Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν οι συνομιλίες των "Αταίριαστων" συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα "Τα Νέα", αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο. "Οι αταίριαστοι", πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας...

Το θεατρικό «μπουλούκι» δεσπόζει στην προπολεμική αλλά και τη μεταπολεμική Ελλάδα ως ο κατεξοχήν φορέας της ψυχαγωγίας της. Οφείλουμε να λογαριαζόμαστε τυχεροί που ένας από τους αριστείς του είδους και τους πρωτομάστορες του μπουλουκιού στην Ελλάδα, ο Λουκάς Χρέλιας, μας άφησε πεθαίνοντας την αυτοβιογραφία του. Μια αυτοβιογραφία που κατά εκπληκτικό τρόπο μάς γνωρίζει, μαζί με τις περιπέτειες ενός θιάσου που οδεύει με ξεροβόρια και λιοπύρια μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια των επαρχιακών, κυρίως, κωμοπόλεων, τα κοινωνικά ήθη πολλών διακεκαυμένων εποχών της ελληνικής ζωής. Ο Λου...

"... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν "πως ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;", ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει "ανέπαφα" -αιωνία του η μνήμη...

Το βιβλίο ενός καλλιτέχνη που για εξήντα χρόνια κυριάρχησε στη σκηνή του θεάτρου ως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης εκατοντάδων έργων του κλασικού και του σύγχρονου δραματολογίου. Πλάι στα υποκριτικά και σκηνοθετικά του προσόντα, ο Δημήτρης Μυράτ κατείχε θαυμαστά την τέχνη του λόγου και της συγγραφής, έτσι ώστε δίκαια να λογαριάζεται ένας φωτισμένος παιδαγωγός. Η καλλιέργεια και η ευρυμάθειά του, ασυναγώνιστες ακόμη και από επιστήμονες φιλολόγους, μετουσιώθηκαν σε λαμπρές και ακριβείς μαρτυρίες για θέματα και πρόσωπα του θεάτρου και γενικότερα της πνευματικής ζωής. Το πιστοποι...

Ένας μοναδικός στη συγκρότηση του τόμος για την ιστορία του μεγαλοφυούς Ισπανού ζωγράφου του 20ού αιώνα. Απειράριθμα είναι τα κείμενα που έχουν γραφεί μέσα στον προηγούμενο αιώνα για το δημιουργό της "Γκουέρνικα" από κριτικούς τέχνης και θεωρητικούς της εικαστικής δημιουργίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Το βιβλίο αυτό στηρίζεται σε μια ιδιαιτερότητα που αξιοποιεί ακόμη περισσότερο (σε σχέση με τις μελέτες που έχουν γραφεί) το μέγεθος του Πάμπλο Πικάσσο, ενώ ταυτόχρονα ανεβάζει τη θερμοκρασία του αναγνώστη, όσον αφορά τη συναισθηματική απήχηση του ζωγράφου αυτού:...

"... Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο", "ό, τι δεν είναι ορατό δεν ενδιαφέρει τον ζωγράφο", Ο Παναγιώτης Τέτσης θα προσυπέγραφε χωρίς δισταγμό τις αξιωματικές διακηρύξεις του Αλμπέρτι, που εγκαινιάζουν τη νεότερη παράδοση της δυτικής τέχνης από το 1435. Πράγματι ο Τέτσης παραμένει ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος. Μόνο που το βλέμμα του δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 160υ αιώνα, τον Τιτσιάνο και τον Βερονέζε, περνάει από...

"... Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο", "ό, τι δεν είναι ορατό δεν ενδιαφέρει τον ζωγράφο", Ο Παναγιώτης Τέτσης θα προσυπέγραφε χωρίς δισταγμό τις αξιωματικές διακηρύξεις του Αλμπέρτι, που εγκαινιάζουν τη νεότερη παράδοση της δυτικής τέχνης από το 1435. Πράγματι ο Τέτσης παραμένει ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος. Μόνο που το βλέμμα του δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 160υ αιώνα, τον Τιτσιάνο και τον Βερονέζε, περνάει από...

