Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η δίψα του Δαυΐδ και άλλα διηγήματα "Ο Παπαδιαμάντης, στο νησί του, από νεαρή ηλικία, έχει ψηλαφήσει τον εκκλησιαστικό βίο. [...] Γι' αυτό και ζώντας στην Αθήνα (κατά το μεγαλύτερο μέρος της επίγειας ζωής του) συνεχώς καταγράφει μια "δίψα" που την διατυπώνει ως αιχμαλωσία: "Ω! ας ήμην βοσκός εις τα όρη!" ("Όνειρο στο κύμα"). Αυτή τη "δίψα" θα μας την περιγράψει το 1905 στο εορταστικό άρθρο του για την ημέρα των Θεοφανείων, περιγράφοντας ένα περιστατικό από τη ζωή του Δαυΐδ. Η "Δίψα του Δαυΐδ" είναι η δίψα του Παπαδιαμάντη. Και όπως ο Δαυΐδ δεν δέχτηκε να ξεδιψάσει όταν τ...

Η Γυφτοπούλα "Η Γυφτοπούλα είναι το τρίτο και εκτενέστερο έργο του Παπαδιαμάντη και δημοσιεύτηκε στην "Ακρόπολιν" (21.4-11.10.1884) [...]. Ο τόπος, όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση, είναι η Πελοπόννησος και χρόνος -ο κατεξοχήν χρόνος του μυθιστορήματος-οι μήνες Απρίλιος και Μάιος του μοιραίου για τον Ελληνισμό έτους 1453. Το πρόσωπο γύρω από το οποίο πλέκεται το μυθιστόρημα είναι η δήθεν γυφτοπούλα Αϊμά, ύπαρξη αρκετά μυστηριώδης, όπως μυστηριώδεις είναι οι βλέψεις και τα αισθήματα που τρέφει για το πλάσμα αυτό ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλήθων ή Γεμιστός. [...] Παρακολ...

Αγάπη στον κρεμνό και άλλα διηγήματα "Μετά τον θάνατο του Παπαδιαμάντη, δημοσιεύτηκαν, από το 1912 ως το 1954, τριάντα δύο διηγήματα του... Σε ένα σύνολο 171 γνωστών ως τώρα διηγημάτων, δεν είναι μικρός αριθμός τα 32 να έχουν δημοσιευτεί μετά τον θάνατο του συγγραφέα... Σημειώνω εδώ αυτούς τους λογαριασμούς γιατί αναιρούν τη γενική εντύπωση, την οποία και ο ίδιος φρόντισε να καλλιεργήσει, του "κατ' αποκοπήν διηγηματογράφου". Ας προσθέσουμε ότι δεν πρόκειται μόνο για διηγήματα των δύο τριών τελευταίων ετών της ζωής του, αλλά ότι πολλά από αυτά μπορεί να περίμεναν στο συρ...

Η αστυνομική πλοκή ως πρόσχημα. 24 περιπέτειες με ζωντανούς ανθρώπινους χαρακτήρες συνθέτουν μια βιβλιοθήκη ελληνικού νουάρ, καθημερινά από το "Βήμα". Ποιος είναι ο δολοφόνος της ωραίας Ρέας Γρηγοριάδη; Ο αστυνόμος Μπέκας υποψιάζεται πολλούς αλλά δεν έχει στοιχεία. Τη δυσκολία αυτή ο Μπέκας την παρακάμπτει "κατασκευάζοντας" ένα μάρτυρα κατηγορίας, με τη βοήθεια του οποίου θα παγιδεύσει τον πραγματικό δολοφόνο.

Του κόσμου το στεφάνι λιώνει -Κύριέ μου: Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη έπεσε τ' άστρο: αγόρια τώρα και κοπέλες έγιναν ίσα με άντρες: έφυγε η εξαίρεση και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω για να το ιδεί η σελήνη... ερμιά μου πάει να κάνει τη ζωή καλύτερη: πρόστυχο να 'σαι Καίσαρας· μην όντας ο ίδιος η Τύχη, είναι κοπέλι της, θεληματάρης της. Είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη που δίνει τέλος σ' όλα τ' άλλα που έχουν γίνει, μποδάει τις ατυχίες και αποκλεί την αλλαγή: κοιμάσαι και ποτέ σου δεν γεύεσαι κοπριά, που τρέφει τον ζητιάνο και τον Καίσαρα.

