Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Θανάσης Λάλας, είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του δασκάλου μας Δημήτρη Ροντήρη, μ' αυτό το βιβλίο τελεί τη μακαριά του -δε λέω την παρηγοριά, γιατί όσοι αγαπάμε το θέατρο, μετά το θάνατο εκείνου, μείναμε διά παντός απαρηγόρητοι. Σ' αυτό εδώ το βιβλίο ένας ευαίσθητος δημοσιογράφος, που δεν είχε ποτέ την τύχη να συναντήσει το Δάσκαλο, κατορθώνει να εκμαιεύσει από τους μαθητές του τους αναγκαίους και αναμενόμενους μακαρισμούς. Και πρέπει να βεβαιώσω, ένας κι εγώ από τους μαθητές του Δασκάλου, πως το πορτρέτο του Ροντήρη, όπως συγκροτείται από τις αναμνήσεις των μαθητών του, εί...

Είναι δυνατόν κάποιος Χριστιανός να κάνει μια θυσία, αλλά την ώρα που θυσιάζεται να θεωρεί το κέντρο βάρους της θυσίας τον εαυτό του και να μην ενδιαφέρεται παρά μόνο για το άτομό του. Η ανδρεία του μπορεί να ταΐζει τον εγωισμό του κι η ευλάβειά του να μεγαλώνει την υπερηφάνεια του. Χωρίς αγάπη πραγματική, η αγαθοεργία γίνεται εγωισμός και το μαρτύριο πνευματική αλαζονεία.

Προσωπικά πιστεύω ότι στο έργο ενός ποιητή δεν προσθέτει τίποτε η συμμετοχή του σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στην πνευματική αγορά, όπως λέτε. Κάποτε ο Ντύλαν Τόμας, ένας ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και τρέχοντας στο παράθυρο φώναξε στους παρευρισκόμενους: Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα τα λένε από εμάς. Μ.Σ.

Ο Λιδωρίκης αντιμετωπίζει τον συνεντευξιαζόμενο σαν γιατρός, σαν ανακριτής, σαν εξεταστής, σαν δικαστής και ταυτόχρονα σαν δάσκαλος, δάσκαλος σωκρατικός, γεμάτος απορίες. Ειρωνικός με τη σωκρατική έννοια του όρου, καμώνεται τον διαπορούντα, υποκρίνεται τον αγνοούντα, στήνει παγίδες, ρίχνει στα άδεια, παραπλανά, ερεθίζει, προκαλεί και κυρίως εκμαιεύει. Η συνέντευξη είναι μια δύσκολη γέννα, χρειάζεται συχνά εμβρυουλκό. Οι συνεντευξιαζόμενοι, όταν μάλιστα είναι διάσημοι, ευγενείς, άνθρωποι αποφασισμένοι να προστατέψουν ή να προβάλουν την εικόνα τους, κρύβονται, μεταμφιέζονται,...

Γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου, από τότε που ήμουν παιδί και επιμένουν να παραμένουν ακόμα αναλλοίωτα στη μνήμη μου, σκέψεις και κρίσεις επί διαφόρων θεμάτων, άσχετων μεταξύ των, που με απασχόλησαν κατά καιρούς και μου άρεσε να τις καταγράφω, χωρίς κανέναν πρακτικό σκοπό, βιογραφίες αγαπημένων προσώπων, που σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή, παρατηρήσεις φαινομένων σημαντικών ή ασήμαντων, Λίθοι - Πλίνθοι εν ολίγοις, τακτικώς ή ατάκτως ερριμμένοι, αποτέλεσαν το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, που, φυσικά, δεν θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας, αν κάποιοι φίλοι μ...

Το γράψιμο λοιπόν υπήρξε πάντα μια ασχολία που στη συνείδησή μου ήταν ταυτισμένη με τη λειτουργία μου στο χώρο της τέχνης. Από την άλλη όμως μεριά θεωρούσα αυτά τα γραπτά προσωπικά και όχι για δημοσίευση. Αποτελούσαν δηλαδή ντοκουμέντα της προσπάθειάς μου για αυτογνωσία. Το γεγονός ότι έμεναν προσωπικά περιόριζε την ευθύνη μου ως προς την γραφή, αν και έκανα έντονη προσπάθεια για κυριολεξία και ακρίβεια για να καταλάβω αυτά που έγραφα όταν τα ξαναδιάβαζα. Τα πράγματα άλλαξαν όταν χρειάστηκε να δημοσιεύσω κάποια γραπτά μου. Τότε βρέθηκα αντιμέτωπος με το πρόβλημα της γραφής....

Επί πενήντα σχεδόν χρόνια, ο Άγγελος Τερζάκης στέκεται ως ακρόπρωρο του πνευματικού μας βίου. Η στέρεη και τίμια πνευματική του φυσιογνωμία εκφράζει με τρόπο μοναδικό τη συνειδησιακή ανησυχία της γενιάς του, της περίφημης Γενιάς του '30, διατυπώνοντας συγχρόνως σ' ένα πλούσιο και πολύμορφο λογοτεχνικό έργο πρώτης γραμμής τις ανησυχίες, την αγωνία, τις φιλοδοξίες και τον απελπισμό των νεώτερων. Είναι αυτός πού μαρτυρεί κατ' εξοχήν για τη δοκιμασία των συνειδήσεων που ζουν μέσα σ' εποχή κρισιμώτατη για το μέλλον του ανθρώπου και που επισημαίνουν την επώδυνη κρίση του πολιτ...

Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει για πρώτη φορά όλες τις ομιλίες των συγγραφέων που έχουν βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του βραβείου στη Στοκχόλμη. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να εντρυφήσει στη γραφή και τη σκέψη μερικών από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οι οποίοι από το 1901 (χρονιά κατά την οποία βραβεύτηκε ο Ρενέ Σιλί Πριντόμ) μέχρι το 1999 (βραβείο στον Γκίντερ Γκρας) τιμήθηκαν με το εγκυρότερο βραβείο του κόσμου. Την έκδοση συμπληρώνουν τα βιογραφικά όλων των συγγραφέων -ακόμα και όσων δεν το αποδέχτηκαν- που τιμή...

"Με βαθιά τιμή και ευγνωμοσύνη για αυτούς που έγραψαν και ετοίμασαν τις "Μαρτυρίες". Και, φυσικά, για τον Θανάση Καστανιώτη και τον Θανάση Νιάρχο. Είναι μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση να βλέπω το βιβλίο. Πού να φανταστώ κάτι τέτοιο ξεκινώντας το 1954 την προσπάθειά μου. Τη χαρά μου σκιάζει η απουσία από τη ζωή των αγαπημένων μου Ματθαίου Μουντέ και Γιώργου Χειμωνά." Αντώνης Σαμαράκης

Το δραματουργικό έργο του Δημήτρη Χόρν αποτελείται από ένα φαινομενικά ανόμοιο δίπτυχο, τον "Ανθρωπάκο" (1962) και την "Καλή καρδιά της Ελεωνόρας" (1969). Και τα δύο αυτά έργα παρουσιάστηκαν από το θίασο Δημήτρη Χόρν με ψευδώνυμο. Ο ίδιος δεν ομολόγησε ποτέ δημοσίως την πατρότητα των έργων αυτών, γνωστή σε λιγοστούς μόνο φίλους και συνεργάτες. Δεν είχε την παραμικρή φιλοδοξία να δρέψει δάφνες δραματουργού. Η συγγραφή αποτέλεσε γι' αυτόν έναν ακόμα τρόπο θεατρικής έκφρασης. Τα έργα του Χόρν είναι έργα χτισμένα από ηθοποιό για ηθοποιούς. Οι χαρακτήρες του έχουν την καταγω...

Τα κείμενα του ανά χείρας τόμου είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος τους: οδόσημα για τον προσανατολισμό του αναγνώστη στο τοπίο της νεοελληνικής λογοτεχνίας - από τον Σολωμό, τον Παλαιολόγο, τον Βικέλα, τον Καλλιγά, τον Μητσάκη, τον Παλαμά, τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη και τον Σεφέρη ώς τον Αλεξάνδρου, τον Κάσδαγλη, τον Κοτζιά, τον Μπακόλα, τον Φραγκιά, τον Χατζή, τον Χειμωνά, τον Βαλτινό, τον Μηλιώνη και τον Παπαδημητρακόπουλο. Το οδόσημο, ωστόσο, είναι πάντα μια ένδειξη κι όχι ένας εξαντλητικός χάρτης ή πίνακας με σεσημασμένες όλες του τις λεπτομέρειες. Κι έτσι φιλοδοξώ να...

Οι "καθυστερήσεις του ημιχρόνου" είναι το διάστημα ανάμεσα στην κατακλείδα της νεότητας και την ουβερτούρα του γήρατος, ανάμεσα σ' έναν αιώνα που έληξε πρόωρα κι έναν άλλο που ίσως αργήσει ν' αρχίσει. Σ' αυτό τον καθόλου νεκρό χρόνο γεννήθηκαν δοκίμια για τη λογοτεχνία, το σεξ, τα graffiti στους τοίχους της Αθήνας, αφηγήματα, αφορισμοί ενός παιδιού της εποχής του, που προσπαθεί να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ένα μέρος τους χώρεσε σ' αυτό το βιβλίο.

Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ' ένα σχολικό τετράδιο αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ' άστρα στο στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα παρά πολύ και ζέσταιναν τη ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της θεατρικής ζωής μ' έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και άλλων ηρώων, μπροστά σ' ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει ο κόσμος πέρα από το δικό του κα...

Πάνε πολλά χρόνια που πρέπει να γυρίσουμε πίσω, αρχίζοντας την ιστορία μιας εποχής του νεοελληνικού θεάτρου που ταυτίζεται με την προσωπική μου ιστορία στο θέατρο... Οι Σελίδες αυτοβιογραφίας του Δημήτρη Ροντήρη, έστω λειψές και αποσπασματικές, παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί οφείλονται σε έναν καλλιτέχνη που σημάδεψε μια καμπή της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, στον σκηνοθέτη-δάσκαλο που είχε καθοριστική συμμετοχή σε καίριες στιγμές εξέλιξης και διαμόρφωσης της φυσιογνωμίας της θεατρικής μας ζωής. Μετά τον Οικονόμου, τον Χρηστομάνο, τον Φώτο Πολίτη και έναν δυ...

Οι "Φιλολογικοί περίπατοι", προτού συγκεντρωθούν εδώ, έστω και κατά ένα μέρος, έχουν ήδη πραγματοποιήσει τη δική τους διαδρομή στις φιλολογικές σπουδές που ασχολήθηκαν με τον πρώιμο Μεσοπόλεμο. Εδώ και αρκετές δεκαετίες είναι αδύνατον να διατρέξει ο μελετητής τη λογοτεχνία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα χωρίς να προσφύγει ο φιλολογικός και κριτικός του οπλισμός στις πληροφορίες που του παρέχονται από τις περιδιαβάσεις του Μπαστιά. Κάτι που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα σήμερα, σε μια χρονική στιγμή όπου αρχίζει, αν όχι να κάμπτεται, τουλάχιστον να μετριάζεται το...