Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το πιο ενδιαφέρον ίσως πράγμα που θα μείνει στη μνήμη μου για τη δικτατορία ήταν η μεταστροφή του πατέρα μου. Ήταν στον στρατό μέχρι το '70, στρατηγός πιστός στα ιδεώδη του στρατού και της εθνικοφροσύνης, γιατί τότε το να είσαι εθνικόφρων ήτανε μια ολόκληρη ιδεολογία, συνολική. Εγώ ζούσα μέσα σε ένα περιβάλλον όπου δεν είχα ακούσει ούτε Θεοδωράκη. [...] Νομίζω πως το σοκ της ζωής του ο πατέρας μου το έπαθε [...] το βράδυ του Πολυτεχνείου, όταν ένα φορτηγό με ΕΣΑτζήδες περικύκλωσε το σπίτι με αυτόματα. Μπαίνει ένας υπολοχαγός μέσα, ανοίγει ο πατέρας μου με τις πιτζάμες και λ...

Η ιστορία μοιάζει με κινηματογραφικό πολιτικό θρίλερ, που θα μπορούσε να κρατήσει τον θεατή σε αγωνία, μέχρι τους τίτλους τέλους. Άγρια χτυπήματα σε μια φτωχική πόρτα, μια μέρα που βρέχει. Στη Θεσσαλονίκη των παρακρατικών, μόλις δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, στα μέσα της ταραγμένης δεκαετίας του '60 στην Ελλάδα. Μια ομάδα από ασφαλίτες μπαίνουν στο σπίτι, τυλίγουν με μια κουβέρτα και απάγουν τον νεαρό σπουδαστή που τους ανοίγει, χωρίς να υποψιάζεται τι πρόκειται να του συμβεί. Έχει φυσικά, ως συνδικαλιστής της σχολής του, νταλαβέρια με την Ασφάλεια...

Ο Βασίλης Λάσκος υπήρξε πραγματικό πρόσωπο και τιμημένος αξιωματικός του Ναυτικού, που η ζωή, οι περιπέτειες, ο άμετρος πατριωτισμός και το τέλος του υπήρξαν ήδη μια σειρά από μυθιστορηματικά κατορθώματα, πριν γίνουν μυθιστορηματική βιογραφία από τον Μ. Καραγάτση. Υπήρξε από τους ήρωες που λογικά, σχεδόν αναπόφευκτα, ενέπνευσαν τον συγγραφέα, όπως ο Γιούγκερμαν και ο Λιάπκιν. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της δωρεάς σε υπερβολικό βαθμό, είναι ξεχωριστός, στα όρια σχεδόν του υπερανθρώπου - αλλά και τις αδυναμίες του: είναι προληπτικός, ξεροκέφαλος, έντιμα αφελής, γενναιόδωρος...

Έχοντας ως επάγγελμα τη μελέτη της ελληνορωμαϊκής Aρχαιότητας, δεν έπαψα ποτέ σε όλη τη ζωή μου να μιλώ για την Παλμύρα. Με την καταστροφή της Παλμύρας από την τρομοκρατική οργάνωση του Ισλαμικού Κράτους, μια ολόκληρη περίοδος του πολιτισμού μας και μαζί του γνωστικού μου αντικειμένου τινάχτηκε βίαια στον αέρα. [...] Γιατί μια τρομοκρατική οργάνωση καταστρέφει ή μεταπωλεί τα αθώα μνημεία ενός μακρινού παρελθόντος; Για ποιο λόγο κατέστρεψαν την Παλμύρα, την οποία η Ουνέσκο είχε κατατάξει μεταξύ των μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς; Και γιατί έγιναν όλες αυτές οι σφαγές...

Το "Υπό την παπαδιαμαντικήν δρυν" είναι το τρίτο δοκίμιο που αφιερώνει στο έργο του Παπαδιαμάντη ο Λάκης Προγκίδης. Προηγήθηκαν "Η κατάκτηση του μυθιστορήματος" (Εστία, 1998) και "Ο Παπαδιαμάντης και η Δύση" (Εστία, 2002). Σ' αυτό το νέο βιβλίο ο Λάκης Προγκίδης φέρνει σε διάλογο το έργο του συγγραφέα των "Χαλασοχώρηδων" με τον σημερινό κόσμο. Καταπιάνεται λοιπόν, πάντα υπό την σκέπη του Παπαδιαμάντη, πότε μεμονωμένα, πότε συνδυάζοντάς τα μεταξύ τους, με διάφορα προβλήματα των καιρών μας, όπως η οργιώδης εκμετάλλευση της φύσης, η προγραμματισμένη και ελεγχόμενη λήθη του παρ...

