Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

«Μπορείς να μου ζητήσεις όποιο βιβλίο θέλεις» μου είπε ο βιβλιοθηκάριος, ένας πτεροφόρος δαίμονας με θλιμμένα μάτια. «Κι αν δεν το έχεις;» «Όλα τα έχω» απάντησε με καμάρι (σατανικό, φυσικά). «Έχεις, ας πούμε, τον Απολεσθέντα παράδεισο στη διάλεκτο της Μπολόνια; Έχεις τον κατάλογο όλων των βιβλίων στα οποία εμφανίζεται η λέξη "κλεψύδρα"»; «Ακόμα και βιβλία που δεν έχω στην πραγματικότητα, τα έχω δυνάμει. Μπορώ να μεταφράσω τον Milton στα μπολονέζικα και να σου καταστρώσω αυτόν τον κατάλογο στο άψε-σβήσε.» «Κι αν σου ζητούσα ένα βιβλίο που ούτε το έχεις ούτε είσαι ικανός...

"Εκτός από εμβληματική ενσάρκωση της κλασικής σκηνοθεσίας, ο Fritz Lang παραμένει, για τους κινηματογραφόφιλους όλου του κόσμου [κυρίως από την εμφάνισή του στην "Περιφρόνηση" (1963), όπου υποδύεται τον εαυτό του], ίσως η ύστατη και κορυφαία έκφραση του δημιουργού-καλλιτέχνη που, με την ολύμπια επιβλητικότητά του, προσφέρει την τέχνη του στο κοινό· μια τέχνη της ισορροπίας και της πληρότητας, που μοιάζει παράταιρη, στο κατακερματισμένο και ανολοκλήρωτο σύμπαν του Godard. Η ταινία αυτή, γυρισμένη από το τρομερό παιδί της Νουβέλ Βαγκ, ενώ επικυρώνει απόλυτα το μύθο του Lang,...

Η κυρία Μπούφου καθάρισε το λαιμό της για να τραβήξει την προσοχή του γιού της, κι έκανε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε περίεργα και δεν είπε τίποτα. Η κυρία Μπούφου καθάρισε ξανά το λαιμό της και επανέλαβε: «Μπου!» Ο Μπουφάκος την κοίταξε με απορία. Ο κύριος Μπούφος φτερούγισε ανυπόμονα και είπε: «Γιε μου, επανέλαβε μετά τη μητέρα σου: "Μπου!"». Ο Μπουφάκος άνοιξε το στόμα του, πήρε βαθιά αναπνοή και, καθώς η κυρία Μπούφου κι ο κύριος Μπούφος περίμεναν όλο λαχτάρα, είπε: «Μπα;». Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου περιέχει τέσσερις ιστορίες που μας βοηθούν να συλ...

Ο 38χρονος Σιμόν βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο αινιγματικό όνειρο, ώσπου, μια μέρα, μια εξίσου αινιγματική γυναίκα του το ερμηνεύει. Ο Σιμόν είναι η μετενσάρκωση ενός ανθρώπου που έζησε στο Θιβέτ του 11ου αιώνα, ποτισμένος από ένα άσβεστο μίσος ενάντια στον ανιψιό του, τον μεγάλο θιβετιανό ερημίτη Μιλαρέπα. «Αιώνες τώρα περιπλανιέσαι στα βουνά των ονείρων, θέλοντας να λυτρώσεις την ψυχή σου. Κι ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις, είναι ν' αφηγηθείς την ιστορία του αντιπάλου σου, την ιστορία του Μιλαρέπα, του πιο μεγάλου ερημίτη». Για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο των μετενσαρ...

