Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πριν από είκοσι χρόνια, ο πατέρας του Άγγελου Γεωργιάδη εγκατέλειψε τον ίδιο και τη μητέρα του για χάρη της θείας Τίνας. Tώρα ο θάνατος του Mπαμπά θα φέρει σε επαφή τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας. Kαι στην κατοχή του γιου θα περιέλθει ένα τετράδιο, όπου ο πατέρας του αφηγείται την αρχική φάση του έρωτά του με τη μικρή αδελφή της μαμάς. Διαβάζοντας το χειρόγραφο, ο τριαντάχρονος Άγγελος θα οδηγηθεί σε έναν γραπτό αναστοχασμό της δικής του ζωής, που θυμίζει αυτοσχέδια ψυχοθεραπεία. Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται έμμεσα στην απουσία του αρσενικού προτύπου από τον σύγ...

Ένα μετακινούμενο πένθος, από την εσχατιά του Έβρου μέχρι τον "Νότο του Νότου" στην Κρήτη, περνώντας από τα βουνά της Πίνδου και τον ξεχασμένο Μοριά, στο πλαίσιο ενός χάρτινου ταξιδιού. Ένας Κεφαλλονίτης που επιστρέφει ύστερα από σαράντα χρόνια στο νησί του. Ένας καραγκιοζοπαίχτης που δίνει την τελευταία παράσταση της ζωής του. Ένας Δραμινός ιδιοκτήτης σκυλάδικου. Ένας Κρητικός που ζητάει εκδίκηση. Ο Άγιος Βονυσάφριος. Η κυρία Μπεμπέκα. Η θεία από την Αμερική. Οι λύκοι της Νιάλας. Ο κυρ Νίκος... Χάρτινα δεν είναι τα ταξίδια εκείνα που τείνουν να υποκαταστήσουν τα ταξί...

Μάγδα και Ειρήνη: δυο κορίτσια που τα ενώνει η δυνατή τους φιλία και η αγάπη τους για το χορό. Γιατί και οι δύο μαθαίνουν μπαλέτο και ονειρεύονται να γίνουν κάποτε σπουδαίες χορεύτριες. Οι δυο φίλες μοιράζονται τις ανησυχίες, τις αγωνίες και τα προβλήματά τους, μα και τις χαρές, τις ελπίδες, τα όνειρά τους. Η γνωριμία τους με δυο αγόρια θα τις αναστατώσει. Μήπως είναι για πρώτη φορά ερωτευμένες; Τι θα γίνει όμως όταν κινδυνεύσει η ζωή της Ειρήνης; Τι μπορεί να κάνει η Μάγδα, που, παράλληλα με το πρόβλημα της κολλητής της, έχει να αντιμετωπίσει κι ένα σοβαρό οικογενειακό ζήτ...

ΕΞΟΦΛΗΣΑ Σου έστειλα και το τελευταίο χρέος μου, κόσμε· σ’ εξόφλησα. Με δόσεις μεν, μα τα κατάφερα. Τα πήρες όλα σου και με το παραπάνω. Άσε με ήσυχο πια, κόσμε. Δε μου ’μεινε παρά μονάχα η θέα του χθεσινού ανθρώπου προς τον σημερινό συνάνθρωπο· εξοφλημένο στοιχείο μοναξιάς αυτός, που ακολουθεί πάντα το χθεσινό, ως συνέπεια χάριτος μιας θηλαστικής εκκρεμότητας, και λέει αντέχει ακόμη το κορμί να σκουπίζει τακτικά με δάχτυλα κι αγκώνες ό,τι του περίσσεψε. Μα σ’ εξόφλησα, κορμί! H τελευταία δόση μου, χώμα σου. Όπως, στιγμές, κι εσάς εξόφλησα. Πάνω σε σ...

