Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]...σε κάποιο ολιγοσύχναστο πεζοδρόμιο της Θεσσαλονίκης όπου κάθε πρωί κάποιος γεράκος άπλωνε κάμποσα παλιά βιβλία για πώληση, βρήκα και απόκτησα αμέσως, ένα λιγοσέλιδο αφήγημα του Γκέϊγερσταμ, την "Αγάπη". Γι' αυτό το κείμενο δεν μου είχε μιλήσει κανείς. Είχε εκδοθεί, βέβαια στα 1926 από λησμονημένο στα φοιτητικά μου χρόνια εκδότη. Αλλά και η ποιότητα και η γραφή του κειμένου αυτού, πυκνής αφήγησης χαμηλόφωνης και αδρής γραφής, είχε τον ίδιο τόνο και κινούνταν σε αυτήν τη γραμμή εσωτερικής γλώσσας πάθους που μου είχε γνωρίσει ένα άλλο βιβλίο του Γκέϊγερσταμ το "Το βι...

Στου Ανδρέου Κάλβου το κρυσταλωμένο έργο βρίσκει στην γλώσσα μας την πιο εκπλήττουσα, περίλαμπρη εμφάνειά του το απερίγραπτο μυστήριο της Ποίησης. Έργο λιγοστό εκλεκτικής και μονήρους ύπαρξης, που έζησε τον νοητό της βίο κοντά στον βωμό της Πατρίδας, μέσα σε δάσος δαφνών, αναδύεται κάθε μέρα, όσο πιο ευαίσθητη και σοφή γίνεται η ψυχή μας μέσα στην ποίηση, υψηλότερο, μυστηριωδέστερο, ακήρατο - καθώς η αβέβαιη μορφή του ποιητή παραμένει επίμονα στο ημίφως, και μετά την σιωπή του θανάτου που ελευθέρωσε τις γλώσσες του έργου του. Έργο κρημνώδες, φανέρωση της αριστοκρατικό...

[...] Τελευταία, -μετά από τόσα χρόνια- σε σκοτεινές και πικρές περιστάσεις, θυμήθηκα και κατέφυγα πάλι στην Καινή Διαθήκη. Και όταν ένιωθα μια βαθειά υπαρξιακή κάμψη, διάβαζα ένα κεφάλαιο του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου. Οι ισχνές σημειώσεις των αναγνώσεων εκείνων εναποτίθενται στις σελίδες που ακολουθούν και αφιερώνονται στην σεπτή μνήμη του π. Τιμοθέου Παπαμιχαήλ. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)

Όσο περνά ο καιρός τόσο και καθαρότερη, τόσο και λαμπρότερη γίνεται μέσα μας και μέσα στα πνευματικά στήθη του Έθνους μας η μορφή του Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου - μορφή τίμια και συγκλονιστικά μεγάλη για τον Νεοελληνικό πολιτισμό και την πνευματική μοίρα της Ευρώπης. Γιατί ο χρόνος είναι το ψυχρό χωνευτήρι απ' όπου διαβαίνοντας ο αναπαυμένος στο μητρικό χώμα άνθρωπος, ξαναέρχεται στην ζωή μετασχηματισμένος, με τα γνωρίσματα του πνεύματος και μόνο. Από αυτή την απόσταση που δημιουργεί το τραγικό ρήγμα του θανάτου αντικρύζουμε σήμερα τον Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλο να στέκεται ψηλά, πολ...

[...] Απροσδόκητα δάσκαλος μου διά της φιλίας, όπου με μοναδικό τρόπο εβίωνε τις επιταγές του Πλάτωνα συνυφασμένες με την Ιερότητα της αγάπης του Χριστού. Στο πρόσωπό του διέκρινα πάντοτε την πιο ευτυχισμένη αποτύπωση αυτόν του περίεργου μίγματος ιδεών και ζωής που οι Νεοέλληνες επιπόλαια εβαφτίσαμε "ελληνοχριστιανισμό". Αλλά στον Τατάκη, όλα αυτά υπήρξαν ως μια συνειδητή πνευματική αρμονία, ως μία βίωση δραματικά τελειωμένη. Ολοκληρωμένη σε μια ανοδική πορεία που τεκμήριά της είναι και τα κείμενα του τόμου αυτού. Όλα τους έχουν φιλοξενηθεί και τιμήσει τις σελίδες της "Ε...

ΥΠΟ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΙΝ Στο παράθυρο κρέμεται/ πλεγμένο με βελόνι/ λευκό κουρτινάκι περασμένων καιρών./ Έμειν' έτσι όπως κάποιο χέρι/ κάποτε το 'χε παραμερίσει/ για να μπορούν/ να βλέπουν/ έξω δυο γέρικα μάτια./ Τώρα το τζάμι έχει θαμπώσει από τη σκόνη/ και το κουρελιασμένο κουρτινάκι/ σαλεύει αργά απ' τα ρεύματα/ που νέμονται το έρημο σπίτι.

