Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μικρές, ασήμαντες ανησυχίες. Πού να βγεις; τι να πεις; ποιος θ' ακούσει; Παλιότερα σ' αυτούς τους δρόμους παίζαμε κρυφτό. Οι γειτονιές απλώνανε μέσα μας. Χανόμασταν για ώρες. Πρωί προς μεσημέρι. Μεσημέρι προς απόγευμα, απόγευμα προς... Προς τι όλο αυτό το ανύπαρκτο;" Με αφορμή το ασήμαντο, αλλά συχνά σκληρό, της καθημερινής εμπειρίας· σαν προετοιμασία για μια εσπευσμένη αναχώρηση χωρίς προειδοποίηση μέσα στη νύχτα, τα 38 σύντομα κείμενα της συλλογής επιχειρούν να φέρουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με την αμηχανία της συνύπαρξης, το ενοχλητικό κρίσιμων ερωτήσεων, το αναπότρ...

"Γύρω στις 2 το πρωί, ξυπνώ ολότελα. Η σιωπή συρίζει με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο που παρατηρεί κανείς όταν έχει αϋπνίες. Μια στιγμή περνά, κι έπειτα, πολύ καθαρά, ακούω ν’ ανοίγει η πόρτα μου, αν κι είναι κλειδωμένη (το πρωί θα το επιβεβαιώσω). Ακούω να γυρνούν οι μεντεσέδες, ακόμη και τον πολύ χαρακτηριστικό θόρυβο από το γλωσσίδι της κλειδαριάς που έχει σπάσει και πρέπει να σπρώξεις με το χέρι για να ξανακλείσει η πόρτα. Κι απαλά, αθόρυβα, η *** μπαίνει στο δωμάτιό μου. Είναι αυτή, δεν χωρά αμφιβολία. Αναγνωρίζω την όψη, το βάδισμα, την έκφραση του χαμόγελού της. Αναγ...

...έζησα σε έναν ανάποδο κόσμο έγραψα γι αυτόν στη γλώσσα των Νεάντερταλ που δεν είχαν γραφή... Η ποίηση του Γ. Καλοζώη διαλαλεί το σχεδόν αυτονόητο, πως τίποτα δεν υπάρχει εκτός αν ειπωθεί ή γραφτεί. Ο πόλεμος του ποιητή με τα αρχετυπικά, φρικώδη όντα συνεχίζεται αμείωτος, όχι πάντα και κατ’ ανάγκην με νικητή τον άνθρωπο. Και μόνο το γεγονός ότι τα όντα αυτά, π.χ. το φίδι, πρωταγωνιστούν σε αρκετά ποιήματα είναι ένα είδος νίκης των όντων αυτών πάνω στον ιστορικό και μυθολογικό χρόνο. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι μια τραγική φιγούρα, αφού έχει να αντιπ...

Ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να απαντήσει σε μια σειρά από φλέγοντα ερωτήματα που μεταλλάσσονται διαρκώς κι όμως εμμένουν στο πέρασμα των αιώνων σχετικά με το πώς φανταζόμαστε και μυθοποιούμε τον κόσμο, με εμπόδιο ή αρωγό την ίδια μας τη γλώσσα. Μερικές από τις αρχέγονες απορίες του αναγνώστη που πιθανότατα θα απαντηθούν εδώ: - Ποιοι μένουν έξω από τα Πλοιο-ψηφία; - Τι βγαίνει μες από τη δίφυλλη πόρτα στον παλαιό μπουφέ; - Τι είναι αυτό που συνήθως τραβά κανείς μες από τα πηγάδια; - Ποια ήσαν τα Δώρα των Ευχαριστιών; - Τι ακριβώς κάνει ο Αστακός Κωδίξ; - Τι και γιατ...

