Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Mια άκρως συγκινητική αλλά και ιστορική έκδοση. Eλάχιστοι φίλοι και ακόμη λιγότεροι που αρέσκονται να ξεφυλλίζουν παλιά περιοδικά γνώριζαν έως σήμερα πως ο Aντώνης Σαμαράκης είχε γράψει και είχε δημοσιεύσει στην ολόπρωτη νεότητά του ποιήματα. Πολύ πριν εκδηλωθεί δυναμικά ως πεζογράφος, με το "Zητείται ελπίς", και φυσικά πολύ πριν καταξιωθεί στην παγκόσμια κοινή συνείδηση. Tα ποιήματά του, γραμμένα στο σύνολό τους από έναν έφηβο και νέο άντρα, διατηρούν μια εξέχουσα αυτοτέλεια μέσα στη γραμματεία μας, καθώς η μορφή και το ύφος τους δεν συνδέονται καθόλου με τα ποιήματα των α...

Η ανθολογία των ποιημάτων του Βασίλη Βασιλικού, σε επιμέλεια-ανθολόγηση Θανάση Θ. Νιάρχου, αποτελείται από δύο ενότητες: Τα εφηβικά [1948-1951], Ποιήματα της αυτοεξορίας [1967-1973]. Εντός των 184 σελίδων της, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει την αυθεντική ποιητικότητα του λόγου του διακεκριμένου συγγραφέα, Βασίλη Βασιλικού, την κοινωνική, ιστορική χροιά των στίχων του καθώς και την πολιτική προέκτασή τους. Βιώματα, αναμνήσεις, φόβοι, εκρήξεις, κατηγορώ, σχέσεις, ιστορίες, στιγμές καθορίζουν τον ποιητή κατά τη συγγραφή κι οργώνουν τις μνήμες. *** Κι είναι πια τα ποιήματα...

Νομίζω πως η ειδικότητα και η επιτυχία του Γ. Πηλιχού ήταν οι συνεντεύξεις με πρόσωπα της δημοσιότητας και πάνω σε θέματα της επικαιρότητας. Και πήρε πάμπολλες από πάμπολλους, σημαντικές και σημαντικούς. Δείγμα, οι σαράντα περίπου συνεντεύξεις που δημοσιεύθηκαν στα "Νέα" και αναδημοσιεύονται στο βιβλίο αυτό. Έχουν παρθεί πριν τριάντα έξι χρόνια, αλλά το θέμα τους είναι αναμφισβήτητα διαχρονικό. Ήταν, τότε, η ταραγμένη εποχή του βασιλικού πραξικοπήματος της 15.7.1965 και της Αποστασίας που το ακολούθησε. Η Ελλάδα, η Αθήνα ειδικά, σειόταν νυχτοήμερα. Συγκεντρώσεις και διαμαρτ...

"Εγώ προτιμώ την πόλη μου που ζω όπως είναι. Γιατί στην πόλη δημιουργείται ο πολιτισμός. Μέσα σ' αυτή την πόλη, όσο ελεεινή και να είναι, δημιουργούμε. Εγώ, άμα δεν είχα περιπλανηθεί στους δρόμους της πόλης, δεν θα είχα αναπτυχθεί πνευματικά. Περιπλανιόμουν στην Πανεπιστημίου, κοιτούσα φωτογραφίες των κινηματογράφων, πήγαινα στο Σινεάκ, στο Ροζικλέρ και στην Αλάσκα, στο Πεδίον του Άρεως, στο Γκρήν Πάρκ, στο Αρχαιολογικό Μουσείο, στα θέατρα Περοκέ και Σαμαρτζή, στη Βικτώρια και στο Αλκαζάρ, τα δύο σινεμά στο σταθμό Λαρίσης, στο Άστρα, με τα νέα ταλέντα που γαλουχήθηκαν εκεί....

