Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Δεν ανήκω ούτε στη Ισπανία ούτε στο Μεξικό, σε καμιά ομάδα, γενιά, λογοτεχνικό ρεύμα ή κάτι ανάλογο. Αυτό δεν το έχω επιδιώξει, απλώς πιστεύω πως αυτή ήταν η βουλή της μοίρας μου, γιατί πάντα με θυμάμαι να πηγαίνω από τόπο σε τόπο, αλλάζοντας χώρες, ακόμη και περιοχές μέσα στις χώρες." Τομάς Σεγόβια

32 Δεκεμβρίου. H μέρα που δεν ήρθε ποτέ ή που δεν ήρθε ακόμη ή που κράτησε (ή που ευχήθηκες να είχε κρατήσει) παραπάνω από το κανονικό. Ιστορίες για όλες τις πράξεις της αγάπης - και κυρίως για τον πολλαπλασιασμό (μα και την απαραίτητη διαίρεση). Ήρωες που είναι ελάχιστα ήρωες και περισσότερο ευάλωτοι αληθινοί άνθρωποι που μία βρίσκουν και μία χάνουν το νόημα. Μπαμπάδες, κόρες, μαμάδες, γιοι, αγάλματα, αναπόδραστοι δεσμοί και αιώνιοι έρωτες, σουρεαλισμός και σκοτεινό χιούμορ, όλα τα "ποτέ πια" κι όλα τα "για πάντα" μας, όλα γραμμένα με λέξεις που άλλοτε λάμπουν σαν δύο ήλ...

Ο χώρος και ο χρόνος. Δυο εκδοχές ενός ταξιδιού που σε πληροί και σε πνίγει εξίσου. Πόθοι και μνήμες, στριμωγμένες σε στενά δωμάτια καταχείμωνο, στο πίσω μέρος ενός φορτηγού κατακαλόκαιρο, στο άδειο βλέμμα των παραθύρων όταν δεν θέλεις στ’ αλήθεια κανείς να σε δει ανεξαρτήτως εποχής? είτε απλωμένες, σαν μπουγάδα που μοσχοβολάει σε μια ταράτσα, στην κορυφή ενός λόφου, σαν σημαία, σε μια παραλία ασυγχώρητης επιθυμίας, σαν θαυμασμός. Η Μάριον και ο Άγγελος, αλλά και όλοι όσοι παρελαύνουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσπαθούν να διαφύγου...

Το βιβλίο αυτό συντίθεται από δύο μέρη: από τη μια, τα γράμματα στην οικογένειά του στην Ελλάδα που έστελνε ένας Έλληνας μετανάστης στο Κογκό τη δεκαετία του ’60 λίγο μετά την Ανεξαρτησία της χώρας και, από την άλλη, με αφορμή τη μεταπτυχιακή διατριβή μιας φοιτήτριας, μια σειρά από κεφάλαια όπου εκτίθεται η ιστορία του Βελγικού Κογκό, της αποικιοκρατίας, της Ανεξαρτησίας, του ρόλου του Λουμούμπα, του Τσε Γκεβάρα, των Σοβιετικών και των Αμερικανών, καθώς και στοιχείων που συνθέτουν την ιδιοσυγκρασία της χώρας και των κατοίκων, όπως η ζωή των Ελλήνων εκεί, η κογκολέζικη μουσι...

