Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων είναι μισός, από το σώμα του έχει αποσπαστεί το αλογίσιο μέρος: η ζωώδης υπόστασή του εγκατέλειψε την ανθρώπινη, έχοντας σιχαθεί τις προμηθεϊκές ελπίδες της για πρόοδο -αιώνιο άλλοθι για κάθε λογής εγκλήματα και αιωνίως ματαιωμένη εξ αυτών. Ο Κένταυρος Χ(ε)ίρων μετανοημένος, καταφεύγει στην ταπείνωσή του (αλλά είναι οι Ερινύες που τον καταδικάζουν σ' αυτήν) και ξεκινά τον μακρύ δρόμο προς τα άβαθα βάθη της σιωπής. Δε θα ξαναμιλήσει και εύχεται να συναντήσει κάποτε το αλογίσιο του μισό, για να ενωθεί πάλι μαζί του, καλπάζοντας και χλιμιντρίζοντας, μακριά...

Στάχτες Σκύβω και τις γλύφω για να καθαρίσω το πάτωμα. Καθώς γλιστράω όλο και πιο χαμηλά γίνομαι ένα με τη σκόνη. Ποτισμένη με μυρωδιά τσιμέντου. Ανεμπνευστού αλλά απαιτητικού. Κάνω κύκλους με τα χέρια μου σαν να παίζω με το χιόνι. Αγγελάκια παιδικά που γκριζάρανε. Κλείνω τα μάτια. Κάπου από το παράθυρο γιασεμί που καλοκαίριασε. Εμπνευσμένο. Ένα σπουργίτι και μια τσίχλα. Παίζουν ζωή. Τώρα ανοίγω τα μάτια. Θολά χέρια πιάνουν τη στάχτη που απέμεινε. Μια γύρα στον αέρα κι ύστερα αστέρια. Μελαμψά. Με λάμψη. Στάχτες. Όλο φως.

"Κωλοδουλειά" ή εισαγωγή στη σύγχρονη κανονικότητα της δυστοπίας. [...] Ένα έργο για την κανονικότητα και τη δυστοπία, ένα έργο για το έργο της κανονικότητας και για το έργο της δυστοπίας, με εστίαση στη δουλειά της βιομηχανοποιημένης εστίασης. [...] Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς σήμερα για το φαγητό, την υγεία ή την εκπαίδευση, χωρίς να εγείρει συνάμα μείζονα πολιτικά ζητήματα. Στην πλάγια γραφή της "Κωλοδουλειάς", στη δύναμη του μεταφορικού της λόγου, υπάρχουν φράσεις της Βοηθού που θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί αυτολεξεί όχι από υπάλληλο ταχυφαγείου, αλλά από κάποιο...

Για το σκοτάδι φοβάμαι μήπως δεν γίνει φως. Και τι να πεις στους επερχόμενους, για την ανημποριά μας, να αναστήσουμε μια επίμονη μνήμη.

Νάαρντ ονομάζεται ένας ποταμός, για τον οποίο φημολογείται πως παραμένει ίδιος, όσες φορές και να εισέλθει κάποιος στα νερά του. Είναι πάντως ποταμός. Για τον Ιγκνάτ, όμως, κανείς δεν ξέρει αν έχει να κάνει με άνθρωπο, δαίμονα ή δέντρο. Όσο για τον Οιδίποδα, δεν θα διστάσει να ενεργοποιήσει απολιθωμένους χρησμούς, αρκεί να συμπληρώσει την πιο σημαντική του εικόνα με το πιο σημαντικό κομμάτι που της λείπει... Σε περιοχή που δεν κατονομάζεται και σε χρόνο που δεν προσδιορίζεται, οι ήρωες των διηγημάτων πασχίζουν να διαχειριστούν την απώλεια και το πένθος, την οργάνωση του...

