Πνιγμός. Ανκόρ

Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν την περίοδο 2015-2016 κατόπιν προτάσεως του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου και του Θεάτρου Άττις. Στόχος της διαδικασίας ήταν να δημιουργηθεί μια πρώτη κειμενική ύλη πάνω στην οποία θα βασιζόταν η νέα παράσταση του Θεάτρου Άττις. Μία παράσταση που θα έκλεινε το τρίπτυχο που ξεκίνησε με την παράσταση Alarme και συνεχίστηκε με την παράσταση Amore, αλλά ταυτόχρονα και μία παράσταση - εορτασμός για τα 30 χρόνια του θεάτρου Άττις. Το σώμα του κειμένου που παραδόθηκε, αποτελούταν από έναν όγκο σημειώσεων, σχεδιασμάτων και παραλλαγών βασισμένων σε κεντρικούς άξονες, επεξεργασμένο σε συνεχή συνομιλία με τον σκηνοθέτη. Το κείμενο της παράστασης "Ανκόρ" προέκυψε ύστερα από την επιλογή και τη σύνθεση των κειμένων από τον Θόδωρο Τερζόπουλο και ενσαρκώθηκε από τους εξαίσιους ηθοποιούς του θεάτρου Άττις. Τη Σοφία Χιλλ και τον Αντώνη Μυριαγκό. Το κείμενο του "Πνιγμού" προέκυψε από μια εκ νέου επιλογή και επεξεργασία των αρχικών κειμένων. Με αφαιρέσεις και προσθήκες προς μια νέα κατεύθυνση, ως ένα κείμενο παράλληλο του σκηνικού κειμένου. Το εάν ο "Πνιγμός" τοποθετείται στο χώρο του θεατρικού κειμένου, στο χώρο της ποίησης ή στο μεταιχμιακό ενδιάμεσο χώρο, επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη. Ως αποτύπωση ευγνωμοσύνης, ως τεκμήριο μαθητείας, αλλά και ως αυτονόητη χειρονομία το βιβλίο αυτό αφιερώνεται στον Θόδωρο Τερζόπουλο. Θωμάς Τσαλαπάτης [Δείγμα γραφής: - Πνίξιμο στον λαιμό μια λέξη. Πέφτει χτυπάει στο πόδι με ξεκουφαίνει κουτσαίνω κουτσαίνω τρέχοντας αφήνω πίσω. Με χτυπάει στο πρόσωπο, το πρόσωπο σβήνει. Πίσω αφήνω. Τρύπα-σιωπή εκεί που ήτανε λέξη. Τώρα μεγαλώνει. Με κοιτάζει ενώ την κοιτώ χωρίς να λέει μια λέξη. Κάτω πιο κάτω. Κάτω απ τη λέξη. Εκεί που κάποτε ήτανε λέξη. Κενό μεγαλώνει. Θάλασσα ακίνητη, βουβή υγρασία. Βουβή μεγαλώνει η λέξη. Ξανά. Βουβός στο κενό. Κλεισμένος σε αυτό που δεν είναι. Ξανά. Δεν είναι. Κενό είναι. Τρύπα-σιωπή εκεί που ήτανε λέξη. *** - Καταπάνω μου τρέχει. Μες το κενό. Χρόνος θανάτου η λέξη. Τρύπα εκεί που ήταν η λέξη. Βάζω μέσα το χέρι. Να την καλύψω. Και τα δύο χέρια. Να την γεμίσω. Τα μαλλιά μου ξεπλέκω. Να την στραγγίξω. Κι άλλο. Το σώμα μου όλο να τη γεμίσω. Κι άλλο. 30 χρόνια το σώμα μου όλο. Κι άλλο. Τρύπα-σιωπή εκεί που ήτανε λέξη. Μέσα φωνάζω. Να την κάνω να παύσει. Φωνάζοντας μέσα στη λέξη. Τώρα ουρλιαχτά και τώρα η λέξη. Τρόμος-κενό πετάω εκεί την κάθε μου λέξη. Στο κενό χρόνος θανάτου η λέξη. *** - Εγώ ήμουν. Σεντόνι και χώμα. Και ιδρώτας να τρέχει στο σώμα. Όχι δεν τρέχει. Να είναι. Εγώ ήμουν. Όχι σάρκα μόνο ο ιδρώτας στη σάρκα και η σάρκα. Στα καλάθια η σάρκα.]