Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έχοντας παρακολουθήσει το σύνολο των χορογραφιών του Χάρη Μανταφούνη είχα σχηματίσει τη γενική άποψη ότι οι χορογραφίες του επικεντρώνονται στις δομές των κινητικών δράσεων, όπως και στις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους χορευτές επί σκηνής. Η άποψή μου αυτή ενισχύθηκε από τις θέσεις που ο ίδιος ο Μανταφούνης διατύπωσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που μου παραχώρησε στις αρχές του 2011, από την οποία προέκυψαν δύο πρωταρχικής σημασίας στοιχεία για την έρευνά μου: ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας του έργου του και η προτίμησή του σε ολιγομελή χορευτικά σχήματα. Οι α...

H παρούσα μελέτη εστιάζει στο έργο της χορογράφου Ζουζούς Νικολούδη, χωρίς να διεκδικεί την καθολικότητα μιας θεωρίας για την παραστασιμότητα του χορού του αρχαίου δράματος στη σύγχρονη εποχή, και, επικεντρώνεται στις χορογραφίες των χορικών του αρχαίου δράματος με την ομάδα της "Χορικά", θέτοντας και απαντώντας τα ακόλουθα δύο ερωτήματα: (1) Ποιες ήταν οι επιδράσεις από τους δασκάλους της και τελικά η άποψη που η Νικολούδη είχε διαμορφώσει για την αρχαία δραματική τέχνη; Ποια ήταν τα στοιχεία εκείνα από την παιδεία της που εφάρμοσε στην εκπαίδευση των ηθοποιών και των χ...

Ο σύγχρονος χορός εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια στα σχολεία, δειλά, περιστασιακά, μερικές φορές και στρεβλά χωρίς να ακολουθείται το "παιδαγωγικό" πλαίσιο, που θα πρέπει να συνοδεύει όλες τις μαθητικές δραστηριότητες. Και αυτό συμβαίνει γιατί η ανάγκη έκφρασης των παιδιών μέσα από μια παραστατική τέχνη, και ειδικότερα της τέχνης που πρωταγωνιστεί το σώμα τους, τους ωθεί σε μια ανάλογη δραστηριότητα, όπου τις περισσότερες φορές στήνεται βεβιασμένα, χωρίς ξεκάθαρο σκοπό, με έλλειψη αισθητικών κριτηρίων, και δυστυχώς ακόμα και με την παντελή απουσία ενός δασκάλου-παιδαγωγού,...

Στον χώρο της εκπαίδευσης, τόσο η μελέτη των σύγχρονων παιδαγωγικών μεθόδων όσο και η ίδια η εμπειρία της διδακτικής πράξης οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο διδασκόμενος (εφεξής ο μαθητής) προσέρχεται κατά κανόνα στο μαθησιακό περιβάλλον με ποικίλα ενδιαφέροντα και με διαφορετικά κίνητρα. Εμείς οι δάσκαλοι είμαστε αυτοί που πρέπει να του προσφέρουμε τις κατάλληλες μαθησιακές συνθήκες, ώστε να μπορέσει να γνωρίσει και να κατανοήσει το εκάστοτε γνωστικό αντικείμενο. Αυτό που συμβαίνει στην ουσία στο μαθησιακό περιβάλλον είναι ότι ο κάθε μαθητής έχει την τάση να προσεγγίζε...

Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στο καλλιτεχνικό έργο και τη συνεισφορά της χορεύτριας, δασκάλας και χορογράφου Ντόρας Τσάτσου. Η Ντόρα Τσάτσου ήταν σπουδαία καλλιτέχνιδα και άνθρωπος που δέσποσε στον ελληνικό καλλιτεχνικό και πολιτιστικό κόσμο για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες. Άνθρωπος πνευματικός, αλλά και πνευματώδης, με μόρφωση, ήθος, δυναμισμό, αυθορμητισμό, ευγένεια και χαμόγελο. Παρά την αστική καταγωγή της, οι τίτλοι την απωθούσαν, είχε πάντα αιρετική και ανατρεπτική συμπεριφορά και ήταν ανοικτή σε νέες ιδέες και προτάσεις, δημιουργική, δραστήρια, αποφασιστική κα...

Το δράμα αυτό πραγματεύεται τη θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα, θέμα που απασχόλησε και τους προκατόχους του ποιητή δραματουργούς, τον Αισχύλο και το Σοφοκλή. Γράφτηκε κατά τη διάρκεια της παραμονής του Ευριπίδη στην αυλή του Αρχέλαου στη Μακεδονία και είναι από τα τελευταία έργα του μαζί με τον "Αλκμαίωνα" και τις "Βάκχες". Ενώ οι "Βάκχες" μας παραδόθηκαν σχεδόν ολοκληρωμένες και ο "Αλκμαίωνας" διασώθηκε σε ελάχιστα αποσπάσματα, η "Ιφιγένεια" παρουσιάζει πολλά κενά, που συμπληρώθηκαν προφανώς εν μέρει από το γιο -ή ανεψιό- τον Ευριπίδη το νεότερο, προσαρμοσμένα στα νεωτερ...

Η παράσταση του έργου αυτού πρέπει να έγινε μεταξύ του 411 και 408 π.Χ., με μεγαλύτερες πιθανότητες το 409, και μαζί με την "Αντιόπη" και την "Υψιπύλη" φαίνεται πως συναποτελούσαν μια τριλογία, όπως δείχνει το περιεχόμενο των δραμάτων και ένα σχετικό σχόλιο στους "Βάτραχους" του Αριστοφάνη. Εδώ ο Ευριπίδης επαναλαμβάνει το θέμα που γνωρίζουμε από τους "Επτά επί Θήβας" του Αισχύλου: Την εκστρατεία του Πολυνείκη με τους επτά Αργείους στρατηγούς εναντίον της πατρίδας του Θήβας, τη θανάσιμη φιλονικία του για την εξουσία με τον αδελφό του Ετεοκλή -παιδιά και οι δυο του Οιδίποδα...

Οι "Βάκχες", το πιο ανατριχιαστικό ίσως έργο από όσα μας έχουν σωθεί, είναι από τις τελευταίες τραγωδίες του ποιητή και γράφτηκε κατά την παραμονή του στη Μακεδονία (408-406 π.Χ.), μαζί με την "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" και τον "Αλκμαίωνα εν Κορίνθω" (έργο χαμένο για μας. Διδάχτηκε όμως στην Αθήνα μετά το θάνατο του Ευριπίδη, ίσως το 405 π.Χ., από το γιο ή ανεψιό του, Ευριπίδη κι αυτόν, αποσπώντας μάλιστα και πρώτο βραβείο, όπως και η "Ιφιγένεια εν Αυλίδι", βραβείο τόσο σπάνιο για τον ποιητή όσο ζούσε ο ίδιος. Αν και η γένεση της τραγωδίας προήλθε από τη Διονυσιακή λατρεία, το...

Όπως είναι γνωστό, το σατυρικό δράμα ήταν πάντοτε το καταληκτικό έργο κάθε τετραλογίας, με σκοπό να ανακουφίσει τον ψυχισμό των θεατών από το συναισθηματικό φόρτο που δέχτηκε από τις τρεις τραγωδίες που είχαν προηγηθεί. Ο "Κύκλωπας" είναι το μόνο σατυρικό δράμα από την αρχαιότητα που έχουμε σήμερα ολοκληρωμένο, μαζί με ένα μεγάλο μέρος από τους "Ιχνευτές" του Σοφοκλή, και βέβαια μικρά αποσπάσματα και πολλούς τίτλους άλλων ανάλογων έργων. [...] Το θέμα μάς είναι γνωστό από την "Κυκλώπεια" της Οδύσσειας, όπως αυτή εκτίθεται στη ραψωδία ι, μόνο που εκεί τα πάντα εξελίσσονται μ...

Η τραγωδία "Ορέστης" διδάχτηκε το 408 π.Χ., λίγο πριν εγκαταλείψει ο ποιητής οριστικά την Αθήνα καταφεύγοντας στη Μακεδονία, και φαίνεται πως γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα. (Μαρτυρείται επανάληψή της και το 341 π.Χ. από τον ηθοποιό Νεοπτόλεμο.). [...] Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι και στο έργο αυτό του Ευριπίδη η ανθρώπινη μοίρα καθορίζεται από την ασύλληπτη για τον άνθρωπο θεϊκή βούληση, αν κρίνουμε από την τραγική κατάσταση των δύο αδελφών, που νιώθουν ότι έχουν εγκαταλειφθεί ολότελα από το θεό που προκάλεσε τη μοίρα τους, αυτός όμως παρεμβαίνει την τελευταία στιγμή α...