Η επιλογή του τίτλου με βασάνισε πολύ. Περισσότερο ίσως και από την επιλογή των κειμένων που απαρτίζουν το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου. Αναρωτιέμαι δηλαδή αν ανταποκρίνεται, και κατά πόσο, στον ομολογουμένως ανώμαλο ειρμό της νοητικής του συγκρότησης, καθώς και στον άλλοτε άτακτο, άλλοτε τακτικό ρυθμό της λογικής του ακολουθίας. Δεν ξέρω, με άλλα λόγια, ως ποιο βαθμό το "Πάρεργα" μπορεί να καθρεφτίζει, ταυτόχρονα όμως και να δικαιολογεί, την αβέβαιη ενίοτε καθαρότητα και την ασταθή συχνά συνοχή του σκεπτικού τών υπό εξέταση θεμάτων. Όπως δεν ξέρω και αν στο "άκαιρα, ανεπί...

"... Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο", "ό, τι δεν είναι ορατό δεν ενδιαφέρει τον ζωγράφο", Ο Παναγιώτης Τέτσης θα προσυπέγραφε χωρίς δισταγμό τις αξιωματικές διακηρύξεις του Αλμπέρτι, που εγκαινιάζουν τη νεότερη παράδοση της δυτικής τέχνης από το 1435. Πράγματι ο Τέτσης παραμένει ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος. Μόνο που το βλέμμα του δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 160υ αιώνα, τον Τιτσιάνο και τον Βερονέζε, περνάει από...

"... Η ζωγραφική είναι ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο", "ό, τι δεν είναι ορατό δεν ενδιαφέρει τον ζωγράφο", Ο Παναγιώτης Τέτσης θα προσυπέγραφε χωρίς δισταγμό τις αξιωματικές διακηρύξεις του Αλμπέρτι, που εγκαινιάζουν τη νεότερη παράδοση της δυτικής τέχνης από το 1435. Πράγματι ο Τέτσης παραμένει ένας από τους τελευταίους οπαδούς της ζωγραφικής του βλέμματος. Μόνο που το βλέμμα του δεν είναι ούτε αθώο ούτε ακαδημαϊκό. Είναι ένα βλέμμα θρεμμένο από μια μακρά ζωγραφική παράδοση, που ξεκινά από τους μεγάλους Βενετούς του 160υ αιώνα, τον Τιτσιάνο και τον Βερονέζε, περνάει από...

Ένας μοναδικός στη συγκρότηση του τόμος για την ιστορία του μεγαλοφυούς Ισπανού ζωγράφου του 20ού αιώνα. Απειράριθμα είναι τα κείμενα που έχουν γραφεί μέσα στον προηγούμενο αιώνα για το δημιουργό της "Γκουέρνικα" από κριτικούς τέχνης και θεωρητικούς της εικαστικής δημιουργίας, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Το βιβλίο αυτό στηρίζεται σε μια ιδιαιτερότητα που αξιοποιεί ακόμη περισσότερο (σε σχέση με τις μελέτες που έχουν γραφεί) το μέγεθος του Πάμπλο Πικάσσο, ενώ ταυτόχρονα ανεβάζει τη θερμοκρασία του αναγνώστη, όσον αφορά τη συναισθηματική απήχηση του ζωγράφου αυτού:...

Το βιβλίο ενός καλλιτέχνη που για εξήντα χρόνια κυριάρχησε στη σκηνή του θεάτρου ως πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης εκατοντάδων έργων του κλασικού και του σύγχρονου δραματολογίου. Πλάι στα υποκριτικά και σκηνοθετικά του προσόντα, ο Δημήτρης Μυράτ κατείχε θαυμαστά την τέχνη του λόγου και της συγγραφής, έτσι ώστε δίκαια να λογαριάζεται ένας φωτισμένος παιδαγωγός. Η καλλιέργεια και η ευρυμάθειά του, ασυναγώνιστες ακόμη και από επιστήμονες φιλολόγους, μετουσιώθηκαν σε λαμπρές και ακριβείς μαρτυρίες για θέματα και πρόσωπα του θεάτρου και γενικότερα της πνευματικής ζωής. Το πιστοποι...

"... έπαιρνε το δισάκι με τα άμφια στον ώμο του ο πατήρ Αστέριος και εγώ σιγά σιγά ανεβαίναμε αυτές τις πέτρες και γινόταν η λειτουργία, αλλά αποζημιώνεται κανείς εκεί, όταν θα ανεβεί, για τον κόπο του, διότι η θέα είναι απερίγραπτος. Από την κορυφή της Αρασιάς βλέπει κανείς όλα τα χωριά της Ίμβρου, όλα τα χωριά. Ο πατήρ Αστέριος, όπως είπα, ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και περιορισμένων μορφωτικών προσόντων, και όταν τον ρωτούσαν "πως ανεβαίνεις στην Αρασιά, δεν κουράζεσαι, πάτερ Αστέριε;", ήθελε να πει ότι ανεβαίνει άνετα και έλεγε ότι ανεβαίνει "ανέπαφα" -αιωνία του η μνήμη...

