίχους, να ομορφοδέσω λέξεις, τόνους, ήχους, αλήθειες, σύμβολα, όνειρα, εικόνες με διάφορους κάθε φορά κανόνες. Παντούμ, χάι-κου, οκτάβες και ροντέλα, σονέτο, ακροστιχίδα, βιλανέλα, σάρκα κι οστά πήραν, γίναν βιβλίο, "παίγνιο στίχων" το 'πα....

"Υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες"... σκέφτηκα. Δάκρυα από σκοτάδι. Σκοτάδι και φως. Οι χαρακτήρες, η ιστορία, τα ενδεχομένως "κενά" που δειλά-δειλά συμπληρώνονται, η αντιστροφή των ρόλων, οι ρόλοι. "Το μόνο που έχει σημασία, μου είπες, είναι η ζωή. Η ανεκτίμητη. Και ύστερα... ΑΔΕΙΕΣ σελίδες..."

Κοπιάσαμε πολύ να φθάσουμε ώς την αφετηρία κι είναι πολλά τα στάδια που πρέπει να διαβούμε. Μη φαντασθείς στόχος δεν ήτανε ποτέ εκείνη του τερματισμού η γραμμή. Στόχος είναι τα θαύματα που μοιραία θ' απαντήσουμε στην αέναη ροή του χρόνου.

"Ο κόσμος πάει μπροστά", φωνάζει ο Άγγελος Τερζάκης, "αυτό είναι πολύ ωραίο. Αρκεί να μην αφήσει πίσω του την ανθρωπιά, την καρδιά του." Και ο άγριος τούτος κόσμος πορεύεται δημιουργώντας, πάνω απ' όλα, οργή και απογοήτευση στον ανθρώπινο παράγοντα. Και ερχόμαστε όλοι εμείς μ' αυτά που γράφουμε να ξεπετάμε ιδέες, πολλάκις απωθημένες στα βαθύτερα συρτάρια του ψυχισμού μας, αλλά πάντα πυρακτωμένες στην ατομική και κοινωνική κάμινο της κριτικής. "Και δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου, που τις κ...