Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ποτέ" αποκρίθηκαν. "Κανείς απ' την οικογένεια δεν έμεινε ποτέ εδώ". "Ναί;" είπα· "και πώς είναι δυνατόν; Το μέρος φαίνεται θαυμάσιο". "Έξοχο" συμφώνησε η γυναίκα του επιστάτη· "μόνο που ο πύργος είναι στοιχειωμένος". Το είπε με μια τέτοια σοβαρότητα που μ' έκανε να γελάσω. Τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν πάνω μου με μεγάλη έκπληξη. "Συγχωρέστε με" είπα, "αλλά ίσως γνωρίζετε ότι στις μεγάλες πόλεις, όπου συνήθως ζω, δεν υπάρχουν φαντάσματα". "Ναί;" έκαναν. "Δεν υπάρχουν φαντάσματα;" "Ή τουλάχιστον" είπα, "δεν άκουσα ποτέ για κανένα· κι εξάλλου δεν πιστεύουμε σε τέτοια πρά...

Κάποτε όλοι γνώριζαν ότι ο κόσμος δεν είναι καθόλου απλός. Με ναυλωμένο αμάξι κατάφταναν οι αρρώστιες για να ξεκληρίσουν ολόκληρες συνοικίες, οι άγιοι των εκκλησιών έχαναν με το παραμικρό την ψυχραιμία τους, νεράιδες κυκλοφορούσαν στις γειτονιές και τέρατα στους έρημους βάλτους, οι απελπισμένοι και οι αχάριστοι μαρμάρωναν, και ο καθένας ήξερε πώς να ξορκίσει τα στοιχειά των θησαυρών, τους καλικάντζαρους και τους βρικόλακες. Κάποτε, αυτός ο τόπος μπορούσε να ονειρεύεται. Τα όνειρά του -θρύλοι και παραδόσεις- είναι καταγραμμένα εδώ, απευθείας από το στόμα των απλών ανθρώπων π...

"Η κρατούσα βλακεία είναι πάντα η βλακεία των κρατούντων" Οικονομολόγοι-ζογκλέρ, που κάνουν ταχυδακτυλουργίες τρισεκατομμυρίων, χωρίς να κατέχουν καν την προπαίδεια του πολλαπλασιασμού. Πολιτικοί που μετρούν πάντα ψήφους και ποτέ επιχειρήματα. Πυροβολημένοι θρησκόληπτοι, που επιστρατεύουν ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, μόνο και μόνο να μας ξαναγυρίσουν στον Μεσαίωνα: Πίσω από την παγκόσμια εξαθλίωση, αυτό υποστηρίζει ο Μίχαελ Σμιτ-Σάλομον στο συναρπαστικό μανιφέστο του, κρύβεται μόνο αυτό: μια ανεπανάλπτη, μια θηριώδης βλακεία που αγκαλιάζει ολόκληρη την οικουμένη. Μήπω...

Περιέχει τις ιστορίες: "Ο ίσκιος", "Η ιστορία της μάνας", "To ιπτάμενο σεντούκι", "Ο Θεός των ονείρων", "Oι σαλαμάνδρες μπήκανε στη πόλη, μου το 'πε η κυρά των βάλτων".

"... διαφορετική τύχη όμως περιμένει το συγγραφέα που τολμάει ν' αναταράξει το φριχτό βούρκο της χυδαιότητας, όπου βουλιάζει η ψυχή μας, να βουτήξει στην άβυσσο των ψυχρών, των τιποτένιων και χυδαίων όντων -που τα συναντούμε σε κάθε βήμα της επίγειας οδοιπορίας μας, που είναι κάποτε τόσο επίπονη και πικρή- και πελεκώντας μ' ανήλεο σκαρπέλο βγάζει στο άπλετο φως αυτό που τα μάτια μας αρνούνται να ιδούν! Ο συγγραφέας αυτός δε θα γνωρίσει ποτέ τα χειροκροτήματα του κόσμου, τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης, την παραφορά ενός ομόθυμου ενθουσιασμού: δε θα συγκλονίσει με κανένα ηρωικό π...

