Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

- Εμένα να με λες Ρίτα' είπε η μαμά Μαργαρίτα - Κι εμένα Μαργαρίτα' είπε η κόρη Μαργαρίτα Είκοσι χρόνια μετά την έκδοση του "Ναι" της Μαργαρίτας Καραπάνου, ο λογοτεχνικός της ήρωας· - ο ψυχίατρος Ice, όπως τον έλεγε η ίδια - ο συγγραφέας Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο, μιλάει εντελώς αληθινά για το πώς γράφτηκε το "Ναι" που ίσως και να 'κρυβε μέσα του πολλά όχι...

Είμαστε ζωντανοί κάτω από τους πέτρινους ιβίσκους Τ' αγάλματα έσπασαν μέσα στη νύχτα Το κρηπίδωμα του λιμανιού ράγισε Σαν την φωνή του καλοκαιριού Τα κύματα τραβήχτηκαν πίσω στη θάλασσα Η γη κινήθηκε απότομα Οι κάτοικοι κοιτούσαν με μια θλίψη στο χέρι Αυτό το καλοκαίρι ήρθε σαν ένα δένδρο Γυμνό από τη θάλασσα Τα λεία μάρμαρα που είχαμε Τα δώσαμε στο χρόνο κι έφυγε Παίρνοντας μαζί του την πόλη Της Κω που αγαπήσαμε.

Από τις πιο εμπεριστατωμένες περιηγήσεις στον κόσμο του Αμερικάνικου Νότου. Ο αναγνώστης κερδίζει σε τόσες πληροφορίες που τον βοηθούν να συμπληρώσει τις ψηφίδες στο ποιητικό μωσαϊκό τού "Λεωφορείου ο Πόθος". Ρατσισμός, βία, ναρκωτικά κι εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα χαρμολύπης που μετουσιώνεται φιλειρηνικά σε τέχνη υψηλή, μουσική, απογειωμένη. Και δεν χρειάζονταν οι μεγάλοι αυτοί καλλιτέχνες παραισθησιογόνα ή τη βοήθεια της χημείας για να βγάλουν από μέσα τους την αρχετυπική ανθρώπινη κραυγή που εκλιπαρεί για ευτυχία, όταν οι κοινωνικέ...

Το CD περιέχει τα τραγούδια: 1. Σε ποιο βουνό (Μίκη Θεοδωράκη, Χρήστου Κολοκοτρώνη) 2. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια (Νότη Μαυρουδή, Τάσου Σαμαρτζή) 3. Μα όποιο δρόμο κι αν πήρα (Στέλιου Χρυσίνη, Νίκου Μουρκάκου) 4. Πρώτο φθινόπωρο (Βαγγέλη Κορακάκη) 5. Το ρομάντζο μας (Γιώργου Μητσάκη) 6. Τα ξένα χέρια (Βασίλη Τσιτσάνη) 7. Εγώ είμ' ο κόσμος, εγώ (Τάκη Σούκα, Νίκου Λουκά) 8. Μέλισσες (Γιώργου Καζαντζή, Ελένης Φωτάκη) 9. Σε θέλω (Σταμάτη Κραουνάκη) 10. Πως έφυγες (Σταμάτη Κραουνάκη) 11. Αν ερχόσουν (Κώστα Χατζή, Σώτιας Τσώτου) 12. Το παρελθόν μου το βαρύ (Μπάμπη Μπακ...

Φυλακισμένος κάθομαι κι απ' τις πληγές μουγκρίζω Μέρα και νύχτα φύλακες πενήντα με φυλούν Και το Φεγγάρι κρύφτηκε στο σύννεφο το γκρίζο Μ' αυτή την ώρα αναπολώ τα μάτια της Aelun [...]

ΦΕΥΓΑΤΑ ΠΟΥΛΙΑ Φευγάτα πουλιά, άπιαστος χρόνος και το φορτίο της θλίψης αβάσταχτο ξενοδουλεύοντας στα λατομεία μοίρας ανοίκειας. Αγάπη δίχως όνομα, αγάπη δίχως φιλί και χάδι μίλησέ μου ξανά για τους κορυδαλλούς των πρωινών και για τα λευκά γιασεμιά στα μπαλκόνια των ανύμφευτων ακόμα κοριτσιών που προσμένουν το κάλεσμα του έρωτα σαν αγγελική επαγγελία.

"Μιραμπίλλια" Αύριο λοιπόν, θα τον περιμένει, στην παραλία Μιραμπίλλια,/ ίσως γυμνή, ίσως ντυμένη,/ με κοραλία βουκαμβίλια,/ το πρώτο τους φιλί χυμός πορτοκαλί,/ θα τον τραβήσει ένα πουλάκι,/ που χρόνια προσπαθεί, να κάνει επαφή,/ από την ήλιο με τη γη,/ με το μικρό του καλαμάκι. (από τη σελ. 12 του βιβλίου)

Τι ανόητα και θριαμβικά που λαλούν αυτά τα κοκόρια της οδού Αισχύλου. Ανεβασμένα πάνω σε καφάσια, πίσω από αυλές· κάτω από κλειστά παράθυρα αναγγέλλουν την άφιξη της κάθε νέας αυγής. Κι όχι μόνο. Και τα πολύχρωμα φτερά τους πώς λάμπουν στον Ήλιο. Η Σελήνη πώς τα κάνει να ξαγρυπνούν. Είμαστε τώρα, μια στιγμή κι έπειτα σκότος, σαν να διαλαλούν. Ακούστε μας πώς δηλώνουμε την ύπαρξή μας. Σταθείτε μια στιγμή να μας δείτε βιαστικοί διαβάτες. Κοιτάχτε τι διαλέγουμε για να ζούμε. Λίγους σπόρους, χώμα και νερό. Δεν βαριόμαστε να ζούμε έτσι αιώνες. Κι όταν με το αίμα μας ραν...

