Η κλίση του ρήματος

Πρόκειται για ποίηση έντονης εικονοποιίας σχεδόν κινηματογραφικής. Η ροή του λόγου υπονομεύει τα συντακτικά σχήματα σε μια συνειδητή προσπάθεια του ποιητή να ξεπεράσει τα όρια/σύνορα της γλώσσας. Κι αυτό γιατί, ενώ είμαστε μέσα στη γλώσσα και δια της γλώσσας, είμαστε την ίδια στιγμή και κάτι άλλο και κάτι παραπάνω. Ο Καλοζώης προσπαθεί να κατορθώσει το οξύμωρο και το αντιφατικό. Να μιλήσει σαν να μην υπήρχε η γλώσσα όπως ένας πρωτόγονος άνθρωπος ή ένα μωρό. Γι' αυτό και πολλά ποιήματά του έχουν πρωταγωνιστές ή κομπάρσους ζώα ή ζωύφια αποκρουστικά τα οποία εκφράζουν τις κατώτερες ορμές και τα πάθη του ανθρώπου σε μια εποχή έντονης υποκρισίας και βαρβαρότητας, κατεξοχήν ζωώδη. Είναι τα ποιήματα του Καλοζώη αγωνιώδη και εφιαλτικά. Και τούτο γιατί ο φόβος και η προέκτασή του ο τρόμος δεν εξορκίζονται αλλά αποτελούν τη μόνη μορφή πραγματικότητας την οποία μπορεί να συλλάβει ο ποιητής. Το ποιητικό υποκείμενο συχνά μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο εξωπραγματικό προκειμένου να προσαρμοστεί στην άγρια εποχή του. Η διαδικασία πάντως του ζωομορφισμού και της μετάλλαξης δεν είναι αυτόματη αλλά σταδιακή για να διαφανεί ο απόλυτος τρόμος και η φρίκη που είναι οι στοιχειακοί όροι της ζωής και του περιβάλλοντος κόσμου.