Αυτή η γκροτέσκα θεατρική φάρσα γράφτηκε αρχικά για να παρωδήσει έναν από τους δασκάλους του Αλφρέντ Ζαρί, αλλά γρήγορα αναδείχθηκε σε μια κορυφαία σάτιρα της γαλλικής «μεσαίας τάξης» του τέλους τού 19ου αιώνα. Ο κεντρικός αντι-ήρωας, κυρ-Υμπύ, είναι ένας άπληστος, ασεβής, λαίμαργος και ωμός χαρακτήρας που κατασφάζει τη βασιλική οικογένεια της Πολωνίας για να σφετεριστεί το θρόνο. Φυσικά, αποδεικνύεται υπέρμετρα δειλός όταν καλείται να αντιμετωπίσει τον μοναδικό γιο του βασιλιά που σώθηκε από τη σφαγή... Οι σκατολογικές αναφορές, το προκλητικό ύφος και η παραφθορά της γαλλ...

Ένα βράδυ, τέλη Οκτωβρίου του 1973, ο ταξίαρχος Ουάσινγκτον Καράσκο Φερνάντες επισκέφθηκε τις αίθουσες βασανιστηρίων του συντάγματος Τουκάπελ, στο Τεμούκο. Εγώ κι άλλοι τέσσερις ήμαστε κρεμασμένοι απ' τους καρπούς, σαν σφαχτάρια, κι ο ταξίαρχος μας επιθεωρούσε με βλέμμα κριτικό. Φορούσε στολή εκστρατείας, και στη ζώνη του κρεμόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο. Αμέσως ήρθε κοντά μας κι έδωσε στον καθένα μας από ένα ελαφρό σπρώξιμο, που μας έκανε να ταλαντευτούμε σαν εκκρεμή. Ύστερα μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτα. Ένας από μας (ορκίζομαι ότι ήταν ένας δημοτικός σύμβουλος...

[...] Το βιβλίο είναι διαρθρωμένο σε τρεις ενότητες ή τρία μέρη. Το καθένα από αυτά τα μέρη θα μπορούσε να αποτελεί ένα ξεχωριστό βιβλίο. Το αντικείμενο του πρώτου μέρους είναι ο βωβός κινηματογράφος. Το δεύτερο ασχολείται με τη διαμόρφωση της κλασικής αφήγησης και το σχηματισμό των βασικών κινηματογραφικών ειδών στην Ευρώπη και την Αμερική, με αφετηρία τον "Τραγουδιστή της τζαζ" και κατάληξη το έργο του "μετρ" της κλασικής αφήγησης Άλφρεντ Χίτσκοκ, που συνοψίζει τη χολιγουντιανή αντίληψη για τον κινηματογράφο. Στο τρίτο μέρος εξετάζεται η διαμόρφωση της εναλλακτικής αφήγησ...

Προς τα μέσα της δεκαετίας του '70, ο ελληνικός κινηματογράφος ευτύχησε να έχει τρεις σκηνοθέτες, όχι μόνο διεθνούς βεληνεκούς, αλλά και με αυτόνομη, νεωτερική και ξεχωριστή γραφή. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, ο Παντελής Βούλγαρης και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν συνδέονται ως προς την ομοιογένεια και την επικοινωνία των αισθητικών επιλογών, ενώ ξεχωρίζουν από την διαφορετικότητα των δημιουργικών κινηματογραφικών τους προτάσεων. Το μόνο κοινό, ενοποιητικό στοιχείο τους είναι η γενναία, ρηξικέλευθη και αποτελεσματική αναθεώρηση των θεματικών και αισθητικών επιλογών του παλιού εμπο...

Παλιά, σε υπέργειες διαδρομές του ηλεκτρικού, η πόλη έτρεχε πίσω με δριμύτητα, με την ταχύτητα ενεστώτα, σαν σκέψη που χτυπάει και φεύγει. Κι όταν το τρένο έκοβε πριν μπει σ' ένα σταθμό, προλάβαινε κι αυτός να μπει σ' ένα παράθυρο, να υποπτευθεί τη θλίψη ενός ανθρώπου μόνου στο μπαλκόνι του, να γράψει ένα μικρό σενάριο με ταράτσα κι απλωμένα ρούχα και σεντόνια, και πίσω τους μια Ωραία Ρεμέδιος. Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου μπορεί να μη μοιάζουν μεταξύ τους (όπως, π.χ., τα δίζυγωτικά δίδυμα), αλλά προδίδουν αβασάνιστα την καταγωγή τους: στον γενετικό τους κώδικά ανιχ...