Ώσπου κάτι ακούστηκε εκεί μέσα, ένας ήχος τρομπέτας (σχίσιμο βρεγμένου μεταξιού) που τα πήρε όλα και τα καρατόμησε, τα πέταξε στην αγκαλιά μας σαν ξεραμένα λουλούδια επιτάφιου, αυστηρός στην αρχή, καθώς σχεδίαζε το θέμα και το αχνό περίγραμμά του, υπονοώντας πως αυτό ήταν το όριο, η επικράτειά του, ένας παράδεισος χωρίς αγγέλους· και ύστερα "θα βάλω μέσα τον Μπρέγκελ και τα κολασμένα μαϊμουδάκια του", το πιάνο, τα κρουστά, τενόρο σαξόφωνο, μπάσο, δέκα χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα βάραιναν λιγότερο από μια μουσική του φράση ή αντί-φραση. Μάιλς Ντέιβις, λοιπόν, "dig wa...

Δεν προκάναμε όμως να πούμε πολλά γιατί σκουντουφλήσαμε και οι δυο μαζί απάνω στον Μουεζίν, που μόλις εκείνη την ώρα τον είχανε ξεβράσει τα κύματα. Φρεσκοπνιγμένος φαινότανε. Ξυλιασμένος και άκαμπτος ήτανε, σαν σανίδα. Βγάλαμε τότε και οι δυο από μια πνιχτή κραυγή, σαν καταλάβαμε τι μας έλαχε μες στα πόδια μας. Στο λεφτό η Κατρίν, με μια ψυχραιμία γερμανική μού έγνεψε ησυχία και γονάτισε σβέλτα πλάι στον πνιγμένο. Έπιασε να τον ψαχουλεύει με κινήσεις πεταχτές, να χώνει τα χέρια της μέσα στις τσέπες του και να τον ερευνά από πάνω ίσαμε κάτω. Σαν να είχε περάσει κάποια εκπαίδ...

Στο σταυροδρόμι μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, η τωρινή στιγμή καθορίζει την αυτογνωσία, αποτελώντας στήριγμα της κληρονομιάς και του επερχόμενου χρόνου. Η ηρωίδα αυτού του σύντομου μυθιστορήματος πασχίζει να απαντήσει στην ερώτηση πόσο μεγάλο είναι το Μυστικό του Κόσμου και οδηγείται σε μέρη πραγματικά αλλά και σε τοπία εξωπραγματικά. Ο άνθρωπος συχνά δεν πιστεύει ούτε καν αυτό που βλέπει μπροστά του, από δε το αόρατο αφαιρεί κάθε δικαίωμα ύπαρξης. Έτσι συμβαίνει και με τη Μαργαριταρένια Πόλη της Χώρας της Αβαλονίας, με το παραμυθένιο λιμάνι των ονειροπολήσεων, μέσα...

"Κρατάνε ομήρους στο Ολυμπιακό Χωριό. Έλα γρήγορα". [...] Πηγαινοερχόμασταν απ' το μπαλκόνι στην τηλεόραση του σαλονιού κι αναρωτιόμασταν πού ήταν εγκατεστημένη η κάμερα που τραβούσε όσα εκτυλίσσονταν μόλις είκοσι ή τριάντα μέτρα πιο πάνω από εκεί όπου βρισκόμασταν. Οι εικόνες δεν έδειχναν τίποτα που να μην μπορούμε να το δούμε και μόνοι μας σκύβοντας λίγο, κι ωστόσο όλα έμοιαζαν διαφορετικά στην οθόνη. Οι εξηγήσεις που μετέδιδε το δεύτερο γερμανικό κανάλι μάς έδιναν κάποια στοιχεία: τον άντρα με το λευκό καπέλο τον αποκαλούσαν Ίσα, ήταν ο αρχηγός του παλαιστινιακού κομάν...

[Ο Κώστας Πρετεντέρης] είχε ξεκινήσει, όπως τόσοι άλλοι, με χαριτωμένα ευθυμογραφήματα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Γρήγορα μεταπήδησε στο θέατρο, γράφοντας επιθεωρήσεις, μαζί με τον Γ. Θίσβιο. Κι ύστερα, κωμωδίες, με τον αειθαλή Ασημάκη Γιαλαμά. Εκεί, έδωσε (έδωσαν) τα "διαπιστευτήριά" του (τους), που θα μπορούσες να πεις ότι έχουν αυτή την "αγαθότητα", που αναφέραμε στην αρχή: Όχι μόνο στέρεη σκηνική τεχνική, εύστροφο διάλογο, ευρηματικά επεισόδια. Αλλά και -το σπουδαιότερο- σωστή διαγραφή της ρωμέικης πραγματικότητας, όπου η κωμωδία δεν γίνεται ποτέ κλοτσοπατινάδα, η σ...