Η Χαρά, η νεράιδα της διασκέδασης, δεν μπορεί να σκαρφιστεί κανένα καινούργιο παιχνίδι χωρίς το μαγικό πουγκί της με τα διασκεδαστικά παιχνίδια. Άραγε θα προλάβουν η Ρέιτσελ και η Κρίστι να το σώσουν εγκαίρως;

Η Σέβη κοιμάται με όλους -αλλά και μόνη της- εξίσου καλά. Η Λου θα ήθελε, αλλά τα χάπια που παίρνει για να κοιμηθεί της βυθίζουν τη λίμπιντο στα τάρταρα. Έχει δίκιο λοιπόν ο Ευτύχης που τη φωνάζει Χάπι Λου -ο Ευτύχης είναι ψηλός, χαρούμενος και Παοκτσής και, καμιά φορά, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο Λες δεν είναι Παοκτσής, ούτε χαρούμενος, και το μόνο σταθερό σημείο στη ζωή του είναι το μαλλί του -μόνο που καμιά φορά φυσάει. Ο Λες είναι το σταθερό σημείο στις ζωές της Λου και της Σέβης που τον μοιράζονται: ίσως αυτό να είναι ο παράδεισος τελικά, το να μοιράζεσαι τα πάντα με το...

Αυτή είναι η ιστορία της Ατέχ και της τράπουλάς της Χαντίς, όπως ακριβώς μου παραδόθηκε από την Ντόροτκα. Θέλω να πιστεύω πως δεν παρέλειψα τίποτα και πως σας μεταφέρω, ακριβώς όπως μου όρισε η μοίρα και η κυρία Δωροθέα, όλα της τα μυστικά. Ανακάτεψε τα φύλλα και μοίρασε. Η τράπουλα ήταν φθαρμένη από την πολυκαιρία, αλλά οι παραστάσεις και οι αριθμοί πάνω της πεντακάθαροι. Κράτησα τα φύλλα που μου έδωσε και εκείνη άρχισε να μου εξηγεί το παιχνίδι. Ένα αεράκι πέρασε πάνω από τα μαλλιά μας, σηκώνοντας ένα δυο φύλλα από το τραπέζι. - Τα φύλλα που κρατάτε είναι δώδεκα. Στ...

Η Χάννα Άρεντ (1906-1975), η Γερμανοεβραία φιλόσοφος και πολιτειολόγος, αφοσιώθηκε με το έργο της στη ζωή, το ύστατο αγαθό που απομένει μετά την κρίση των ιδεολογιών. Η ζωή που απειλείται, η ζωή που επιθυμούμε· αλλά ποια ζωή; Απέναντι στα στρατόπεδα των δύο ολοκληρωτισμών, του ναζισμού και του σταλινισμού, αντέταξε το όραμά της για μια πολιτική δράση που προσέφερε ένα καταφύγιο στην ξενότητα· μια πολιτική δράση που ορίζεται από τα εξής στοιχεία: γεννιέμαι, δίνω ζωή, συγκατατίθεμαι στη μοναδικότητα κάθε γέννησης, αναγεννιέμαι συνεχώς στη ζωή του πνεύματος. Η θεματική της ζωή...

Για το δίκιο που χάθηκε. Άνθρωποι που ακόμα κι όταν συμβιβάζονται με το χαμένο τους δίκιο, στο βάθος εξοργίζονται. Για τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες που η ζωή έμοιαζε να χαρίζει απλόχερα, μα στην πραγματικότητα είχε εξαρχής υπονομεύσει. Άραγε ποιος είναι σε θέση να διακρίνει; Πόσο άδικο μπορεί να υπάρξει σ' ένα ισχυρό δίκιο, πόσο δίκιο στο άδικο; "Η μάνα μαs τον αδίκησε που του φερόταν σαν να 'τανε βλαμμένοs. Εκείνου του έφταιγε που δεν τον έκανε ψηλό. Αν κι ήταν το πρώτο βιολί στη Λυρική, η σοπράνο δεν του 'ριχνε ούτε ματιά. Παραλίγο να τη σκοτώσει." "Ο πατέραs μου μ'...