Το θεατρικό «μπουλούκι» δεσπόζει στην προπολεμική αλλά και τη μεταπολεμική Ελλάδα ως ο κατεξοχήν φορέας της ψυχαγωγίας της. Οφείλουμε να λογαριαζόμαστε τυχεροί που ένας από τους αριστείς του είδους και τους πρωτομάστορες του μπουλουκιού στην Ελλάδα, ο Λουκάς Χρέλιας, μας άφησε πεθαίνοντας την αυτοβιογραφία του. Μια αυτοβιογραφία που κατά εκπληκτικό τρόπο μάς γνωρίζει, μαζί με τις περιπέτειες ενός θιάσου που οδεύει με ξεροβόρια και λιοπύρια μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια των επαρχιακών, κυρίως, κωμοπόλεων, τα κοινωνικά ήθη πολλών διακεκαυμένων εποχών της ελληνικής ζωής. Ο Λου...

Αν οι συνομιλίες των "Αταίριαστων" συνιστούσαν ένα υλικό που θα μπορούσε να το συναντήσει καθημερινά κανείς στις εφημερίδες, θα ήταν εντελώς αδικαιολόγητη η συνύπαρξή τους στις σελίδες ενός βιβλίου. Οι συνομιλίες αυτές δημοσιευμένες, στο σύνολό τους, στην εφημερίδα "Τα Νέα", αποτελούσαν μια νησίδα, σε σχέση με την υπόλοιπη ύλη, καθώς το περιεχόμενο των ειδήσεων, των πληροφοριών και των κρίσεων αλλάζει σε καθημερινή βάση, ενώ η ύλη αυτή έχει κάτι το σταθερό και το αενάως επαναλαμβανόμενο. "Οι αταίριαστοι", πέραν από την πρωτοτυπία, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο, της ιδέας...

Τα κείμενα του ανά χείρας τόμου είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος τους: οδόσημα για τον προσανατολισμό του αναγνώστη στο τοπίο της νεοελληνικής λογοτεχνίας - από τον Σολωμό, τον Παλαιολόγο, τον Βικέλα, τον Καλλιγά, τον Μητσάκη, τον Παλαμά, τον Εγγονόπουλο, τον Ελύτη και τον Σεφέρη ώς τον Αλεξάνδρου, τον Κάσδαγλη, τον Κοτζιά, τον Μπακόλα, τον Φραγκιά, τον Χατζή, τον Χειμωνά, τον Βαλτινό, τον Μηλιώνη και τον Παπαδημητρακόπουλο. Το οδόσημο, ωστόσο, είναι πάντα μια ένδειξη κι όχι ένας εξαντλητικός χάρτης ή πίνακας με σεσημασμένες όλες του τις λεπτομέρειες. Κι έτσι φιλοδοξώ να...

Ο ερωδιός είναι εμβληματικός. Στέκεται στο ένα του πόδι. Ανάμεσα στη γη και στο νερό. Στην άκρη των βάλτων. Και μπορεί να πετάξει. Ο σκηνογράφος, σαν τον ερωδιό, στέκεται κι αυτός στην άκρη του βάλτου, προμηθεύεται την τροφή του από τα βάθη των νερών, στέκεται στο ένα του πόδι και καμιά φορά πετάει. Στο "Ο σκηνογράφος και ο ερωδιός" ο Γιάννης Κόκκος εκφράζει την αγάπη του για το θέατρο. Ξεδιπλώνει τα μυστικά του, τα μυστικά ενός μεγάλου τεχνίτη της σκηνής, με γνώση, θέρμη και μεράκι. Γι’ αυτό και με τον τρόπο που μας δείχνει τη σκηνή ανοίγει ταυτόχρονα και τη σκηνή του...

