Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων είναι μισός, από το σώμα του έχει αποσπαστεί το αλογίσιο μέρος: η ζωώδης υπόστασή του εγκατέλειψε την ανθρώπινη, έχοντας σιχαθεί τις προμηθεϊκές ελπίδες της για πρόοδο -αιώνιο άλλοθι για κάθε λογής εγκλήματα και αιωνίως ματαιωμένη εξ αυτών. Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων μετανοημένος, καταφεύγει στην ταπείνωσή του (αλλά είναι οι Ερινύες που τον καταδικάζουν σ' αυτήν) και ξεκινά τον μακρύ δρόμο προς τα άβαθα βάθη της σιωπής. Δε θα ξαναμιλήσει και εύχεται να συναντήσει κάποτε το αλογίσιο του μισό, για να ενωθεί πάλι μαζί του, καλπάζοντας και χλιμιντρίζοντας, μακριά...

Εκείνοι -οι ηλικιωμένοι- όφειλαν να πεθάνουν. Εκείνες -οι ξένες- όφειλαν να ζήσουν. Κάτω από την ίδια στέγη μοιράζονται κωμικοτραγικά την ανάγκη. Πόλεμος και ειρήνη, αγάπες και έριδες, αθωότητα και σκοπιμότητα. Σχέσεις αναπάντεχες όσο και το ξάφνιασμα της ιστορίας του 20ού αιώνα. Ο χρόνος -κριτής και αφηγητής- παρακολουθεί βήμα βήμα την επεισοδιακή πορεία προς το "τέλος" για πρόσωπα και ιδέες. Κοινωνική νουβέλα ή αλλιώς αληθινό παραμύθι ειλικρινούς συμφιλίωσης με τα ανεπιθύμητα της ζωής. Ό, τι μένει από τη φάρσα των γεγονότων, το λένε αγάπη.

Σ' ερωτεύτηκα μέσα από μια φωτιά, τόσο ισχυρή, που στο φιλί παρέδωσα κάθε ίχνος ορίων, κάθε ορίζουσα, κάθε επίταξη, επιταγή ή λύτρωση. Τόσα όνειρα παρέμεναν ανεκπλήρωτα κι εγώ σαρκωνόμουν και μορφωνόμουν προς το εσώτερο, ίδιος μεγάλος ερωτικός, προς το παν το δικό σου. Σ' ερωτευόμουν στη σκέψη την αναπότρεπτη, στα φεγγίσματα, που ανακάλυπτα τις μέρες. Σ' ερωτευόμουν για την ακαριαία συσπείρωση του δικαίου στον καυτό ήλιο, που συναντούσα στα γκρεμισμένα, από καιρό κι ανθρώπους, κάστρα. Σ' ερωτευόμουν πάντα μια μέρα πριν φανείς στα μάτια μου και σ' ερωτευόμουν στο απαρηγόρητα...

Νάαρντ ονομάζεται ένας ποταμός, για τον οποίο φημολογείται πως παραμένει ίδιος, όσες φορές και να εισέλθει κάποιος στα νερά του. Είναι πάντως ποταμός. Για τον Ιγκνάτ, όμως, κανείς δεν ξέρει αν έχει να κάνει με άνθρωπο, δαίμονα ή δέντρο. Όσο για τον Οιδίποδα, δεν θα διστάσει να ενεργοποιήσει απολιθωμένους χρησμούς, αρκεί να συμπληρώσει την πιο σημαντική του εικόνα με το πιο σημαντικό κομμάτι που της λείπει... Σε περιοχή που δεν κατονομάζεται και σε χρόνο που δεν προσδιορίζεται, οι ήρωες των διηγημάτων πασχίζουν να διαχειριστούν την απώλεια και το πένθος, την οργάνωση του...