Ο Χανς Σνηρ, γόνος πλούσιας και ισχυρής οικογενείας, εγκαταλείπει το πατρικό του σπίτι, αηδιασμένος από την ψευτιά και την υποκρισία των δικών του και των "ισχυρών" που τους περιστοιχίζουν, και διαλέγει το μόνο επάγγελμα που τον αντιπροσωπεύει: γίνεται κλόουν, δίνει παραστάσεις από πόλη σε πόλη, κι έχει μαζί του τη Μαρί, την πρώτη και μοναδική του αγάπη. Έπειτα από έξι χρόνια δύσκολης συμβίωσης, η Μαρί τον εγκαταλείπει για να παντρευτεί έναν σπουδαίο παράγοντα του γερμανικού καθολικισμού, κι ο Χανς, που δεν καταφέρνει να την ξεπεράσει, κατρακυλάει σταθερά. Ζητιάνος πια, θα...

Ο μικρός κόσμος ενός δημόσιου σχολείου, με τις αντιπάθειες και τους ανταγωνισμούς του, περνάει στο μικρό κόσμο των ηλικιωμένων, καθώς οι "παλιοί μαθητές" δίνουν πραγματική μάχη για τον τίτλο του προέδρου στο Σύλλογο Αποφοίτων.

Είναι ο σκύλος "Ο χειρότερος φίλος του ανθρώπου"; Όχι βέβαια, το αντίθετο. Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Στην προκειμένη περίπτωση η εξαίρεση ονομάζεται Ζαχαρίας και είναι ένας ενδεκαετής σκύλος που θεωρεί μεγάλη αδικία να είναι το ίδιο γέρος με τον Γεράσιμο, τον εβδομηκονταπενταετή ιδιοκτήτη του. Μεγάλη αδικία επίσης θεωρεί και το γεγονός ότι το αφεντικό του είναι ένας φτωχός συνταξιούχος που τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να τρέφει το σκύλο του με φιλέτα. Γι' αυτούς και πολλούς άλλους λόγους αντιπαθεί, υποτιμάει και προσβάλλει συνεχώς τον Γεράσιμο, ο οποίος βλαστ...

Τι γίνεται όταν μπαίνει ο Ιανουάριος; Μα φυσικά οι υπόλοιποι μήνες περιμένουν κι αυτοί τη σειρά τους. Επειδή όμως η αναμονή είναι βαρετή, για να διασκεδάσουν την ανία τους επιδίδονται σε κάτι ανάρμοστο: κάνουν μπούλινγκ στον πιο μικρό και αδύναμο μήνα, τον Φεβρουάριο! Όμως δεν υπολόγισαν καλά τα πράγματα, γιατί ο Φεβρουάριος δεν είναι εύκολο θύμα. Μπορεί να του λείπουν μέρες αλλά του περισσεύει ο τσαμπουκάς. Είναι αψύς, αθυρόστομος και επικίνδυνα ετοιμόλογος, έτσι ώστε στα πειράγματα των άλλων δίνει πληρωμένες απαντήσεις που στάζουν δηλητήριο! Πάνω σε μια απλή, σχεδόν πα...

Αντίθετα από τις τέσσερεις εποχές, οι μήνες του έτους σπανίως προσωποποιούνται στην παγκόσμια εικονογραφία. Ο Αρκάς όμως αποφάσισε να τους προσωποποιήσει και να τους παραστήσει σαν σκανταλιάρηδες και αθυρόστομους εφήβους. Σαν γυμνασιόπαιδα, που στο περιθώριο του μαθήματος πειράζει το ένα το άλλο, συναγωνιζόμενα ποιο θα βρει το πιο προσβλητικό πείραγμα. Και τα πειράγματα στοχεύουν στην αρχή στον διαφορετικό, στον Φεβρουάριο, που είναι λειψός αφού έχει τις λιγότερες μέρες. Αυτός όμως αποδεικνύεται ικανότατος στην άμυνα κατά του bullying, τόσο ώστε να γίνει αυτός ο κυρίαρχο...

Χρέος του συγγραφέα είναι να θυμάται "πως οι καταστροφές που έχουν συμβεί στον κόσμο μας είναι τρομακτικές, και τόσο μεγάλες, που κανείς δεν πρέπει να περιμένει ότι θα τις γιατρέψουμε μέσα σε λίγα χρόνια": αυτά έγραφε ο Χάινριχ Μπελ σ' ένα δοκίμιο με τίτλο: "Η λογοτεχνία των ερειπίων". Για τον Μπελ ήταν ζήτημα ηθικής τάξεως να περιγράψει τον πόλεμο και τη μεταπολεμική εποχή όπως ακριβώς ήταν, και τα πρώτα του διηγήματα είναι απ' τα καλύτερα της γερμανικής μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Ο Μπελ δεν αναλώνεται σε επιφανειακούς ρεαλισμούς. Το βλέμμα του εισχωρεί βαθιά, και μέσα από...