Η επιλογή του τίτλου με βασάνισε πολύ. Περισσότερο ίσως και από την επιλογή των κειμένων που απαρτίζουν το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Αναρωτιέμαι δηλαδή αν ανταποκρίνεται, και κατά πόσο, στον ομολογουμένως ανώμαλο ειρμό της νοητικής του συγκρότησης, καθώς και στον άλλοτε άτακτο, άλλοτε τακτικό ρυθμό της λογικής του ακολουθίας. Δεν ξέρω, με άλλα λόγια, ως ποιο βαθμό το "Πάρεργα" μπορεί να καθρεφτίζει, ταυτόχρονα όμως και να δικαιολογεί, την αβέβαιη ενίοτε καθαρότητα και την ασταθή συχνά συνοχή του σκεπτικού τών υπό εξέταση θεμάτων. Όπως δεν ξέρω και αν στο "άκαιρα, ανεπί...

"Εγώ προτιμώ την πόλη μου που ζω όπως είναι. Γιατί στην πόλη δημιουργείται ο πολιτισμός. Μέσα σ' αυτή την πόλη, όσο ελεεινή και να είναι, δημιουργούμε. Εγώ, άμα δεν είχα περιπλανηθεί στους δρόμους της πόλης, δεν θα είχα αναπτυχθεί πνευματικά. Περιπλανιόμουν στην Πανεπιστημίου, κοιτούσα φωτογραφίες των κινηματογράφων, πήγαινα στο Σινεάκ, στο Ροζικλέρ και στην Αλάσκα, στο Πεδίον του Άρεως, στο Γκρήν Πάρκ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στα θέατρα Περοκέ και Σαμαρτζή, στη Βικτώρια και στο Αλκαζάρ, τα δύο σινεμά στο σταθμό Λαρίσης, στο Άστρα, με τα νέα ταλέντα που γαλουχήθηκαν εκεί....

Νομίζω πως η ειδικότητα και η επιτυχία του Γ. Πηλιχού ήταν οι συνεντεύξεις με πρόσωπα της δημοσιότητας και πάνω σε θέματα της επικαιρότητας. Και πήρε πάμπολλες από πάμπολλους, σημαντικές και σημαντικούς. Δείγμα, οι σαράντα περίπου συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν στα "Νέα" και αναδημοσιεύονται στο βιβλίο αυτό. Έχουν παρθεί πριν τριάντα έξι χρόνια, αλλά το θέμα τους είναι αναμφισβήτητα διαχρονικό. Ήταν, τότε, η ταραγμένη εποχή του βασιλικού πραξικοπήματος της 15.7.1965 και της Αποστασίας που το ακολούθησε. Η Ελλάδα, η Αθήνα ειδικά, σειόταν νυχτοήμερα. Συγκεντρώσεις και διαμαρτ...

Mια άκρως συγκινητική αλλά και ιστορική έκδοση. Eλάχιστοι φίλοι και ακόμη λιγότεροι που αρέσκονται να ξεφυλλίζουν παλιά περιοδικά γνώριζαν έως σήμερα πως ο Aντώνης Σαμαράκης είχε γράψει και είχε δημοσιεύσει στην ολόπρωτη νεότητά του ποιήματα. Πολύ πριν εκδηλωθεί δυναμικά ως πεζογράφος, με το "Zητείται ελπίς", και φυσικά πολύ πριν καταξιωθεί στην παγκόσμια κοινή συνείδηση. Tα ποιήματά του, γραμμένα στο σύνολό τους από έναν έφηβο και νέο άντρα, διατηρούν μια εξέχουσα αυτοτέλεια μέσα στη γραμματεία μας, καθώς η μορφή και το ύφος τους δεν συνδέονται καθόλου με τα ποιήματα των α...

Η ανθολογία των ποιημάτων του Βασίλη Βασιλικού, σε επιμέλεια-ανθολόγηση Θανάση Θ. Νιάρχου, αποτελείται από δύο ενότητες: Τα εφηβικά [1948-1951], Ποιήματα της αυτοεξορίας [1967-1973]. Εντός των 184 σελίδων της, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει την αυθεντική ποιητικότητα του λόγου του διακεκριμένου συγγραφέα, Βασίλη Βασιλικού, την κοινωνική, ιστορική χροιά των στίχων του καθώς και την πολιτική προέκτασή τους. Βιώματα, αναμνήσεις, φόβοι, εκρήξεις, κατηγορώ, σχέσεις, ιστορίες, στιγμές καθορίζουν τον ποιητή κατά τη συγγραφή κι οργώνουν τις μνήμες. *** Κι είναι πια τα ποιήματα...