"Κι όμως ήταν εδώ", κάνει. "Ποιο πράμα; Ο Παράδεισος;" Στις αρχές του φθινοπώρου του 1975, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ταχυδρομεί στον Εντουάρντο Ντε Φιλίππο την τελευταία, αν και όχι ακόμα οριστική, εκδοχή του σεναρίου -ορθότερα, θα λέγαμε, το προσχέδιο- της επόμενης, όπως προγραμμάτιζε, ταινίας του μετά το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" [....] Στις σελίδες αυτές, που ο Ντε Φιλίππο παραλαμβάνει έναν περίπου μήνα πριν τη δολοφονία του Παζολίνι, "στην ουσία υπάρχουν τα πάντα". Ένα λογοτεχνικής αξίας κείμενο, λίγο πριν βρει την τελική του μορφή ως το σενάριο της απραγματοποί...

Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του ’40 υπήρξε καθοριστική για την αστική ζωή και, αντίστοιχα, ο Πόλεμος και η Κατοχή, εμπειρίες βίαιες που έπληξαν κατεξοχήν και με σφοδρότητα τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους κατοίκους τους, το "πάντρεμα" ανάμεσα στις σπουδές της πόλης και την κοινωνική ιστορία τής Κατοχής δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι όσο θα δικαιολογούσε η αλματώδης και πολυεδρική ανάπτυξη της επιστημονικής βιβλιογραφίας, τόσο γύρω από τον Πόλεμο, όσο και γύρω από την πόλη. Οι "Πόλεις σε Πόλεμο" ερευνούν συγκριτικά τη γερμανική κατοχή στις ευρωπα...

Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν την περίοδο 2015-2016 κατόπιν προτάσεως του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου και του Θεάτρου Άττις. Στόχος της διαδικασίας ήταν να δημιουργηθεί μια πρώτη κειμενική ύλη πάνω στην οποία θα βασιζόταν η νέα παράσταση του Θεάτρου Άττις. Μία παράσταση που θα έκλεινε το τρίπτυχο που ξεκίνησε με την παράσταση Alarme και συνεχίστηκε με την παράσταση Amore, αλλά ταυτόχρονα και μία παράσταση - εορτασμός για τα 30 χρόνια του θεάτρου Άττις. Το σώμα του κειμένου που παραδόθηκε, αποτελούταν από έναν όγκο σημειώσεων, σχεδιασμάτων και παραλλαγών βασισμένων σ...

Στάχτες Σκύβω και τις γλύφω για να καθαρίσω το πάτωμα. Καθώς γλιστράω όλο και πιο χαμηλά γίνομαι ένα με τη σκόνη. Ποτισμένη με μυρωδιά τσιμέντου. Ανεμπνευστού αλλά απαιτητικού. Κάνω κύκλους με τα χέρια μου σαν να παίζω με το χιόνι. Αγγελάκια παιδικά που γκριζάρανε. Κλείνω τα μάτια. Κάπου από το παράθυρο γιασεμί που καλοκαίριασε. Εμπνευσμένο. Ένα σπουργίτι και μια τσίχλα. Παίζουν ζωή. Τώρα ανοίγω τα μάτια. Θολά χέρια πιάνουν τη στάχτη που απέμεινε. Μια γύρα στον αέρα κι ύστερα αστέρια. Μελαμψά. Με λάμψη. Στάχτες. Όλο φως.

Για το σκοτάδι φοβάμαι μήπως δεν γίνει φως. Και τι να πεις στους επερχόμενους, για την ανημποριά μας, να αναστήσουμε μια επίμονη μνήμη.

"Τραγούδια της φωτιάς" είναι ο τίτλος του ιστορικού πολιτικού ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Κούνδουρος το 1975 και αποτυπώνει έξοχα το ριζοσπαστικό κλίμα της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Το ημερολόγιο που αποτελεί τον πυρήνα του βιβλίου, αφουγκράζεται εξίσου επιτυχώς την εποχή του και για το λόγο αυτό συνιστά σπάνιο όσο και σπουδαίο τεκμήριο της στιγμής που το γέννησε: γραμμένο στις αρχές του 1975 από έναν φοιτητή που λίγο πριν είχε εισέλθει στην Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ, καταγράφει με εντυπωσιακή ευαισθησία και οξυδέρκεια τις ανησυχίες της πολιτικοποιημένης νεολαίας, του...

