Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πάνε πολλά χρόνια που πρέπει να γυρίσουμε πίσω, αρχίζοντας την ιστορία μιας εποχής του νεοελληνικού θεάτρου που ταυτίζεται με την προσωπική μου ιστορία στο θέατρο... Οι Σελίδες αυτοβιογραφίας του Δημήτρη Ροντήρη, έστω λειψές και αποσπασματικές, παρουσιάζουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί οφείλονται σε έναν καλλιτέχνη που σημάδεψε μια καμπή της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, στον σκηνοθέτη-δάσκαλο που είχε καθοριστική συμμετοχή σε καίριες στιγμές εξέλιξης και διαμόρφωσης της φυσιογνωμίας της θεατρικής μας ζωής. Μετά τον Οικονόμου, τον Χρηστομάνο, τον Φώτο Πολίτη και έναν δυ...

"Με βαθιά τιμή και ευγνωμοσύνη για αυτούς που έγραψαν και ετοίμασαν τις "Μαρτυρίες". Και, φυσικά, για τον Θανάση Καστανιώτη και τον Θανάση Νιάρχο. Είναι μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση να βλέπω το βιβλίο. Πού να φανταστώ κάτι τέτοιο ξεκινώντας το 1954 την προσπάθειά μου. Τη χαρά μου σκιάζει η απουσία από τη ζωή των αγαπημένων μου Ματθαίου Μουντέ και Γιώργου Χειμωνά." Αντώνης Σαμαράκης

Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει για πρώτη φορά όλες τις ομιλίες των συγγραφέων που έχουν βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του βραβείου στη Στοκχόλμη. Ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να εντρυφήσει στη γραφή και τη σκέψη μερικών από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, οι οποίοι από το 1901 (χρονιά κατά την οποία βραβεύτηκε ο Ρενέ Σιλί Πριντόμ) μέχρι το 1999 (βραβείο στον Γκίντερ Γκρας) τιμήθηκαν με το εγκυρότερο βραβείο του κόσμου. Την έκδοση συμπληρώνουν τα βιογραφικά όλων των συγγραφέων -ακόμα και όσων δεν το αποδέχτηκαν- που τιμή...

Το γράψιμο λοιπόν υπήρξε πάντα μια ασχολία που στη συνείδησή μου ήταν ταυτισμένη με τη λειτουργία μου στο χώρο της τέχνης. Από την άλλη όμως μεριά θεωρούσα αυτά τα γραπτά προσωπικά και όχι για δημοσίευση. Αποτελούσαν δηλαδή ντοκουμέντα της προσπάθειάς μου για αυτογνωσία. Το γεγονός ότι έμεναν προσωπικά περιόριζε την ευθύνη μου ως προς την γραφή, αν και έκανα έντονη προσπάθεια για κυριολεξία και ακρίβεια για να καταλάβω αυτά που έγραφα όταν τα ξαναδιάβαζα. Τα πράγματα άλλαξαν όταν χρειάστηκε να δημοσιεύσω κάποια γραπτά μου. Τότε βρέθηκα αντιμέτωπος με το πρόβλημα της γραφής....

Επί πενήντα σχεδόν χρόνια, ο Άγγελος Τερζάκης στέκεται ως ακρόπρωρο του πνευματικού μας βίου. Η στέρεη και τίμια πνευματική του φυσιογνωμία εκφράζει με τρόπο μοναδικό τη συνειδησιακή ανησυχία της γενιάς του, της περίφημης Γενιάς του '30, διατυπώνοντας συγχρόνως σ' ένα πλούσιο και πολύμορφο λογοτεχνικό έργο πρώτης γραμμής τις ανησυχίες, την αγωνία, τις φιλοδοξίες και τον απελπισμό των νεώτερων. Είναι αυτός πού μαρτυρεί κατ' εξοχήν για τη δοκιμασία των συνειδήσεων που ζουν μέσα σ' εποχή κρισιμώτατη για το μέλλον του ανθρώπου και που επισημαίνουν την επώδυνη κρίση του πολιτ...