Περιέχει τις δημοσιευμένες συλλογές: "Συμπόσιο" - "Η δολοφονία των αγγέλων" - "Ο άλλος Δημήτριος" - "Ένα δέντρο που νομίζει πως είναι πουλί" - "Το αρχαίο σαξόφωνο" - "Τα πυρηνικά ποιήματα" - "Η αεροσυνοδός με τα βαμμένα νύχια" και την ανέκδοτη "Απεργεί ο οδοκαθαριστής". Το σύνολο των ποιημάτων ενός ποιητή και θεατράνθρωπου, του Δημήτρη Ποταμίτη, που κυριάρχησε για σχεδόν σαράντα χρόνια (1964-2003) στη θεατρική και πνευματική ζωή του τόπου. Γεννήθηκε στην Αμμόχωστο της Κύπρου το 1943, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του "Εθνικού Θεάτρου" και μετά από μια ολιγόχρονη συνεργασ...

Oι άμεσες ή έμμεσες αναφορές των ποιητικών κειμένων σε θέματα γύρω από την ποίηση, το ποίημα ή τον ποιητή, σε όσες παραλλαγές και όσες εκφάνσεις αν τις συναντάμε, συνιστούν ένα είδος "ποίησης μες στην ποίηση" αλλά και μια μορφή οντολογίας, καθώς τείνουν να αποκριθούν στην αιώνια, υπαρξιακή και σταθερά αναπάντητη απορία για το τί είναι ποίημα, τί είναι αυτό που το διαφοροποιεί δραστικά από κάθε άλλο είδος του λόγου. Aπό την πανάρχαια επίκληση της μούσας και τη μεταφυσική καταφυγή στην έμπνευση ώς τις σχεδόν τεχνοκρατικές δομολειτουργικές αντιλήψεις γύρω από τη γραφή, οι πολ...

Θα ήταν ψέμα αν έγραφα πως η σκέψη για την ανθολογία "Ποιητές για ποιητές" την θεώρησα τόσο πρωτότυπη, ώστε θα ήταν δύσκολο ή μάλλον αδύνατο (δεν γνωρίζω ακριβώς) να συναντήσει κανείς μιαν αντίστοιχη ανθολογία σε ξένη χώρα. Όπως, επίσης, θα ήταν ψέμα αν έγραφα πως, σε όλο το χρονικό διάστημα της έρευνας, αυτό που με ενθουσίαζε ήταν η πρόθεση να "ανακαλύψω" ένα ποίημα γραμμένο από έναν μεγάλο ποιητή για έναν εξίσου σημαντικό ομότεχνό του. Χωρίς να αδιαφορώ μόλις θυμόμουν ή "έπεφτα" πάνω σε μια σχετική "αφιέρωση", αισθανόμουν πως ανακαλύπτω έναν πραγματικό θησαυρό όταν ένας ή...

Στις περισσότερες περιπτώσεις το βασικό κίνητρο είναι ο θαυμασμός για το έργο των ξένων, έργο εμβληματικό, που μπόρεσε να εκφράσει, με όρους αξιώσεων, κάποιες πρωταρχικές, πανανθρώπινες καταστάσεις, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τους επερχόμενους. Όμως δεν είναι ο θαυμασμός ή η εκλεκτική συγγένεια τα μοναδικά ερεθίσματα- κάποτε είναι και η ίδια η ζωή των δημιουργών, ο μύθος που την περιέβαλε, ή, ακόμα συχνότερα, η ιδεολογία που καθοδήγησε τα βήματα τους. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι μπορεί να συναντάμε, σε συλλογές και ανθολογίες, ποιήματα για ποιητές άγνωστους ή ελάχισ...

Προσωπικά πιστεύω ότι στο έργο ενός ποιητή δεν προσθέτει τίποτε η συμμετοχή του σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στην πνευματική αγορά, όπως λέτε. Κάποτε ο Ντύλαν Τόμας, ένας ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και τρέχοντας στο παράθυρο φώναξε στους παρευρισκόμενους: Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα τα λένε από εμάς. Μ.Σ.