Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Βοκάκιος έδωσε οριστική μορφή στην τοσκανική γλώσσα. Είναι ακόμα ο πρώτος υποδειγματικός συγγραφέας πρόζας, για την ακρίβεια και την καθαρότητα του ύφους του, καθώς και για τη φυσικότητα της αφήγησής του. Η ιταλική γλώσσα, τελειοποιημένη από τον Βοκάκιο και τον Πετράρχη, δε δέχτηκε άλλες μεταβολές, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, ακόμα και οι Έλληνες, άλλαξαν το γλωσσικό τους ιδίωμα". Βολταίρος "[...] Κι αυτός ο ίδιος, για να γίνει αρεστός στις κυρίες, έγραψε μυθιστορήματα, και ξαναφτιάχνοντας το μυθιστόρημα του Φλώρου και της Μπανκαφλώρας, αναζήτησε στα ηρωικά...

"Ο Βοκάκιος έδωσε οριστική μορφή στην τοσκανική γλώσσα. Είναι ακόμα ο πρώτος υποδειγματικός συγγραφέας πρόζας, για την ακρίβεια και την καθαρότητα του ύφους του, καθώς και για τη φυσικότητα της αφήγησής του. Η ιταλική γλώσσα, τελειοποιημένη από τον Βοκάκιο και τον Πετράρχη, δε δέχτηκε άλλες μεταβολές, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, ακόμα και οι Έλληνες, άλλαξαν το γλωσσικό τους ιδίωμα". Βολταίρος "[...] Κι αυτός ο ίδιος, για να γίνει αρεστός στις κυρίες, έγραψε μυθιστορήματα, και ξαναφτιάχνοντας το μυθιστόρημα του Φλώρου και της Μπανκαφλώρας, αναζήτησε στα ηρωικά...

"Σ' αυτό το μυθιστόρημα τα πάντα είναι φανταστικά, εκτός από τον τόπο: ο τόπος είναι αθώος" λέει ο Χάινριχ Μπελ για τις "Γυναίκες σε τοπίο με ποτάμι". Ο τόπος είναι η σημερινή Βόννη, όχι η καθημερινή αλλά η απόκρυφη. Είναι το πλέγμα των ανθρώπινων σχέσεων που εξελίσσονται μόνο στα παρασκήνια. Ο Μπελ δεν προσωπογραφεί. Οι ήρωές του, αλλοιωμένοι και "δυσανάγνωστοι", είναι ωστόσο πρωταγωνιστές στη σκηνή της Βόννης. Οι γυναίκες όμως, που συνήθως αποτελούν διακοσμητικά στοιχεία στο φόντο, περνούν εδώ σε πρώτο πλάνο. Μέσα στον κόσμο των ανδρών, έναν κόσμο δολοπλοκιών και χοντρού...

Η Χάνα γέλασε και κούνησε το κεφάλι. "Μα το δέχομαι, Κάρολιν. Κάνεις έρωτα με γυναίκες, κι εγώ κάνω έρωτα με άντρες. Ωραία. Και τι σημασία έχει;" Ώστε πηδιέται με τον άντρα της, σκέφτηκε η Κάρολιν. Άντρες; Με ποιον άλλον πέρα από τον δικό της άντρα; Ίσως να μην ήταν τόσο καθωσπρέπει όσο φαινόταν. Κι αυτά τα ξιπόλητα πόδια; "Δεν πιστεύεις στ' αλήθεια ότι είναι ωραία". Η Κάρολιν ήξερε ότι μια γυναίκα που δεν έχει νιώσει πόθο για μιαν άλλη γυναίκα θεωρεί το λεσβιασμό σαν κατώτερη μορφή σεξουαλικότητας, που ταιριάζει μόνο στις ανώριμες και χωρίς θηλυκότητα. Αυτό δεν ήταν σωσ...

