Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο ζωολογίας, αν και σε αυτό εμφανίζονται νυφίτσες, καλαμάρια, κοάλα, φάλαινες, κατσίκες. Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα εγχειρίδιο γεωγραφίας, αν και σε αυτό περιγράφονται νησιά, βουνά και θάλασσες. Αυτό το βιβλίο πραγματεύεται σύγχρονους μύθους με πρωταγωνιστές μοντέρνους ήρωες - δυο εραστές και όσα τους ενώνουν.

"Άμα το σκάει άνθρωπος πολύ το χαίρομαι. Όχι μόνο άμα το σκάει από φυλακή. Απ' όπου κι αν το σκάει. Άμα το σκας, πάει να πει φυλακή ήταν εκεί που ήσουν.", λέει η γριά Ευδοκία στην Εύα που σκαλίζει το παρελθόν για να μάθει την αλήθεια. Τι σχέση μπορεί να έχουν η απόδραση των 27 κομμουνιστών απ' τις φυλακές των Βούρλων, τα μπουρδέλα και η μάχη της παράγκας στη Δραπετσώνα με μια χαμένη σαγιονάρα σ' ένα αγροτικό καμποχώρι κι έναν έρωτα που ξεκίνησε σαν πλάκα; Πώς ξεπληρώνεις το χρέος μιας σωσμένης ζωής; Πού πάνε οι Τσιγγάνοι όταν φεύγουν και τι γεύση έχει μια μπύρα μετά την...

Αν και ψυχής εκπορευόμενη, η μελαγχολική συνθήκη εμπεριέχει εγγενώς μια σχέση με τον χώρο. Οι όψεις, οι δομές, οι λειτουργίες, οι σχέσεις των μερών της εγκαλούν σε μια λανθάνουσα αρχιτεκτονική γλώσσα η οποία βρίσκεται βαθιά ριζωμένη στον ανθρώπινο ψυχισμό ανά τους αιώνες. Η τέχνη του μελαγχολικού χώρου μοιάζει να αναδύεται μέσα από διακειμενικές αναφορές, μέσα από κοινούς τόπους μεταξύ λόγων και σημείων στον χρόνο. Αυτές οι μελαγχολικές "ποιήσεις", όντας αλληγορικές, συμβολικές, εννοιολογικές κατασκευές, δεν αφορούν στην αυστηρή χωρικότητα της φυσικής και των μαθηματικών, α...

"Τραγούδια της φωτιάς" είναι ο τίτλος του ιστορικού πολιτικού ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Κούνδουρος το 1975 και αποτυπώνει έξοχα το ριζοσπαστικό κλίμα της πρώιμης Μεταπολίτευσης. Το ημερολόγιο που αποτελεί τον πυρήνα του βιβλίου, αφουγκράζεται εξίσου επιτυχώς την εποχή του και για το λόγο αυτό συνιστά σπάνιο όσο και σπουδαίο τεκμήριο της στιγμής που το γέννησε: γραμμένο στις αρχές του 1975 από έναν φοιτητή που λίγο πριν είχε εισέλθει στην Φιλοσοφική Σχολή του ΕΚΠΑ, καταγράφει με εντυπωσιακή ευαισθησία και οξυδέρκεια τις ανησυχίες της πολιτικοποιημένης νεολαίας, του...

Θέλω να γράψω ένα βιβλίο, γι' αυτό μιλάμε, ακούστε λίγο· θέλω να γράψω ένα βιβλίο που θα έχει όσο γίνεται περισσότερες τεχνικές λογοτεχνίας ενσωματωμένες αλλά με τρόπο που να μη γίνονται αντιληπτές. Να μην είναι προφανής η λογοτεχνικότητά του δηλαδή. Επιπλέον, ένα ρεύμα τραγικότητας (μιας και το τραγικό έχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια λογοτεχνία) θα διατρέχει όλο το βιβλίο, χωρίς όμως να γίνεται αισθητό άμεσα, ίσως μάλιστα να θέλει επισήμανση κατά τόπους. Εύκολο είναι αυτό, ξέρω πώς γίνεται· αρκεί να καταγράψω καθημερινά τραγικά συμβάντα, αληθινά τραγικά, και να τα τοποθε...