"...Κολλημένος στο μάτι της πόρτας, παρατηρούσε έναν ογκώδη, φωσφορίζοντα ζαφειρένιο κροκόδειλο στον κατασκότεινο διάδρομο. Κατόπιν, η μαυρίλα, το τίποτε. Έπειτα, ένας τεράστιος κρόκος αυγού να σπάζει, ν' απλώνεται, να διαλύεται σ' επιμέρους άμορφα τρεμάμενα γλυπτά που έφθιναν μέχρις ανυπαρξίας. Και τέλος, το κατάλευκο κρανίο του μαυροντυμένου Μπέρναρντ με τα μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά και το στόμα σφαλιστό ερμητικά, να υψώνει το επίχρυσο ραβδί του, στην άκρη του οποίου ήταν προσαρτημένο ένα κόκκινο πανί με αχινούς. Η παράτα των θεαμάτων συνεχιζόταν όλη νύχτα."...

"Η μηχανή που ταξιδεύει μέσ’ το χρόνο" είναι το μυθιστόρημα που καθιέρωσε τον Herbert George Wells (1866-1946) ως τον κατ’ εξοχήν συγγραφέα-θεμελιωτή της σύγχρονης επιστημονικής φαντασίας. Εκτός από τον γοητευτικό, πρωτότυπο και περιπετειώδη χαρακτήρα της γραφής του, το έργο αυτό προσεγγίζει φιλοσοφικά και ενορατικά το γρίφο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού, αναδεικνύοντας τον καταστρεπτικό κίνδυνο που μπορεί να έχει η αλόγιστη εξέλιξη της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον φυσικό κόσμο. Το βιβλίο αποτελεί επανέκδοση μιας...

Σκληρή πιάτσα η ποίηση δρόμος τραχύς η μοναξιά σε ορίζοντα μεταθανάτιο εναποθέτω ψήγματα κέρματα για κερί ποιήματα Το "Ή μήπως όχι;" είναι μια συλλογή ποιημάτων που έχουν γραφτεί σε μεγάλο διάστημα χρόνου, γι’ αυτό και παρουσιάζουν μεταξύ τους έντονες διαφορές όσον αφορά το ύφος, τη θεματική, τον τόνο της φωνής και την πυκνότητα. Εν τούτοις, η ριψοκίνδυνη εκ πρώτης όψεως συνύπαρξη ποιημάτων με διαφορετική κατεύθυνση στην ίδια έκδοση μετατρέπεται σε μια πολυμορφική ολότητα μέσω της μεθοδικής "τακτοποίησής" τους σε μικρότερες ενότητες. Έτσι ο αναγνώστης οδηγείτ...

"... Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο κάστρο εδώ και ώρα. Ένα ρολόι την έσπαγε για λίγο, χτυπώντας ανά τέταρτo· και υψώνοντας το βλέμμα, ο Λανδγράβος διεπίστωσε ότι ήταν περασμένες δύο... Μια στιγμιαία αίσθηση δέους τον κατέλαβε, καθώς τα μάτια του πλανήθηκαν στο σκότος του αντίπερα άκρου του δωματίου, στην αιφνίδια σκέψη ότι ένα ον τόσο μυστηριώδες και ικανό να εισβάλει, σε πείσμα τόσων εμποδίων, στο εσωτερικό κάθε αρχοντικού του Κλόστερχαϊμ, ήταν αναμφίβολα πολύ πιθανό να επισκεφθεί και το κάστρο· μάλιστα, δεν ήταν διόλου απίθανο να μπει και σ' αυτό το ίδιο δωμάτιο. Ποια μάν...

Η μελέτη αυτή προσπαθεί να ρίξει φως στη γέννηση και στον προαναγγελθέντα θάνατο ενός ανεπανάληπτου καλλιτεχνικού και κοινωνικού φαινομένου που κυριάρχησε στην Ελλάδα δύο ολόκληρες δεκαετίες. Του λεγόμενου "παλιού ελληνικού κινηματογράφου", που στην κρίσιμη εποχή μας επιμένει και εξακολουθεί να μας διδάσκει τον λαϊκό ηθικο-εθιμικό κώδικα της συμπεριφοράς και επικοινωνίας που όλα αυτά τα χρόνια τον είχαμε παραμερίσει. Το βιβλίο ρίχνει επίσης φως στις προπολεμικές ρίζες της ελιτίστικης αρνητικής κριτικής που αναπτύχθηκε στις δεκαετίες '70 και '80, η οποία στόχευε να απαξιώσ...

