Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από τις λίγες, αληθινά εξέχουσες γυναικείές φυσιογνωμίες της πρώτης μεταπολεμικής λογοτεχνικής γενιάς, η Ιουλία Ιατρίδη -θαυμαστά προετοιμασμένη με χάρισμα ισχυρό και με παιδεία βαθειά, ουσιώδη- κατόρθωσε με τα ψυχωμένα βιβλία της να υψωθεί επάξια στην πρώτη γραμμή των πεζογράφων της γενιάς της. Έπλασε, με γλώσσα χυμώδη και με σπάνιο οίστρο έμπνευσης, αφηγήματα, αυθεντικά κατορθώματα δημιουργικής λειτουργίας στην περιοχή της λογοτεχνίας και σμίλευσε χαρακτήρες που θα μείνουν αθάνατοι.

Στη νιότη του ο άνθρωπος παλεύει να γνωρίσει και να κυβερνήσει το σώμα του· στα γεράματά του να το συντηρήσει, να το σώσει ή, τέλος, ν' απαλλαγεί από αυτό ανώδυνα. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος προετοίμασε το λογοσέλιδο αυτό βιβλίο όταν πια είχε συνειδητοποιήσει, και με πόση οδυνηρή καρτερία, πως δεν μπορούσε πλέον να σώσει το σώμα του και προσπαθούσε, με άκρα αξιοπρέπεια, ν' απαλλαγεί όσο πιο ανώδυνα γινόταν από αυτό. Τότε ήταν, αρχές φθινοπώρου του 1986, που μου εμπιστεύτηκε πως είχε αποφασίσει να δημοσιεύσει τον πρώτο τόμο της "Αυτοβιογραφίας" του που μου είχε δώσει να με...

ΣΤΙΓΜΗ Τα χρόνια που σε σήκωσα γλαυκό μαράζι με κάβους και νησιά και χόχλο ψίθυρο και μ' ένα πέλαγο θησαυρισμένο στην πυρή σταγόνα καθώς συλλογιέται μεσοχείμωνα στην άκρη του ματιού και λογαριάζει πλώρες που ξόδεψαν τις αναστάσεις.

[...] Για τούτο τα κείμενα -και όσα είδαν το φως, και όσα οργανικά συγκροτούν τον τόμο αυτό- συνιστούν μια μαρτυρία και μαζί μια υψηλή βεβαίωση του ελληνικώς υπάρχειν, μέσα στον αιώνα μας, μιας στοχαστικής γυναίκας που αδιάκοπα και υποδηλώνει, και προβάλλει την ιερή φύση της ως γυναίκας που βιώνει τον κόσμο και τον εαυτό της με μια διακριτική αλλά σταθερή πρόθεση να ερμηνεύσει την μοίρα του φύλου της, μέσα στο μυστήριο της "δημιουργίας" που αποτυπώνεται στην "ιστορία". (Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, από τον πρόλογο του βιβλίου)

[...]Όλοι σπρώχνονται στο διάδρομο. Τρίζουν τα κόκκαλά τους, βρωμούν, είναι αδύνατον να πάρει κανείς ανάσα. Τους είχα συνηθίσει εκεί στις φωτογραφίες τους, στις επίχρυσες κορνίζες τους, με τα τυπικά τους χαμόγελα, ένα πλήθος ανθρώπους, που ήταν πολύ σωστά και πολύ αποφασιστικά πεθαμένοι, γιατί, βέβαια, πρέπει και κάποτε να πεθαίνουν οι άνθρωποι και κάνουν πολύ καλά που πεθαίνουν -και να που βρίσκονται και πάλι αντίκρυ μου, με τη θλιβερή τους ζωντάνια. Ανοίγουν την πόρτα, νιώθω τη μπόχα να με σκεπάζει ολάκερο, πασκίζω απελπισμένα να σωθώ αλλά δεν το καταφέρνω. Οι άνθρωποι αυ...

Λίγα λόγια πριν... Μετρώ τα χρόνια που πέρασαν, γυρνώντας προς τα πίσω. Η απόσταση μού μικραίνει πρόσωπα και πράγματα, όπως άλλωστε είναι φυσικό. Τα μικραίνει, αλλά και τα κάνει πιο καθαρά, πιο ευδιάκριτα. Είναι άραγε η νεαρή τους τότε όψη που συμβάλλει σ' αυτό; Είναι το νεττάρισμα που γίνεται με τη διορθωτική κίνηση του φακού της μνήμης; Ποιος ξέρει... Ένα είναι γεγονός, πως ο δρόμος που ενώνει το τότε με το τώρα, ή και αντίστροφα, είναι φωτεινός. Μπορεί η μνήμη να κινηθεί άνετα απάνω του, χωρίς να σκοντάψει πουθενά. Μπορεί ακόμα σε κάθε σημείο του να ξαναφέρει γεγονό...

Τα κείμενα πον ακολουθούν, στην πρώτη τους μορφή, δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "η Καθημερινή"· το δοκίμιο "Η ρίζα τον κακού" στο περιοδικό "Νέα Εστία" και το πρώτο δοκίμιο, "η Εποχή μας", γράφτηκε ειδικά για τον τόμο αυτό που κατά κάποιο τρόπο τον καθορίζει και τοποθετεί τους στόχους του. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι απ' αυτά που γράφει θα σωθεί, μέσα από την αέναη κάθαρση που επιτελεί στον κόσμο αυτόν ο χρόνος. Αρκεί κανείς να μη κρυφτεί και να ομολογήσει ποιος και τι είναι. Τα κείμενα του τόμου αυτού ακριβώς σ' αυτή την ομολογία προβαίνουν: ποιος και τι είναι κείνος π...