Ένα χαμάμ ριζωμένο στην καρδιά των Βαλκανίων, σιωπηλός μάρτυρας εδώ και αιώνες ανομολόγητων ανθρώπινων μυστικών και ονείρων. Μια δυνατή φιλία στα άδυτα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: Μεχμέτ πασάς Σοκόλοβιτς, ο Μπάγιτσα από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη: ο αρχιστράτηγος που σκέφτεται στα τουρκικά και ονειρεύεται στα σερβικά. Μιμάρ Σινάν, ο Ιωσήφ από την Καισάρεια: ούτε Τούρκος ούτε Έλληνας, ο μέγας αρχιτέκτονας. Δύο ξεχωριστοί άντρες και το κοινό τους πεπρωμένο στο σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης. Η ιστορία των Βαλκανίων ξετυλίγεται από τον δέκατο έκτο αιώνα στο σήμερα: ε...

Πρωτοχρονιά του 1967. Ένας καινούργιος χρόνος ξεπουλά τις ελπίδες του υπό το καθεστώς των συνταγματαρχών. Ο μικρός Μάκης, ορφανός από μητέρα, ζει στη Μάνδρα Αττικής με τη γιαγιά του -μια δαιμόνια γυναίκα ικανή ν' αλλάξει τα πάντα γύρω της- και τον πατέρα του. Ο κόσμος των μεγάλων, στυφός από την πίκρα της ζωής, θαμπός από τη θολούρα των πολιτικών γεγονότων, περνάει από μπροστά του σαν ασπρόμαυρη ταινία: ίντριγκες και συγκρούσεις, το κυνήγι της χαράς και ο πόνος της αγάπης, σιωπηρές αγωνίες και ραγισμένες λαχτάρες αναζητούν καταφύγιο στην παγερή ερημιά του Θριάσιου Πεδίου. Ε...

Η Χάιντι πηγαίνει να ζήσει με τον παππού της σ' ένα σπιτάκι στο βουνό. Εκεί περνάει πολύ ωραία, μαζί με τον Πίτερ και τις κατσικούλες του παππού. Όμως η θεία της θα την πάρει μαζί της στην πόλη. Θα αντέξει η μικρή Χάιντι μακριά από τον παππού; Θα τα καταφέρει, άραγε, κάποτε να επιστρέψει στο χωριό;

Μια ιστορία για ένα παιδί, που δεν ένιωσε ποτέ του σαν παιδί: Την Ούμα Τζο. Μια ιστορία για μια μητέρα, που ποτέ της δεν ένιωσε σαν μητέρα: Την Έμυ. Μια ιστορία για ένα κορίτσι που ήθελε πάντα να ενταχθεί και να ανήκει κάπου και μια γυναίκα που ήθελε πάντα να αποδράσει και να μην ανήκει πουθενά. Μια ιστορία για το χάσμα των γενεών που χάσκει ακόμα κι εκεί που εμείς δεν το βλέπουμε. Μια ιστορία φυγής, επιστροφής, εξάρτησης και λύτρωσης. Μια ιστορία x- αίματος.

H φωτογραφία μου είναι κυρίως βιωματική. Όταν ξεκίνησα φωτογραφία δρόμου, δεν φανταζόμουν πως οι άνθρωποι που θα φωτογράφιζα θα με βοηθούσαν μια μέρα να εξηγήσω τους εσωτερικούς μου κόμπους. Όταν άφησα αυτούς τους ανθρώπους να μπουν ως φωτογραφία στη ζωή μου, με έκαναν να τη δω σαν έναν ατέλειωτο δρόμο, όπου οι άνθρωποι και οι ματιές τους μου έθεταν το μεγάλο ερώτημα πώς θα μπορούσα να αποδώσω με τη μηχανή μου τους ρόλους που μου παρουσίαζαν ως φωτογραφικά θέματα. (απόσπασμα από το Σημείωμα της Σοφίας Βικάτου)

Η Φωτεινή, η νεράιδα της αστραπής, δεν μπορεί να σταματήσει τις βροντές και τις αστραπές χωρίς το αστραφτερό φτερό της. Η Ρέιτσελ και η Κρίστι πρέπει να τη βοηθήσουν, προτού οι δυνατές αστραπές προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές.