Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Λένε ότι το ταξίδι γίνεται για να έχουμε να αφηγούμαστε ιστορίες, ακόμα και όταν τις αφηγούμαστε μόνο στον εαυτό μας. Εν προκειμένω η πραγματικότητα, αραιώνει την πυκνότητά της μέσα από μικρές ιστορίες απογυμνωμένου καθωσπρεπισμού. Ιστορίες που περιδιαβάζουν χορευτικά τα σοκάκια της ψυχής, κλείνουν πονηρά το μάτι στο ασυμβίβαστο. Εκθλίβουν την όποια απρέπεια και ακοσμία τους άλλοτε με θυμό, άλλοτε με συστολή.

Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με...

Από τα 1.400 περίπου κείμενα που έγραψε σε εφημερίδες του Μεσοπολέμου ο θρυλικός "Οδοιπόρος" Δημήτρης Χατζόπουλος (1872-1936), η Σοφία Γκλιάτη-Χασιώτη ανθολόγησε σαράντα τρία, σχετικά με την Αττική. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύτηκαν το διάστημα 1919-1923 και αναφέρονται σ' ένα νοητό "τρίγωνο", με κορυφές τον Υμηττό, τη Ραφήνα και το Σούνιο, δηλαδή χοντρικά τα Μεσόγεια και τη Λαυρεωτική, συν την προσθήκη των Πεταλιών. Ο Χατζόπουλος ήταν αληθινός οδοιπόρος, που μάλιστα περπατούσε πολύ και τις νύχτες. Φιλοξενούνταν στα τοτινά αρβανίτικα σπίτια, έμπαινε σε σπηλιές, κατέβαινε σε...

Υπομένουν μια μοίρα που δεν είναι αντάξιά τους. Δυσανασχετούν για τις ζωές που τους ορίζουν. Θυσιάζονται κάτω από τις σκιές της κοινωνίας, των ανδρών τους, των πατεράδων τους, των παιδιών τους. Αγαπούν, αγωνίζονται, επαναστατούν, για να ζήσουν τις δικές τους επιλογές. Παλεύουν να βρουν ισορροπίες, σμιλεύοντας τον εαυτό τους. Δίνουν το "παρών" και ρίχνουν φως στη δική τους εκδοχή για την ιστορία της ζωής τους.

Θεωρούμε, ότι ένα κτίσμα είναι αρχοντικό, όταν κατασκευάστηκε, επισκευάστηκε ή κατοικήθηκε από κάποιον άρχοντα. Ως κριτήριο για ν' αποδοθεί σε κάποιο άτομο ο τίτλος του άρχοντα, διευκρινίζουμε, ότι εδώ δεν εννοούμε, ούτε θεωρούμε μόνο το άτομο εκείνο που άρχει ή διοικεί, ούτε μόνο τον πλούσιο, τον προύχοντα και τον προεστό, δηλαδή την άρχουσα ή ανώτερη κοινωνικά ή οικονομικά τάξη, αλλά και το άτομο εκείνο, που χωρίς απαραίτητα να είναι εύπορο και αξιωματούχο, συμπεριφέρεται με αξιοπρέπεια, ευγένεια, γενναιοδωρία, ευπρέπεια, αβρότητα και γενικά το άτομο εκείνο, που έχει φινέ...

ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ είπε ν' αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του μέσα σε χείλη κόκκιν' ανεξήγητα ανοιχτά στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!

ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ Τραγούδι νόστου κάθε βράδυ πλέκει με γυμνό το δίκοπο τ' αγκάθι βιασμένο περιγιάλι η χλωρή της η ματιά, ξάφνιασμα φεγγαρίσιο -βάρκας τριξίματα από κάτω, οιμωγές, φευγιό απελπισμένο- κόρη Ανδρομέδα με μαντήλα στα σκοινιά.

Η Αγγελική είναι σατανικό πλάσμα. Γκροτέσκο απείκασμα της εποχής μας, πεινασμένο για επιτυχία, χρήμα και έρωτα. Ανθεκτικό μικρόβιο προγραμματισμένο να επιβιώνει σε κάθε περίσταση. Κωμικοτραγικό άθυρμα των καιρών μας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Η Αγγελική είναι εκρηκτικός τύπος. Κυριο­λεκτικά. Αλλά μην ξεγελιέστε. Αυτό δεν είναι ένα σοβαρό βιβλίο. Είναι μια ιστορία για γέλια. Και για κλάματα.

