Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ανάπτυξη πάντως του δοκιμίου και της κριτικής, και η ανάπτυξη μιας ιδέας και ενός κειμένου γύρω από ένα βιβλίο επηρεάζεται τα μέγιστα από προσωπικές απόψεις, το ύφος του συγγραφέα, τα συναισθήματα, τα όποια βιώματα, τις γνώσεις και την έμπνευση. Αποτελεί βύθιση στο συγκεκριμένο έργο κάποιου άγνωστου στις περισσότερες των περιπτώσεων, η οποία στη συνέχεια προσφέρει μια δοκιμή λόγου, ή έστω φιλότιμη προσπάθεια ανάδυσης ιδεών. Οι αποκλίσεις από την συνήθη χρήση του λόγου, η μεταφορά των εικόνων και η πρωτοτυπία στη χρήση της λέξεων και φράσεων στη διάρθρωση του όλου κειμένου...

Η αγκαλιά είναι πιο δυνατή από ένα φιλί. Ένα χάδι πιο ανθρώπινο από έναν μάταιο έρωτα. Ο έρωτας είναι μια τρικυμία στην ζωή και όχι απόλαυση!

Αν ρίξω μια πέτρα στη θάλασσα θα θρυμματιστεί η επιφάνεια, σαν καθρέφτης Ω, εσείς παραμορφωμένα ουράνια σώματα με την εκτυφλωτική αστρική ομορφιά! Δεν ρίχνω πια πέτρες στη θάλασσα Δεν αποκαλύπτω τα μυστικά σας

Μια ξεχωριστά ελκυστική στενόμακρη χώρα, που ανήκει σε μια χερσόνησο ανάμεσα στον Κινεζικό υπερκολοσσό και την απέραντη Ινδία, την επονομαζόμενη Ινδοκίνα, είναι το Βιετνάμ. Στη μια πλευρά της, οι δύο άλλες χώρες της Ινδοκίνας, στην άλλη τα κύματα της θάλασσας της Κίνας και πιο πέρα ο μεγαλοπρεπής ατέλειωτος Ειρηνικός Ωκεανός. Ο ποταμός Μεκόνγκ, ο πατέρας των ποταμών, διαδραματίζει από πανάρχαιους χρόνους σημαντικό ρόλο στη ζωή του Βιετνάμ, όπως άλλωστε και όλων των χωρών και των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για ολόκληρη την Ινδοκίνα, ότι αποτελεί κι ο πανάρχαιος Νε...

Τράβηξες για την Αίγυπτο τα ίχνη σου να χάσω τον δρόμο του Αρχίλοχου ζήλεψες απ' την Θάσο. Μα τα πουλιά μού έδειξαν τον δρόμο που 'χες πάρει τον χάλκινό σου θώρακα γνώρισαν το κοντάρι. Κρασί από την Μήθυμνα σου 'στειλα να μεθύσεις για να μπορέσεις πιο πολύ την μούσα ν' αγαπήσεις.

Κάτι ασθενικές παπαρούνες Στις όχθες του δρόμου Χωρίς αντιστάσεις στην επέλαση του καλοκαιριού Όπως οι γυναίκες στην εμμηνόπαυση Που δύσκολα μεν αλλά μοιραία Αποδέχονται την επόμενη φάση. Επιστροφή στην επαρχία.

Δύναμη σπάζουν τα φράγματα οι λέξεις χύνονται αρθρώνονται ορθώνονται στήνονται ο λόγος παίρνει μορφή τώρα πια δεν περιμένουμε να... τώρα είναι είμαστε αυτό που ονειρευτήκαμε.

83 ποιήματα Κι αν δεν φτάνουν Για ένα άλλο βλέμμα Για μια νέα ημέρα Μια αλλιώτικη ζωή Γίνε ΕΣΥ Λευκή σελίδα Να μπουν οι άνθρωποι Σαν ποιήματα

Χωρισμένο σε δύο, σοφά μέρη, από την συγγραφέα Μαριάννα Τυρέα-Χριστοδουλίδη, ο Δυτικός Άνεμος, έρχεται 5 χρόνια μετά το προηγούμενο βιβλίο της, να μας ταξιδέψει σε μέρη που πήγαμε -με το νου ή το σώμα- και δεν σταθήκαμε να τα δούμε όπως η ίδια. Σκέψεις που μας διαφεύγουν και που μας οδηγούν στο απόλυτο, στην άλλη όψη του κόσμου μας. Το δεύτερο μέρος -Το Ταξίδι- είναι ιστορίες από τις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων, του γείτονά μας, που προσπαθούμε να ξορκίσουμε. Φαίνεται να μην μας αφορούν. Κι όμως, όπως θα διαπιστώσετε, μας αφορούν. Ζουν δίπλα μας. Είναι σαν εμάς κι...