Ένα μυθιστόρημα για το σεξ, το αυτοκίνητο και τη βία. Η γοητεία που ασκούν στον Βων, τον ήρωα του μυθιστορήματος, οι ερωτικές διαστάσεις του αυτοκινήτου και των συγκρούσεων αιχμαλωτίζει τον αφηγητή του "Crash" στο εφιαλτικό δίχτυ της τεχνολογικής βιαιότητας και του εκτυφλωτικού σεξ, παρασέρνοντάς τον στις φρενήρεις αναζητήσεις του στον λαβύρινθο των αυτοκινητοδρόμων των δυτικών προαστίων του Λονδίνου. "Ο Τζέϊμς Γκ. Μπάλλαρντ συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αληθινούς σύγχρονους ριζοσπάστες, μαζί με τον Μπάροουζ ή τον Ζενέ ή τον Ρεμπώ". ("New Musical Express")

Ένα αφιέρωμα-οδηγός στα χρόνια που έμοιαζαν με ατέλειωτο πάρτι. Μια καλή επανάληψη και ένα test γνώσεων για την αξέχαστη δεκαετία που είναι πάλι στη μόδα και μας κλείνει πονηρά το μάτι. Ανατροπές, επαναστάσεις, αφορισμοί, rap, μουσικές, κινήματα, κοινωνικά ρεύματα, heavy metal, μοντέλα, καταστροφές, πολιτικοί, ποδόσφαιρο, νότες, MTV, ήρωες, πολιτισμός, οικολόγοι, punk, λεπτομέρειες, Ελλάδα, live, αναδρομές, ομάδες, ντοκουμέντα και όλα τα ονόματα που σφράγισαν τα 80ς.

Όλες αυτές οι ατέλειωτες βόλτες στον πλανήτη, αυτές οι γειτονιές, αυτές οι σκέψεις που γίναν ψίθυροι, αποτυπώματα στα σώματά μας, τατουάζ ,ιστορίες φίλων αλλά και τυχαίων, που δεν μιλήσαμε αλλά τους νιώσαμε, σε μια ουρά, σ’ ένα στενό με γκράφιτι, σ’ αυτές τις σύγχρονες φαβέλες πώς να περιγράψεις το αλλόκοτο, τη σημασία των αντικειμένων στις πιο κρίσιμες στιγμές; Κάποια λεμόνια που κύλησαν δίπλα σ’ ένα κορμί που καίγεται, σκηνές σινεμά, ένα αφηγηματικό installation με καταιγιστική δράση, είκοσι μία μικρού μήκους ταινίες, με μια γλώσσα άμεση που πυροβολάει, σε κάνει να θες να...

Η ηλεκτρονική αλληλογραφία της Αμάντας Μιχαλοπούλου με συγγραφείς και εκδότες, χορογράφους και αρχιτέκτονες, ακτιβιστές και μετανάστες ανά τον κόσμο μεταφέρει το σφυγμό της σύγχρονης ζωής, τις αμφιβολίες, τις ελπίδες της. Μέσα από προσωπικές ιστορίες ξεπηδά η Αμερική, η Παλαιστίνη, η Γιουγκοσλαβία, η Αργεντινή, το Μαρόκο, η Μεγάλη Βρετανία, η Τουρκία, το μωσαϊκό της Ευρώπης. Μην περιμένετε όμως να συναντήσετε τις αγκυλωμένες χώρες που παρουσιάζουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Εδώ θα βρείτε τις ερμηνείες των ανθρώπων που ζουν στο πετσί τους την ιστορία.

Αντίκρυ στο παράθυρό μου μια γυναίκα καταπίνει έντομα την ώρα που αναπνέει. Αργότερα, καθώς εκείνα αναδεύονται μες στο στομάχι της γίνονται βουητό, φωνή· λόγια συνηθισμένα σε στόματα άλλων. Καμιά φορά, επίσης, όταν ρεύεται τα έντομα τη βοηθούν να τραγουδήσει και τότε με ξυπνά η μουσική της καθημερινότητας. [...] (από την ενότητα: "Πλατεία Βικτωρίας") Ορισμένα από τα ποιήματα/ κείμενα της συλλογής έχουν δημοσιευτεί, σε μια πρώτη μορφή τους, στα τεύχη 7, 8 και 9 του περιοδικού "Δέλεαρ". Το μότο του βιβλίου, "Matthew και Shirley", προέρχεται από...