Προσωπικά πιστεύω ότι στο έργο ενός ποιητή δεν προσθέτει τίποτε η συμμετοχή του σε ποιητικά συμπόσια ή σε πνευματικές παρέες, στην πνευματική αγορά, όπως λέτε. Κάποτε ο Ντύλαν Τόμας, ένας ποιητής που σέβομαι βαθύτατα και συχνά τον αναφέρω, σε ένα ποιητικό συμπόσιο διέκοψε τους ομιλητές και τρέχοντας στο παράθυρο φώναξε στους παρευρισκόμενους: Πάψτε, πάψτε, ακούστε τα πουλιά πόσο καλύτερα τα λένε από εμάς. Μ.Σ.

Ο Λιδωρίκης αντιμετωπίζει τον συνεντευξιαζόμενο σαν γιατρός, σαν ανακριτής, σαν εξεταστής, σαν δικαστής και ταυτόχρονα σαν δάσκαλος, δάσκαλος σωκρατικός, γεμάτος απορίες. Ειρωνικός με τη σωκρατική έννοια του όρου, καμώνεται τον διαπορούντα, υποκρίνεται τον αγνοούντα, στήνει παγίδες, ρίχνει στα άδεια, παραπλανά, ερεθίζει, προκαλεί και κυρίως εκμαιεύει. Η συνέντευξη είναι μια δύσκολη γέννα, χρειάζεται συχνά εμβρυουλκό. Οι συνεντευξιαζόμενοι, όταν μάλιστα είναι διάσημοι, ευγενείς, άνθρωποι αποφασισμένοι να προστατέψουν ή να προβάλουν την εικόνα τους, κρύβονται, μεταμφιέζονται,...

Γεγονότα που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου, από τότε που ήμουν παιδί και επιμένουν να παραμένουν ακόμα αναλλοίωτα στη μνήμη μου, σκέψεις και κρίσεις επί διαφόρων θεμάτων, άσχετων μεταξύ των, που με απασχόλησαν κατά καιρούς και μου άρεσε να τις καταγράφω, χωρίς κανέναν πρακτικό σκοπό, βιογραφίες αγαπημένων προσώπων, που σήμερα δεν βρίσκονται στη ζωή, παρατηρήσεις φαινομένων σημαντικών ή ασήμαντων, Λίθοι - Πλίνθοι εν ολίγοις, τακτικώς ή ατάκτως ερριμμένοι, αποτέλεσαν το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, που, φυσικά, δεν θα έβλεπε ποτέ το φως της δημοσιότητας, αν κάποιοι φίλοι μ...

Ο Θανάσης Λάλας, είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του δασκάλου μας Δημήτρη Ροντήρη, μ' αυτό το βιβλίο τελεί τη μακαριά του -δε λέω την παρηγοριά, γιατί όσοι αγαπάμε το θέατρο, μετά το θάνατο εκείνου, μείναμε διά παντός απαρηγόρητοι. Σ' αυτό εδώ το βιβλίο ένας ευαίσθητος δημοσιογράφος, που δεν είχε ποτέ την τύχη να συναντήσει το Δάσκαλο, κατορθώνει να εκμαιεύσει από τους μαθητές του τους αναγκαίους και αναμενόμενους μακαρισμούς. Και πρέπει να βεβαιώσω, ένας κι εγώ από τους μαθητές του Δασκάλου, πως το πορτρέτο του Ροντήρη, όπως συγκροτείται από τις αναμνήσεις των μαθητών του, εί...

Είναι δυνατόν κάποιος Χριστιανός να κάνει μια θυσία, αλλά την ώρα που θυσιάζεται να θεωρεί το κέντρο βάρους της θυσίας τον εαυτό του και να μην ενδιαφέρεται παρά μόνο για το άτομό του. Η ανδρεία του μπορεί να ταΐζει τον εγωισμό του κι η ευλάβειά του να μεγαλώνει την υπερηφάνεια του. Χωρίς αγάπη πραγματική, η αγαθοεργία γίνεται εγωισμός και το μαρτύριο πνευματική αλαζονεία.

Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες ιστορίες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δ...