[...] Όμως δεν έπαψα ούτε και τότε να γράφω, μόνο τώρα έγραφα για τον εαυτό μου σκέψεις, στοχασμούς, απορίες, προβλήματα τεχνικής, συγκρίσεις, παρομοιώσεις, θεωρίες περί τέχνης, εκθέσεις, μουσεία, βιβλία, ταξίδια. Σ' αυτή την προσπάθεια διανοητικής αμεροληψίας κυριαρχούσαν οι παραβολές ανάμεσα σε διαφόρους πολιτισμούς δυτικού-ανατολικού, βορρά-νότου, αρχαϊκού-παρακμής. Σ' αυτόν τον κυκεώνα των νέων γνώσεων με οδηγούσε ένας μίτος της Αριάδνης: πορευόμουν απάνω στα ίχνη της ελληνικότητας. Αυτός ήταν ο σκοπός και το τέρμα και ο στόχος για τα βέλη της φαρέτρας μου. Ακόμη μια...

Από τις λίγες, αληθινά εξέχουσες γυναικείές φυσιογνωμίες της πρώτης μεταπολεμικής λογοτεχνικής γενιάς, η Ιουλία Ιατρίδη -θαυμαστά προετοιμασμένη με χάρισμα ισχυρό και με παιδεία βαθειά, ουσιώδη- κατόρθωσε με τα ψυχωμένα βιβλία της να υψωθεί επάξια στην πρώτη γραμμή των πεζογράφων της γενιάς της. Έπλασε, με γλώσσα χυμώδη και με σπάνιο οίστρο έμπνευσης, αφηγήματα, αυθεντικά κατορθώματα δημιουργικής λειτουργίας στην περιοχή της λογοτεχνίας και σμίλευσε χαρακτήρες που θα μείνουν αθάνατοι.

Στη νιότη του ο άνθρωπος παλεύει να γνωρίσει και να κυβερνήσει το σώμα του· στα γεράματά του να το συντηρήσει, να το σώσει ή, τέλος, ν' απαλλαγεί από αυτό ανώδυνα. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος προετοίμασε το λογοσέλιδο αυτό βιβλίο όταν πια είχε συνειδητοποιήσει, και με πόση οδυνηρή καρτερία, πως δεν μπορούσε πλέον να σώσει το σώμα του και προσπαθούσε, με άκρα αξιοπρέπεια, ν' απαλλαγεί όσο πιο ανώδυνα γινόταν από αυτό. Τότε ήταν, αρχές φθινοπώρου του 1986, που μου εμπιστεύτηκε πως είχε αποφασίσει να δημοσιεύσει τον πρώτο τόμο της "Αυτοβιογραφίας" του που μου είχε δώσει να με...

Περιέχονται τα κείμενα: Α. Γενικά θέματα - Επιστήμη και ανθρωπισμός - Δημοκρατία και ΜΜΕ - Η ελευθερία στην επιστήμη - Οι επιπτώσεις της σύγχρονης κοινωνίας στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος - Η σημασία της έρευνας στην πρόοδο της επιστήμης και τα ηθικά προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν - Η πρόκληση του γήρατος στον 21ο αιώνα - Ηθικά διλήμματα στις μεταμοσχεύσεις οργάνων - Η αραίωση του προστατευτικού στρώματος του όζοντος - Η ιατρική στο Βυζάντιο - Κλωνοποίηση. Σημαντικό επιστημονικό επίτευγμα... αλλά και μέγιστο ηθικό δίλημμα - Φρουροί της γενετικ...

[...] Το "Βιβλίο της ανησυχίας" είναι ένα βιβλίο εξομολογητικό, σπονδυλωτό αλλά σε δραματικό ήθος εκπληκτικά ενιαίο, πυκνό στην ειλικρίνειά του και συχνά σπαραχτικό στην εξομολογητική του αμεσότητα. Δεν υπήρχε καλύτερος, νομίζω, τρόπος να τιμηθούν τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Πεσσόα από το να πραγματοποιηθεί μια δειγματοληπτική έκδοσή του στα ελληνικά. Η επιλογή έγινε από την ισπανική μετάφραση του Άνχελ Κρέσπο ("Libro del desasosiego" Seix Barral/ Biblioteca Breve, Barcelona 1982) και μόνο από τα πρώτα, αριθμημένα από τον διαπρεπή μεταφραστή και ποιητή, εκατόν πενήντα...

[...] Γράφω για τη γραφή με τη νοσταλγία της λέξης εκείνης που δεν μπορώ επακριβώς να αρθρώσω. Γράφω αναζητώντας τις λέξεις της παιδικής μου ηλικίας, τότε που πρωτομάθαινα να μιλώ κι η ίδια η λέξη λειτουργούσε μαγικά κι έφερνε κοντά μου τον κόσμο. Τώρα γράφω φέροντας το βάρος της ανείπωτης θλίψης μου για την απώλεια της σημασίας των λέξεων και για τον θάνατο των πραγμάτων της εποχής εκείνης, του παραδείσου της παιδικής ηλικίας. Ο κόσμος που άλλοτε βρισκόταν κοντά, σε απόσταση μόλις μιας χειρολαβής, έχει πια για τα καλά ξεμακρύνει κι η σκέψη φορτωμένη μ' ένα σωρό ανώφελες απ...