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με την ευκαιρία της πλήρους αναδρομής στο έργο του Bela Tarr που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια του 43ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (8-17 Νοεμβρίου 2002), με την προβολή έντεκα ταινιών του σκηνοθέτη, οκτώ μεγάλου μήκους και τριών μικρού μήκους. Την καλλιτεχνική διεύθυνση του αφιερώματος είχε ο Μιχάλης Δημόπουλος και τον συντονισμό ο Αλέξης Γρίβας, με τη συνεργασία του Ilse Acevedo.

Χωρίς να εγκαταλείπει τα παιγνίδια του με το λαϊκό μυθιστόρημα, ο Εσενόζ ασκεί τη δεξιοτεχνία του πάνω στην ίδια τη γλώσσα. Όχι μόνο στις λέξεις και στις φράσεις αλλά επίσης και στο θορυβώδες περιβάλλον που μας περιβάλλει και μας τροφοδοτεί με οπτικοακουστικές και ψηφιακές παραστάσεις οι οποίες μας μεταφέρουν -ίσως οριστικά- έξω από την πραγματικότητα. Η αλλοτρίωση δεν είναι αυτή που γνωρίσαμε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Απέκτησε καινούριο πρόσωπο. Είναι πια η ανώνυμη, συλλογική, ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω στις συμπεριφορές μας, στις σκέψεις και τα αισθήματά μας. Ο Εσεν...

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα κείμενα: - Σωκράτης Καμπουρόπουλος, "Ισπανική λογοτεχνία· κινηματογραφικές και μη όψεις της πρόσληψής της" - Natividad Galvez Garcia, "Η ισπανική λογοτεχνία στο σινεμά" - Natividad Galvez Garcia, "El abuelo" (για το μυθιστόρημα του Benito Perez Galdos) - Γιάννης Σμαραγδής, "Ο παππούς" (για την ταινία του Jose Luis Garci) - Φίλιππος Φιλίππου, "Η Λέσχη Δουμάς ή Η σκιά του Ρισελιέ" (για το μυθιστόρημα του Arturo Perez-Reverte) - Νίνος Φένεκ Μικελίδης, "Η ένατη πύλη" (για την ταινία του Roman Polanski) - Natividad Galvez Garcia, "La senorita...

Φίλε αναγνώστη, στέκεσαι μπροστά στον πάγκο ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Ξεφυλλίζεις το τομίδιο που επιγράφεται "Παραδειγματικοί φόνοι" του Μαξ Άουμπ, Ισπανού συγγραφέα γερμανογαλλικής καταγωγής, φίλου του Μπουνιουέλ, του Νταλί και του Λόρκα, συν-σεναριογράφου της ταινίας "Η ελπίδα" του Μαλρώ, παραγγελιοδότη της "Γκερνίκα" του Πικάσο. Ο Άουμπ συλλαμβάνεται το 1939, πηγαινοέρχεται από στρατόπεδο συγκεντρώσεως σε φυλακή, κι ύστερα δραπετεύει και καταφεύγει στο Μεξικό, όπου γράφει τρία μυθιστορήματα, κάμποσες συλλογές διηγημάτων και θεατρικά έργα, ενώ συντάσσει και εκδίδει ολ...

Μια γυναίκα, ερωτευμένη με δύο άντρες, διχασμένη ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον δημιουργεί τη δική της ταυτότητα. Η Ανιέλκα όμως δεν είναι ένα συνηθισμένο ερωτικό μυθιστόρημα. Τοποθετώντας την πλοκή στο σύγχρονο Παρίσι, ο Ταγιαντιέ θέλησε να παρουσιάσει μια τοιχογραφία του τέλους του αιώνα, μιαν ευαίσθητη καταγραφή τόπων, ηθών και ιδεών της εποχής μας επικεντρώνοντας τη ματιά του, τρυφερή και στοχαστική, στην εύθραυστη ηρωίδα του. H "Ανιέλκα" τιμήθηκε το 1999 με το μεγάλο βραβείο μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας.