Με την επανέκδοση αυτού του κειμένου, σε αυτοτελή μάλιστα μορφή και στην ελληνική μετάφραση του Γιώργου Δεσπίνη, είμαι βέβαιος πως θα εμπνέονται οι εμηνευτικές απόπειρες των νεότερων μελετητών από τα πνευματικά ερεθίσματα και τις αξίες ενός ανεπανάληπτου επιστημονικού ήθους. (Από τον πρόλογο του Άγγελου Δεληβορριά) Εάν στα μορφολογικά στοιχεία της ζωφόρου είναι πρόδηλη η μεγαλοφυία ενός μεγάλου καλλιτέχνη, ενός εμπνευστή και συντονιστή, όπως του Φειδία, στο αφηγηματικό περιεχόμενο της ζωφόρου αποκαλύπτεται, νομίζω, η ιδεολογία ενός μεγάλου πολιτικού, όπως του Περικλ...

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βούρλα, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέλια, τόση ευτυχία που έζησα μέχρι τ...

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βούρλα, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου. Τόση αγάπη, τόσα γέλια, τόση ευτυχία που έζησα μέχρι τ...

ΚΟΥΤΣΟ Λίγο ζαβό το ποίημα, τραυλίζει σαν ανόητο σπουργίτι, χοροπηδάει κουτσό πάνω στο πληκτρολόγιο να πέσει στον γκρεμό των αριθμών, και έτσι το νόημα της αναπνοής, να τετραγωνισθεί ολοκληρωτικά, στον πάτο ενός αβυσσαλέου κύκλου.

Τα κείμενα του βιβλίου γράφτηκαν την περίοδο 2015-2016 κατόπιν προτάσεως του σκηνοθέτη Θόδωρου Τερζόπουλου και του Θεάτρου Άττις. Στόχος της διαδικασίας ήταν να δημιουργηθεί μια πρώτη κειμενική ύλη πάνω στην οποία θα βασιζόταν η νέα παράσταση του Θεάτρου Άττις. Μία παράσταση που θα έκλεινε το τρίπτυχο που ξεκίνησε με την παράσταση Alarme και συνεχίστηκε με την παράσταση Amore, αλλά ταυτόχρονα και μία παράσταση - εορτασμός για τα 30 χρόνια του θεάτρου Άττις. Το σώμα του κειμένου που παραδόθηκε, αποτελούταν από έναν όγκο σημειώσεων, σχεδιασμάτων και παραλλαγών βασισμένων σ...

"Κι όμως ήταν εδώ", κάνει. "Ποιο πράμα; Ο Παράδεισος;" Στις αρχές του φθινοπώρου του 1975, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ταχυδρομεί στον Εντουάρντο Ντε Φιλίππο την τελευταία, αν και όχι ακόμα οριστική, εκδοχή του σεναρίου -ορθότερα, θα λέγαμε, το προσχέδιο- της επόμενης, όπως προγραμμάτιζε, ταινίας του μετά το "Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα" [....] Στις σελίδες αυτές, που ο Ντε Φιλίππο παραλαμβάνει έναν περίπου μήνα πριν τη δολοφονία του Παζολίνι, "στην ουσία υπάρχουν τα πάντα". Ένα λογοτεχνικής αξίας κείμενο, λίγο πριν βρει την τελική του μορφή ως το σενάριο της απραγματοποί...

Σ' ερωτεύτηκα μέσα από μια φωτιά, τόσο ισχυρή, που στο φιλί παρέδωσα κάθε ίχνος ορίων, κάθε ορίζουσα, κάθε επίταξη, επιταγή ή λύτρωση. Τόσα όνειρα παρέμεναν ανεκπλήρωτα κι εγώ σαρκωνόμουν και μορφωνόμουν προς το εσώτερο, ίδιος μεγάλος ερωτικός, προς το παν το δικό σου. Σ' ερωτευόμουν στη σκέψη την αναπότρεπτη, στα φεγγίσματα, που ανακάλυπτα τις μέρες. Σ' ερωτευόμουν για την ακαριαία συσπείρωση του δικαίου στον καυτό ήλιο, που συναντούσα στα γκρεμισμένα, από καιρό κι ανθρώπους, κάστρα. Σ' ερωτευόμουν πάντα μια μέρα πριν φανείς στα μάτια μου και σ' ερωτευόμουν στο απαρηγόρητα...