Η εξιστόρηση της πορείας του μουσικού που σφράγισε την εξέλιξη της τζαζ για μισό αιώνα, και ένας οδηγός δισκογραφίας, φιλμογραφίας και βιβλιογραφίας για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα ή να ξαναθυμηθούν τον Miles Davis και το έργο του.

Η εξιστόρηση της πορείας της των Beatles, από το Λίβερπουλ ως την κορυφή του κόσμου και από εκεί ως τη διάλυσή τους, και ένας οδηγός δισκογραφίας, φιλμογραφίας και βιβλιογραφίας για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα ή απλώς να ξαναθυμηθούν τους Beatles και το έργο τους.

Η εξιστόρηση της πορείας της "άγριας συμμορίας" του punk, και ένας οδηγός δισκογραφίας, φιλμογραφίας και βιβλιογραφίας για όσους θέλουν να γνωρίσουν καλύτερα ή απλώς να ξαναθυμηθούν τους Clash και το έργο τους.

Μανίνα Ζουμπουλάκη, "Μέρα νύχτα": Μια ιστορία για τη νύχτα που μπαίνει στη μέρα χωρίς να το καταλάβει. Η ηρωίδα είναι γκαρσόνα σε μπαρ όλη της τη ζωή και έχει συνηθίσει να ζει με μυστικά. Λέει ότι δεν πιστεύει στον έρωτα, στην αλήθεια ή στη σωτηρία. Αλλά επειδή το λέει τη νύχτα μπορεί και να λέει ψέματα. Δημήτρης Γκενεράλης, "Η ιστορία του μέσου κοινωνικού ανθρώπου": Μια ιστορία για ανθρώπους που πιστεύουν στις ιδέες τους, για ανθρώπους που πιστεύουν σε άλλους ανθρώπους και για ανθρώπους που πιστεύουν ότι όλα είναι δυνατά. Ένας κύκλος, ένα κλειστό κύκλωμα, πίσω από το...

"Ανεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο δεύτερο όροφο, χτυπώ το κουδούνι. Ο διάδρομος είναι σκοτεινός, το κτήριο παλιό. Περιμένω. Η ψυχή μου, το σώμα μου βρί­σκονται σε άγρια διέγερση, όμως το πρόσωπό μου είναι απαθές. Πίσω από το κρύσταλλο βλέπω να διαγράφεται η σκιά σου. Ανοίγεις την πόρτα, μου δίνεις το χέρι. Σου χαμογελώ τυπικά, τίποτα δεν αφήνω από την καταιγίδα μέσα μου να διαφύγει προς τα έξω. Εσύ όμως ξέρεις. Με οδηγείς στο γραφείο σου, είσαι ευγενικός, ήπιος, καταδεχτικός. Και ξέρεις. Είναι αβάσταχτο αυτό, είναι αφόρητα οδυνηρό, γλυκό, πρόστυχο, όμορφο, δυνατό, ζαλιστ...

"Ανεβαίνω τα σκαλιά, φτάνω στο δεύτερο όροφο, χτυπώ το κουδούνι. Ο διάδρομος είναι σκοτεινός, το κτήριο παλιό. Περιμένω. Η ψυχή μου, το σώμα μου βρί­σκονται σε άγρια διέγερση, όμως το πρόσωπό μου είναι απαθές. Πίσω από το κρύσταλλο βλέπω να διαγράφεται η σκιά σου. Ανοίγεις την πόρτα, μου δίνεις το χέρι. Σου χαμογελώ τυπικά, τίποτα δεν αφήνω από την καταιγίδα μέσα μου να διαφύγει προς τα έξω. Εσύ όμως ξέρεις. Με οδηγείς στο γραφείο σου, είσαι ευγενικός, ήπιος, καταδεχτικός. Και ξέρεις. Είναι αβάσταχτο αυτό, είναι αφόρητα οδυνηρό, γλυκό, πρόστυχο, όμορφο, δυνατό, ζαλιστ...