Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με λύσσα η βροχή χτυπούσε τα σκελετωμένα τζάμια. Μα εγώ το ήξερα. Τα 'γλειφε τρυφερά ίσως με λίγον οίκτο. Αλλόκοτη και άσεμνη.

Ένα αφήγημα σαν περίπατος Πολλές φορές, όταν ο καιρός το επέτρεπε, στο κενό της ημερήσιας δουλειάς, από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων στην "Καθημερινή" ή στη Βουλή, κατά τις τρεις με πέντε το απόγευμα, έπαιρνα το δρόμο και περπατούσα. Κατά κανόνα πήγαινα προς την Πλάκα και την Ακρόπολη. Ήταν όμως και κάποιες άλλες φορές που, σχεδόν ασυναίσθητα, βρισκόμουν να περπατώ στο Παγκράτι, στους δρόμους της "γειτονιάς". Πλατεία Πλαστήρα - Πλατεία Βαρνάβα - Αρχιμήδους - Αρδηττός - Στάδιο - Μετς ήταν η "γειτονιά". Με επίκεντρο τις οδούς Φερεκύδου, όπου μετά το σχολείο συγκεντρωνόμασ...

Δέκα διηγήματα, εβδομηντάχρονη συγκομιδή βιωμάτων, εντυπώσεων που χαράχτηκαν βαθιά στη μνήμη, και προβληματισμών μιας γεμάτης από εμπειρίες ζωής, συνδέουν το παρόν με το παρελθόν, αποτελώντας ουσιαστικά ένα μωσαϊκό, όπου ο ανθρώπινος πόνος, η αγωνία, η προσμονή και η σκληρότητα εν τέλει της ζωής εκμηδενίζουν την έννοια του χρόνου, αποδεικνύοντας ότι η συνέχεια, παρά τις ποιοτικές και ποσοτικές αλλαγές που την διαπερνούν, δεν καταργεί ούτε απαλύνει την τραγικότητα του ανθρώπου, που η μνήμη, μόνη αλλά απατηλή, συνιστά παραμυθία της. Διότι σε όλα τα διηγήματα, περισσότερο ή λι...

Τα ανθρώπινα ελατήρια παραμένουν ταπεινά σε κάθε υφής ερέθισμα; Στην αφετηρία του ατομικού δράματος, ατολμία, εκδίκηση και συμφέρον σημαδεύουν την θεραπεία της ίδιας πληγής; Τιμωρία και λύτρωση χορεύουν στο κουφάρι του αυτού υποκειμένου; Οι πρωταγωνιστές θριαμβεύουν επειδή γεννήθηκαν κομπάρσοι; Η τελεία προαποφασίζεται ή επισφραγίζει; Οι σελίδες που πέρασαν αρκούν για να καταργηθούν τα ερωτηματικά, είτε της έκφρασης, είτε της σκέψης; Αν ο Βίας ο Πριηνεύς είχε δίκιο τότε "Οι πλείστοι άνθρωποι κακοί". Αν πάλι όχι...;