Πρόκειται για ποίηση έντονης εικονοποιίας σχεδόν κινηματογραφικής. Η ροή του λόγου υπονομεύει τα συντακτικά σχήματα σε μια συνειδητή προσπάθεια του ποιητή να ξεπεράσει τα όρια/σύνορα της γλώσσας. Κι αυτό γιατί, ενώ είμαστε μέσα στη γλώσσα και δια της γλώσσας, είμαστε την ίδια στιγμή και κάτι άλλο και κάτι παραπάνω. Ο Καλοζώης προσπαθεί να κατορθώσει το οξύμωρο και το αντιφατικό. Να μιλήσει σαν να μην υπήρχε η γλώσσα όπως ένας πρωτόγονος άνθρωπος ή ένα μωρό. Γι' αυτό και πολλά ποιήματά του έχουν πρωταγωνιστές ή κομπάρσους ζώα ή ζωύφια αποκρουστικά τα οποία εκφράζουν τις...

Γλυκιά ποίηση! Η ωραιότερη από τις τέχνες! Εσύ που αναδεύεις µέσα µας τη δύναµη της δηµιουργίας και µας φέρνεις κοντά στη θεότητα, οι απογοητεύσεις δεν σκότωσαν τον έρωτα που είχα για σένα από τα πρώτα παιδικά µου χρόνια! Ο πόλεµος αύξησε κιόλας την κυριαρχία της ποίησης πάνω µου, κι εξαιτίας του, όσο κι εξαιτίας της, είναι που ο ουρανός µπερδεύεται πια µε το έναστρο κεφάλι µου. Γλυκιά ποίηση! Λυπούµαι που η αβεβαιότητα των καιρών δεν µου επιτρέπει να αφεθώ στις δικές σου εµπνεύσεις για το περιεχόµενο τούτου του βιβλίου, αλλά ο πόλεµος εξακολουθεί. Πρέπει, πριν επιστρέψω σ’...

... Μας περιμένουνε μάτια που δεν έχουμε καν φανταστεί χειρονομίες και πόρτες ως τώρα κλειστές και μια απεραντοσύνη πέρα από κάθε σκοτάδι ένα νησί στο τέρμα της θάλασσας ένα παιδί στο πρωινό της σελήνης. ... ... Κάτω από σκιές δέντρων βραδιάζει Παρασκευή και το διήμερο θριάμβου για τη μεσαία τάξη. Η Δευτέρα είναι των δολοφόνων. Σε πόλεις από σωλήνες και σύρματα σβήνει το φεγγάρι πνίγεται μέσα σ' άναρθρα όνειρα. ... ... Ελάτε στη φωτοβολίδα της νύχτας γιατί δεν έχει ηθική το σκοτάδι....

Ο Νικόλαος Κονεμένος (1832-1907) με το πρωτοπόρο έργο του έχει να προτείνει μόνο ριζικές λύσεις. Καθολικός νους, ακονιζόμενος από τα προσωπικά του βιώματα και την άρνηση της μεγαλοαστικής του καταγωγής, πάντα με οξυμμένη ευαισθησία και ρηξικέλευθο πνεύμα, αναθρεμμένος µε τον επτανησιακό ριζοσπαστισμό έγραψε για ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων. Υπήρξε και έμεινε γνωστός ως ο πρώτος δημοτικιστής, τρεις δεκαετίες πριν τον Ψυχάρη. Στο εκτεταμένο κείμενό του "Η διαθήκη μου" (1901) προσποιούμενος ότι κέρδισε 1.200.000 $ στο αμερικάνικο λαχείο, εξαπολύει μια ανελέητη σάτιρα σε πρόσωπα...

