Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα στην τρικυμία των γεγονότων, καράβι σωτηρίας ανήμπορο τώρα πια η τέχνη, και ο καλλιτέχνης αυτοδίδακτος καπετάνιος, πότε ναυαγός διακεκριμένης θέσης και πότε απόκληρος μιας αυτάρκους επικαιρότητας. Ένας σκύλος που γαβγίζει ή ένα πουλί που κελαηδάει μέσα στην οχλοβοή, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε η φωνή του να καλύψει τη βαβούρα του κόσμου και να της δώσει ρυθμό και νόημα. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί την αδυναμία του, είτε απελπίζεται και σωπαίνει για πάντα (προς ικανοποίηση των άσπονδων φίλων του) ή εξακολουθεί να γαβγίζει ακόμα πιο δυνατά, να τραγουδάει γλυκύτερα...

Το "e-mail στην οδό Αγίου 'Ορους" αποτυπώνεται ως αυτοβιογραφική περιπέτεια. 'Ενας αόρατος Αββάς, άγνωστος συνταξιδιώτης, ο δεύτερος εαυτός μας, πότε φωτεινός και πότε σκοτεινός, σε αιχμαλωτίζει και ταυτόχρονα σε απελευθερώνει. Όλα καταπίνονται, χάνονται, για να αναβαπτισθούν, να ξαναγεννηθούν και να υπάρξουν ως μέγεθος ατομικό και απόλαυση ζωής. Κάθε προγενέστερη γνώση αθροίζεται στη μόρφωση που χάνει τον προορισμό της, αν δεν μεταμορφώσει το υποκείμενό της. Μηδενίζεται το παλιό, σβήνουν τα παλαιά φώτα για να ξανανάψουν ως νέα εκτυφλωτικά. Το τέλος είναι η αρχή. Στο "e...

Ο τόμος "Άγιον Όρος, η άσβεστη φλόγα" θέλει να διασώσει κάτι από την ευγένεια, τη χάρη, τη μαγεία, αλλά και την αυστηρότητα μιας "ανορθοδοξίας" όπως είναι ο μοναχισμός, καθώς η ύπαρξη του τελευταίου μεγαλώνει "επικίνδυνα" το περιθώριο ο κόσμος να μπορεί να μεταβάλλεται κάθε στιγμή σε ποιητικό γεγονός. Δεν έχει παρά να προσέξει κανείς τα ονόματα των συγγραφέων που υπογράφουν τα κείμενα του τόμου αυτού: Παπαδιαμάντης, Καζαντζάκης, Θεοτοκάς, Ουράνης, Κόντογλου, Πρεβελάκης και άλλοι πολλοί σπουδαίοι εκπρόσωποι των γραμμάτων και των τεχνών. Θρησκευόμενοι ή άθεοι, θαυμαστικοί ή ε...

«... Ο Αδάμ και η Εύα, το πιο αθώο ζευγάρι, όπως τα άσπρα προβατάκια, περιπλανιόντουσαν στον Παράδεισο της Εδέμ χωρίς να σκέφτονται το καλό ή το κακό. Και αυτό τους έλειπε. Η γνώση. Κι έπρεπε να την γευθούν σαν να ήταν ένα φρούτο. Και υπήρχαν πολλά που κρεμόντουσαν πάνω στα δέντρα του κήπου. Αχλάδια, πορτοκάλια, ρόδια, μπανάνες και μήλα. Ο σοφός όφις σφύριξε στην Εύα και της κέντρισε την περιέργεια για τα μήλα. Αλλά αυτή, πιο προσεκτική, έδωσε στον Αδάμ να δοκιμάσει το μήλο. Κι αυτός ο φτωχός ανακάλυψε το κακό δαγκώνοντάς το. »Και ξαφνικά βρέθηκε στην οδό Αθηνάς, στη λα...

Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ' ένα σχολικό τετράδιο αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ' άστρα στο στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα παρά πολύ και ζέσταιναν τη ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της θεατρικής ζωής μ' έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και άλλων ηρώων, μπροστά σ' ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει ο κόσμος πέρα από το δικό του κα...