Τα δέκα (10) θεατρικά έργα της Αλμπέρτα Τσοπανάκη από το 1995-2019. Τα περισσότερα παρουσιάστηκαν στη θεατρική της σκηνή, Θέατρο Παραμυθίας, στην ομώνυμη οδό του Μεταξουργείου.

Σ' αυτά τα ημερολόγια μιλώ για κάποια προσωπικά μου βιώματα που όμως είναι κατά ένα μοναδικό τρόπο και δικά σας. Υπάρχουν δρόμοι απ' τους οποίους περνάμε όλοι, οφείλουμε να περάσουμε όλοι. Το να παρακάμπτεις τη δυστυχία και να ζεις μόνο στην απόλαυση σε καθιστά ένα ιδιοτύπως ψυχωτικό άτομο. Αν αγοράζεις ευτυχία αντί να παλεύεις γι' αυτή, δεν μπορείς να συναισθανθείς με χαρά τη χαρά του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις με σπλαχνότητα τον πόνο και τους τρόπους κατανομής του στις "ειμαρμένες" των ξένων και των γνωστών. Η αγωνία μου να φτιάξω την προσωπική μου αφήγηση, να προ...

"Ομιλείτε χαμηλοφώνως" Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τις αυταπάτες/ τώρα είναι η εποχή που πρέπει να προσέχουμε/ τις συνομιλίες μας και ιδιαίτερα/ κατά τις ώρες αιχμής/ Και δεν υπάρχει βέβαια κανενός είδους δημοκρατία/ πουθενά πόσο μάλλον στην ποίηση όπου/ την κάθε λέξη πριν ακόμα γραφτεί την έχει ήδη/ καθαρογράψει ο θάνατος. (από τη σελ. 43 του βιβλίου)

[...]Ονομάζω "Τα αρχαία βρέφη" προσωπικό μου κενοτάφιο. Κενοτάφιο τριάντα ενός χρόνων. Έτσι συσσωρευμένα προκλητικά, τυπογραφικά δηλαδή, σ' αυτό το βιβλίο, μεγαλύτερο από ό,τι είναι οι πλάτες μου, τα κηδεύω. Όπως πτωχεύσας έμπορος τις καρτέλες πελατών του - ακόμα και των επισφαλών πελατών του- τα βάζω στη σειρά και στην θέση περίπου την οριστική. Όπως βρέφη νόθα, που δηλαδή δυνατά και τυχαία συνελήφθησαν, και σε μάντρες βρεφοκομείων ή δίπλα σε ντενεκέδες σκουπιδιών τυλιγμένα μέσα σε εφημερίδες νύχτες διαβατές περνώντας τα βρήκανε. Σαν αιγυπτιακές γάτες ή πουλιά επαρχιακών τ...

Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός σφράγισε την εφηβική μου ηλικία, αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Μαζί με τον Καζαντζάκη ήταν από τους πρώτους συγγραφείς, των οποίων τα βιβλία αγόραζα σωρηδόν. Από τα πρώτα μου αποκτήματα στη Μελβούρνη (λίγα χρόνια μετά την άφιξή μου), ήταν και μια θαυμάσια πανόδετη αγγλική έκδοση του Ζ (εκδ. McDonald 1969). Ήταν η εποχή που το έργο αυτό, λόγω και της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, χαλούσε κόσμο, διεθνώς. Η φωτογραφία του συγγραφέα κάλυπτε, θυμάμαι, όλο το οπισθόφυλλο αυτής της έκδοσης και, με τα χοντρά μαύρα γυαλιά του, τα κάπως ατημέλητ...

Ξερίζωνες εντέλειες Με τέτοιες υλακές Οικτρά η νύχτα σε ποθούσε Το ποίημα έλιωνε στα δάκτυλα Και γω κοίταγα ηλίθιος Να στάζει απ' τις φτέρνες Ο εαυτός του.

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής αποτελούν συνήθως αντανακλάσεις στον εσωτερικό κόσμο του ποιητή της φύσης καθώς και βιωμάτων της καθημερινής ζωής. Τα παλαιότερα από αυτά και συνεπώς και τα πιο νεανικά χαρακτηρίζονται από ρομαντική διάθεση. Τουναντίον τα απώτερα είναι πλέον περισσότερο ρεαλιστικά, πιο κοντά στην καθημερινότητα των τελευταίων χρόνων. Καθρέφτες βιωμάτων που σφραγίζουν συνήθως τον αισθηματικό μας κόσμο και τις αντιδράσεις μας.