Το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από ροκφόρ. Μια γάτα που τη λένε Ουρανία πηγαίνει στον παράδεισο. Η γυναίκα που τη ζηλεύουν τα πουλιά βουτάει μέσα σε πισίνες με γάλα αμυγδάλου. Το κεχριμπάρι στις ακτές της Βαλτικής συναντάει άγρια άλογα, ο ιππέας τρυπάει νιτσεράδες με το αγαπημένο του τιρμπουσόν. Βρέχει, χιονίζει και ο ήλιος βγαίνει. Γέλα! αν θέλεις ο κόσμος να γυρίσει, να συνεχίσει να γυρίζει, έστω να αλλάξει φορά. Κοτσάραμε τίτλους στα 24 φληναφήματα τούτου του πονήματος σχεδόν τυχαία ή τουλάχιστον έτσι συμφωνήθηκε ότι θα λέμε. Απέναντι στις υπόλοιπες ανεπίσημες εκδοχές...

"Απόρριψη" είναι ο τίτλος του τελευταίου διηγήματος της συλλογής. Όλα όμως τα διηγήματα έχουν να κάνουν με την απόρριψη. Οι πρωταγωνιστές τους γνώρισαν την απόρριψη από άλλους ανθρώπους, απ’ την κοινωνία, απ’ το σύμπαν. Άλλοι πάλι έθεσαν εαυτόν εκτός παιχνιδιού, εκτός της ζωής και της δημιουργικής, όπως λέμε, διαδικασίας. Κρύφτηκαν πίσω από γρίλιες, πίσω από χολή, πίσω από υπερωρίες, πίσω από αυταπάτες. Έγιναν θεατές, καλόβολοι ή κακόβουλοι, έγιναν θύματα, έγιναν άγιοι. Εδώ βρίσκονται κάποιες απ' τις ιστορίες τους.

ΕΠΑΝΑΣΤΡΟΦΗ Είμαι η απεσταλμένη των αιώνων Κι’ όλων των εποχών, εγώ, Σε συλημένους τάφους μόνον Μέσα τον τρόμο ζω και ηχώ. Φωνές πολλές αποθαμένων Που μοιάζουν σα ζωντανεμένων... ("Πυράκανθοι", 1943) "Η ποίηση της Τίλλας Μπαλή (Καλαμάτα 1905 - Αθήνα 1971), από την αρχή έως το τέλος, είναι ποίηση αιμάτινη, ντελικάτα μελαγχολική, λεπταίσθητη, ενιαία κι αρραγής, γνοφώδης εν πολλοίς και σκοτεινή (ανιχνεύουσα τον υπόρρητο, ενεδρεύοντα θάνατο, που υφέρπει σε κάθε πτυχή τής ψευδούς, ανθρώπινης καθημερινότητας), απέραντα ειλικρινής, ανεξαγόραστη, υποδειγματικά στοχα...

ΦΥΣΙΚΗ ΘΕΣΗ Πάνε μήνες που έχασα την φυσική μου θέση. Από τότε: Αποκοιμιέμαι στον καναπέ. Ξεχνώ ανοιχτά τα φώτα. Ανεβαίνω αντικανονικά τις κυλιόμενες στο σούπερ μάρκετ. Στρίβω δίχως να βγάζω φλας. Και φοράω τα ρούχα μου απ’ την ανάποδη. Κι όχι πως το κατάλαβα η ίδια! Είναι που μου το ψιθυρίζουνε αποδημητικά πουλιά.

... Και μία συνουσία είναι η σχέση μας, με τα πάντα· γεμάτη χυμούς. Βάλαμε τον εαυτό μας να τη δαμάσει και χάσαμε τα πάντα στη τρίτη δεκαετία της ζωής μας. Αλλά από το στερητικό «πάντα» μέχρι το υπάρχον "τίποτα" δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής· ούτε έξοδος κινδύνου· ποτέ· και ούτε στη νύχτα: μια νύχτα πάντα υπέροχη που τώρα πια δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα· ούτε να ωραιοποιήσει: με μαραμένες πούτσες, κρεμασμένα βυζιά, πεσμένους κώλους, και ελλειπτική δυνατότητα επικοινωνίας. Αυτοί που κοινωνούσαμε φύγανε, και εμείς βλακωδώς ίσως, επιμένουμε εδώ, περιμένοντας το ανύπαρκτο με σφρ...