Ο Μάλκο γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και άνοιξε την πόρτα. Από το μισοσκόταδο πρόβαλε ένας εφιάλτης. Μια πορτοκαλιά γενειάδα, ένα βλέμμα τρελό και, κυρίως, ένα τεράστιο μαχαίρι, σηκωμένο ψηλά, έτοιμο να τον σφάξει. Η λάμα του ήταν ήδη ματωμένη... Ο φονιάς με την πορτοκαλιά γενειάδα σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα ζωντάνεψε ξαφνικά και όρμησε στον Μάλκο με προτεταμένο το μαχαίρι. Με το βλέμμα ακόμα πιο τρελό.

Στη μακρόχρονη ιστορία της η ελληνική γλώσσα δάνεισε άλλες γλώσσες και δανείστηκε από αυτές. [...] Μια ξεχωριστή κατηγορία δανείων είναι τα "αντιδάνεια". Είναι λέξεις που "ταξίδεψαν" από τα αρχαία ελληνικά σε άλλη γλώσσα ή άλλες γλώσσες (συνήθως λατινικά και ιταλικά, γαλλικά, κλπ.) και επανήλθαν στα νέα ελληνικά με τη μορφή δανείων. Με το πέρασμά τους από γλώσσα σε γλώσσα άλλαξε η μορφή τους σε τέτοιο σημείο, ώστε πολλές από αυτές να μην ξεχωρίζουν από τα λεξιδάνεια (για τον λόγο αυτό γράφονται με απλοποιημένη ορθογραφία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι λέξεις γκάζι (>χάος)...

Τρεις ανταποκρίσεις από την Ελλάδα στο τέλος του 19ου αιώνα, δημοσιολογικά κείμενα από σημαντικές προσωπικότητες της γαλλικής διανόησης της εποχής και συγχρόνως αναλύσεις της νέας ελληνικής κοινωνίας και των αντιδράσεων της, συλλογικών ή ατομικών, μπροστά σε καίρια ζητήματα που σημάδεψαν τον νεότερο ελληνικό βίο: Οι εθνικές διεκδικήσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το Συνέδριο του Βερολίνου, η λαμπρή προβολή του τόπου τη στιγμή όπου η Ελλάδα αποκτούσε τη "σκιά ενός ρόλου", με τη διεξαγωγή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα του 1896 και η καταστροφή με τον ελληνοτουρκ...

Ο νεαρός Ντιμίτρι Σάνιν, επιστρέφοντας στη Ρωσία από ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία, κάνει μια στάση στη Φρανκφούρτη και, για πρώτη φορά, ερωτεύεται παράφορα. Βέβαιος ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία που αισθάνεται ότι περιμένει τον ίδιο και την αγαπημένη του, αποφασίζει να πουλήσει τα κτήματά του στη Ρωσία και να αρχίσει μια καινούργια ζωή. Αγνοεί, ωστόσο, ότι η ευάλωτη νιότη του τον καθιστά λεία ενός σκοτεινού και καταστροφικού πάθους... Ο Τουργκένιεφ, σε τούτο το εξαιρετικό και εν μέρει αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, πραγματεύεται ένα από τα αγαπημένα...

Το πώς και το εάν πετυχαίνουμε τους στόχους μας, προσωπικούς ή εταιρικούς, έχει να κάνει με τις τακτικές που θα ακολουθήσουμε. Η στρατηγική ασχολείται με την ανάλυση των δεδομένων στο παρόν και τη χάραξη δράσεων για το μέλλον (πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε). Ενώ θεωρητικά αυτές οι έννοιες-στόχοι φαίνονται αυτονόητες διαπιστώσεις για την καθημερινή πρακτική των εταιρειών, η πράξη για μικρούς ή μεγάλους οργανισμούς αποδεικνύεται μερικές φορές εξαιρετικά δύσκολη. Το επιχειρείν δεν είναι στατικό, είναι δυναμικό. Συνεπώς, δεν μπορούμε να σταματήσουμε το χρόνο και να αναλύσ...

"Την αγάπη προς τη γυναίκα, ο Λιέβιν όχι μονάχα δε μπορούσε να τη φανταστεί χωρίς τον γάμο, μα καθώς σκεφτόταν τα ζητήματα αυτά, πρωτύτερα φανταζόταν την οικογένεια και μετά πια τη γυναίκα, που θα του έδινε την οικογένεια. Και οι αντιλήψεις του για τον γάμο, γι' αυτό τον λόγο, δεν έμοιαζαν καθόλου με τις αντιλήψεις της πλειονότητας των γνωριμιών του, για τους οποίους ο γάμος ήταν μία από τις πολλές και διάφορες κοινές, βιοτικές υποθέσεις. Για τον Λιέβιν ήταν η κυριότερη υπόθεση της ζωής του, που από αυτήν εξαρτιόταν όλη της η ευτυχία. Και τώρα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε...

"Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μία φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ". Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν εκείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ' αυτή στηρίζονταν, σ' όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξ...

"Ο γάτος αυτός ήτο χασαπόγατος. Καλοθρεμμένος από τους κατιμάδες, τεμπέλης, όπως όλοι οι καλοθρεμμένοι, αλήτης όπως όλοι οι τεμπέληδες, με ύφος νεοπλούτου, αφού άμα είσαι γάτος χασάπη είσαι και νεόπλουτος, είσαι και καυγατζής και έχεις ένα είδος δικά σου μπουζούκια, που παίζουν το βράδυ στα ολίγα εναπομείναντα κεραμίδια "αρχόντισσα βασίλισσα τρελή", πάνω στα κεραμίδια σπάει κέφι το κρύο, έρχονται κι άλλοι γάτοι..."

Ο Μάικ Μακ Κωλ το ένιωσε από την πρώτη στιγμή, που έφθασε εκεί. Η Τισκουάντο ήταν μια πόλη έτοιμη να εκραγεί. Έμοιαζε σαν να ήταν κτισμένη πάνω σ' έναν όγκο από δυναμίτη... "Δεν λείπει παρά μόνο το φυτίλι" σκέφθηκε ανήσυχος ο Μακ Κωλ. Σ' αυτό όμως έκανε λάθος. Το φυτίλι υπήρχε. Και την άκρη του την κρατούσε μία κοπέλα - η Λώρα Θόρτον. Μόνο που η Λώρα είχε εξαφανισθεί... "Όταν βρεθεί, όλα θα ησυχάσουν", έλεγε -και το πίστευε- ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας. Εκτιμούσε, όμως, βεβιασμένα την κατάσταση. Γιατί, κι όταν ακόμη η Λώρα βρέθηκε -μισοπεθαμένη... -τα πράγμ...

Για το πολύστροφο και μεθοδικό μυαλό του Σέρλοκ Χολμς, ήταν παιχνίδι η αποκρυπτογράφηση ενός μηνύματος που περιλάμβανε τρεις σειρές ανάκατων αριθμών και δύο ονόματα, και που στη θέση του κάθε άλλο λαγωνικό θα σήκωνε τα χέρια ψηλά. Ύστερα από μια σειρά λογικών υποθέσεων, θα έβρισκε το νόημα που υπήρχε πίσω από τους ψυχρούς αριθμούς και θα διάβαζε το κείμενο που μιλούσε για κάποιο κίνδυνο, αόριστο και αντιφατικό, και που ενδεχομένως απειλούσε ένα συγκεκριμένο άτομο. Έτσι, για τον επιθεωρητή Άλεκ Μακ Ντόναλντ της Σκώτλαντ Γυαρντ που θα περνούσε από το σπίτι του με σκοπό να τον...

Ποιοι τυχεροί πήγαν έως εκεί; Είναι πολύ βόρεια για τους Αθηναίους, είναι πολύ μακριά, είναι άγνωστη περιοχή, ένα τριήμερο δεν φτάνει, ακόμη και για τα καύσιμα του αυτοκινήτου ο τριψήφιος αριθμός στην απόδειξη είναι "βαρύς". Οι δικαιολογίες για εκείνους που "ταξιδεύουν" από την καρέκλα του γραφείου είναι πολλές. Για εμάς και τον ταξιδιωτικό μας μικρόκοσμο του "Ανακαλύψτε την Ελλάδα" τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Αυτοί που ταξίδεψαν στους νομούς της Δράμας, της Καβάλας, των Σερρών γύρισαν, κατάκοποι μεν αλλά με πρόσωπα φωτεινά. Η διάθεσή τους ήταν εξαιρετική για με...

Οι "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων" του Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη είναι το μυθιστόρημα που ξεσκεπάζει τα απάνθρωπα τσαρικά κάτεργα, όπως το κάτεργο του Ομσκ στην ανατολική Σιβηρία. Το κάτεργο, όπου κι ο ίδιος ο συγγραφέας έζησε με ξυρισμένο το κεφάλι, με τα πόδια αλυσοδεμένα και με μοναδική του συντροφιά την Αγία Γραφή· το κάτεργο, όπου υπέφερε επί τέσσερα χρόνια τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Ένα δριμύ κατηγορώ, που εκφράζει ταυτόχρονα τη φλογερή αγάπη του Ντοστογιέβσκη για τη λαϊκή Ρωσία, για τους απλούς ανθρώπους.