Η λέξη γλυκόπικρη ταιριάζει απόλυτα στη σχέση που έχω με την πατρίδα μου. Στην Τουρκία υπάρχουν πολλά που εξακολουθούν να είναι πολύ δικά μου -τα ποιήματα του Ορχάν Βελί, τα μυθιστορήματα της Χαλιντέ Εντίπ και του Ορχάν Παμούκ, ο πειρασμός των φαγητών, τα νοσταλγικά τραγούδια της Κωνσταντινούπολης και το λαμπύρισμα του Βοσπόρου. Είναι όμως πολύ περισσότερα αυτά που με πικραίνουν και με εξοργίζουν: τα κορίτσια και οι γυναίκες στο Ντιγιάρμπακιρ και στη Μαλάτια, που αγνοούν τα δικαιώματά τους και εγκαταλείπονται στη μοίρα τους από τους πολιτικούς· η εχθρική στάση του μουσουλμα...

Αν ζούσε σε άλλες εποχές, θα τραβούσε κουπί σε γαλέρα ή θα έχτιζε πυραμίδες στην έρημο. Αν ήταν πίθηκος, θα του έκλεβαν τις μπανάνες οι άλλοι πίθηκοι. Ναι, φυσικά πρόκειται για το γνωστό μας Ισοβίτη, ανηλέητο θύμα σ όλες τις περιστάσεις, ό,τι κι αν κάνει. Θα προσπαθήσει να κάνει φίλους και θα του σπάσουν τα γυαλιά. Θα προσπαθήσει να δραπετεύσει και θα βρεθεί στην απομόνωση. Κι όταν κάνει απεργία πείνας, για να τον βγάλουν από κεί, προτιμώντας να πεθάνει παρά να φάει, πάλι δεν έχει κάνει τη σωστή επιλογή: με το φαΐ της φυλακής το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Αλλά μην ανησυχεί...

Κανένας άνθρωπος δεν είναι μόνος του ένα Νησί ακέραιο και ξεχωριστό· κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της Ηπείρου, ένα κομμάτι της ενδοχώρας· αν η θάλασσα πάρει μαζί της ένα σβόλο χώμα, η Ευρώπη λιγοστεύει, σαν να ήταν ένα Ακρωτήρι ή σαν να ήταν ένας Πύργος, φίλων σου ή δικός σου· ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, γιατί ανήκω στην Ανθρωπότητα. Γι' αυτό, μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα· για σένα χτυπά. (John Donne)

Τι είναι καλό και τι κακό; Ποια είναι η βαθύτερη ουσία τους; Είναι αντίπαλες δυνάμεις που βρίσκονται σε αέναη διαμάχη ή είναι όψεις του ίδιου νομίσματος; Τις απαντήσεις σ' αυτά τα ερωτήματα ψάχνει ο Αρκάς σ' αυτό το τέταρτο άλμπουμ της σειράς "Η ζωή μετά" και τις ψάχνει παντού: Από τα ιλιγγιώδη ύψη του ουρανού μέχρι τα απύθμενα βάθη της κόλασης. Από τον φωτοστεφανωμένο θρόνο του Θεού μέχρι το ερεβώδες άντρο του Εωσφόρου. Από το απόλυτο καλό μέχρι το ασύλληπτο κακό. Το αν τελικά θα βρει τις απαντήσεις, δεν είναι σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βρει πάλι αφορμές για...

Αλήθεια, "Γερνάει καλύτερα όποιος γερνάει τελευταίος";.. Πιθανόν. Ο Γεράσιμος πάντως, γερνάει πολύ άσχημα. Κι αυτό γιατί γερνάει φτωχός, μόνος και -το χειρότερο- γιατί γερνάει έχοντας για κατοικίδιο τον σκύλο Ζαχαρία. Ο Ζαχαρίας πάλι, γερνώντας μισεί όλον τον κόσμο, αλλά έχοντας πρόχειρο μόνο το Γεράσιμο, τον ταλαιπωρεί αδιάκοπα με τη δηλητηριώδη γκρίνια του. Ενίοτε ταλαιπωρεί και τον Χαράλαμπο, τον φίλο του Γεράσιμου, τον θαλερό υπερήλικα με τη γεροντική άνοια και τη νεανική λίμπιντο. Αυτός ίσως γερνάει καλύτερα απ όλους, αφ ενός γιατί δεν έχει σκύλο και αφ ετέρου γιατί εί...