Στο μεταξύ ο Δημήτρης Γαρουφαλιάς είχε εμπιστευθεί στη Ζωρζ Σαρρή το χειρόγραφό του (σωστότερα: το δαχτυλόγραφό του) βιβλίο για τον Καβάφη και η δημιουργός τού "Όταν ο ήλιος", με τη σειρά της, αν και ως τα μπούνια η ίδια μέσα στη λογοτεχνική αγορά, στην αδυναμία της να βρει εκδότη για να το εκδώσει, το έδωσε σε μας μήπως και καταφέρουμε και κάνουμε κάτι. Έχουν μεσολαβήσει ήδη δεκατέσσερα χρόνια από την εποχή που συναντούσαμε τον Δημήτρη Γαρουφαλιά στον "Ηνίοχο". Το βιβλιοπωλείο έχει πάψει να λειτουργεί από το 1976, ή μάλλον συνέχισε για κάποια χρόνια με την ονομασία "Ο μικρ...

Πορτρέτα, εξομολογήσεις, ανεπίδοτα γράμματα, συζητήσεις και ανταλλαγές συναισθημάτων με τα πρόσωπα της τέχνης, και κυρίως της μουσικής, καταγράφει ο δημοσιογράφος Παύλος Ηλ. Αγιαννίδης σε τούτο το βιβλίο. Από τον Μάνο Χατζιδάκι της ευαισθησίας ως τον Νικόλα Πιοβάνι των Όσκαρ. Από το ταμπού που λέγεται γυναίκες μαέστροι έως τους φόβους και τα άγνωστα στοιχεία για την ελληνική ρίζα του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν. Από τα λίντερ του Βασίλη Τσιτσάνη ως τον ηρωισμό του Τζουζέπε Βέρντι. Και από το αληθινό παραμύθι της ζωής του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και τον λόγο-καρφί της Λίνας Νικ...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ' αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομεν...

...Ποιος είναι ο τρόπος του Νιάρχου; Η λοξή ματιά του μάλλον. Κι αυτό τι θα πει; Ο Νιάρχος είναι ποιητής και οι ποιητές έχουν τη δική τους μεγαθυμία. Βλέπουν την ζωή ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην ολότητά της κι αυτό δεν τους επιτρέπει μεροληψίες. Θυμώνουν, οργίζονται, απογοητεύονται - από τους άλλους· η ζωή είναι όμως πάντα αυτή, μοναδική, ανεπανάληπτη και την αντιμετωπίζουν με σεβασμό. Δεν χλευάζουν, δεν καταγγέλλουν, επισημαίνουν βεβαίως. Καμιά φορά εγκωμιάζουν - σπανίως. Πάντα με τον δικό τους τρόπο... Από τον Πρόλογο του Θανάση Βαλτινού

Nα πεις με εκατόν πενήντα λέξεις γιατί ζεις, γιατί κάνεις τέχνη, για ποιον. Aν πεις γιατί αγάπησες, τι αγάπησες, ποιον, τι συμπεράσματα έβγαλες για τη ζωή, για το θάνατο, για την τέχνη, για τη φύση, για την ανθρώπινη συμπεριφορά, πόσες λέξεις σού μένουν για να παραδεχθείς τα λάθη σου, να υπερασπιστείς τις αδυναμίες σου, να αμφισβητήσεις τα υποθετικά σου χαρίσματα; Πόσος χρόνος για να παρατηρείς ακόμα το πρόσωπό σου στον καθρέφτη; Eκατόν πενήντα λέξεις για δεκαπέντε χρόνια επιμονής... δέκα λέξεις το χρόνο. Eίναι λίγο; Πολύ; Γιατί λοιπόν αυτό το δεύτερο βιβλίο; Oι ζωγράφοι...

