Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ περιγράφει στο έργο του, τη νεολαία της εποχής του σαν μια καινούργια γενιά, που καθώς μεγάλωνε, συνειδητοποιούσε πως όλοι οι θεοί είναι νεκροί, όλες οι μάχες έχουν ήδη δοθεί, και κάθε πίστη στον άνθρωπο είναι διασαλευμένη. Τα αφηγήματα της συλλογής αυτής συλλαμβάνουν το πνεύμα εκείνης της γενιάς, με έξοχη επιδεξιότητα. "Η Σκαλιστή γυάλα", το "Πλουσιόπαιδο", η "Πρωτομαγιά", το "Ένα διαμάντι μεγάλο όσο το Ριτζ", μας μεταφέρουν σε μια προνομιούχο και φιλήδονη κοινωνία, όπου η αποτυχία, η απόγνωση και η τρέλα, πίσω από τη μουσική και τα γέλια, δεν...

[...] Τραβιόταν η Δ. στη γωνία/ -τα πόδια της ως τον μηρό στην πίσσα-/ γονάτιζε και σήκωνε τα μαλλιά/ και τίναζε τ' άστρα απ' τον αυχένα./ Σαν να 'νιωθα τι είχε συμβεί·/ ξερίζωνα τ' άσπρα κυκλάμινα/ που είχαν προλάβει να φανούν/ κάτω απ' τη γλώσσα μου. [...] (από τη σελ. 13 του βιβλίου)

Μένουνε μέσα μου πολλοί, το λέω, το ξαναλέω. άλλοι κοιμώνται τη νύχτα, άλλοι τη μέρα, τα κρεβάτια τους είναι κουκέτες στου μυαλού μου πάνω το σιωπηλό σκάφος, πλένονται, άλλος κοιτώντας απ' τα μάτια μου έξω, κι άλλος από κάτι φινιστρίνια στα νεφρά με θέα την καρδιά μου και το συκώτι. άλλοι βλέπουν, κατεβαίνοντας ως τα ρουθούνια έξω-έξω με σχοινιά, δυο εικόνες του κόσμου άσχετες, των δαχτύλων των ποδιών μου τη γλυκιά ηρεμία, της κοιλιάς μου τον πιο κάτω γκρεμό ονειρεύονται. κι ένας, ο πιο δικός μου απ' όλους, ούτε κοιτάει, ούτε μιλάει, ούτε βλέπει. πίσω απ' το σημάδι το πιο π...

[...] Τα τριακόσια εξήντα πέντε δίστιχα που περιλαμβάνει αυτό το ημερολόγιο, είναι λαϊκά. Δηλαδή πλάστηκαν από ανωνύμους τροβαδούρους και κατόρθωσαν να κλέψουν τις καρδιές των ανθρώπων, που τα διέσωσαν μέχρι την καταγραφή τους. Είναι δημιουργίες παιδιών του λαού και τα αγάπησαν τα παιδιά του λαού και τα παιδιά των παιδιών του λαού. Διαλέχτηκαν από πολλές ανθολογίες, συλλογές, μελετήματα, όλα πρωτότυπα και όλα οτην μορφή που καταγράφτηκαν. (Γιώργος Μπλάνας)

Σκληρές, δώσε, κουβέντες που πονούν. Και λόγια μετουσιωμένα. Κάνε το τραγουδάκι μου έναν ρόγχο παιδιού. Δος μου τον άρτο σου τον επιούσιο· κι ακόμα σκόρπισε στάχτη, σκόρπισε χώμα εκεί που θα πατήσει ο υιός μου. Εάν εξέλθει από τα χείλη μου το πνεύμα, στείλε πνοή βέβηλου ύμνου. Και κάνε το αίμα ρόδο της άμμου ταπεινό λουλούδι της ερήμου.

Πρόκειται μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας στην οποία ο συγγραφέας περιγράφει τις προσωπικές του φαντασιώσεις και εφιάλτες. Η Σκιά πέρα από το χρόνο είναι από τις καλύτερες ιστορίες του Χ. Φ. Λόβκραφτ, και θεωρείται η τελευταία του σημαντική νουβέλα την οποία, μάλιστα, έγραψε σε μια εποχή που ένιωθε τρομερή απογοήτευση καθώς πίστευε πως είχε αποτύχει ως συγγραφέας. Τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του (1937) ο Λόβκραφτ θα αναγνωριστεί ως ένας από τους καλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας στον κόσμο.

Δύο ποιήματα, τρεις βιβλιοκριτικές και τρία δοκίμια αποτελούν τη συμμετοχή του ίδιου του Ηλία Λάγιου στον τόμο αυτό. Όλα κείμενα της ωριμότητάς του, πολυσχιδή και πολυσήμαντα, αποτυπώνουν ευκρινώς το ίχνος του πνευματικού ανθρώπου, δίνουν ένα ισχυρό δείγμα του ποιητικού λόγου και ένα ευκρινές στίγμα της δημόσιας παρουσίας του, του δημόσιου λόγου του. Τα υπόλοιπα κείμενα αναφέρονται στο έργο του, είναι γραμμένα από κριτικούς και ομοτέχνους του, και ως σύνολο αποτελούν το κύριο σώμα της κριτικογραφίας που αφορά την ποίησή του. Η έκδοση αυτή έχει τον χαρακτήρα της τελευταία...

Σαράντα τεσσάρων χρόνων ήταν ο Φρανκ Μπάουμ όταν παρουσίασε τον "Θαυμάσιο Μάγο του Οζ". Είχε ζήσει κιόλας μιαν ανήσυχη ζωή: δημοσιογράφος, μάνατζερ σε μια αλυσίδα θεάτρων, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός, εκδότης και διευθυντής εβδομαδιαίας εφημερίδας, πωλητής ειδών πορσελάνης και υαλικών, ιδρυτής σωματείου υαλοκαθαριστών στο Σικάγο και διευθυντής του επίσημου οργάνου τους, του "The Show Window". Ο "Μάγος του Οζ", με την τεράστια επιτυχία του, τον έκανε ν' αφοσιωθεί στις φανταστικές του ιστορίες. Τα παιδιά της Αμερικής αγαπήσανε όσο κανένα άλλο παραμύθι το παραμύθι της Σ...

Είκοσι επτά χρόνια διήρκεσε η πορεία του Γκεόργκ Τρακλ (1887-1914) στον ουρανό της Ευρώπης, είκοσι επτά χρόνια αφιερωμένα σε μια δαιμονιακή αναζήτηση γεμάτη ερμητικά σύμβολα, που ανάγκασαν τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν να αναφωνήσει: "Δεν μπορώ να την καταλάβω την ποίησή του. Όμως ο τόνος της με μαγεύει. Είναι ο τόνος των πραγματικά ιδιοφυών ανθρώπων!" [...]

"Πρέπει να γνωρίζουμε τα όρια μας και να τ' αγαπάμε", λέει ο Αρσέν Λουπέν στον πρόλογο του βιβλίου. Και τα πάντα που του συμβαίνουν και πάνω απ' όλα στην τρομερή σχέση της ζωής του με την Ζοζεφίν Μπαλσαμό το αναδεικνύουν. Η Ζοζεφίν Μπαλσαμό, το μεγάλο πάθος των νεανικών χρόνων του Αρσέν Λουπέν, η γυναίκα η οποία προσποιήθηκε την κόρη του κόμη Καλιόστρο -του διάσημου απατεώνα του 18ου αιώνα- και η οποία ισχυριζόταν πως κρατούσε για τον εαυτό της το μυστικό της αιώνιας νεότητας, δεν εμφανίζεται στο βιβλίο αυτό. Ο λόγος που αυτή δεν εμφανίζεται είναι συγκεκριμένος και ο αναγν...

Τα τρία διηγήματα που παρουσιάζονται εδώ τα συνδέουν τρία πολύ σημαντικά χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα είναι γραμμένα από τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Συνεπώς, η αξία τους έχει σφραγιστεί από το όνομα ενός μεγάλου της λογοτεχνίας. Έπειτα, αποτελούν τα πρώτα δείγματα ενός λογοτεχνικού είδους, που συνηθίσαμε να το ονομάζουμε Αστυνομική Ιστορία και οι ειδικοί μελετητές το θεωρούν υποκατηγορία της Πεζογραφίας Μυστηρίου (Mystery Fiction). Συνεπώς, εκτός από τη μεγάλη λογοτεχνική αξία τους, έχουν και μνημειακό χαρακτήρα. Τέλος, και στα τρία βασικός ήρωας είναι ο ερευνητής εγκληματικών εν...

Τριάντα απειλητικοί ύφαλοι περιβάλουν το νησί του Σαρέκ στη Βρετάνη. Οι προληπτικοί κάτοικοί του το ονομάζουν "Το νησί με τα τριάντα φέρετρα". Ένας φοβερός θρύλος στοιχειώνει τη σκέψη όλων: τριάντα άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν και ανάμεσά τους τέσσερις γυναίκες θα οδηγηθούν στο σταυρό. Η Βερονίκ ντ' Ερζεμόν πηγαίνει στο νησί για ν' αναζητήσει το γιο της έπειτα από δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Εκεί την περιμένει μια σειρά από δυσάρεστες εκπλήξεις: θα ανακαλύψει τα αρχικά του ονόματός της χαραγμένα πάνω σε πόρτες και ξωκλήσια και θα αναγνωρίσει τη μορφή της πάνω σε ένα σχέδιο...