Ο "Άκρατος γέλωτας" συνοψίζει την πορεία του Ανδρέα Καραγιάν: το χαμόγελο, τον λυγμό και τον κλαυσίγελω ολόκληρης της ζωής του. Και ταυτόχρονα υποδηλώνει πως η ποιότητα της ωρίμανσης είναι ανάλογη με τη διάρκειά της. Η αναζήτηση της ταυτότητας, ο έρωτας των πάντων, η χαρά της ζωής, το μυστήριο του τέλους, τα ανθρώπινα πάθη σε όλο το φάσμα τους, ρέουν ανανεούμενα, καθιστώντας τελικά τον χρόνο σύμμαχο του συγγραφέα. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι, τέχνη και λογοτεχνία υπήρξαν οι αχώριστοι συνοδοιπόροι, που αντάμειψαν γενναιόδωρα το έργο του με εικόνες γεγραμμένες και λέξεις...

"Ο ίδιος ο σκληρός πυρήνας της πολιτικής δημοκρατίας απειλείται σήμερα με αφανισμό: οι πιο διορατικοί κατανοούν εφεξής ότι κινδυνεύουμε, ίσως, να απολέσουμε αυτό που, βέβαια, δεν αγαπήσαμε ποτέ, αλλά που "δεν μπορούμε να μη θέλουμε". Για ποιο λόγο αυτή η διπλή άρνηση διατυπώνει με τόση ακρίβεια τη δύσκολη σχέση που διατηρούμε με τη δημοκρατία; Επειδή υπονοεί ότι η δημοκρατία -είτε την περιφρονούμε είτε την ανεχόμαστε ελλείψει καλύτερης επιλογής- δεν είναι μια οποιαδήποτε πολιτική μορφή: είναι η συνθήκη της πολιτικής ύπαρξης και της θέσμισής της". Η κριτική κατά της δημ...

To βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τις τελευταίες λέξεις ενός στοχαστή που ουδέποτε σταμάτησε να αντιμετωπίζει τα ερωτήματα του κόσμου, του χρόνου, της περιπλάνησης, του παιχνιδιού, της τεχνικής. Μέσα από αυτήν την αναζήτηση του α-διανόητου, ο Κώστας Αξελός ανιχνεύει, στο κατώφλι του θανάτου, το μυστικό των μυστικών και αφουγκράζεται την ανησυχία του σύγχρονου ανθρώπου σε μιαν εποχή κατά την οποία δεσπόζει η τεχνική ορθολογικότητα. Εδώ το κυρίαρχο ερώτημα είναι το ερώτημα του α-διανόητου "που είναι κάτι περισσότερο και άλλο πράγμα από αυτό που δεν έχουμε σκεφθεί", ένα ερώτημα που...

"Φανταζόμαστε όλοι μαζί, θέλω να πω από κοινού, κι ο καθένας χωριστά, τα ποτάμια της Αθήνας να βουίζουν στις σκοτεινές τους σήραγγες. Φανταζόμαστε υπόγειες όχθες με χλωμή πρασινάδα, λουλούδια που ανθίζουν χωρίς φωτοσύνθεση. Σκεφτόμαστε πως ήταν θαύμα που δεν ξεθάφτηκαν τα αρχαία ποτάμια με τους πρόσφατους σεισμούς να πλημμυρίσουν την πόλη. Κι αμέσως μετά σκεφτόμαστε -όλοι το σκεφτήκαμε αυτό, είμαι σίγουρη- πως ίσως δεν θα ήταν το χειρότερο, γιατί η Αθήνα θα έμοιαζε έτσι με τη Βενετία, όπου δεν είχε πάει ποτέ κανείς μας, εκτός απ' τη Ραχήλ, που μας είχε τονίσει επανειλημμένα...

Πάντα πίστευα ότι το ελληνικό θέατρο της περιόδου 1953-1978, στο οποίο πρωταγωνίστησε και ο πατέρας μου (αυτή ήταν συνοπτικά η εικοσιπενταετία της δημιουργίας του...), δεν ήταν απλώς η καλλιτεχνική περιπέτεια μιας ομάδας -και μιας ευρύτερης παρέας- ταλαντούχων συγγραφέων, που είχε την τύχη να συμπέσει με μια γενιά αξεπέραστων ηθοποιών. Ήταν ταυτοχρόνως το παρακολούθημα και η διεισδυτική καταγραφή μιας κοινωνίας που, μετά την αιματοβαμμένη δεκαετία του '40, αλλάζει, εξελίσσεται και μεταμορφώνεται στην Ελλάδα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η δική μου γενιά. Μια Ελλάδα φτωχότε...