Ποιο είναι το πιο ουσιαστικό, το πιο οδυνηρό και το πιο αληθινό πράγμα στη σχέση ανάμεσα σε δύο άνδρες; Τι μπορεί να κερδίζει με την ποίησή του ένας δημιουργός που έχει στενή σχέση με τη φύση, δηλαδή και με τον κόσμο γύρω του και με τον ενδιαφέρων, ξεχωριστό κι εν μέρει αλλόκοτο εσωτερικό του κόσμο; Πώς χτίζεται η ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου και πώς γκρεμίζεται ένας δεσμός μεταξύ δύο ανθρώπων, όταν ο ένας τους είναι εξαιρετικά αισθητός; Τι ρόλο παίζει γενικώς η βία στις ανθρώπινες σχέσεις και ποιος είναι ο συγκεκριμένος της ρόλος στους ομοφυλοφιλικούς δεσμούς; Η δυνατή, πλούσ...

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βουρλά, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέλια, τόση ευτυχία που έζησα μέχρι τ...

Εκείνοι -οι ηλικιωμένοι- όφειλαν να πεθάνουν. Εκείνες -οι ξένες- όφειλαν να ζήσουν. Κάτω από την ίδια στέγη μοιράζονται κωμικοτραγικά την ανάγκη. Πόλεμος και ειρήνη, αγάπες και έριδες, αθωότητα και σκοπιμότητα. Σχέσεις αναπάντεχες όσο και το ξάφνιασμα της ιστορίας του 20ού αιώνα. Ο χρόνος -κριτής και αφηγητής- παρακολουθεί βήμα βήμα την επεισοδιακή πορεία προς το "τέλος" για πρόσωπα και ιδέες. Κοινωνική νουβέλα ή αλλιώς αληθινό παραμύθι ειλικρινούς συμφιλίωσης με τα ανεπιθύμητα της ζωής. Ό, τι μένει από τη φάρσα των γεγονότων, το λένε αγάπη.

Τη Γλώσσα που γύρισε τον Ύπνο που μίλησε την Ίδη που μύθευσε όλα τα χρωστάμε και τ' αφιερώνουμε -έτσι δεν είναι Επιμενίδη;- σ' ένα ξεστρατισμένο πρόβατο.

Τι σημαίνει θυμάμαι και τι σημαίνει ξεχνώ στην εποχή της απόλυτης καταγραφής; Πώς η μνήμη ορίζει την ταυτότητα; Ποια είναι η πολιτική της μνήμης; Τι είναι αληθινό και τι όχι, σε μια ανάμνηση θολή σαν την πραγματικότητα και διαυγή σαν την παραίσθηση; "Η Μόνικα Βίτι δεν θυμάται πια. Ούτε καν εμένα και εσένα, να την κοιτούμε σε έναν κόσμο άδειο από ανθρώπους. Κοιτάζοντάς την, σχεδόν σαν να την παρηγορούμε". Στο βιβλίο περιλαμβάνεται επίσης ο ποιητικός μονόλογος "Ο Άμλετ στην Κυψέλη".

Εφτά διηγήματα, εφτά ιστορίες εγκλεισμού, εφτά κτίρια που οι τοίχοι τους διαποτίστηκαν από αμαρτίες ανθρώπων, εφτά ήρωες που παλεύουν ή όχι να ξεφύγουν. Εφτά αμαρτήματα που ενώ στη Δύση κατηγοριοποιήθηκαν γρήγορα απειλώντας ψυχές με αιώνια καταδίκη, στην Ελλάδα κατέφτασαν με λιγότερη φόρα, ως κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί.

Ιστορίες για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, memorabilia, μητρικές λέξεις, κατασκηνωτικά καλοκαίρια, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ. Ιστορίες για απολεσθέντα. Για το "φτάσαμε επιτέλους". Για το "δεν σ' αγαπώ". Για ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι. Ή μήπως είναι γατούλες; Για το κάτι που έκλαψε τότε μα δεν ξεχνιέται ούτε τώρα. Για το κάτι που κλαίει ακόμα.

Since I too have agonized over trying to decipher the meaning of the Parthenon Frieze, I believe that I am allowed to repeat something that I supported some time ago: that the reexamination of a subject so labyrinthine and bibliographically lumbered has to be dealt with as an intellectual debt, the satisfaction of which will justify all future corrective approaches. However, the anticipated reevaluations of perhaps the most important artistic creation of Periclean times will be fruitful and forward-looking only to the degree that they will draw cognitive powers from a funda...