Μέσα στο δωμάτιο βρίσκονταν δύο παράξενες φιγούρες. Εμείς, τις έχουμε γνωρίσει. Η μία ήταν η νεράιδα που την έλεγαν Φροντίδα. Η άλλη ήταν η ανθυπονεράιδα της Τύχης. Έσκυφαν πάνω απ' τον νεκρό άντρα. "Oρίστε!" είπε η Φροντίδα. "Τι πρόσφεραν οι Γαλότσες σου στους ανθρώπους;" "Τουλάχιστον, χάρισαν σ' αυτόν εδώ την αιώνια ευτυχία", απάντησε η ανθυπονεράιδα της Τύχης. "Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος", συνέχισε η Φροντίδα. "Αυτός εδώ έφυγε με δική του πρωτοβουλία. Δεν κλήθηκε να φύγει, δεν είχε έρθει η ώρα του. Απλά, το ψυχικό του σθένος δεν ήταν αρκετά δυνατό, δεν μπορούσε να περιμ...

"Αι Συνέπειαι της Παλαιάς Ιστορίας", το πρώτο ίσως από τα λίγα αλλά αριστουργηματικά διηγήματα του Γεωργίου Βιζυηνού, είναι το μόνο ελληνικό διήγημα "ευρωπαϊκής συνείδησης". Πρωτότυπο στη μορφή και κοσμοπολίτικο στις ιδέες, δεν ευτύχησε στα χέρια της κριτικής μας, τουλάχιστον μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Στην παρούσα έκδοση - πρώτη μιας σειράς σπουδαίων κειμένων της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και πρώτη των Απάντων του Βιζυηνού, "αι Συνέπειαι της Παλαιάς Ιστορίας" σχολιάζονται εξαντλητικά, ώστε να αναδειχθεί η ευρύτατη φιλοσοφική προβληματική τους, και το κείμενο αποκαθίσ...

Βουνό μου φαίνεται πάλι η ζωή, και μόνο με τύχη βουνό κάτι θα μπορούσε να γίνει, κάπως θα μπορούσα να της αντισταθώ, με τους Αθάνατους γύρω μου, να μου κρύβουν τον ήλιο, να μην βλέπω καλά, με τα βέλη των εχθρών μου σμήνη από πάνω μου, υπο σκιάν πολεμάω λοιπόν κι εγώ, κι εδώ υπόσχομαι να πεθάνω, υπό σκιάν, υπόλογος. Τύχη βουνό χρειάζομαι για να πεθάνω έτσι, για να μπορέσω να κοιτάξω αύριο στα μάτια όσους με περιμένουν κάτω από τη γη, τον πατέρα μου, τύχη βουνό χρειάζομαι για καλό και για κακό, κι έναν έρωτα καλό, να θυμάμαι.

"Ας προσκολλούνται άλλοι στην οικογένειά τους, στην πατρίδα τους, ακόμα και στη γη τους· εγώ δεν νιώθω τούτο το είδος άμιλλας. Συμπάθησα στον εαυτό μου μονάχα όσα έρχονταν σε ζωηρή αντίθεση μ' αυτούς τους εξωτερικούς διαπληκτισμούς, και ποτέ δεν ένιωσα άβολα σχετικά με την εσωτερική μου ισορροπία. Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα δέχομαι να ενδιαφερθώ για τη δημόσια ζωή και να θυσιάσω ένα μέρος του χρόνου μου στο γράψιμο." (Andre Breton). Ό,τι και αν λένε, από τα πρώτα του σκιρτήματα (τα τόσο εμπρηστικά άλλωστε), ο υπερρεαλισμός παρατάχθηκε στη μεριά της εξέγερσης επιμένοντα...

"Μα πού βρίσκεται το Χωράφι των Θαυμάτων;" ρώτησε ο Πινόκιο. "Δυο βήματα είναι από δω". Διασχίσανε την πόλη, και, βγαίνοντας απ' τα τείχη, φτάσανε σ' ένα απομονωμένο χωράφι, που 'μοιαζε σαν όλα τα χωράφια. "Φτάσαμε λοιπόν", είπε η Αλεπού, "άντε, στρώσου στη δουλειά: να σκάψεις μια μικρή τρύπα με τα χέρια σου και να βάλεις τα χρυσά σου νομίσματα μέσα". Υπάκουσε ο Πινόκιο. Έσκαψε μια τρύπα, έβαλε μέσα τα τέσσερα χρυσά νομίσματα που του 'χανε μείνει, και τα σκέπασε με λίγο χώμα. "Τώρα", είπε η Αλεπού, "άντε στο φράγμα εδώ κοντά, φέρε έναν κουβά νερό και πότισε το μέρος όπ...