Της αγάπης και της μοναξιάς Απεχθάνομαι τ' αυτοκίνητα, τις στάσεις των αυτοκινήτων, τα τηλέφωνα, τα περιοδικά, τις εφημερίδες, τους κάθετους και τους οριζόντιους δρόμους, όλα αυτά μπαίνουν ανάμεσά μας, μας χωρίζουν. Δίχως αυτά θα ήμασταν ελεύθεροι. Στην επόμενη συνάντηση θα σε περιμένω μ' ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στα χέρια. Έχεις παρακολουθήσει ποτέ ποδοσφαιρικό αγώνα; Εγώ μονάχα μια φορά. Μου προκαλούν φρίκη τόσες χιλιάδες πρόσωπα, που "αγωνιούν" για το ίδιο πράγμα. Μη φανταστείς πως οι αντίπαλες εστίες προϋποθέτουν και άμιλλα, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, είναι...

Αν κατάφερα να εκπληρώσω ένα παιδικό μου όνειρο, αυτό ήταν τα ταξίδια στον κόσμο. Χάρη στο επάγγελμα που ασκώ από τα δεκαοχτώ μου χρόνια, χάρηκα την περιπλάνηση σε χώρες μακρινές των πέντε ηπείρων. Και όποτε ο χρόνος μού το επέτρεπε, δημοσίευα τις εντυπώσεις μου, κυρίως στην Ελευθεροτυπία και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, στις οποίες έχω καταδικαστεί από το 1976 σε -ίσως- ισόβια θητεία. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν κατάφερα να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από χώρες της Αφρικής, όπως και του Νότιου Ειρηνικού. Τα γεγονότα έτρεχαν και ο χρόνος δεν περίσσευε. Έτσι αυτή...

Οι "Ασκήσεις επί χάρτου" περιλαμβάνουν σημειώσεις που κατά καιρούς κρατούσα, πότε γράφοντας ένα έργο μου, πότε διαβάζοντας κάποια λογοτεχνικά βιβλία και πότε, επιστρέφοντας στο σπίτι, μετά από κάποιες ερεθιστικές κουβέντες -σε καφετέριες και ταβερνεία- με φίλους, γύρω από θέματα αισθητικής. Βασικά, γραφόντουσαν περισσότερο για να διατηρήσω στη μνήμη μου κάποιες σκέψεις μου και κάποιες ιδέες μου, σαν μια παρακαταθήκη για προσωπική μου χρήση, και καθόλου για να λειτουργήσουν ως κάποια θεωρητικά θέσφατα -γύρω από προβλήματα αισθητικής- για τους άλλους.

* Ήταν... ένας ηθοποιός Συνέβη στην τηλεόραση. Εκατομμύρια μάτια κι αυτιά το είδαν και το άκουσαν. Τηλεοπτικό παιχνίδι γνώσεων. Παρουσιαστής της εκπομπής ηθοποιός. Διαβάζει την ερώτηση: "Ποιός ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης;" Περνάει το τρίλεπτο. Ο ερωτηθείς δεν ξέρει. Αναλαμβάνει να μας... διαφωτίσει ο παρουσιαστής. Αποφαίνεται με... σιγουριά: "Ένας ηθοποιός!" Και πάει παρακάτω. Ένα περιστατικό με δύο ανατριχιαστικές όψεις: τον τηλεθεατή που δεν είχε ακούσει ποτέ τι ήταν ο Βεάκης. Και -τραγικότερο- τον... ηθοποιό που ισχυρίζεται ανύποπτος -μπροστά σ' εκατομμύρια αυτιά και μάτια-...

[...] Στριμωγμένος ανάμεσα σε βουνό και σε θάλασσα ο Βόλος -η πρωτεύουσα ενός νομού, που άλλοι τον παρομοιάζουν με δαγκάνα και άλλοι με μισάνοιχτη αγκαλιά-, φαίνεται να βρίσκεται στο σημείο τομής ενός νοερού ελλαδικού σταυρού. Τύχη και συνάμα ατυχία για τους κατοίκους του: Να ξέρουν ότι ισορροπούν ανάμεσα στη μητρόπολη του Νότου (Αθήνα) και στην πρωτεύουσα των Βαλκανίων (Θεσσαλονίκη), να αισθάνονται το κέντρο μιας ευθείας που ενώνει το Ιόνιο με τα παραλία της Μικρασίας [...] "Όχι, όχι. Δεν είναι μια συνηθισμένη επαρχιακή πόλη ο Βόλος. Έχει κάτι το αλλιώτικο, κάτι το ξεχωρι...