"Απ' όλους τους ήρωες που, ύστερα από τον πόλεμο της Τροίας, πήραν τις θάλασσες για να γυρίσουν στην πατρίδα τους, ο Οδυσσέας είχε τις μεγαλύτερες περιπέτειες και βρήκε τα περισσότερα εμπόδια πριν φτάσει στην Ιθάκη. Ναι, είκοσι ολόκληρα χρόνια έλειψε απ' την πατρίδα του! Καθώς λένε, ο δύστυχος προμάντεψε αυτά που έπαθε και δεν ήθελε να ξεκινήσει για την Τροία μαζί με τους άλλους βασιλιάδες. Έλα όμως που είχε δώσει όρκο να βοηθήσει τον σύζυγο που θα διάλεγε η Ελένη, αν κανείς άλλος τον πρόσβαλλε. Τι να κάνει για να λευτερωθεί από τον όρκο του; Μην ξεχνάμε πως ο Οδυσσέας ήτα...

Άλλα είναι να γράφεις και να υποδύεσαι κι άλλο να γράφεις απροσχημάτιστα, χωρίς καμιά άλλη φιλοδοξία, πάρεξ της στιγμής εκείνης τη διάθεσή σου. Γράφεις για τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειμωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο· γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση· σχεδιάζεις τρία μικρά κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι πεζογραφήματα, αλλά εσύ το ξέρεις ότι δεν είναι, τα γράφεις όμως για να τα δώσεις σε περιοδικά και αφιερώνεις τα δυο σε δυο φίλες σου, το άλλο, τώρα, στον πεζογράφο Γιώργο Ιωάννου· γράφεις πλήρης θυμού για τη μεταδικτατορική επιφάν...

O Aλέκος Φασιανός πασίγνωστος για την ακάματη εικαστική του δημιουργία, έχει συνθέσει ταυτόχρονα ένα υψηλόκορμο λογοτεχνικό έργο. Άρθρα, κείμενα, μελέτες, προσωπογραφίες καλλιτεχνών, όλα γραμμένα με τον άμεσο, απλό και βαθύ, ζωηρό και εύληπτο τρόπο του, έχουν συγκροτηθεί σε βιβλία από τις εκδόσεις "Καστανιώτη". "O μύθος της αιωνιότητας" ολοκληρώνει μια τριλογία που συνελήφθη εξαρχής με κεντρικό θέμα την έννοια του "μύθου". Tη δημιουργία του, τις μορφές που γνωρίζει ανάλογα με τις ηλικίες των ανθρώπων, την αναγκαιότητά του, τέλος, για την ύπαρξη αυτού του ίδιου του...

Μέσα από την ιστορία του Φρανκ, φοιτητή κλασικών σπουδών στον Πρίνστον, παρακολουθούμε την επιρροή μιας μαγικής εφεύρεσης στον ανθρώπινο νου. Η εφεύρεση τον συγκλονίζει, ανατρέπει τη ζωή του και τις σχέσεις του με τον κόσμο. Με τα πειράματά του όμως, ο ανυποψίαστος Φρανκ βγάζει στο παζάρι της παγκόσμιας αγοράς ό,τι πιο ακριβό έχει η ανθρώπινη συνείδηση. Με χιούμορ, σασπένς και πολλές λοξές ματιές στην ανθρώπινη ύπαρξη, ο συγγραφέας ξετυλίγει με ευρηματικό τρόπο ένα συναρπαστικό και ιδιαίτερο μυθιστόρημα.

Όλοι εσείς που αγαπήσατε τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, όταν διαβάζετε κάτι σχετικό (και ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφίες τους), να κρατάτε "μικρό καλάθι", γιατί το ίδιο γεγονός ο καθένας το αφηγείται όπως τον συμφέρει, έτσι ώστε να ικανοποιεί το δόλιο το "εγώ" του. Αυτό ισχύει και για το δικό μου το βιβλίο. Όσο κι αν θέλω να είμαι αντικειμενικός -το θέλω άραγε;- την άποψη που με συμφέρει θα προβάλω. Μικρό καλάθι λοιπόν. Εμείς οι άνθρωποι του θεάματος είμαστε εγωκεντρικά πλάσματα. Το σύμπαν κινείται πέριξ του εαυτού μας. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν θα κα...