[...] Όταν η μπανιέρα της γκρεμίζεται στο υπόγειο, η Κλέα, αποκομμένη από τη ζωή της Νέας Υόρκης, ξένο σώμα σ' αυτή την αλλόκοτη μικρή πόλη, θ' αρχίσει να βλέπει καθαρότερα ποια είναι και τι κάνει. Και κάποια στιγμή θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από τις καλοστημένες φωτογραφίες της και τι σημαίνει η πολύπλοκη σχέση της με την καλύτερή της φίλη, την Έλεν.

Για άλλη μια φορά, μετά τους "Εχθρούς εξ αίματος", ο Αρκάς μάς βυθίζει στα έγκατα του ανθρώπινου σώματος. Τώρα οι ήρωές του είναι το Συκώτι, η Χολή και ο Σπλήνας. Τρία όργανα που φιλονικούν, με απολαυστικές ατάκες, για την τύχη ενός τέταρτου, ενός ξένου. Ένα καινούριο Νεφρό, που έχει μόλις μεταμοσχευτεί στον οργανισμό, γίνεται η αιτία των διαπληκτισμών, της ίντριγκας, των απειλών και των φοβερών αποκαλύψεων που οδηγούν την πλοκή στην κορύφωση και στο φινάλε. Ο Αρκάς, με αδιάπτωτο κέφι και απαράμιλλο χιούμορ, μας προτείνει πάλι μια αναπάντεχα πρωτότυπη ιδέα, σε θεατρική φ...

Μπορούν δυο άνθρωποι που μισούνται να παραμένουν μαζί για μια ολόκληρη ζωή; Μπορούν! Ο Ναπολέων και η Ασημίνα, το αιωνόβιο ζευγάρι του Αρκά, είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό. Τα δυο γερόντια έχουν περάσει προ πολλού από τον μήνα του μέλιτος στις δεκαετίες του όξους και της χολής. Τα γλυκόλογα της μνηστείας τα έχουν διαδεχτεί τα θανατηφόρα σχόλια και η δηλητηριώδης γκρίνια του μίσους και της αποστροφής. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τους χωρίσει. Ευτυχώς για μας! Γιατί σ’ αυτή την άχαρη και εχθρική συμβίωση οφείλουμε μια σειρά από τις πιο πικρές, αλλά και πιο σ...

Άσπονδος σκύλος!... Ναι, υπάρχει και τέτοιο είδος. Τυπικό παράδειγμα ο Ζαχαρίας, το γέρικο σκυλί του χαμηλοσυνταξιούχου Γεράσιμου. Ο Ζαχαρίας, παρά το γλυκό του όνομα, ποτίζει καθημερινά πίκρες και φαρμάκια τον δυστυχή ιδιοκτήτη του: τον ειρωνεύεται τον λοιδορεί και τον περιφρονεί βαθύτατα για τη φτωχή και μίζερη ζωή του. Και όταν κάποτε ο Γεράσιμος μπαίνει στο νοσοκομείο με πρόβλημα καρδιάς, ο Ζαχαρίας εξαντλεί επάνω του τη χλεύη και τον σαρκασμό του. Ο μόνος που καταλαβαίνει τον Γεράσιμο είναι ο αιωνόβιος φΙλος του, ο Χαράλαμπος. Τον καταλαβαίνει, τρόπος του λέγειν δηλαδ...

Ο Γιάννης Μπενάκης, γνωστός στους φίλους ως "Μπεν", είναι πρώην αστυνομικός που πλέον βγάζει τα προς το ζην παριστάνοντας τον ιδιωτικό ντετέκτιβ -με παράνομες μικροδουλειές για γνωστούς- ενώ περνάει τον υπόλοιπο καιρό του ερωτοτροπώντας με νεαρές κοπέλες και πίνοντας με δύο απρόσμενους φίλους: έναν αλκοολικό μπουγατσατζή και έναν παρανοϊκό καθηγητή αγγλικών. Η καινούργια δουλειά που αναλαμβάνει ο Μπεν αποδεικνύεται πολύ πιο απαιτητική απ ό,τι περίμενε αρχικά, καθώς συνδέεται μυστηριωδώς με τον φαινομενικά τυχαίο θάνατο μιας από τις πρώην κοπέλες του, της Μαριάννας Κουτζαβασ...

