Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα κεραμίδια που στάζουν είναι η μόνιμη επωδός στις συζητήσεις των γυναικών του μαχαλά. Είναι όμως και ο συνδετικός κρίκος σε μια σειρά από διάπλοκες αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο, που υφαίνουν τη νοσταλγία του τότε και την απόγνωση του σήμερα, κοιτάζοντας πάντα ένα μέλλον που ίσως και να μην είναι τόσο ζοφερό. Γεμάτο τρυφερότητα, αισιοδοξία και χυμούς ζωής, το τρίτο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου είναι ένας μονόλογος για πολλές φωνές -φωνές των ανθρώπων που, σε πείσμα των πάντων, στέκονται όρθιοι.

Είναι γνωστό ότι το χιούμορ του Αρκά είναι μάλλον πεσιμιστικό. Δεν αποπνέει αυτό το χρυσογάλαζο χρώμα της αισιοδοξίας, αλλά αντίθετα, κινείται στις αποχρώσεις του γκρι. Από γκρι ανοιχτό μέχρι γκρι σκούρο. Μπορεί όμως να γίνει και μαύρο, κατάμαυρο. Κάτι που συμβαίνει σ΄αυτό το μικρό άλμπουμ, που κρατάτε στα χέρια σας. Εδώ ο μαιτρ του σκοτεινού χιούμορ βρίσκεται στο στοιχείο του και μεγαλουργεί. Ποτέ άλλοτε τόσο μακάβρια θέματα δεν έβγαλαν τόσο ζωηρό γέλιο! Ποτέ άλλοτε ο θάνατος δεν ενέπνευσε τόσο ζωντανά αστεία! Μια κορυφαία στιγμή του Αρκά που τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Με...

Είναι γνωστό ότι το χιούμορ του Αρκά είναι μάλλον πεσιμιστικό. Δεν αποπνέει αυτό το χρυσογάλαζο χρώμα της αισιοδοξίας, αλλά αντίθετα, κινείται στις αποχρώσεις του γκρι. Από γκρι ανοιχτό μέχρι γκρι σκούρο. Μπορεί όμως να γίνει και μαύρο, κατάμαυρο. Κάτι που συμβαίνει σ' αυτό το μικρό άλμπουμ, που κρατάτε στα χέρια σας. Εδώ ο μαιτρ του σκοτεινού χιούμορ βρίσκεται στο στοιχείο του και μεγαλουργεί. Ποτέ άλλοτε τόσο μακάβρια θέματα δεν έβγαλαν τόσο ζωηρό γέλιο! Ποτέ άλλοτε ο θάνατος δεν ενέπνευσε τόσο ζωντανά αστεία! Μια κορυφαία στιγμή του Αρκά που τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Μ...

Μετά Τα Μαύρα ο Αρκάς επανέρχεται με Τα πολύ μαύρα, προσφέροντάς μας μια ακόμα πιο χορταστική δόση σκοτεινού, αλλά πανέξυπνου χιούμορ. Ο βασικός πρωταγωνιστής κι εδώ είναι η μαυροντυμένη, δρεπανηφόρα φιγούρα του Χάρου, ενός Χάρου όμως, που μόνο φόβο δεν μας προκαλεί. Γιατί εδώ ο Μεγάλος Θεριστής αποδεικνύεται Μεγάλος Χιουμορίστας, και το μακάβριο δίνει τη θέση του στο ξεκαρδιστικά αστείο. Για άλλη μια φορά ο Αρκάς ξορκίζει τον θάνατο με το λυτρωτικό γέλιο, ένα γέλιο αβίαστο και πληθωρικό, που είναι πάντα κατάφαση ζωής.

Μετά Τα μαύρα και Τα πολύ μαύρα ο Αρκάς επανέρχεται με ένα τρίτο αλμπουμάκι μακάβριας ιλαρότητας: Τα ροζ μαύρα! Τι σημαίνει όμως αυτός ο παράδοξος τίτλος; Τι σχέση έχει το μαύρο με το ροζ; Μα, όση σχέση έχει το σεξ με τον θάνατο. Γιατί αυτά είναι τα θέματα που πραγματεύεται αυτό το βιβλιαράκι: το σεξ και ο θάνατος. Ο κυνικά πνευματώδης Χάρος, που γνωρίσαμε στα προηγούμενα «μαύρα» μπαίνει τώρα στις κρεβατοκάμαρες των θυμάτων του, επεμβαίνοντας απρεπώς στις πιο ιδιωτικές τους στιγμές. Λάγνοι υπερήλικες και ρομαντικές γηραιές κυρίες βρίσκονται αντιμέτωποι με το αναπόδραστο μέσ...

... Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ' αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολόισιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελλάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δε βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά -πέθανε από υποσιτισμό- γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι. Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα...

... Και μες στη νύχτα μια οικογένεια κατασκηνώνει σε μια λακκούβα, κι έρχεται ακόμα μια οικογένεια και στήνουν τα τσαντήρια τους. Οι δυο άντρες ανακαθίζουν πάνω στα μεριά τους και οι γυναίκες αφουγκράζονται μαζί με τα παιδιά. Εδώ βρίσκεται ο κόμπος -όλοι εσείς που εχθρεύεστε τις μεταβολές και φοβόσαστε την επανάσταση. Θέλετε να χωρίσετε αυτούς τους δυο ανακαθισμένους άντρες· να τους κάνετε να μισούν, να φοβούνται, να υποψιάζονται ο ένας τον άλλο. Εδώ βρίσκεται ο πυρήνας εκείνου που φοβόμαστε. Αυτός είναι ο άξονας. Γιατί εδώ, το "έχασα τη γης μου" παθαίνει μια μεταβολή· ένα...

"Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος".

Πρόκειται για μια μετάβαση από την πραγματικότητα στην περιοχή του ονείρου, όπου βρίσκουν έδαφος να πραγματοποιηθούν τα ιδανικά κι αυτές ακόμα οι καθημερινές επιδιώξεις του ανθρώπου.

...Η Τζωρτζέτ να χοροπηδάει, να κάνει πιρουέτες για ν' αποφύγει το μαχαίρι, ουρλιάζοντάς τους να σταματήσουν (και μόνο η μπενζεντρίνη να εμποδίζει τώρα την υστερία), αλλά εκείνοι γελούσαν, κι ο φόβος της να τους κάνει ακόμα πιο τολμηρούς· να πετάνε το μαχαίρι με μεγαλύτερη δύναμη και πιο κοντά στα πόδια της· το μαχαίρι να γλιστράει και να γκελάρει, να το μαζεύουν και να το ξαναρίχνουν στα πόδια που χόρευαν (η σκηνή να θυμίζει κακογυρισμένο γουέστερν)· τα γέλια, τα χοροπηδήματα κι οι πιρουέτες να σταματάνε απότομα καθώς η λεπίδα του μαχαιριού σφηνώθηκε στη γάμπα της. Η Τζωρτ...

Το πορτρέτο ενός Δουβλινέζου ξαναζωντανεύει με εικόνες τις κορυφαίες στιγμές στη ζωή του Τζέημς Τζόυς. Έρωτες, τρέλες, μεθύσια, φτώχεια, σπατάλη, φιλίες, έχθρες, συγκρούσεις, με δύο λόγια: όλες τις περιπέτειες που διαμόρφωσαν μιαν από τις μείζονες λογοτεχνικές μορφές του εικοστού αιώνα. Στο βιβλίο αυτό ο εικονογράφος Αλφόνσο Θαπίκο σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός μοναδικού ανθρώπου, που έζησε απόλυτα σύμφωνα με την πρωτοποριακή του λογοτεχνία.

"Είμαι βυζί. Κάτι έγινε μέσα στο κορμί μου, και μ' έχει μεταμορφώσει σε θηλαστικό αδένα, που δε θυμίζει σε τίποτα την προηγούμενη ανθρώπινη μορφή μου". "Το καλύτερο βιβλίο του Ροθ μέχρι σήμερα... Έξυπνο, εξεζητημένο, υπέροχο, δαιμόνιο, και πολύ μα πολύ αστείο". (The New York Times Book Review)

"Όπως κι αν είναι η οδός Ιεροθέου -το μέρος τούτο μπρος στα περιβόλια- έχει μια σύσταση ξεχωριστή ολότελα. Ίσως να τη χρωστάει στο ρεύμα του ανέμου που κατεβαίνει από το βουνό -α, κάτι τρίβει ο άνεμος απ' το μυαλό του ανθρώπου, λεπταίνει ακόμη ως και τ' άψυχα. Τις νύχτες του καλοκαιριού, όσο λουφάζ' η άλλη χώρα μέσα στην ασφυξία της μαλάτσας, εδώ φυσάει το αγέρι του βουνού και μαστιγώνει τα αίματα... Ίσως το άλλο στοιχείο της, η σκόνη, να πρόσθετε την ξωτικιά του χάρη. Ο δρόμος τυλιγότανε μέσα σ' ένα κυματισμό από πέπλα, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις παίρνανε κάποιο περίγρα...