ΕΛΠΙΔΑ Η Ελπίδα, μια δειλή φίλη ήταν μόνο· Καθόταν έξω απ' του θηρίου το κλουβί, Της μοίρας μου το τόξο επιτηρώντας, Σαν άντρας άκαρδος. Άσπλαχνη ήτανε στο φόβο της· Μια μέρα απελπισίας στο κελί Τη γύρεψα εκεί έξω να τη βρω, Μα έστρεψε αλλού το πρόσωπό της! Σαν ψεύτικος φρουρός κι άπιστος φύλακας, Και μέσα στη διαμάχη, για ομόνοια ψιθύριζε· Θα τραγουδούσε όσο θα 'κλαιγα· Και αν άκουγα, θα σώπαινε. Ψεύτικη ήταν κι αδυσώπητη· Όταν οι τελευταίες μου χαρές σωριάστηκαν, Ως και η Λύπη είδε, μετανιώνοντας, Τα θλιβερά και σκόρπια λείψανά τους·...

Παράξενος καιρός Οκτώβρης Ο Κάµµινγκς θα έλεγε Γενέθλιος, ερωτικός Ο Σαίξπηρ Ζηλιάρης, εκδικητικός Τα ετερώνυµα του POETA "περιµένω να την ξαναδώ" Κι η Οφηλία Τι θα έλεγε άραγε;

ΓΑΛΗΝΗ Μετά από μία σειρά περιστατικών, έχω πλέον πειστεί ότι τα αδέσποτα σκυλιά των πόλεων δεν είναι ούτε αδέσποτα, ούτε σκυλιά. Παρόλο που δεν ασπάζομαι στις θρησκευτικές προσεγγίσεις για το επέκεινα, εδώ φαίνεται καθαρά πως πρόκειται για μετεμψύχωση ή για μετάσταση, αν προτιμάτε, των νεκρών ποιητών. Ναι, αδέσποτα σκυλιά γίνονται οι ποιητές όταν πεθαίνουν, το έχω πει και σε άλλο ποίημα παλιότερα, όταν αναγνώρισα τον Τάσο Λειβαδίτη. Έχω δει, ακόμα, τον Σολωμό και τον Κάλβο στη Ζάκυνθο, τη Γώγου στα Πατήσια, και, σε μία κωλοεπαρχία, γεμάτο ψώρα, άρρωστο, κουτσό και ε...

Ένας αδέσποτος αλλά εξανθρωπισμένος σκύλος τριγυρνάει μέσα στην πόλη των Αθηνών. Κινείται στα όρια της επιβίωσης, όπως και τα περισσότερα πλάσματα που συναντάει στην πορεία του. Αγριεύει, πονάει, συγκινείται, αυτοσαρκάζεται, φιλοσοφεί, αμφισβητεί και καταρρίπτει κάθε λογική και θεωρία, κρατώντας συνεχώς τον εαυτό του μέσα σε μια καταδρομική εγρήγορση ζωής. Λωποδύτες με χρυσά μάτια, αμανετζήδες φυλακόβιοι, νέγροι που καταπίνουν σπαθιά, εραστές κρεμασμένοι από τις πεθυμιές τους, είναι μερικά από τα πρόσωπα που τον συνοδεύουν στην αδιάκοπη εσωτερική και εξωτερική του περιπλάνη...

Ο χρόνος είναι μια αυτόνομη ύπαρξη, φίλος και εχθρός, εμπόδιο αλλά και θεραπευτής. Η παρουσία του είναι διττή στον δρόμο της αυτοπραγμάτωσης του Ανθρώπου, και η σχέση μας μαζί του αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι μια πάλη ανάμεσα σε ατέρμονες διεκδικήσεις και στιγμιαίους θριάμβους. Κάθε μικρή ιστορία του βιβλίου φωτίζει και μια άλλη πλευρά αυτής της πάλης, μεταμορφώνοντας τη μεταφυσική αγωνία σε μεταφυσική ηρεμία. Άλλωστε, ο απώτερος στόχος του Ανθρώπου είναι η αποδοχή της απώλειας και της φθοράς, η κατανόηση της θέσης του μέσα σε έναν κόσμο που ανακυκλώνεται.