"Α όχι, Μομό! Βγες από τον αυτοκινητόδρομο! Αυτοκινητόδρομος σημαίνει: Περάστε, περάστε, δεν έχει τίποτα να δείτε. Είναι για τους χαζούς που θέλουν να πάνε γρήγορα από το ένα σημείο στο άλλο. Εμείς δεν κάνουμε γεωμετρία· ταξιδεύουμε. Βρες μου ωραίες δημοσιές που δείχνουν ό,τι αξίζει να δει κανείς." "Πώς φαίνεται ότι δεν οδηγείτε εσείς, κύριε Ιμπραήμ..." "Για να σου πω, Μομό! Αν δεν θες να δεις, πάρε το αεροπλάνο όπως όλος ο κόσμος." "Το μέρος εδώ είναι φτωχό, κύριε Ιμπραήμ;" "Ναι, είναι η Αλβανία." "Κι εδώ;" "Σταμάτα το αυτοκίνητο. Μύρισε. Τι μυρίζεις; Μυρίζει ευτυχία...

"Είχαν κατασκευάσει και προγραμματίσει τον τεράστιο ηλεκτρονικό υπολογιστή για να του υποβάλουν την οριστική ερώτηση, και στο τέλος τού την υπέβαλαν: «Υπάρχει Θεός;» «Τώρα ναι» απάντησε η μηχανή - και ανελήφθη εις τους Ουρανούς. Πώς θα φιλούσε ο Νάρκισσος τον εαυτό του αν το είδωλό του στο νερό αποκτούσε σάρκα και οστά; Είναι η γεωμετρία η οικουμενική γλώσσα επικοινωνίας της διανόησης; Έχουν πλέον δοκιμαστεί όλοι οι δυνατοί συνδυασμοί λέξεων στην ποίηση; Είναι η ανάγνωση μια αναξιοπρεπής δραστηριότητα; Γιατί το Κοράνι δίνει ενενήντα εννέα και όχι εκατό ονόματα στον Αλλάχ...

"Ανέβηκα τρέχοντας στον δεύτερο όροφο όπου έμενε ο Πέδρο, προετοιμασμένος να γκρεμίσω και την πόρτα του διαμερίσματός του, αλλά δε χρειάστηκε. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, και μέσα είχε φως. Πήγα κατευθείαν στο δωμάτιο της μουσικής και βρήκα το ζωγράφο αναίσθητο στο πάτωμα, δίπλα στο πιάνο. Κρατούσε στο ένα χέρι το μπαστούνι του και στο άλλο το τηλέφωνο, σαν να γαντζωνόταν στο κόσμο απ' αυτά τα δύο αντικείμενα. Γύρω απ' το λαιμό του υπήρχε μια μελανιά, σαν να τον είχαν στραγγαλίσει με σκοινί. Δεν ανέπνεε κι ήταν χλομός του θανατά, αλλά η καρδιά του χτυπούσε ακόμα. Κατανικώντας το...

"Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους."

Η μονογραφία αυτή εκδόθηκε με την ευκαιρία της αναδρομής στο έργο του Jacques Demy, με τίτλο "Ο παραμυθένιος κόσμος του Jacques Demy", που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από 7 έως 13 Δεκεμβρίου 2001, στον κινηματογράφο Παύλος Ζάννας, και στην Αθήνα, από 14 έως 20 Δεκεμβρίου 2001, στον κινηματογράφο Απόλλων Renault-Filmcenter. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων του γαλλικού κινηματογραφικού περιοδικού "Cahiers du Cinema". Το αφιέρωμα περιλάμβανε 15 ταινίες του Jacques Demy (11 μεγάλου μήκους και 4 μικρού μήκους) και 3 ταινίες της Agnes Varda. Την οργά...