"Δεν έχει νόημα να συνοψίζεις τους ανθρώπους" λέει η Βιρτζίνια Γούλφ. Βλέπουμε τον Ιάκωβο Φλάντερς όπως τον βλέπουν οι άλλοι. Βλέπουμε τους άλλους όπως τους βλέπει ο Ιάκωβος. Ο Ιάκωβος, μικρός, βρίσκει ένα κρανίο αρνιού στην παραλία. Ο Ιάκωβος στο Καίημπριτζ κουβεντιάζει με τους φίλους του για τη λογοτεχνία και τη φιλοσοφία. Ο Ιάκωβος στη γιορτή. Ο Ιάκωβος στο Βρετανικό Μουσείο διαβάζει Μάρλοου. Τον βλέπουμε φευγαλέα καθώς βλέπει φευγαλέα τη Φλορίντα αγκαζέ μ' έναν άλλο. Ο Ιάκωβος στο δωμάτιό του διαβάζει την εφημερίδα: "Μια απεργία, ένας φόνος, ποδόσφαιρο, τα πτώματα που α...

Το κλειδί που κρύβεται κάτω από το γεράνι δεν είναι σαν όλα τα κλειδιά. Ανοίγει την πόρτα σ’ έναν άλλο κόσμο, κατοικημένον από ευτυχισμένους δραπέτες, που μακριά από την παγίδα του «πολιτισμού», ζουν αρμονικά με τη φύση και τον εαυτό τους. Σ’ αυτόν τον κόσμο κυβερνά ο έρωτας, νεράιδες και μικροί θεοί ξεφαντώνουν μαζί με τους θνητούς, κι όλες οι περιπέτειες τελειώνουν καλά με μαγικούς τρόπους. Ο κόσμος του Χρόνη Μίσσιου είναι ένα ιδανικό καταφύγιο, πλημμυρισμένο από ξεχασμένες αισθήσεις και θαύματα ζωντανά.

Γραμμένο άλλοτε με τη μορφή του ψυχαναλυτικού ιστορικού, και άλλοτε της αχαλίνωτης σεξουαλικής φαντασίωσης, άλλοτε ως ποίηση ή φανταστική αλληλογραφία, και άλλοτε ως ιστορικό ντοκουμέντο, "Το λευκό ξενοδοχείο" καταγράφει τη ζωή μιας γυναίκας με δύο κύριους άξονες: την ψυχανάλυση, και τα βίαια γεγονότα των αρχών του αιώνα. Η Λίζα Έρντμαν, μισορωσίδα τραγουδίστρια της όπερας, είναι ασθενής του Φρόυντ στη Βιέννη αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Με τη βοήθεια του Φρόυντ καταφέρνει να ξεπεράσει το πρόβλημα της υστερίας της και να συνεχίσει τη μουσική της σταδιοδρομία. Η Λ...

Κι εκείνος περνούσε και τα είδε. Κι αναρωτήθηκε μην είναι ο Έρικ. Και τι νέο κόσμο είχαν φτιάξει με τους Κορτές, τους Πισάρο τους, ναι, και τους λόρδους Χάου, ακόμα και τους Ουάσινγκτον. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας: αναρωτιέμαι, είπε, αν επηρέασε καθόλου το κλίμα -αναρωτιέμαι αν ο σπόρος, το σπέρμα της υπήρχε στον Κολόμβο. Άραγε ήταν αυθεντική; Μπορεί να βρει κανείς μια λέξη εκεί; Γίνεται να εντυπωθεί εκ του μηδενός κάτι αυθόρμητο σ' αυτούς τους άντρες που είχαν συναντήσει τόσο στη Σκανδιναβία όσο και στους Μογγόλους; Σ' αυτό το λαμπρό δείγμα του αμερικανικού ιμπρεσιο...

Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι πραγματικά τρομαχτικές, φτιαγμένες από το καλό και το κακό που υπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν επίσης συγγραφέας και της άρεσαν οι παράξενες ιστορίες, ο Στήβενσον έγραψε τον "Τυμβωρύχο", σ' ένα ταξίδι τους στην Σκοτία, αλλά το βρήκε "πολύ φριχτό" και δε θέλησε να το δημοσιεύσει. Τρία χρόνια αργότερα, το "Pall Mall", ένα δημοφιλές περιοδικό της εποχής, του ζήτησε μια ιστορία για το χριστουγεννιάτικο τεύχος του. Ο Στήβενσον έγραψε τον "Μάρκχαϊμ", αλλά ο εκδότης δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ο Στήβενσον, που ήταν άρρ...