Στη ματωμένη μεταπολεμική Ελλάδα, ο Λάζαρος, ένα παιδί από την Αργολίδα, έρχεται στον Πειραιά να βρει την τύχη του. Προκόβει επαγγελματικά, ανοίγοντας ένα από τα καλύτερα δισκάδικα της πόλης του, το "Allegro", που ακόμα το θυμούνται οι παλιότεροι, παντρεύεται, κάνει παιδιά κι εγγόνια. Όμως η αληθινή ζωή του είναι ο αθλητισμός. Μπαίνει στους κύκλους του Εθνικού Πειραιά - Παλαιού Φαλήρου, και γίνεται έφορος (ένας από τους "παράγοντες" στη λαϊκή γλώσσα) του μπάσκετ και του πόλο, ενώ αναπτύσσει και με το βόλεϊ κάποια σχέση. Ζει από κοντά τις αδικίες από τον έτερο μεγάλο της πό...

ΜΙΑ ΒΑΡΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΣΒΟ (Τραγούδι) Είδα την αστραπή στην ανατολή. Έλαμψε μόλις για μια στιγμή και μου φάνηκε παράξενη. Είδα τον ήλιο στο αίμα της, βρεγμένο, τη θάλασσα ταραγμένη, και το χθες κλεμμένο από τα βιβλία.

Ο Αλεκτρύων είναι ένα ηλιακό ρολόι. Πρόθεση του Αλεκτρύονα, όμως, δεν είναι να αποτελέσει απλώς ένα μετρητικό όργανο. Το όνομά του δείχνει και τη διάθεσή του. Θέλει να συμπεριλάβει στη διδακτική του την αισθητική και τη μυθολογία, ως συμπληρωματικά αλλά και βασικά στοιχεία της γνώσης. Ο Αλεκτρύων γνωμοδοτεί. Μας προσανατολίζει. Μας λέει κατά πού φυσάει ο άνεμος. Τι θα φυτέψουμε και πότε "κατά την κρίση του χρόνου". Είναι ένας οδηγός για τις κύριες αγροτικές και "θαλασσινές" εργασίες μας. Μας δηλώνει ποια εποχή τελειώνει και ποια έρχεται καθώς αλλιώς πέφτει η σκιά το καλοκ...

Φθινόπωρο... Δυο μεσήλικες άνδρες έχουν απομείνει οι μοναδικοί κάτοικοι ενός ορεινού χωριού της Μεσσηνιακής Μάνης, ερημωμένου από την εσωτερική και την εξωτερική μετανάστευση. Βρίσκονται σε αντίπερες όχθες, εκεί, όπου στάθηκαν πριν τριάντα χρόνια, όταν τους χώρισε ο έρωτας μιας κοπέλας, με τα νεανικά τους όνειρα να κοίτονται ανάμεσά τους σαν σωρός υλικών κατεδαφίσεως. Για τριάντα χρόνια αποφεύγονται συστηματικά μεταξύ τους. Το παρελθόν, το οποίον ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄60, είναι πάντα εκεί να τους χωρίζει, ακόμα και τώρα που βουλιάζουν στην ερημιά, και βι...

ΣΤΟΝ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΛΛΟΚ Μες την καρδιά της έμπνευσης, στο κέντρο του είναι σου το ίδιο, βρήκες την πεμπτουσία - πηγαία όπως στις αμίμητες σου δίνες, στις αντιτιθέμενες στρώσεις, στις σταθερές λίμνες του χρώματος, στις εκθαμβωτικές ρευστές μορφές τις αενάως κινούμενες, στο άψογο συνολικό σου σχέδιο. Ποιο πνεύμα ήρθε ως στάθηκες πανέτοιμος πάνω από τον απλωμένο, αναμένοντα καμβά, τον αέρα να διδάξει πώς πλοηγούνται οι μορφές; Ποια δύναμη ανιδιοτελής ατσάλωσε τα νεύρα σου, ηρέμησε το τρεμάμενο χέρι; Μια παρουσία χάριτος κράτησε την αχόρταγη καρδιά και έδωσε φτερά...