Σε αυτά τα 18 διηγήματα -Ιστορίες του βίου μας, θα έλεγα, φωτίζεται η ζωή καλύτερα σε λεπτομέρειες- ιερές σχεδόν. Μοιάζουν σαν τα υφάσματα που φορέσαμε, τα σεντόνια που σκεπάσαμε το σώμα μας και τώρα με ψαλίδι τα κάνουμε πολύτιμα μέρη του σπιτιού μας - αυτό που οι ξένοι λένε πάτσγουορκ. Και ονομάζει η ίδια - καλλιτεχνική μπαλωματική. Μια άγνωστη Βόρεια Ελλάδα και η άλλη Ελλάδα μέσα από τα μάτια της εκπαιδευτικής διαδρομής της συγγραφέως Κυριακής Καρούλια-Τέη παρελαύνει εδώ. Που κοιτάει μπροστά πάντα, ποτέ πίσω, και κάνει την πρώτη της τέχνη. Του γραπτού λόγου. Με ταλέντο...

Ο Νουρέγεφ κάποτε -αναφερόμενος στις μνήμες του από τη ζωή του στη Ρωσία, τους φίλους, την οικογένειά του- μου είπε: "Όποιος κοιτάζει πίσω του, πέφτει από τη σκάλα". Ήταν από τις φράσεις που με σημάδεψαν. Το ίδιο και ο πατέρας μου, που διάβαζε -και μ' έβαζε να του διαβάζω- τη Γραφή και τα Ευαγγέλια και που είχε υπογραμμίσει πολλά εδάφια που θυμάμαι ακόμα. Ανάμεσά τους το: "Άφετε τους νεκρούς θάψωσι τους εαυτών νεκρούς". Και σήμερα δεν κάθομαι να κλαίω τους τόσους νεκρούς που έχω "ζήσει" - και που λόγω μεγάλης ηλικίας είναι αναρρίθμητοι. Πιστεύω, πως αν κλαις, κλαις για τ...

Κριτικός κινηματογράφου και θεάτρου που επί 50 χρόνια γύρισε όλα τα φεστιβάλ του κόσμου και γνώρισε τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της τέχνης του 20ού αιώνα, η Ροζίτα Σώκου έγινε γνωστή στο πανελλήνιο από μια... τηλεοπτική εκπομπή. Παράλληλα, είναι ένας άνθρωπος που το μεγαλύτερό του ταλέντο ήταν στη φιλία. Μέσα απ' αυτήν την αφήγηση περνάει ένας αιώνας Ελλάδας, η ζωή στην Αθήνα που ελάχιστοι πια ζουν για να θυμούνται. Περνάει ο ελληνικός κινηματογράφος και οι πρωταγωνιστές του. Οι εγχώριοι και διεθνείς σταρ. Αλλά και όλοι οι ξεχωριστοί άνθρωποι, είτε διάσημοι είτε όχι, που...

Είμαστε ζωντανοί κάτω από τους πέτρινους ιβίσκους Τ' αγάλματα έσπασαν μέσα στη νύχτα Το κρηπίδωμα του λιμανιού ράγισε Σαν την φωνή του καλοκαιριού Τα κύματα τραβήχτηκαν πίσω στη θάλασσα Η γη κινήθηκε απότομα Οι κάτοικοι κοιτούσαν με μια θλίψη στο χέρι Αυτό το καλοκαίρι ήρθε σαν ένα δένδρο Γυμνό από τη θάλασσα Τα λεία μάρμαρα που είχαμε Τα δώσαμε στο χρόνο κι έφυγε Παίρνοντας μαζί του την πόλη Της Κω που αγαπήσαμε.

Ξερίζωνες εντέλειες Με τέτοιες υλακές Οικτρά η νύχτα σε ποθούσε Το ποίημα έλιωνε στα δάκτυλα Και γω κοίταγα ηλίθιος Να στάζει απ' τις φτέρνες Ο εαυτός του.

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας βρίσκει η νύχτα μου σε νύχτες υφάλους ανοίγουν οι λαμαρίνες, μπατάρει εισβάλλουνε νύχτες των άλλων Και να τώρα ανοίκειο σκοτάδι αλλότριο θάμπος των αστεριών με ξέβρασε τέλος σε νύχτα λημέρι μια παλίρροια αλκοόλ

Σ' έναν κόσμο που εύκολα αντιγράφεται μιλώντας στην πρώτη καλημέρα, ας ξεφτίσουμε σιγά-σιγά τον πόνο κοιτώντας τα επόμενα χρόνια μέσα από την αγάπη.

Πάντα θα θυμάμαι αυτή την πόλη με πόνο και αγάπη. Την πόλη αυτή, που μέσα από τα εσώψυχά μου της χάρισα μιαν άνοιξη, και μου έδωσε ένα χειμώνα. Ένα χειμώνα πολύ βαρύ και δυσβάσταχτο. Από τη βεράντα του σπιτιού μου χαζεύω τον καταπράσινο κισσό, που γεμάτος έρωτα τυλίγει ασφυκτικά και λαίμαργα ολόκληρο το σπιτικό μου. Παίρνω χρώματα κι αρώματα από το σκούρο κυπαρισσί χρώμα του και ρουφώ αχόρταγα την αλμύρα που μου χαρίζει το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου. Ακριβώς κάτω από τα πόδια μου, στην κοψιά της θάλασσας με τη ξηρά, βλέπω την αιλουροειδή σιλουέτα μιας νέας κοπέλας, πανέμορφης...