Με παζαρεύουν τα εγγόνια μου για το πόσο θα ζήσω ακόμα. -Δέκα χρόνια, είστε ευχαριστημένα; Η εγγονή μου επιμένει στα δεκαπέντε. Τελικά συμβιβαζόμαστε στα δεκατρία. Είναι κρίμα, λέει, αφού θα πατήσω τον εικοστό πρώτο αιώνα, να μην έχω καιρό μποστά μου να τους δω να μεγαλώνουν. Βέβαια και είναι κρίμα. Μήπως είναι στο χέρι μου; Η πρώτη φορά που αντίκρισα γραμμένο το 2000 ήτανε το Δεκέμβρη του 1990. Μόλις είχε φύγει ο Γιώργος για πάντα. Μου είχε αφήσει εντολή μην τύχει και δεν ανανεώσω την κάρτα παραμονής στη Γαλλία, παρόλο που θα μου ήταν άχρηστη αφού εδώ και χρόνια είχαμε γυρ...

[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...

Διαμετρικά αντίθετοι, ως χαρακτήρες, μεταξύ τους δημιουργοί, όπως ο Τ.Κ. Παπατσώνης, ο Νίκος Καρούζος ή ο Γιάννης Τσαρούχης, αισθάνονται, κάτω από την καταλυτική παρουσία του Μουντέ, να επικοινωνούν με ανυποψίαστες, για τους ίδιους, ως τη στιγμή που επραγματοποιείτο, γέφυρες. Αν ο ίδιος ο Μουντές δεν επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να γίνει σκοτεινά εμβριθής στις αναλύσεις του, ήταν από σεβασμό προς τα ποιητικά μεγέθη που μ' αυτά καταπιανόταν. Η απροσχημάτιστα δυσκολοπροσέγγιστη ερμηνεία του θα τον έφερνε να θέλει να τα ανταγωνιστεί ή ίσως και να ιδιοποιηθεί το μέγεθός τους (γ...

Οι "Ιταλικές Νύχτες" είναι ένα προσωπικό μουσικό ημερολόγιο, με ποικίλους σταθμούς και πολλαπλό ύφος. Από τα καθαρά ερευνητικά κείμενα για την "ελληνική δυτική μουσική" ή την "υποδοχή" του Βάγκνερ στην Ελλάδα, φτάνοντας στο "Η υστερία Κάλλας", γραμμένο με τον τρόπο ενός κοσμικογράφου του Vanity Fair, ή στο διασκεδαστικό "Η γεύση του μελοδράματος", οι "Ιταλικές Νύχτες" μάς οδηγούν στον κόσμο της όπερας, όπως αυτός απλώνεται κυρίως στη Μεσόγειο στους τρεις τελευταίους αιώνες.

Η Χριστίνα Τσίγκου, σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός με καριέρα στη Γαλλία, πέρασε σαν κομήτης από την ελληνική σκηνή, με μία και μοναδική αυτοπρόσωπη θεατρική παρουσία, έζησε τα τελευταία χρόνια της σαν τους καταραμένους poetes maudits και πέθανε νεότατη αφήνοντας διεσπαρμένα κατάλοιπα σε φίλους και γνωστούς, αληθινά σπαράγματα μιας ισχυρής καταυγάζουσας θεατρικής εμπειρίας. Αυτό το βιβλίο επιχειρεί να ανασύρει τη μνήμη της διερευνώντας το καλλιτεχνικό προφίλ της, τόσο μέσα από τα κατάλοιπά της, όσο και από την κατάθεση ανθρώπων που χάρηκαν την ελληνική σκηνική παρουσία της. Η...

Τα κείμενα τα οποία περιέχονται σ' αυτό το μικρό βιβλίο έχουν γραφεί άλλοτε επειδή ζητήθηκαν στον γράψαντα, άλλοτε αυτοβούλως. Και στις δυο περιπτώσεις το περιεχόμενό τους στρέφεται γύρω στον άξονα "τέχνη" (στα περισσότερα) για θέματα του παρόντος που τον απασχολούσαν και στα οποία εκθέτει με συνοπτικό και απλό (μπορεί και απλοϊκό, αν θέλετε) τρόπο τη γνώμη και την άποψή του. Η αβεβαιότης σε πολλά ζητήματα προξενεί προβληματισμό στον οποίο θα ήθελε συμμέτοχο τον αναγνώστη. Όσα αναφέρονται σε προσωπικότητες είναι κατάθεση επαίνου σ' εκείνες. Σ' αυτούς που ελάμπρυναν με το έρ...