Κλαίγοντας με λυγμούς, η Πωλέτ γονάτισε κοντά στον Μισέλ. Ο Μισέλ δεν έβγαζε μιλιά, δεν κουνιόταν, δε φώναζε, με το στόμα μισάνοιχτο, τα μάτια κλειστά, ασάλευτος. Η Πωλέτ, με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα, κοίταξε γύρω της. Ο σταυρός ήταν εκεί κοντά, λεκιασμένος με αίμα. Και ξαφνικά, στη ρίζα του θάμνου, είδε μια τριχωτή μπάλα, ένα σκαντζόχοιρο. Η Πωλέτ δεν είχε ξαναδεί σκαντζόχοιρο στη ζωή της. Οι λυγμοί της δυνάμωσαν, έσκυψε σα χαμένη πάνω στο πρόσωπο του Μισέλ, χαϊδεύοντάς τον, φιλώντας τον, λούζοντάς τον με τα δάκρυά της που ανακατεύονταν με το κόκκινο αίμα και για πολ...

-M' έπρηξες, λέει θυμωμένος. Δε σε θέμε εδώ μέσα. Στο 'παμε πως δε σε θέμε. Και άκου να σου πω: Λαθεύτηκες πάνω σε μας, εδώ που μας βλέπεις. Είσ' ένα κουτορνίθι, και δεν κόβει το μυαλό σου, για να δεις πως δεν είμαστε ψωριάρηδες. Πες πως βάζεις λόγια και μας διώχνουν από δω. Πες πως το κάνεις. Φαντάζεσαι βέβαια πως θα γυρίζουμε στους πέντε δρόμους, για να ψάχνουμε για καμιά τιποτένια ψωροδουλειά, σαν τούτη εδώ χάμου. Δεν ξέρεις, φαίνεται, πως έχουμε δικό μας χτήμα για να πάμε, και δικό μας σπίτι. Δε θα μείνουμε δω χάμω. Έχουμε σπίτι και κουνέλια και φρουτόδεντρα, και σε μερ...

... Και σήμερα, οι δυνάμεις που έχουν παραταχθεί γύρω στην ιδέα της ομάδας, έχουν κηρύξει έναν πόλεμο εξοντωτικό κατά του πολύτιμου αγαθού, που είναι ο νους του ανθρώπου. Με εξευτελισμούς, με την πείνα, με τη βία, με τον αναγκαστικό προσανατολισμό και με τα βαριά σφυροκοπήματα του εξαναγκασμού, το ελεύθερο κι ερευνητικό πνεύμα καταδιώκεται, φιμώνεται, αμβλύνεται, ναρκώνεται. Το ανθρώπινο είδος φαίνεται να πήρε το θλιβερό δρόμο της αυτοκτονίας. [...]

Ένα παιδί ίσως να ρωτήσει: "Ποιο είναι το νόημα της ιστορίας του κόσμου;" Κι ένας μεγάλος, άντρας ή γυναίκα, ίσως αναρωτιέται: "Ποια συνέχεια θα 'χει ο κόσμος; Πως τελειώνει όλη αυτή η ιστορία, και, αλήθεια, ποιο είναι το νόημά της;" Εγώ πιστεύω πως όλη αυτή η ιστορία είναι η ίδια, η μια και μόνη, που ανέκαθεν μας τρόμαζε και μας συγκινούσε, κι έτσι ζούμε συνέχεια, συνεπαρμένοι και με τη σκέψη μας προσηλωμένη, μια κινηματογραφική ταινία με αλλεπάλληλα επεισόδια που δεν έχουν τελειωμό. Οι άνθρωποι είναι πιασμένοι -στη ζωή τους, στη σκέψη τους, στους πόθους και στις φιλοδοξί...