"Κωλοδουλειά" ή εισαγωγή στη σύγχρονη κανονικότητα της δυστοπίας. [...] Ένα έργο για την κανονικότητα και τη δυστοπία, ένα έργο για το έργο της κανονικότητας και για το έργο της δυστοπίας, με εστίαση στη δουλειά της βιομηχανοποιημένης εστίασης. [...] Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς σήμερα για το φαγητό, την υγεία ή την εκπαίδευση, χωρίς να εγείρει συνάμα μείζονα πολιτικά ζητήματα. Στην πλάγια γραφή της "Κωλοδουλειάς", στη δύναμη του μεταφορικού της λόγου, υπάρχουν φράσεις της Βοηθού που θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί αυτολεξεί όχι από υπάλληλο ταχυφαγείου, αλλά από κάποιο...

Εφτά διηγήματα, εφτά ιστορίες εγκλεισμού, εφτά κτίρια που οι τοίχοι τους διαποτίστηκαν από αμαρτίες ανθρώπων, εφτά ήρωες που παλεύουν ή όχι να ξεφύγουν. Εφτά αμαρτήματα που ενώ στη Δύση κατηγοριοποιήθηκαν γρήγορα απειλώντας ψυχές με αιώνια καταδίκη, στην Ελλάδα κατέφτασαν με λιγότερη φόρα, ως κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί.

Ποιο είναι το πιο ουσιαστικό, το πιο οδυνηρό και το πιο αληθινό πράγμα στη σχέση ανάμεσα σε δύο άνδρες; Τι μπορεί να κερδίζει με την ποίησή του ένας δημιουργός που έχει στενή σχέση με τη φύση, δηλαδή και με τον κόσμο γύρω του και με τον ενδιαφέρων, ξεχωριστό κι εν μέρει αλλόκοτο εσωτερικό του κόσμο; Πώς χτίζεται η ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου και πώς γκρεμίζεται ένας δεσμός μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν ο ένας τους είναι εξαιρετικά αισθητός; Τι ρόλο παίζει γενικώς η βία στις ανθρώπινες σχέσεις και ποιος είναι ο συγκεκριμένος της ρόλος στους ομοφυλοφιλικούς δεσμούς; Η δυνατή, πλούσ...

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο, γι' αυτό μιλάμε, ακούστε λίγο· θέλω να γράψω ένα βιβλίο που θα έχει όσο γίνεται περισσότερες τεχνικές λογοτεχνίας ενσωματωμένες αλλά με τρόπο που να μη γίνονται αντιληπτές. Να μην είναι προφανής η λογοτεχνικότητά του δηλαδή. Επιπλέον, ένα ρεύμα τραγικότητας (μιας και το τραγικό έχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία) θα διατρέχει όλο το βιβλίο, χωρίς όμως να γίνεται αισθητό άμεσα, ίσως μάλιστα να θέλει επισήμανση κατά τόπους. Εύκολο είναι αυτό, ξέρω πώς γίνεται· αρκεί να καταγράψω καθημερινά τραγικά συμβάντα, αληθινά τραγικά, και να τα τοποθε...

Ιστορίες για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, memorabilia, μητρικές λέξεις, κατασκηνωτικά καλοκαίρια, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ. Ιστορίες για απολεσθέντα. Για το "φτάσαμε επιτέλους". Για το "δεν σ' αγαπώ". Για ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι. Ή μήπως είναι γατούλες; Για το κάτι που έκλαψε τότε μα δεν ξεχνιέται ούτε τώρα. Για το κάτι που κλαίει ακόμα.

Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο ζωολογίας, αν και σε αυτό εμφανίζονται νυφίτσες, καλαμάρια, κοάλα, φάλαινες, κατσίκες. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο γεωγραφίας, αν και σε αυτό περιγράφονται νησιά, βουνά και θάλασσες. Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται σύγχρονους μύθους με πρωταγωνιστές μοντέρνους ήρωες - δυο εραστές και όσα τους ενώνουν.