Εδραπέτευσεν ο Κίτσος ο λεβέντης, η έλαφος του κ. Παρασκευαΐδου. Ο συλλαβών αυτήν παρακαλείται να την παραδόση τω ιδιοκτήτη. "Εφημερίς" ΕΤΟΣ Ε΄, ΑΡΙΘ. 19 Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 1878 Επιθυμών να έλθω εις πνευματικήν επικοινωνίαν με την μητέρα μας Ελλάδα, ζητώ αλληλογραφία με μορφωμένας παρθένους της γλυκειάς πατρίδος. Διευθύνεις Gh M rue Oitug 3 Braila Roumanie "Σφαίρα" ΕΤΟΣ ΣΤ΄, ΑΡΙΘ. 296 Σάββατον 4 Οκτωβρίου 1924 Το ανά χείρας βιβλίο περιλαμβάνει περίπου 2.600 αγγελίες της περιόδου 1833-1940, ερανισμένες από 142 εφημερίδες και περιοδικά της Αθήνας. Α...

Το κλασικό έργο του Γιώργου Θεοτοκά για πρώτη φορά σε επίτομη και μονοτονική έκδοση "Όσο πιο ενδιαφέρουσα είναι μια εποχή τόσο πιο πολλές οι ευθύνες που επωμιζόμαστε απέναντι στον εαυτό μας αλλά και στο έθνος μας", έγραφε ο Κωνσταντινουπολίτης Γιώργος Θεοτοκάς σε μια ομιλία του σε μαθητές. Και αλήθεια, ποιος θα αμφισβητούσε το ιστορικό, κοινωνιολογικό και ιστορικό ενδιαφέρον της δεκαετίας του 1930, που θα χρειαζόταν μια Αργώ για να ταξιδέψει το αναγνωστικό κοινό της εποχής της και να το προβληματίσει για όσα συνέβαιναν; Ο Γιώργος Θεοτοκάς, λογοτέχνης και διανοούμενο...

Εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στο προκλητικό και πολυεπίπεδο έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη, το εν λόγω βιβλίο χαρτογραφεί καινούργιες περιοχές στον χώρο της κριτικής θεωρίας και προσφέρει μία διεπιστημονική μελέτη της κατασκευής της ερωτικής επιθυμίας στην ποίηση εν γένει υπό το πρίσμα του μετωνυμικού λόγου και των αντιοικονομικών λιβιδινικών τροπικοτήτων. Ο Παναγιώτης Ροϊλός δείχνει ότι οι ποικίλες αναθεωρήσεις των όρων της καλλιτεχνικής παραγωγής, της οικονομίας της αγοράς και της διακίνησης του έρωτος σε διάφορα κοινωνικοπολιτισμικά συγκείμενα των τελών του 19ου και των α...

Στο τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Λαδιά αποσυμπλέκονται τα πλέον δύσβατα και τα πλέον καίρια νήματα της ανθρώπινης ύπαρξης: το νόημα του θανάτου, το νόημα της ανάστασης, ο κατευνασμός του πένθους. Η "Φερέοικη" διαβάζεται απνευστί (ή βλέπεται σαν όνειρο). Σε αυτήν πρόσωπα ρεαλιστικά, αλλά και πρόσωπα κατ' εικόνα της συγγραφέως, σκηνές κοινωνικής ιστορίας και συγγραφικές τεχνικές αποσυμβολοποιούνται και προσφέρονται στον αναγνώστη ως μια απολαυστική σημερινή και ταυτόχρονα αρχαία αφήγηση, όπου οι ήρωες φτάνουν μέχρι τη χώρα της Μνήμης και μέχρι τις πύλες του Άδη, για να...

Η ψυχανάλυση είναι χώρος αναζήτησης μιας αλήθειας που γιατρεύει, θεμελιωμένης στην ανάγκη του ανθρώπινου υποκειμένου να δημιουργεί μορφές νοήματος και αιτιότητας ικανές να στηρίξουν την ύπαρξή του στη σκηνή του κόσμου. Το υποκείμενο ποτέ δεν σταματά να κατασκευάζει κατασκευαζόμενο, να ποιεί ποιούμενο, με συνοδοιπόρους στην αχαρτογράφητη αυτή διαδρομή τον Έρωτα και τον Θάνατο, την αυτοδημιουργία και την καταστροφή. Μακριά από αβαθείς θεωρήσεις και μετανεωτερικούς σχετικισμούς, το ανά χείρας βιβλίο επανεξετάζει την φροϋδική έννοια της κατασκευής, διευρύνοντας το περιεχόμε...