"Στα συν θα πρόσθετα τον διάχυτο σουρεαλισμό που διαπερνά το έργο και το ότι κάνει μπαμ από μακριά πως δεν γράφτηκε στο πόδι. Αποπνέει γνώση βαθιά, μόχθο, ιδρώτα και μεράκι. Η ελληνικότητα, η τόλμη στην επιλογή του θέματος, η αιρετική λοξή ματιά και η παιγνιώδης διάθεση δεν πέφτουν από τον ουρανό σαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Προϋποθέτουν χρόνια τριβή, να έχει κάποιος στρωμένο τον κώλο του στην καρέκλα, να σκύβει στο τραπέζι για ώρες και μέρες σβήνοντας - γράφοντας και τη δυνατότητα να αναλύει, να συνθέτει και να γεννά κάτι νέο που να στέκει στα πόδια του. Δύσκολο...

"Επειδή πιστεύω ότι πάντα στο τέλος κερδίζει το καλό. Το κακό βέβαια έχει τον τρόπο του να κρύβεται, να εξαφανίζει τα ίχνη του, να ξεγλιστράει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ασύλληπτο, άτρωτο, αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμή του. Έχω δει τόσες φορές το κακό να διαφεύγει που, αν δεν με εμψύχωνε η ιδέα μιας κοσμικής δικαιοσύνης, θα κινδύνευα κι εγώ να πέσω στην παγίδα του και να χάσω την πίστη μου. Θα ήμουν τότε διπλά ένοχος, όχι μόνο γιατί θα είχα λιποτακτήσει, αλλά και γιατί θα είχα βοηθήσει το κακό να εδραιώσει τη φήμη του. Έτσι εκτρέφεται αυτό το θηρίο. Με τρομοκρατημένο...

Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του ’40 υπήρξε καθοριστική για την αστική ζωή και, αντίστοιχα, ο Πόλεμος και η Κατοχή, εμπειρίες βίαιες που έπληξαν κατεξοχήν και με σφοδρότητα τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους κατοίκους τους, το "πάντρεμα" ανάμεσα στις σπουδές της πόλης και την κοινωνική ιστορία τής Κατοχής δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι όσο θα δικαιολογούσε η αλματώδης και πολυεδρική ανάπτυξη της επιστημονικής βιβλιογραφίας, τόσο γύρω από τον Πόλεμο, όσο και γύρω από την πόλη. Οι "Πόλεις σε Πόλεμο" ερευνούν συγκριτικά τη γερμανική κατοχή στις ευρωπα...

"Κι όμως ήταν εδώ", κάνει. "Ποιο πράμα; Ο Παράδεισος;" Στις αρχές του φθινοπώρου του 1975, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ταχυδρομεί στον Εντουάρντο Ντε Φιλίππο την τελευταία, αν και όχι ακόμα οριστική, εκδοχή του σεναρίου -ορθότερα, θα λέγαμε, το προσχέδιο- της επόμενης, όπως προγραμμάτιζε, ταινίας του μετά το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" [....] Στις σελίδες αυτές, που ο Ντε Φιλίππο παραλαμβάνει έναν περίπου μήνα πριν τη δολοφονία του Παζολίνι, "στην ουσία υπάρχουν τα πάντα". Ένα λογοτεχνικής αξίας κείμενο, λίγο πριν βρει την τελική του μορφή ως το σενάριο της απραγματοποί...

Σ' ερωτεύτηκα μέσα από μια φωτιά, τόσο ισχυρή, που στο φιλί παρέδωσα κάθε ίχνος ορίων, κάθε ορίζουσα, κάθε επίταξη, επιταγή ή λύτρωση. Τόσα όνειρα παρέμεναν ανεκπλήρωτα κι εγώ σαρκωνόμουν και μορφωνόμουν προς το εσώτερο, ίδιος μεγάλος ερωτικός, προς το παν το δικό σου. Σ' ερωτευόμουν στη σκέψη την αναπότρεπτη, στα φεγγίσματα, που ανακάλυπτα τις μέρες. Σ' ερωτευόμουν για την ακαριαία συσπείρωση του δικαίου στον καυτό ήλιο, που συναντούσα στα γκρεμισμένα, από καιρό κι ανθρώπους, κάστρα. Σ' ερωτευόμουν πάντα μια μέρα πριν φανείς στα μάτια μου και σ' ερωτευόμουν στο απαρηγόρητα...