Το βιβλίο τούτο, που μ' έχει απασχολήσει ως πρώτη ύλη όσο σχεδόν ένα έργο ζωής, ξεκίνησε χωρίς σχέδιο και χωρίς ξεκάθαρο στόχο. Χρόνια και χρόνια μελετώντας το θέατρο ή γράφοντας δραματικά έργα, όπως και στα μαθήματα μου Δραματολογίας στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, προπάντων όμως όταν τελείωνα την παράδοση κι έβγαινα από την τάξη τύχαινε να ρίξω στο χαρτί σημειώσεις. Κάποτε τις φύλαγα, άλλοτε τις έχανα. Περιττό να πω ότι οι χαμένες μου φαίνονται σήμερα οι πιο καλές -μόνο και μόνο γιατί είναι χαμένες. Πολλές φορές στο μεταξύ, είπα να συγκεντρώσω όσες απόμεναν, να τ...

[...] Το "Βιβλίο της ανησυχίας" είναι ένα βιβλίο εξομολογητικό, σπονδυλωτό αλλά σε δραματικό ήθος εκπληκτικά ενιαίο, πυκνό στην ειλικρίνειά του και συχνά σπαραχτικό στην εξομολογητική του αμεσότητα. Δεν υπήρχε καλύτερος, νομίζω, τρόπος να τιμηθούν τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Πεσσόα από το να πραγματοποιηθεί μια δειγματοληπτική έκδοσή του στα ελληνικά. Η επιλογή έγινε από την ισπανική μετάφραση του Άνχελ Κρέσπο ("Libro del desasosiego" Seix Barral/ Biblioteca Breve, Barcelona 1982) και μόνο από τα πρώτα, αριθμημένα από τον διαπρεπή μεταφραστή και ποιητή, εκατόν πενήντα...

Με το βιβλίο αυτό επιχειρείται μια ολοκληρωμένη παρουσίαση των θεμάτων της Βιοφαρμακευτικής και η έκδοση του συμπίπτει με τη συμπλήρωση δέκα ετών διδασκαλίας της Βιοφαρμακευτικής στο Τμήμα Φαρμακευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν και η κύρια αποστολή του είναι εκπαιδευτική, ταυτόχρονα, μπορεί να φανεί χρήσιμο για τους επιστήμονες, που θα ήθελαν να ενημερωθούν στον κλάδο αυτό των φαρμακευτικών Επιστημών. Το κείμενο διαιρείται σε τέσσερις Ενότητες. Η πρώτη περιλαμβάνει τη μαθηματική θεώρηση της διαδρομής του φαρμάκου στο σώμα, καθώς και αρχές στατιστικής για την επεξεργα...

Ίσως να είναι για τον αναγνώστη "...κάποια βοήθεια αυτά τα γραφόμενα..." στις επόμενες σελίδες. Όχι με την έννοια της διδασκαλίας, αλλά περισσότερο του εναύσματος, που είναι δυνατόν να του προκαλούν, για να τον οδηγήσουν στη δική του τοποθέτηση, που δεν αποκλείεται να συμπέσει με αυτά που διάβασε. Με τη σκέψη αυτή χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος η φράση από τον "Παρμενίδη" του Πλάτωνος "...βοήθειά τις ταύτα τα γράμματα...". Και εδώ, όπως και στα προηγηθέντα παρόμοιου περιεχομένου βιβλία μου, παρουσιάζονται σαν προτάσεις για συζήτηση με τον αναγνώστη σκέψεις σκόρπιες, διάφορες,...

Στην Εξαήμερον, ο Μέγας Βασίλειος αναφέρεται στον χρόνο της δημιουργίας και στις έξι ημέρες που ισοδυναμούν με αιώνες: "καν ημέραν είπης, καν αιώνα, την αυτήν εμείς έννοιαν". Για τους γεωλόγους η ισόχρονη περίοδος των έξι ήμερων της Γενέσεως είναι περίπου 4 δισεκ. έτη και, σύμφωνα με αυτό, αν ο πλανήτης μας γεννήθηκε τη Δεύτερα, το ανθρώπινο είδος εμφανίστηκε τρία λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα του Σαββάτον. Το παρόν αντιστοιχεί στα μεσάνυχτα του Σαββάτου και οι άνθρωποι κυνηγούν χίμαιρες πιστεύοντας ότι οι αίολες πράξεις της σύντομης διαδρομής τους (μόλις για ένα τεσσαρακοστό...

Το γενεαλογικό μας δέντρο πλουτίζεται: Φαίνεται πως υπάρχουν νεώτερα για την καταγωγή μας. Στο συνέδριο πενήντα παλαιοντολόγων, το οργανωμένο από την Ουνέσκο, ο Δρ. Λούις Λήκυ από τη Ναϊρόμπι. εξέθεσε -διαβάζουμε- τη θεωρία του για την προέλευση του ανθρώπου. Η θεωρία αυτή προβάλλει δύο θέματα: τη σημασία ενός προγόνου μας αγνώστου πριν από το 1963: του "χόμο χαμπίλις" (homo habilis), που τον ανακάλυψε εκείνη τη χρονιά η οικογένεια Λήκυ -πατέρας, μητέρα, δύο γιοί, όλοι τους παλαιοντολόγοι- και το γνώρισμα που ξεχωρίζει, κατά τον δόκτορα Λήκυ, τον άνθρωπο μέσα στο ζωικό βασί...