"Επειδή πιστεύω ότι πάντα στο τέλος κερδίζει το καλό. Το κακό βέβαια έχει τον τρόπο του να κρύβεται, να εξαφανίζει τα ίχνη του, να ξεγλιστράει. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι ασύλληπτο, άτρωτο, αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμή του. Έχω δει τόσες φορές το κακό να διαφεύγει που, αν δεν με εμψύχωνε η ιδέα μιας κοσμικής δικαιοσύνης, θα κινδύνευα κι εγώ να πέσω στην παγίδα του και να χάσω την πίστη μου. Θα ήμουν τότε διπλά ένοχος, όχι μόνο γιατί θα είχα λιποτακτήσει, αλλά και γιατί θα είχα βοηθήσει το κακό να εδραιώσει τη φήμη του. Έτσι εκτρέφεται αυτό το θηρίο. Με τρομοκρατημένο...

Παρά το γεγονός ότι η δεκαετία του ’40 υπήρξε καθοριστική για την αστική ζωή και, αντίστοιχα, ο Πόλεμος και η Κατοχή, εμπειρίες βίαιες που έπληξαν κατεξοχήν και με σφοδρότητα τις ευρωπαϊκές πόλεις και τους κατοίκους τους, το "πάντρεμα" ανάμεσα στις σπουδές της πόλης και την κοινωνική ιστορία τής Κατοχής δεν έχει υπάρξει ιδιαίτερα επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι όσο θα δικαιολογούσε η αλματώδης και πολυεδρική ανάπτυξη της επιστημονικής βιβλιογραφίας, τόσο γύρω από τον Πόλεμο, όσο και γύρω από την πόλη. Οι "Πόλεις σε Πόλεμο" ερευνούν συγκριτικά τη γερμανική κατοχή στις ευρωπα...

"Στα συν θα πρόσθετα τον διάχυτο σουρεαλισμό που διαπερνά το έργο και το ότι κάνει μπαμ από μακριά πως δεν γράφτηκε στο πόδι. Αποπνέει γνώση βαθιά, μόχθο, ιδρώτα και μεράκι. Η ελληνικότητα, η τόλμη στην επιλογή του θέματος, η αιρετική λοξή ματιά και η παιγνιώδης διάθεση δεν πέφτουν από τον ουρανό σαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Προϋποθέτουν χρόνια τριβή, να έχει κάποιος στρωμένο τον κώλο του στην καρέκλα, να σκύβει στο τραπέζι για ώρες και μέρες σβήνοντας - γράφοντας και τη δυνατότητα να αναλύει, να συνθέτει και να γεννά κάτι νέο που να στέκει στα πόδια του. Δύσκολο...

Since I too have agonized over trying to decipher the meaning of the Parthenon Frieze, I believe that I am allowed to repeat something that I supported some time ago: that the reexamination of a subject so labyrinthine and bibliographically lumbered has to be dealt with as an intellectual debt, the satisfaction of which will justify all future corrective approaches. However, the anticipated reevaluations of perhaps the most important artistic creation of Periclean times will be fruitful and forward-looking only to the degree that they will draw cognitive powers from a funda...

Εφτά διηγήματα, εφτά ιστορίες εγκλεισμού, εφτά κτίρια που οι τοίχοι τους διαποτίστηκαν από αμαρτίες ανθρώπων, εφτά ήρωες που παλεύουν ή όχι να ξεφύγουν. Εφτά αμαρτήματα που ενώ στη Δύση κατηγοριοποιήθηκαν γρήγορα απειλώντας ψυχές με αιώνια καταδίκη, στην Ελλάδα κατέφτασαν με λιγότερη φόρα, ως κυρίαρχοι πονηροί λογισμοί.