... Ενώ λοιπόν το έργο του Κάφκα αναφέρεται οπωσδήποτε σε συγκεκριμένες κοινωνικές καταστάσεις, δεν περιορίζεται σε αυτές, αλλά προεκτείνεται με το συμβολισμό του στη μεταφυσική περιοχή. Έτσι λόγου χάρη είναι σωστό να πούμε πως με τον Πύργο μαστιγώνεται και διακωμωδείται η γραφειοκρατία, αλλά η βαρύτητα δε βρίσκεται εκεί. Κατά τον Μαξ Μπροντ οι αρχές του Πύργου είναι η απρόσιτη θεότητα και αυτό που οι θεολόγοι ονομάζουν θεία χάρη. Η θεότητα αυτή εκφράζεται με όλες αυτές τις συγκεκριμένες εκφάνσεις της οργανωμένης εξουσίας και ιεραρχίας που ανέχεται και συγκροτεί συνάμα την...

Τι μπορεί να εξοργίσει έναν προφήτη; Μα, η αφροσύνη του λαού. Και ο λαός στον Προφήτη του Αρκά διαθέτει πλεόνασμα αφροσύνης. Διαθέτει επίσης απερισκεψία, ιδιοτέλεια, κακεντρέχεια και απύθμενη βλακεία. Μάταια ο Προφήτης προσπαθεί να τους νουθετήσει. Οι συμβουλές και οι παραινέσεις του πέφτουν στο κενό . Έτσι επιστρατεύει τα μεγάλα του όπλα: το χιούμορ και την ειρωνεία, μετατρέποντας την οργή του σε αμείλικτο σαρκασμό. Είναι πιθανόν να οργιστείτε κι εσείς διαβάζοντας αυτό το άλμπουμ, αφού θα ανακαλύψετε αναφορές και ομοιότητες με πολύ οικείες καταστάσεις. Σύντομα όμως, η ο...

Ο προφήτης απελπίζεται! Και είναι φυσικό, αφού οι συμβουλές του συναντούν συνεχώς κλειστά αυτιά και απαθή βλέμματα. Ο λαός είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την πορεία του προς την καταστροφή, αδιάφορος και ανεπίδεκτος κάθε νουθεσίας. Όμως, ο σοφός ερημίτης χάνει μεν τις ελπίδες του, αλλά δεν χάνει το χιούμορ και τον σαρκασμό του. Οι προτροπές και οι παραινέσεις δίνουν τη θέση τους στα καυστικά σχόλια και την ευθύβολη ειρωνεία, αποδεικνύοντας έτσι ότι το γέλιο και η σάτιρα είναι το καλύτερο φάρμακο για την απελπισία.

Όποια εικόνα είχατε μέχρι τώρα για τους προφήτες, ξεχάστε την! Ο "Προφήτης" του Αρκά δεν είναι ένας πράος σοφός, που αγαπάει τους ανθρώπους και θέλει να τους συμβουλέψει και να τους προειδοποιήσει για το μέλλον. Είναι ένας ξινός γέρος, που αφήνει το ερημητήριό του στα βουνά και κατεβαίνει σε ένα μεσαιωνικό χωριό με σκοπό να ενοχλήσει και να προβοκάρει τους κατοίκους του, βγάζοντάς τους έτσι από τις μακάριες ψευδαισθήσεις τους. Επειδή όμως, εκτός από στριμάδα διαθέτει και ένα υποχθόνιο, δηλητηριώδες χιούμορ, οι λοιδορίες του, οι απαξιωτικοί του χαρακτηρισμοί, και οι καταστρο...

Ο Κλάιστ γράφει τον "Πρίγκιπά" του το 1809/10. Η ορμή του φαίνεται στις μικρές ασυνέπειες που σπέρνει πίσω του. Το άλογο του πρίγκιπα, μια μαύρο, μια ξανθό (σαν του Αχιλλέα, διαβάζω). Και η σκηνή με την υπνοβασία: πού βρίσκεται ο υπνοβάτης; Στη βελανιδιά των σκηνικών οδηγιών, ή κάτω απ' τα πλατάνια, όπως λέει ο Χοεντσόλερν; Όπου κι αν είναι ο Πρίγκιπας, στον κόσμο του υπάρχουν δάφνες και νυχτοβιολέτες. Και γύρω γύρω η άμμος και οι βάλτοι και οι ρεικότοποι του Βραδεμβούργου. [...] Ο Κλάιστ το στέλνει στην πριγκίπισσα Μαριάννα της Πρωσίας με μια ωραία αφιέρωση, κι αυτή, η...